Ο Θρύλος του Ιερού Λόχου και των Ενόπλων Δυνάμεων Στρατηγός Κωνσταντίνος Κόρκας στο Incorrect.gr (Μέρος Α)

Λέγεται ότι η ιστορία γράφεται από τους νικητές, αυτούς που με το θάρρος και την ανδρεία τους τα έβαλαν με δυνάμεις πολλές φορές υπέρτερες τους. Ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος αποτελεί μια αλυσιδωτή σειρά γεγονότων που μέσα από φρικτές μάχες και εγκλήματα, καθόρισαν την ανθρωπότητα κατά τον 20^ο αιώνα. Σε αυτό το αφιέρωμα παρουσιάζεται ένας εκ των ανθρώπων που έζησε και βίωσε τα γεγονότα και τις μάχες που εκτυλίχθηκαν σε διάφορες πολεμικές αρένες και μας μεταφέρει ξανά εκεί, 80 χρόνια πίσω, ώστε μέσα από τη διήγηση του να κατανοήσουμε σε πρώτο πλάνο το βίωμα ενός νεαρού Έλληνα στρατιώτη και αργότερα υψηλόβαθμου Αξιωματικού. Ο Στρατηγός Κωνσταντίνος Κόρκας, διάγοντας πλέον τα 99 έτη ηλικίας και έχοντας διοικήσει τον Ελληνικό Στρατό στα υψηλότερα κλιμάκια του, με διαύγεια στη σκέψη και με παραστατικότητα λόγου μας εξιστόρησε γεγονότα του Β’ΠΠ όπως τα έζησε ο ίδιος, γεγονότα που τον οδήγησαν στο νησί της Κρήτης κατά την περίοδο της ομώνυμης Μάχης, γεγονότα που τον οδήγησαν να γίνει εκ των πρώτων Ιερολοχιτών, αυτής της επίλεκτης μονάδας των «Κακών Παιδιών», που υπό τις διαταγές του τότε Συνταγματάρχη Τσιγάντες ανέλαβαν ειδικές αποστολές εξουδετέρωσης του εχθρού στη Μέση Ανατολή και τα Δωδεκάνησα. Κυνηγημένος ο κ. Κόρκας και οι συμπολεμιστές του από τα ιδεολογικοπολιτικά παιχνίδια της εποχής, μας αφηγείται το ρόλο πολιτικών και στρατιωτικών προσώπων και την επίδραση τους στη διαμόρφωση της ροής των γεγονότων.

Ένα εκ των ιδιαίτερων χαρακτηριστικών αυτής της εξιστόρησης σε πρώτο πρόσωπο είναι πως ο Στρατηγός Κόρκας δεν περιορίζεται σε μια αφήγηση και απεικόνιση των παρελθοντικών γεγονότων, αλλά παρά ταύτα χρησιμοποιεί συχνά μέσα από τις λέξεις του παροντικούς χρόνους δείχνοντας έτσι πως παρά τα χρόνια που πέρασαν το βίωμα παραμένει ακόμα δυνατό και πως οι έντονες στιγμές στην ανθρώπινη ζωή δεν μπορούν να ξεχαστούν.

Σε αυτό το πρώτο μέρος της συνέντευξης γίνεται αναφορά στα χρόνια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και τη δράση του Ιερού Λόχου, ενώ στη συνέχεια ακολουθεί άρθρο με βιώματα του Στρατηγού από τον Εμφύλιο Πόλεμο ή Συμμοριτοπόλεμο, όπως ονομαζόταν τότε.

Ερώτηση: Τη 15^η Αυγούστου 1940 πληροφορηθήκατε για τον τορπιλισμό της «Έλλη» στο λιμάνι της Τήνου, ποιες ήταν οι σκέψεις σας. Πιστεύατε πως ένας νέος πόλεμος ήτανε κοντά;

Απάντηση: Ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος είχε ξεκινήσει στις 3 Σεπτεμβρίου του ‘39 με την επίθεση της Αγγλίας και της Γαλλίας εναντίον της Γερμανίας, γιατί; Διότι η Γερμανία εισέβαλε αδικαιολογήτως εναντίον της Πολωνίας.

Εντωμεταξύ είχε αρπάξει Αυστρία, Ουγγαρία, Τσεχοσλοβακία και είδαν οι σύμμαχοι, οι δυτικοί, ότι κάπου αλλού πάει το πράγμα και κήρυξαν τον πόλεμο. Ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος εκηρύχθη 3 Σεπτεμβρίου του ‘39, αλλά εδώ στη βαλκανική οι Γερμανοί ήρθαν πιο αργά το ‘40. Αφού πιάσαν όλην την Ευρώπη ήρθαν στη Βουλγαρία και από τη Βουλγαρία και τη Γιουγκοσλαβία κάνανε επίθεση στην Ελλάδα. Προηγουμένως όμως οι Ιταλοί είχαν έρθει στην Αλβανία και από την Αλβανία στις 28 Οκτωβρίου άρχισε ο πόλεμος. Εγώ από 2 Οκτωβρίου ήμουν στη σχολή Εύελπις. 28 Οκτωβρίου ήταν Δευτέρα. Εκείνο το πρωινό δεν ξυπνήσαμε με τον σαλπιγκτή που βάραγε εγερτήριο στις 6 η ώρα, διότι από της 4 το πρωί οι πολεμικές σειρήνες μουγγρίζανε. 100 πολεμικές σειρήνες σε όλην την Αθήνα. «Πόλεμος, Πόλεμος!» ακούστηκε μια βοή. Γρήγορα ξυπνήσαμε, πήραμε τα όπλα μας, κατεβήκαμε κάτω, τρεις τάξεις κάπου 1.200 Ευέλπιδες. Ένας λοχαγός μας ενημέρωσε το τι έγινε, «Εκηρύχθη πόλεμος».

Το πρωί Δευτέρας 28 Οκτωβρίου ανακοινώθηκε ότι αμέσως οι Τριτοετείς θα γίνουν Ανθυπολοχαγοί και θα πάνε στην Αλβανία, οι Δευτεροετείς θα γίνουν Ανθυπασπιστές, εμείς οι Πρωτοετείς – Πρωτοετής ήμουν εγώ – , «Θα μείνετε για λίγες μέρες στη σχολή». Έτσι και έγινε, αλλά ο φίλος σου ο Μουσολίνι, ο Μπενίτο, δεν τα λογάριασε καλά. Νόμιζε ότι σε λίγες μέρες θα πάει στη Θεσσαλονίκη και στην Αθήνα. Τα πράγματα όμως ανετράπησαν, διότι ο Ιταλικός Στρατός εισέβαλε σε μερικές περιοχές της Ελλάδος, στο Γράμμο έφτασε μέχρι τη Βοβούσα. Στη Βοβούσα η πρώτη μεραρχία τον σταμάτησε εκεί και αντί να προχωρήσει, άρχισε το αντίστροφο. Το ίδιο στην Ήπειρο. Σε λίγες μέρες 22 Νοεμβρίου ανακατελήφθη η Κορυτσά από τον ελληνικό στρατό. Μετά αρχίζει 6 Δεκεμβρίου Πρεμετή, Αργυρόκαστρο, Χειμάρα, Άγιοι Σαράντα προχωρούσε ο στρατός.

