Όλο και πιο συχνά, και ιδίως λόγω της κρίσης, ακούω πολλούς ανθρώπους να παραπονιούνται πως δε μπορούν να κάνουν κάτι στα πολιτικά, ότι δε νιώθουν ότι συμμετέχουν, ότι η ψήφος τους τελικά δεν έχει αξία. Και φυσικά απομακρύνονται από την πολιτική ή απλώς φωνάζουν και βρίζουν εναντίον «όλων».

Μάλιστα κάθε φορά που το σκέφτομαι αυτό θυμάμαι εκείνο το βιβλίο του Δημήτρη Κοντογιάννη που έχει δημοσιεύσει στο apopseis.gr, το «Δεν έχουμε Δημοκρατία», το οποίο είναι σωστά αφοριστικό (όσοι τον ξέρετε μπορείτε να φανταστείτε το γιατί) και αποκωδικοποιεί όλους αυτούς τους λόγους γιατί φτάνουμε να το λέμε αυτό. Είναι δωρεάν και μπορείτε να το διαβάσετε εδώ. Εξηγεί φοβερά πράγματα.

Μέχρι εδώ καλά και για πιο λειτουργιστικά στοιχεία μπορείτε να διαβάσετε αυτό, όμως στην καθημερινότητα τελικά είμαστε ή αισθανόμαστε μέρος του πολιτικού συστήματος;

Τυπικά με βάση το νόμο είμαστε, αυτό δεν μπορεί να αμφισβητηθεί για κανένα λόγο. Ο όρος «πολίτης» σημαίνει ακριβώς αυτό: Ότι έχουμε δικαιώματα, όχι μόνο της ψήφου, αλλά της συμμετοχής, ότι μπορούμε να εκλεγόμαστε οι ίδιοι και ένα σωρό άλλα.

Το πρόβλημα είναι το κατά πόσο ασχολούμαστε να τα ψάξουμε, να τα μάθουμε και να τα αξιοποιήσουμε σωστά ή αν πέφτουμε θύματα του ίδιου μας του εαυτού και βλέπουμε αόρατα εμπόδια.

Ωστόσο το ερώτημα παραμένει και ξεφεύγει του νόμου: Είμαστε ή αισθανόμαστε;

Να μην σας πω ψέματα: Αισθανόμαστε.

Και όσο πιο πολύ αισθανόμαστε, όσο πιο πολύ ασχολούμαστε, μόνο έτσι καταλήγουμε να είμαστε.

Είναι σαν να αναρωτιέται κάποιος φοιτητής ιατρικής: «Είμαι ή αισθάνομαι γιατρός;»

Φυσικά και είναι λογικό ένας φοιτητής ιατρικής να αισθάνεται γιατρός, έχει καταφέρει να περάσει στη σχολή, έχει διαθέσιμα βιβλία και μαθήματα, έχει μάλιστα και την αίσθηση και κάποιες πρώτες γνώσεις αλλά δε θα τον αφήναμε να μας εγχειρήσει. Ούτε και ο ίδιος θα άντεχε να το κάνει. Γιατί;

Γιατί δεν είναι ακόμα γιατρός. Γιατί δεν έχει διαβάσει όσα θα έπρεπε. Γιατί δεν έχει κάνει πρακτική. Πολλά τα γιατί.

Γιατί όπως τα περισσότερα επαγγέλματα, χόμπι και ασχολίες το να είσαι μέρος της πολιτικής και κατ’ επέκταση της κοινωνίας θέλει και αυτό εμβάθυνση. Θέλει να ασχολείσαι και να διεκδικείς, όσο μπορείς. Και όχι να περιμένεις κάποιο μαγικό χέρι να έρθει να σου λύσει τα «προβλήματα».

Άλλωστε πρέπει πρώτα να αισθανθείς πως είσαι κάτι, να το αγαπήσεις, για να ασχοληθείς και να γίνεις αυτό.

Άρα το συμπέρασμα ότι «κανείς δεν ακούει τον πολίτη» είναι ο λόγος που δεν ακούει κανείς τον πολίτη. Φταίμε πρώτοι.