Εγώ τότε είχα 3 αδέρφια στην Αλβανία, έναν Ανθυπολοχαγό και 2 Υπαξιωματικούς. 3 αδέρφια μου ήταν στην Αλβανία. Εγώ ήμουν στη σχολή Ευελπίδων ακόμα, αλλά περνάει ο καιρός μπαίνουμε στο ‘41, το Γενάρη πεθαίνει ο Μεταξάς, ο Πρωθυπουργός. Πέθανε ο Μεταξάς… η Ελλάδα παρέλυσε. Ο Μεταξάς ήτανε Στρατηγός, αλλά και Πολιτικός με μυαλό τετράγωνο και πατριωτισμό ελληνικό 1000%. Είχε δώσει οδηγίες και για τη Γερμανία και είπε ότι η Γερμανία θα μας επιτεθεί, μάλιστα μιλώντας με τον Βασιλιά Γεώργιο τότε του είπε: «Όταν θα πλησιάζει να μας επιτεθεί η Γερμανία Εσύ και Εγώ θα πάμε στο Ρούπελ και θα πέσουμε εκεί». Αυτά τα άκουσε ο Μανιαδάκης, Υπουργός Ασφαλείας, ο οποίος ήταν πατριώτης μου από το Σοφικό της Κορινθίας και εγίναμε φίλοι και μου λέγε ιστορίες του Μεταξά από πρώτο χέρι. Αυτά τα είχε ακούσει ο Μανιαδάκης, αλλά πέθανε γρήγορα ο Μεταξάς και έτσι δεν έγιναν αυτά.

Στις 6 Απριλίου επετέθησαν οι Γερμανοί εναντίον της Ελλάδος από τη Βουλγαρία και τη Νότιο Γιουγκοσλαβία. Στη Νότιο Γιουγκοσλαβία υπάρχει ένας παραπόταμος του Στρυμόνα, ο οποίος ξεκινάει νοτίως από τα Σκόπια, το ΥΠΕΚ προχωρεί και ενώνεται με το Στρυμόνα. Μια Γερμανική Μεραρχία, η ΙΙα Αρμάτων επήρε αυτό το δρομολόγιο. Φτάνει στα σύνορα με τη Γιουγκοσλαβία, τα περνάει, δε βρήκε καμία αντίσταση. Ο παραπόταμος αυτός όμως είχε έλη διότι λιώνανε τα χιόνια και τα άρματα κολλήσανε εκεί και από τις 6 του μηνός κάνανε 3 μέρες να κατέβουνε στο Πολύκαστρο, στη Δοϊράνη. Εγώ που έχω περάσει από αυτό το δρόμο 2-3 φορές είναι μισή ώρα από το Πολύκαστρο να φτάσεις στη Βουλγαρία μέσα, αλλά λόγο των ελών κολλήσανε τα άρματα, βραδύνανε και κατέβηκαν κάτω στις 9 του μηνός. 9 του μηνός πλησίασαν, άρχισαν να πλησιάζουν τη Θεσσαλονίκη και ο Μπακόπουλος, ο Στρατηγός, υπέγραψε την παράδοση της Μακεδονίας και της Θράκης στους Γερμανούς. Οι Γερμανοί εκτός από τη Βουλγαρία και μέσω των Σκοπίων κατεβήκαν στη Φλώρινα, Πρέσπες, Αμύνταιο, Κοζάνη, Καλαμπάκα και ανεβήκανε τα βουνά και πλησιάσανε. Ο Τσολάκογλου τότε υπέγραψε τη συνθηκολόγηση με τους Γερμανούς στο γεφύρι στον ποταμό κάτω, πριν από τα Γιάννενα, μαζί με άλλους Στρατηγούς, τον Μπάκο και 6 Στρατηγοί συμφώνησαν να υπογράψουν για να μην υποστεί ζημίες ο στρατός που ήταν στην Αλβανία. Βεβαίως όταν η Ελλάδα απελευθερώθηκε περάσαν στρατοδικείο και ο Τσολάκογλου και οι άλλοι, καταδικάστηκαν σε θάνατο όλοι! Αλλά στην Ελλάδα δε γινότανε εκτέλεσις, τους έβαλαν μέσα στη φυλακή και έτσι πεθάνανε αυτοί.

Οι Γερμανοί κατεβαίνανε προς τα κάτω και εμείς που ήμασταν στη Σχολή Ευελπίδων και κάναμε εκπαίδευση ζητάγαμε να μας στείλουν στο Μέτωπο, όχι, στις Θερμοπύλες, όχι, στον Ισθμό της Κορίνθου όχι και οπότε λέμε τι θα γίνει τώρα; Θα μας πιάσουν αιχμαλώτους οι Γερμανοί και αποφασίσαμε μόνοι μας, η 1^η τάξη στη Σχολή Ευελπίδων να φύγει και να πάει στην Κρήτη, ενώ είχε βγει διαταγή του Ελληνικού Επιτελείου να χρησιμοποιηθούμε ως αστυνομικοί, πράγμα προσβλητικό για εμάς, δεν το δεχτήκαμε και στις 22 του μηνός τη νύχτα εβγήκαμε έξω οι Ευέλπιδες 1^ης, πιάσαμε φορτηγά και λεωφορεία, τα φέραμε στη Σχολή, είχαμε απομονώσει τον Διοικητή, ανεβήκαμε πάνω και δρόμο για το Γύθειο.

Στο δρόμο μας πολυβολούσανε οι Γερμανοί. Στο Γύθειο βρήκαμε κάτι καράβια και σιγά σιγά δρόμο για την Κρήτη. Μάλιστα ένα καράβι που ήμουνα εγώ το βούλιαξαν και βγήκαμε στην ακτή, βρήκαμε άλλο καράβι και φτάσαμε στο Κολυμπάρι στην Κρήτη, όπου βρεθήκανε αξιωματικοί φυγάδες από τα σύνορα, ένας Συνταγματάρχης – Κίτσος λεγότανε -, ένας Λοχαγός Ρογκάκος και μπήκε Διοικητής ο Κίτσος και Υποδιοικητής ο Ρογκάκος και κάναμε εκπαίδευση. Αυτά γίνονται μέχρι τις 23 που εμείς φύγαμε από την Αθήνα, γιατί έφυγε και ο Βασιλιάς και η Κυβέρνηση στις 23 και φύγαμε και εμείς και πήγαμε στην Κρήτη, στο Κολυμπάρι, δίπλα στο Μάλεμε και λάβαμε μέρος στη μάχη εκεί και από εκεί φτάσαμε με τα πόδια στο νότιο κομμάτι της Κρήτης, όπου πηγαίνανε και οι Άγγλοι και ερχόντουσαν πλοία. Τους φορτώνανε για τη Μέση Ανατολή. Προσπαθήσαμε να φύγουμε και εμείς, δεν μπορέσαμε και ο Διοικητής, ο Συνταγματάρχης, ο Κίτσος έδωσε το παράγγελμα: «Τους ζυγούς λύσατε. Μαρς!».

Που να πάμε εμείς; 300 νέα παιδιά, 18-20χρονών, που να πάμε; Λεφτά δεν είχαμε 5ρα, τίποτα δεν είχαμε να φάμε, να πιούμε. Που να πάμε;

Ερώτηση: Όταν πήγατε στην Κρήτη και βλέπατε τα Stuka…

Απάντηση: Δεν είχαν αρχίσει τα Stuka ακόμα, μετά αρχίσανε κάθε μέρα ερχόντουσαν τα Stuka.

Ερώτηση: Και τα αλεξίπτωτα αργότερα…

Απάντηση: Τα αλεξίπτωτα ξεκίνησαν στις 20 του μηνός. Στην Αθήνα αυτοί φτάσανε κάπου στις 27 Απριλίου και αρχίσανε να βομβαρδίζουνε – τότε ήμασταν στην Κρήτη – κάθε μέρα βομβαρδίζανε στο Μάλεμε κυρίως, που ήταν η κύρια προσπάθεια. Όλα τα αεροδρόμια, αλλά κυρίως στο Μάλεμε. «Βαράγανε, Βαράγανε», αλλά τα αεροπλάνα τότε ήταν 20-50. Εμείς εντωμεταξύ τελειώσαμε την εκπαίδευση μας, δώσαμε εξετάσεις, εβγήκαν αποτελέσματα και περιμέναμε το διάταγμα που είχε υπογραφεί στα Χανιά από την Κυβέρνηση να ορκιστούμε Ανθυπασπιστές και να πάμε στις Μονάδες, στα Κέντρα Εκπαιδεύσεως ως Διμοιρίτες, αλλά εκείνο το βράδυ έγινε το μεγάλο κακό… και το πρωί από τη νύχτα ο ουρανός σκοτείνιασε! Εκεί που ερχόντουσαν 20-50 αεροπλάνα, ξαφνικά 500 αεροπλάνα! Ο ουρανός δεν φαινόταν από τα αεροπλάνα. Πρώτα τα καταδιωχτικά, μετά τα βομβαρδιστικά, μετά τα μεταφορικά τα Junkers, οι «γουρούνες», φορτωμένες τραβάγανε 1 ή 2, απ’ όπου πηδάγανε οι αλεξιπτωτιστές.

Ενώ είχαμε παραδώσει τα όπλα και περιμέναμε να πάμε ως Αξιωματικοί, γρήγορα να ξαναπάρουμε τα όπλα. Επήραμε τα όπλα και πιάσαμε θέσεις μάχης και τουφεκάγαμε και εμείς, γιατί το Μάλεμε είναι κάτω από το Κολυμπάρι, αλλά τότε δεν επήραμε ούτε εσώρουχα, ούτε κάλτσες, ούτε τίποτα, όλα μας τα πράγματα τα αφήσαμε εκεί στα αντίσκηνα, ούτε χλένι, ούτε κουβέρτα, ούτε παγούρι, ούτε τίποτα. Τα τονίζω αυτά γιατί μετά από λίγο μας χρειάστηκαν. Κατάλαβες… Οι Γερμανοί από το Μάλεμε που πέσανε ήρθανε στα υψώματα του Κολυμπαρίου. Σκοτώσανε 2-3, τραυματίσανε 5-6 και άρχισε να συμπτύσσεται η διοίκηση προς τα πίσω – εγώ είχα μείνει με τους τελευταίους πίσω – οπότε με ένα πολυβόλο βαράγανε δεξιά και αριστερά, έβλεπα τις ριπές και τελικά με ένα άλμα πάω και εγώ από πίσω από τη ράχη και σιγά σιγά κατεβαίνω στη χαράδρα κάτω. Όλην την ημέρα χωρίς νερό, χωρίς φαγητό και θυμάμαι βρήκα ούρα από τα μουλάρια και έπεσα κάτω και ήπια τα ούρα από τα μουλάρια, κίτρινο χρώμα, αλλά η δίψα ήτανε τέτοια που πέθαινα για λίγο νερό γιατί δεν πήρα το παγούρι. Από εκεί αρχίσαμε να περπατάμε τη μεγάλη χαράδρα να φτάσουμε στο νότιο μέρος της Κρήτης, περάσαμε τα Λευκά Όρη όλα αυτά. Εκεί ερχόντουσαν πολεμικά πλοία τη νύχτα και φορτώνανε Άγγλους να φύγουν. Προσπαθήσαμε να μπούμε και εμείς μέσα, αλλά δεν μας επέτρεψαν οι Άγγλοι. Μερικοί κρυφά, καμιά 10ρια τρυπώσανε όμως. Ετρύπωσα και εγώ μια φορά, αλλά με βγάλανε έξω. Ο Διοικητής την άλλην μέρα έδωσε: «Tους ζυγούς λύσατε Μάρς!». Που να πάμε; Χωρίς χλένι, χωρίς λεφτά, χωρίς τίποτα, χωρίς κουβέρτα, χωρίς παγούρι.

Τελικά μετά από 2 μέρες μας πιάσαν οι Γερμανοί και μείναμε αιχμάλωτοι 2-3 μήνες στις παιδικές εξοχές στη Σούδα και έπειτα μας φορτώσανε και μας φέρανε στην Αθήνα. Οι Γερμανοί μας φερθήκανε πολύ καλά, μας θεωρούσαν Αξιωματικούς, μας είχαν βάλει εκεί σε ένα ξεχωριστό μέρος, αλλά χωρίς χλένι, χωρίς τίποτα. Όταν ήρθαμε εδώ στην Αθήνα που να πάω χωρίς δεκάρα και ξεκίνησα με τα πόδια και πήγα στο χωριό μου. 24 ώρες να φτάσω στο χωριό μου. Να πλυθώ, να αλλάξω, να πάρω και χρήματα από το σπίτι μου, να έρθω πάλι στην Αθήνα για να φύγω αμέσως για τη Μέση Ανατολή. Όπως σου είπα είχα τρία αδέρφια στην Αλβανία. Είχαν έρθει και οι 3 τραυματίες. Ένας Ανθυπολοχαγός και 2 Λοχίες Υπαξιωματικοί. Με τον Ανθυπολοχαγό που ήταν μόνιμος αποφασίσαμε να φύγουμε, αλλά είπαμε να φύγει πρώτα ο ένας και μετά ο άλλος για να μη μας πιάσουνε μαζί. Έφυγε ο αδερφός το Δεκέμβρη του ‘41, αλλά οι Τούρκοι τον κρατήσαν στην Κόκκινη Μηλιά 3-4 μήνες και όταν έφυγα εγώ μετά από 2-3 μήνες, στη Χάιφα που φτάσαμε μας γράφανε εκεί. Λέω: «Κόρκας Κωνσταντίνος». «Μπα λέει, μα προχθές ήρθε άλλος Κόρκας, πριν 2 μέρες». «Τι λες ρε;» του λέω, τον πήρανε τηλέφωνο ήρθε εκεί και συναντηθήκαμε στην Χάιφα με τον αδερφό μου. Αυτός είχε πάει στην 1^η Ταξιαρχία, εγώ στην 2^η Ταξιαρχία, αλλά τότε ο Στρατός δεν είχε πειθαρχία και άρχισε η διάλυσις, αλλά όσοι ήμασταν της Σχολής Ευελπίδων κρατάγαμε καλά. Οι διοικητές μας όμως που ούσαν ψευτοδημοκράτες του Βενιζέλου και είχαν λάβει μέρος σε κινήματα 5-6 μας τιμωρούσαν εμάς γιατί θέλαμε πειθαρχία. 20 και 20 και 20…

Ερώτηση: Ο Κανελλόπουλος δεν είχε κατέβει κάτω;

Απάντηση: Α ήρθε αυτό το κάθαρμα ο Κανελλόπουλος. Κάθαρμα! Άκου να δεις. Ακούμε ότι θα έρθει από την Ελλάδα ένας μορφωμένος με 10 διπλώματα, 20 γλώσσες. Ήρθε πράγματι. Το όνομα Κανελλόπουλος Παναγιώτης και ανέλαβε Αντιπρόεδρος της Κυβερνήσεως Τσουδερού και Υπουργός Εθνικής Αμύνης. Η κυβέρνηση είναι στην Αίγυπτο, ο Στρατός στην Παλαιστίνη απάνω, οπότε μας ειδοποιούν ότι θα έρθει ο Υπουργός να μιλήσει σε μας στην Παλαιστίνη και μας μαζέψαν εκεί, 1.000 Αξιωματικοί στην έρημο εμείς καθόμασταν, για αυτόν φτιάξαν ένα stage να ανέβει απάνω. Άκου πως άρχισε την ομιλία: «Θα χτυπήσω, θα εκτελέσω τους φασίστες». Φασίστες ήμασταν εμείς της εποχής του Μεταξά και δημοκράτες ήσαν οι Βενιζελικοί, αυτοί που διέλυσαν το Στρατό. Κοιταζόμασταν μεταξύ μας, εμείς περιμέναμε να γλυτώσουμε από τη φυλακή, αυτός λέει εμάς να χτυπήσει. Ανισόρροπος, δεν είχε μυαλό, τον πατήσαν κάτω κάτι κομμούνια. Τα κομμούνια τον πατήσαν κάτω, διελύθη ο Στρατός. Όλος ο Στρατός στη Μέση Ανατολή, 2 Ταξιαρχίες, 2 Συντάγματα Πυροβολικού διελύθησαν. Το Ναυτικό διελύθη, η Αεροπορία διελύθη.

Εντωμεταξύ βλέποντας όλα αυτά, ορισμένους της εποχής του Μεταξά που ήμασταν εμείς μας είχαν υπό περιορισμό, αλλά αποφασίσανε μετά να μας μαζέψουν 5-10 από το κάθε Τάγμα, είχαμε μαζευτεί καμιά 60ρια και μας ονόμασαν «Λόχος Πυροβόλων», υπό τη ΙΙα Ταξιαρχία, μάλιστα Διοικητής ήταν ο Μπουρδάρας, του Βενιζέλου και αυτός, απότακτος, κινηματίας, 5-6 κινήματα και αυτός, μάλιστα ήρθε εκεί, μας χαιρέτισε έναν έναν εμάς και μας εφίλησε το φιλί του Ιούδα. Αυτά γίνονται 6 του μηνός Σεπτεμβρίου του ‘42. Στις 12 Σεπτεμβρίου έρχεται ένας άλλος Συνταγματάρχης που δεν τον ξέραμε, αλλά μόλις βλέπαμε Συνταγματάρχη τον γιουχάραμε: «Φύγε Βενιζελοκομμούνι, δε θέλουμε», ένας όμως ήταν παλιός, ένας τον αναγνώρισε: «Ρε, αυτός είναι ο Τσιγάντες», μας λέει. Το ‘35 του ξηλώσαμε τα γαλόνια, τον εφτύσαμε και αυτά. Αυτός σηκώνει τα χέρια ψηλά και λέει: «Βρίστε με, έχετε δίκιο, αλλά εγώ ξέρω ποιοι ήσαστε εσείς. Ότι είσαστε οι καλύτεροι αξιωματικοί και αυτοί σας βάζουν στη φυλακή γιατί θέλετε να πολεμήσετε, να ελευθερώσετε την πατρίδα. Εγώ αναλαμβάνω να σας πάω στον πόλεμο». Ακούσαμε πόλεμο, μάλιστα ο Τσιγάντες είναι μπροστά, εγώ είμαι στη μέση, μπροστά ένα μέτρο ο Τσιγάντες. Δεν είχαμε άλλη επιλογή, του λέμε: «Ναι».

Κατεβαίνει κάτω στο Κάιρο, βγάζει διαταγή με τον Κανελλόπουλο, ο Κανελλόπουλος Υπουργός και τον ορίζει ολόκληρο Συνταγματάρχη να αναλάβει εμάς τους αλήτες, τους τιμωρημένους, τους αδιόρθωτους. Ο Λόχος ονομάστηκε «Λόχος Πυροβόλων». Παραμύθια, κάθε μέρα μας κωλάγαν και άλλο όνομα. Κατεβήκαμε κάτω στο Κάιρο, μεγάλος ο Τσιγάντες, πολύ έξυπνος, ήξερε 6-7 γλώσσες, είχε μελετήσει πολλά πράγματα και επήρε 500-600 άλλους. Λιμενικό, Χωροφυλακή, Αστυνομία Πόλεων, το Στρατό, την Αεροπορία από όλους. Πολλοί όμως ήσαν αριστεροί και ψευτοδημοκράτες, έπεσε ξύλο από εμάς τους “φασίστες”, εφύγαν αυτοί. Τότε ήρθε ο Καλλίνσκι, ο μετέπειτα Στρατηγός, ήρθε εκεί απ’ έξω από το Κάιρο, αλλά γρήγορα έμαθε ο Τσιγάντες, ο οποίος ήταν μορφωμένος και πολύστροφος, ότι υπάρχει ένα Σύνταγμα Καταδρομών, αγγλικό, στο Σουέζ στο κανάλι. Εβρήκε το διοικητή και τον έπεισε να μας πάρει εκεί και φεύγουμε έξω από το Κάιρο και πάμε στο Σουέζ εκεί και αμέσως, είναι Σεπτέμβρης τώρα, αρχές Σεπτεμβρίου του ‘42. 1^η σειρά αλεξιπτωτιστών εγώ, πηδήξαμε για πρώτη μας φορά, μάλιστα το πως πηδήξαμε… ήταν Κυριακή. Το Σαββατοκύριακο οι Άγγλοι δε δουλεύουν, οπότε και οι δικοί μας είχαν πάρει άδεια, όσοι είχαν λεφτά και είχαν πάει στο Κάιρο. Εγώ δεν είχα λεφτά και έμεινα μέσα στο στρατόπεδο και άλλοι 5-6, οπότε την Κυριακή ήρθε ένα αυτοκίνητο από το Σύνταγμα των Άγγλων και λέει: «Ποιοι κάνατε την εκπαίδευση αυτή;», 5 ήμασταν. «Θέλετε να πηδήξετε;». «Ναι λέμε!». 2 άλματα. Εγώ και στα 2 κάθισα όρθιος, άλλος έσπασε το χέρι του, πήγε στο νοσοκομείο και τα λοιπά. Οπότε ήρθαν οι άλλοι με την άδεια και μας ρωτάγαν, γιατί ήμασταν οι πρώτοι, των πρώτων Αλεξιπτωτισταί! Τους είπαμε ωραίο το αλεξίπτωτο και τα λοιπά, αλλά τότε πήρε και άλλους Αξιωματικούς ο Τσιγάντες και αμέσως εζήτησε να πάμε στη μάχη. 1-2 περίπολοι πήγαν από πίσω από το Ελ Αλαμέιν, ακόμα η Μάχη στο Ελ Αλαμέιν δεν είχε γίνει. Έγινε 23 Οκτωβρίου με 4 Νοεμβρίου. Ο Μοντγκόμερυ ήταν Διοικητής της 8^ης Στρατιάς και μετά από εκεί προχωρούσαμε παραπέρα, Σολούμ, Τομπρούκ, Βεγγάζη και τα λοιπά. Ονομαστήκαμε «Ιερός Λόχος».

Εκεί στο Σουέζ ονομαστήκαμε «Ιερός Λόχος» και προχωρήσαμε στην Τρίπολη της Αφρικής, εκεί που γίνονται τώρα οι μάχες, εβρήκαμε τον Μοντγκόμερυ, αλλά μαζί του ο Τσιγάντες είχε πάρει έναν Πρίγκηπα Άγγλο, τον Τσέλικο, τον Γιώργο Τσέλικο (George Jellicoe), ο οποίος ήταν Φιλέλλην και Λοχαγός και πήγανε στο Στρατάρχη και του λένε έτσι και έτσι και τους λέει πως: «Τώρα στενεύουν τα πράγματα και δε θέλω εγώ» και μας έστειλε στους Γάλλους, στον Λεκλέρ, ερχόταν από το Νότο και επήγαμε με τον Λεκλέρ επάνω, πίσω από τη γραμμή Μάρεθ που είναι στα σύνορα μεταξύ Λιβύης και Τυνησίας και εκεί με τους Γάλλους μαζί πιάσαμε μια τοποθεσία, αλλά οι Γερμανοί ήρθαν με άρματα και τα λοιπά και έγινε το σώσε. Χαθήκαν μερικοί Έλληνες στην έρημο, άλλοι τραυματιστήκαν…

Ήρθε μετά η IIα Νεοζηλανδική Μεραρχία με Διοικητή τον Φρέυμπεργκ που ήταν στην Κρήτη, ήταν και στη Φλώρινα, από εκεί κατέβηκε, μας ήξερε και μας πήρε και βγήκαμε στη Μεσόγειο απάνω και από τη Μεσόγειο αρχίσαμε να προχωρούμε δυτικά και ελευθερώσαμε 3-4 πόλεις και φτάσαμε μετά σε μία τοποθεσία, πριν από την αρχαία τοποθεσία, η οποία είχε απελευθερωθεί από το Βελισάριο, το Στρατηγό του Ιουστινιανού το 532 μ.Χ. και φτάσαμε μέχρι εκεί, οπότε έχει γίνει η απόβαση των Αμερικανών στην Καζαμπλάνκα, Μαρόκο, Αλγέρι και η Στρατιά του Ρόμμελ άρχισε να πιέζεται, η οποία αποφάσισε να φύγει να πάει στη Σικελία και μετά στην Ιταλία. Έτσι έγινε το μέτωπο της Ιταλίας. Εμείς όμως μας είπε ο Μοντγκόμερυ ότι «Δε σας θέλω» και γυρίσαμε πίσω στο Κάιρο. Από το Κάιρο ανεβήκαμε πάνω στην Παλαιστίνη «Ελ Μπασά» ένα στρατόπεδο πάνω από τα σύνορα της Βηρυτού με το Ισραήλ, εκεί κάναμε στρατόπεδο. Εντωμεταξύ είχαν διαλυθεί οι Μονάδες, οι Ελληνικές. 2 Ταξιαρχίες, 2 Συντάγματα Πυροβολικού, 6 Τάγματα Πεζικού, το Ναυτικό, η Αεροπορία και έξυπνος ο Τσιγάντες επήγε εκεί και πήρε πολλούς εθελοντές Στρατιώτες, Υπαξιωματικούς, Αξιωματικούς και εκεί που ήμαστε 60-80, εγίναμε 500 και από τους 500 εγίναμε 1.200. Ο «Ιερός Λόχος» ξεκίνησε με 4-5 και μετά γίναμε 1.200.

Ασχοληθήκαμε με τα Δωδεκάνησα από Καστελόριζο και ελευθερώσαμε όλα τα νησιά μέχρι Σαμοθράκη απάνω και μέχρι το ‘45 άρχισαν οι Γερμανοί κυρίως στην Ιταλία πρώτη παράδοσις, στη Βόρειο Ιταλία. Είναι διοικητής ο Στρατάρχης Alexander, Άγγλος και οι Γερμανοί παρεδώθησαν εκεί είναι 29 Απριλίου του ‘45, προηγουμένως όμως στις 27 Απριλίου ο Μπενίτο Μουσολίνι με την Κλάρα Πετάτσι, με ένα φορτηγό προσπαθούσαν να φύγουν, να πάνε στην Ελβετία, αλλά σε ένα χωριό οι Ιταλοί Αντάρτες τον ανεγνώρισαν, τον κατέβασαν κάτω και ένας Ιταλός Υπολοχαγός Αντάρτης τους εσκότωσε και τους κρέμασε στο Μιλάνο ανάποδα. Αυτή είναι η τύχη του Μπενίτο Μουσολίνι, αλλά εκεί 2 μέρες μετά οι Γερμανοί υπέγραψαν την παράδοση της Στρατιάς του Ρόμμελ, την 5^η και 6^η Στρατιά εις τους Βρετανούς. Την ίδια μέρα ο Χίτλερ υπέγραψε τη διαθήκη του και έβαλε διάδοχο του ένα Ναύαρχο, δεν έβαλε Στρατηγούς. Την άλλην μέρα ο Χίτλερ έφαγε με την Εύα Μπράουν, τους εχαιρέτησε και αυτοκτόνησε με περίστροφο. 3μμ το μεσημέρι αυτοκτόνησε αφού εχαιρέτησε αυτούς. Την ίδια μέρα η Εύα Μπράουν εδηλητηριάστηκε, ο Υπουργός Προπαγάνδας του Χίτλερ αυτοκτόνησε μαζί με τη γυναίκα του, αφού εδηλητηρίασε τα 6 ανήλικα παιδιά τους. Άλλοι 22 συνεργάτες του Χίτλερ αυτοκτόνησαν την ίδια μέρα. Εν συνεχεία στη Βόρεια Ευρώπη στον Μοντγκόμερυ έγινε η 2^η παράδοσις και μετά η 3^η παράδοση στον Αιζενχάουερ και μετά η 4^η παράδοσις έγινε 8 Μαΐου του ‘45 στη Σύμη των Δωδεκανήσων, εγώ Ανθυπολοχαγός εκεί.

Ήρθε ο Γερμανός Στρατηγός από τη Ρόδο, Όττο Βάγκνερ. Ανέβηκε επάνω στο γραφείο, σε ένα γραφείο-τραπέζι καθόντουσαν 4ρις, ένας Άγγλος Ταξίαρχος και 3 Συνταγματάρχες, ο Έλληνας ο Τσιγάντες, ένας Γάλλος ο Λέγκε και ένας Άγγλος.

Ο Γερμανός, ο Όττο Βάγκνερ ο Στρατηγός, ήρθε, εχαιρέτησε, έβγαλε το πιστόλι – το αφήνει εκεί-, εδιάβασε το πρακτικό παράδοσης, το υπέγραψε, χαιρέτισε και έφυγε, χωρίς να του ανταποδώσει το χαιρετισμό κανένας. Πήγε στη Ρόδο. Ο Βρετανός Ταξίαρχος επήρε το πιστόλι του Γερμανού, το δίδει στον Τσιγάντε και του λέει: «Το τρόπαιο αυτό ανήκει στον Ιερό Λόχο, τον απελευθερωτή των νήσων». Βρίσκεται στο πολεμικό μουσείο αυτό το πιστόλι.

Ερώτηση: Από τις μάχες που έχετε ζήσει ποια ήταν η σκληρότερη και πιο δύσκολη μάχη που δώσατε;

Απάντηση: Τότε στην Τυνησία, στο Κσαρ-Ριλάν ήταν η τοποθεσία που οι Γερμανοί ήρθαν με άρματα, με τεθωρακισμένα και πεζικό, κάπου 2 Μεραρχίες, μας κυκλώσανε με τους Γάλλους, πλησιάσανε κοντά, αλλά οι Γάλλοι είχαν και Άγγλους με αντιαρματικά, πολλά αντιαρματικά και ήρθε η διαταγή του Μοντγκόμερυ που έλεγε: «Θα κρατήσετε τόσες ώρες» και μέχρι εκείνην την ώρα η βρετανική αεροπορία δεν είχε έρθει. Ήρθαν μετά 100-200 αεροπλάνα μαζεμένα και τους σταματήσαν τους Γερμανούς εκεί. Είχαν απώλειες πολλές και την άλλην μέρα ήρθε η μεραρχία των Νεοζηλανδών, από κάτω από τη γραμμή Μάρεθ, ενώθηκε με μας και μας πήρε τον Ιερό Λόχο και ανεβήκαμε στη Μεσόγειο. Αυτή ήταν σκληρή μάχη. Χαθήκαν 3-4 αξιωματικοί στην έρημο, σκοτωθήκαν άλλοι 3-4. Ναι είχαμε και τραυματίες. Ήταν πολύ σκληρή μάχη αυτή. Περπατώντας στη Μεσόγειο επάνω είχαμε και άλλους νεκρούς, οι οποίοι έχουν ταφεί εκεί στα νεκροταφεία. Ναι αυτή η μάχη ήταν η χειρότερη.

Ερώτηση: Ως νέος άνθρωπος τότε, πως βιώσατε το γεγονός να βλέπετε δίπλα σας τους φίλους σας να σκοτώνονται, να βλέπετε τους άλλους από απέναντι να σας πυροβολάνε, πως ήταν η όλη αυτή αίσθηση;

Απάντηση: Ο πόλεμος, παιδί μου, ο πόλεμος είναι δράμα φοβερό και πλήρες πάθος. Από το ‘39 είχε αρχίσει ο Παγκόσμιος Πόλεμος. Εμείς από τους γονείς μας είχαμε μάθει τον πόλεμο, διότι οι πατεράδες μας 10 χρόνια ήσαν στον πόλεμο. Από το ‘12 μέχρι το ‘22, ο πατέρας μου συνέχεια στον πόλεμο. Στο Σαραντάπορο, στα Γιαννιτσά, στη Θεσσαλονίκη, στα Γιάννενα, σε όλες τις μάχες στο Κιλκίς. Όλα αυτά τα έμαθα από τον πατέρα μου. 10 χρόνια ήσαν στον πόλεμο αυτοί και στη γωνιά που καθόμασταν εκεί μαζί μας έλεγε για την τάδε μάχη, τραυματίστηκε 2-3 φορές στο Σαραντάπορο και στα Γιάννενα, αλλά είχαμε μάθει τότε, δεν είναι σαν τώρα που εσείς δεν έχετε ακούσει ούτε βαρελότο. Τότε η Ελλάδα κάθε 10 χρόνια είχε πόλεμο και είχαμε ακούσει πολλά. Προηγουμένως είχε προηγηθεί και η Αλβανία από το ‘40 έως το ’45, τι μιλάμε τώρα; Μάθαμε, το συνηθίσαμε.

Ερώτηση: Πιστεύετε ότι ο Ιωάννης Μεταξάς είχε ετοιμάσει την Ελλάδα κατάλληλα για να αντιμετωπίσει την εισβολή των εχθρών;

Απάντηση: Ναι, την είχε προετοιμάσει πολύ καλά, διότι ο Μεταξάς ήταν ένας μυαλωμένος άνθρωπος, Στρατηγός, αλλά με τετράγωνο μυαλό. Άριστος μαθητής στο Γυμνάσιο, άριστος στη Σχολή Ευελπίδων, άριστος στη Γερμανική Σχολή Πολέμου. Ο πρώτος! Μέχρι που οι Γερμανοί είπαν: «Ουδέν πρόβλημα άλυτο για τον Ιωάννη Μεταξά».

Τέτοιο μυαλό, αλλά και Ηγέτης! Ηγέτης πραγματικός! Να σκεφτείς ότι ο Ελευθέριος Βενιζέλος, που μας έχουν πρήξει τα συκώτια με τον Βενιζέλο, ο «μέγας» Πρωθυπουργός, τον διάλεξε να τον πάρει μαζί του. Λοχαγός ο Μεταξάς και είχε σύμβουλο το Μεταξά ο Βενιζέλος, ο Ελευθέριος, ο οποίος είχε κάνει 10 κινήματα. Μάλιστα μια εποχή ο Μεταξάς έκανε ένα σχέδιο για το πως θα πάρουμε την Κωνσταντινούπολη. Τότε όμως υπήρχαν ευνοϊκές συνθήκες. Οπότε αργότερα ο Βενιζέλος φωνάζει τον Μεταξά και του λέει: «Το σχέδιο σου που είχες κάνει…» και του λέει ο Μεταξάς: «Τότε που το έκανα γινόταν, τώρα δε γίνεται». Ο Μεταξάς είχε μυαλό. Παρά ταύτα επήγαινε μαζί με τους Άγγλους για την Κωνσταντινούπολη. Πάθανε τη συμφορά τη μεγάλη. Πανωλεθρία! Άγγλοι, Γάλλοι, Έλληνες και ήρθαν μετά στη Θεσσαλονίκη και έγινε το μέτωπο της Θεσσαλονίκης. Είχε μυαλό, ήταν ηγέτης! Να σκεφτείς το ‘36 ο Βενιζέλος και ο Τσαλδάρης, ο μεν Βενιζέλος ήταν δήθεν δημοκρατικός και ο Τσαλδάρης λαϊκός, συμφωνήσανε να παραδώσουνε την εξουσία στο Μεταξά, το Λοχαγό. Τόσο μυαλό είχε ο Μεταξάς, ο οποίος μόλις παρέλαβε τον Στρατό που ήταν ανέτοιμος, η Ελλάδα ήταν ανέτοιμη. Αμέσως άρχισε να κάνει τη γραμμή Μεταξά, τα οχυρά Μεταξά, γιατί έβλεπε ότι η εισβολή θα γίνει από την Αλβανία, από τη Βουλγαρία. Να αγοράζει υλικό, ρούχα για τους στρατιώτες, πυρομαχικά, αεροπλάνα, αλλά παράλληλα να προετοιμάζει ψυχολογικά το λαό. Κάθε μέρα μιλούσε ο Μεταξάς. Μία τετράγωνη ομιλία. Έπειθε και τα βουνά! Έκανε μυστική προ-επιστράτευση. Τα αδέρφια μου μεγαλύτερα, 2 φορές τους εκάλεσε μυστικά για 1 μήνα να εκπαιδευτούν στα νέα όπλα και όταν έγινε ο πόλεμος ήσαν έτοιμοι. Δουλειά του Μεταξά. Είχε προ-επιστρατεύσει μυστικά την 8^η Μεραρχία στην Ήπειρο, τον Δαβάκη στο Γράμμο, την 9^η Μεραρχία στην Καστοριά, ήταν έτοιμοι εναντίων των Ιταλών. Ο Παπάγος του ζητούσε να επιστρατεύσει και άλλους. «Όχι άμα επιστρατεύσω και άλλους θα μας αντιληφθούνε οι Ιταλοί και θα μας κάνουν τον πόλεμο αμέσως». «Όχι!» λέει ο Μεταξάς «Θα επιστρατεύσω αυτούς που χρειάζονται».

Είχε μυαλό ο Μεταξάς και πράγματι έτσι έγινε. Όταν επετέθησαν οι Ιταλοί, αυτές οι μονάδες ήσαν έτοιμες προ-επιστρατευμένες, με το δάχτυλο στην σκανδάλη. Μάλιστα στο Γράμμο που ήταν λίγος ο Στρατός εκεί φτάσαν στο Επταχώρι και μετά προχωρήσαν που σκοτώθηκε ο Διάκος, ο πρώτος Αξιωματικός Υπολοχαγός και άρχισαν να κατεβαίνουν προς το Μέτσοβο. Περάσαν λοιπόν, φτάσαν στη Βοβούσα. Στη Βοβούσα εντωμεταξύ η 1^η Μεραρχία που είχε προ-επιστρατευτεί μαζί με τη Μεραρχία Ιππικού σταμάτησαν τους Ιταλούς και σταμάτησαν διότι ήταν αλπινιστές αυτοί και άρχισαν αντίστροφα να οπισθοχωρούν, από τη Βοβούσα πίσω, πίσω και εμπήκαν στην Αλβανία οι Έλληνες και μετά Κορυτσά. 22 Νοεμβρίου Κορυτσά. Βαράγανε οι καμπάνες μια βδομάδα! Όλη η Ελλάδα ξεσηκώθηκε στο πόδι. Από εδώ Πρεμετή, 4 Δεκεμβρίου, Ύψωμα 731, Αργυρόκαστρο, Άγιοι Σαράντα, Χιμάρα. 3 μου αδέρφια ήρθαν τραυματίες πίσω. Προετοιμασία του Μεταξά. Όλα τα είχε προετοιμάσει, αλλά δεν έδωσε λαβήν στους Ιταλούς και τους Γερμανούς και ήξερε ότι θα μας επιτεθεί η Ιταλία και η Γερμανία και για αυτό είχε κάνει τη Γραμμή Μεταξά, στην οποία επετέθη η 12^η Στρατιά, είχε 12 Μεραρχίες.

Μας επετέθησαν στην Κομοτηνή, στη Νυμφαία, στην Ξάνθη στον Εχίνο, Νευροκόπι, Ρούπελ, Μπέλες μαζί με τους Βουλγάρους και οι μεν 12 Μεραρχίες δεν μπόρεσαν να επιτύχουν τους αντικειμενικούς σκοπούς, μόνο η ΙΙα Μεραρχία Αρμάτων από τον παραπόταμο του Στρυμόνα, τον Στρούμιτσα. Μεταξύ η Μεραρχία που επιτέθηκε στην Ξάνθη είναι η 164, η οποία μετά την Ξάνθη ήρθε στην Αφρική και πιάσαμε καμιά 10ρια αιχμαλώτους και μας λέγανε τις ιστορίες: «Είμαστε η τάδε Μεραρχία που από τη Βουλγαρία επιτεθήκαμε στη Ξάνθη, στον Εχίνο Ξάνθης, πήγαμε στη Θεσσαλονίκη και μετά στην Αφρική» και μας λέγανε τα παραμύθια τα δικά τους.

Εδώ κρατήσανε και η Νυμφαία και ο Εχίνος, αλλά οι Γερμανοί παρέκαμψαν και κατέβηκαν στην Κομοτηνή, στην Ξάνθη και από εκεί περπατούσαν προς τα εδώ. Το Μπέλες και το Νευροκόπι εκράτησαν δεν περάσανε. Μάλιστα η κυρία προσπάθεια της 12^ης Στρατιάς ήταν το Ρουπέσκο, το Ρουπέσκο είναι αριστερά του Ιστίμπεϊ και από τη Βοβούσα ένα χωμάτινο. Ως Διοικητής του Στρατού εγώ, Αντιστράτηγος, επήγα εκεί και βρήκα έναν που ήτανε τότε εκεί στρατιώτης και μου είπε το παραμύθι πως έγινε. Ήταν το Ρουπέσκο, το κρατούσε ένας Υπολοχαγός με καμία 60ρια, 80 στρατιώτες. Το Μπέλες επάνω στη ράχη είναι γυμνό και προς τη Βουλγαρία και προς την Ελλάδα. Ο Γερμανικός Στρατός είχε μπει μέσα στο δάσος, το οποίο άρχιζε από το ποτάμι κάτω το Στρούμιτσα. Είχαν μπει μέσα στο δάσος και περιμένανε, 6 του μηνός. 6 το πρωί ξεκινάνε. Έξυπνος ο Υπολοχαγός άκου τι έκανε. Το ύψωμα το δικό του το Ρουπέσκο δεν είχε οχυρά, είχε μόνο ένα χαράκωμα, χαράκωμα 1.5 μέτρο βάθους, αλλά είχε σκάψει τούνελ μικρά και έβαλε ομάδες και επάνω είχε έναν παρατηρητή μόνο. Άρχισε η επίθεση, να βαράει το πυροβολικό συνέχεια, 3-4 ώρες, η αεροπορία συνέχεια.

Κατά τις 10.30 ξεκινάει από το δάσος που είναι Βουλγαρία ένα Τάγμα με 2 Λόχους μπροστά να πάει για το Ρουπέσκο. Βγάζει ο Διμοιρίτης τους στρατιώτες από τα τούνελ με τα οπλοπολυβόλα, είχε 4-5 οπλοπολυβόλα και όπως πλησιάζανε οι Γερμανοί αραιωμένοι ξαπλώνει καμιά 15ρια Γερμανούς. 15 νεκρούς, οπότε πίσω στο δάσος. Το απόγευμα άλλο Τάγμα, πάλι το ίδιο. Αεροπορία, Πυροβολικό, βγάζει ο Υπολοχαγός άλλους 20 νεκρούς. Το Ρουπέσκο ήταν η κυρία προσπάθεια της 12^ης Στρατιάς, ήταν εκεί η 5^η Ορεινή Μεραρχία η Γερμανική, δεν πιάστηκε, ποτέ δεν πιάστηκε, διότι ενεργούσε σωστά ο Διμοιρίτης αυτός. Πιο δεξιά ήταν η 6^η Ορεινή Μεραχία, η 12^η Στρατιά είχε 2 Ορεινές Μεραρχίες, την 5^η και την 6^η και τη ΙΙα Αρμάτων. Η 6^η Μεραρχία η Ορεινή, ανέβηκε απάνω στη διάβαση τμημάτων και από εκεί κατέβαινε προς τα κάτω. Προς τα κάτω εκεί πάνω από τα Πορόια ήτανε ένα οχυρό του Μεταξά, ένα πολυβολείο. Εκεί ήταν ένας Λοχίας με μία ομάδα που είχε 2-3 οπλοπολυβόλα και όπως κατέβαιναν οι Γερμανοί τους εθέρησε. Η 6^η Μεραρχία σταμάτησε ολόκληρη. Μέχρι το βράδυ τελείωσαν τα πυρομαχικά του Λοχία. Αναγκαστήκαν και βγήκαν έξω, 12 μου φαίνεται ήσαν, τους συνεχάρησαν οι Γερμανοί και τους σκοτώσανε εκεί.

Έμαθα την ιστορία αυτή όντας Αντιστράτηγος, όταν περπατούσα τα βουνά και κατεβαίνοντας από το Μπέλες προς τα Πορόια είδα μια μαυροφορεμένη γυναίκα, σταματάω με το τζιπ εκεί και της λέω: «Έλα εδώ. Εδώ είναι απαγορευμένη περιοχή. Τι θες εσύ εδώ;». Ήταν 6 Απριλίου, επέτειος της επίθεσης των Γερμανών. Η γυναίκα κουνάει το κεφάλι και μου λέει: «Τι μέρα είναι σήμερα; 6; Εγώ κάθε 6 Απριλίου έρχομαι εδώ». Της λέω: «Γιατί έρχεσαι εδώ;». «Έρχομαι να ανάψω αυτό εδώ το καντήλι». «Γιατί, τι σου έκανε το καντήλι» της λέω. «Εδώ αρχιφύλακας Λοχίας ήταν ο αδερφός μου, ο Δημήτρης ο Ίτσιος, της κλάσεως 36, με 12 στρατιώτες πολεμήσαν εδώ, κρατήσανε τους Γερμανούς από πάνω από τα Πορόια και στο τέλος οι Γερμανοί τους σκοτώσανε όλους». Το Β’ Σώμα Στρατού έκανε ένα μνημείο εκεί για το Λοχία, αφού από πάνω από τα Πορόια οι Γερμανοί κατεβήκαν κάτω και άρχισαν να προχωρούν, αλλά η ΙΙα Αρμάτων είχε φτάσει και αυτή και υπέγραψε ο Μπακόπουλος την παράδοση της Θεσσαλονίκης. Να δεις πως μαθαίνει κανείς την ιστορία. Το Ρουπέσκο δεν πιάστηκε που ήταν η κυρία προσπάθεια της 12^ης Στρατιάς. Άλλοι Γερμανοί μεταξύ από τη Νότιο Γιουγκοσλαβία, τώρα λέγεται Βόρειος Μακεδονία, κατέβηκαν κάτω στη Φλώρινα, στη Καστοριά, στις Πρέσπες και από εκεί ήρθαν Αμύνταιο, Κοζάνη και μετά Μέτσοβο και προχωρούσαν στα Γιάννενα. Μετά το Μέτσοβο κάτω ο Τσολάκογλου υπέγραψε αυτήν τη γνωστή Συμφωνία με τους Γερμανούς, αλλά ο στρατός πολέμησε και ο στρατός από την Αλβανία, από το 731 που ήτανε με τους Ιταλούς, άρχισε και ήρθανε με τα πόδια και κατεβήκανε μέχρι την Κρήτη οι στρατιώτες μας. Ο Μεταξάς είχε προετοιμάσει την Ελλάδα πολύ ωραία και το στρατό ακόμα πιο ωραία. Ήτανε άξιος Κυβερνήτης, τέτοιος Κυβερνήτης δεν έχει ξανά-υπάρξει. Ηγέτης μεγάλου διαμετρήματος, όχι απλώς ηγέτης. Τέτοιοι ηγέτες δεν υπάρχουνε παιδί μου. Ήτανε και πολιτικός και στρατιωτικός, Στρατηγός πραγματικός! Ο Παπάγος που ήταν Αρχιστράτηγος του λέγε: «Να επιστρατεύσουμε», «Όχι του έλεγε. Άμα επιστρατεύσω οι Ιταλοί θα καταλάβουν. Θα επιστρατεύσω την 8^η Μεραρχία, την 9^η Μεραρχία και το Συγκρότημα του Δαβάκη στο Γράμμο και φτάνει. Μόνο αυτά». Μα του λέει ο Παπάγος: «Και πως θα κάνω τον πόλεμο;» και του απαντάει: «Με αυτούς θα τον κάνεις». Και είχε δίκιο ο Μεταξάς. Και πράγματι οι Έλληνες με το δάχτυλο στη σκανδάλη. Όταν επετέθησαν βρήκαν αντίσταση, ήρθαν τραγουδώντας μέχρι το Καλπάκι που ήταν γραμμή αντιστάσεως, μιας πιάσαν ένα Ύψωμα 3 φορές, 3 φορές το πήραμε. Έτσι αντεπίθεση, διότι ο Κατσιμήτρος που ήταν Στρατηγός εκεί είπε: «Θα μείνουμε εδώ», ενώ είχε την άδεια να συμπτυχθεί, να φύγει είπε «Όχι» ο Κατσιμήτρος και έμεινε και εκέρδισε. Με αποτέλεσμα σε λίγες μέρες άρχισε αντίστροφη μέτρηση, αλλά μαζί με τους Ιταλούς όμως εμπήκαν και 8 Τάγματα των Αλβανών, τα οποία ακολουθούσαν. Και εκεί δυτικά από τα Γιάννενα ακολούθησαν αυτοί και όταν η Ελλάδα κατελήφθη τα Τάγματα μείνανε εκεί και κάνανε όργια εις βάρος των Ελλήνων και μετά ζητάνε την περιοχή, λένε ότι ανήκει στους Αλβανούς, αλλά ευτυχώς ο Ζέρβας που μετά έκανε αντίσταση είχε ένα Σύνταγμα και κράτησε καλά όλα τα χωριά.

Στο τέλος αυτής τη συνεντεύξεως σχετικής με τη δράση του Ιερού Λόχου στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο διαπιστώσαμε πως οι Έλληνες πρωταγωνιστώντας σε όλα τα πεδία των μαχών δε δίστασαν να συνεχίσουν τον αγώνα για την ελευθερία της πατρίδος, παρά το γεγονός πως η Ελλάδα είχε συνθηκολογήσει. Μερικοί άνθρωποι, σε μέρη άγνωστα για τον Ελληνικό Στρατό συνέχισαν να λαμβάνουν μέρος σε μάχες που παραμένουν άγνωστες έως και σήμερα. Μια Μονάδα Ελλήνων που έλαβε τον τιμητικό τίτλο του «Ιερού Λόχου» εκτελώντας σχεδιασμένες καταδρομικές επιθέσεις, τιμήθηκε όσο καμία από τους συμμάχους και τους εχθρούς για τη δυναμικότητα και την ανδρεία που επέδειξε στα πεδία των μαχών επιφέροντας καίρια πλήγματα στον εχθρό.

Εμείς να ευχαριστήσουμε τον Στρατηγό Κόρκα για την τιμή που μας έκανε να συνομιλήσει μαζί μας και που μας επέτρεψε να τον γυρίσουμε πολλά χρόνια πίσω και να μας διηγηθεί γεγονότα που για πολλούς παραμένουν άγνωστα. Τέτοιοι «άγνωστοι» στο ευρύ κοινό Έλληνες ήταν αυτοί που κράτησαν την Ελλάδα ελεύθερη, θυσιάζοντας ακόμα και τη ζωή τους υπέρ Πίστεως και Πατρίδος.

ΥΓ: Το άρθρο αυτό αφιερώνεται στους αφανείς ήρωες του Ιερού Λόχου Μέσης Ανατολής και σε όσους μέσα στο πέρασμα των χρόνων έχουν θυσιαστεί για να ζούμε εμείς σήμερα ελεύθεροι.

ΥΓ 2: Επίσης να ευχαριστήσουμε τις Εκδόσεις Τουρίκη (Γαργητού 134, Γέρακας) για τη συνεισφορά τους στην υλοποίηση της συνεντεύξεως, με την παροχή αντιτύπου της αυτοβιογραφίας του Στρατηγού Κόρκα, με τίτλο: «Σαράντα Καυτά Χρόνια – 10 Πόλεμος και 30 Ειρήνη (1940-1980)», ένα βιβλίο άξιο μελέτης για την κατανόηση πολλών άγνωστων πτυχών της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας.

 

Διαβάστε εδώ την συνέχεια της συνέντευξης για το μακεδονικό, τον εμφύλιο και τους συμμορίτες.