Αποφασίζοντας να χρησιμοποιήσω πρώτη φορά το Μετρό με το ηλεκτρονικό εισιτήριο, ομολογώ μια αγωνία την είχα, ξέρετε αυτό το γλυκό άγχος πριν κάνεις κάτι για πρώτη φορά.
Κατεβαίνοντας στον ήσυχο σταθμό των Βορείων Προαστίων, βλέπω ότι πράγματι τα παλιά εκδοτήρια έχουν κλείσει και τα ακυρωτικά μηχανήματα έχουν ξηλωθεί.
Βέβαια τα εκδοτήρια δεν έχουν αντικατασταθεί με καινούργια που εκδίδουν ηλεκτρονικά εισιτήρια με αποτέλεσμα στο ένα και μοναδικό εκδοτήριο του σταθμού να επικρατεί σύγχυση και συνωστισμός, «αχ δεν παίρνει πενηντάρικο» αναφωνεί όλο αγωνία μια κυρία η οποία μάταια προσπαθεί να σπρώξει το πορτοκαλί χαρτονόμισμα στη σχισμή και αποχωρεί όλο στεναχώρια που δεν μπόρεσε να κρατήσει στα χέρια της το μαγικό χαρτάκι.
Μετά από λίγη ώρα αναμονή στην ουρά έρχεται η σειρά μου ,«η τώρα η ποτέ» σκέφτομαι καθώς πατάω το touch screen με την επιλογή ενιαίο και εισιτήριο των 1,40 καθώς φοιτητικό εισιτήριο δεν υπήρχε. Δεν πειράζει, λέω, τουλάχιστον γίναμε Ευρωπαίοι, αν είναι να θυσιάσω 80 λεπτά ευχαρίστως θα το κάνω.
Όμως δυστυχώς για μένα η χαρά μου κράτησε λίγο καθώς το μηχάνημα δεν δεχόταν τα κέρματα μου. ‘Ένας ευγενικός υπάλληλος της ΣΤΑΣΥ με ενημερώνει ότι παρέλειψα να πατήσω ένα κουμπάκι. Αυτό ήταν, «ΚΡΟΥ ΚΡΟΥ»ο κελαριστός ήχος του εκδοτηρίου… και να’το, ξεπροβάλει απ’ τη σχισμή το περίφημο ηλεκτρονικό εισιτήριο .
Όλο χαρά, σαν παιδί που πήρε το δώρο Χριστουγέννων τρέχω στα καινούργια ακυρωτικά μηχανήματα και τοποθετώ το εισιτήριο. «ΝΤΟΟΥΤ» αχ ο γλυκός ήχος του εξευρωπαϊσμού ηχεί στα αυτιά μου. Xαλαλι τα συν 80 λεπτά και την ταλαιπωρία αν κάθε φορά που χρησιμοποιώ το μετρό, ζω τέτοια μεγαλεία.
Προς στιγμήν κλείνω τα μάτια μου και ονειρεύομαι τις πλαστικές πορτούλες να ανοίγουν κι εγώ να εισέρχομαι καμαρωτός καμαρωτός σαν Καίσαρας που περνά απ’ την αψίδα του θριάμβου. Στη συνέχεια επιβιβάζομαι στο συρμό και φθάνω στο προορισμό μου.
Γυρνώντας ακολουθώ την ίδια διαδικασία μόνο που η καθυστέρηση στην ουρά είναι σαφώς μεγαλύτερη λόγω της αυξημένης κίνησης του συγκεκριμένου σταθμού, αλλά τίποτα από όλα αυτά δεν έχει σημασία πλέον, ο εκσυγχρονισμός και η πρόοδος έχει μπει στα καλά στο πετσί μου, ας όψεται αυτή η μικρή ταλαιπωρία, άλλωστε όμως λέει και ο σοφός λαός, το καλό πράμα αργεί να γίνει .
Δεν βλέπω την ώρα να φτάσω σπίτι και ν αναφωνήσω «Μητέρα γίναμε Ευρώπη». Στο γυρισμό όλα βαίνουν καλώς, ώσπου…έρχεται η ώρα να κατέβω. Ξαφνικά κι ενώ ο συρμός έχει σταματήσει μια θολή φωνή απ τα μεγάφωνα ενημερώνει ότι λόγω «τεχνικού προβλήματος» δεν θα γίνει στάση στο σταθμό προορισμού μου.
Αρχικά νόμιζα ότι πρόκειται για κάποιο κακόγουστο αστείο, δεν μπορεί το καμάρι της πρωτεύουσας να απαγάγει τους επιβάτες του, και μάλιστα χωρίς προειδοποίηση. «Θα κατεβείτε στον επόμενο σταθμό και θα πάρετε τον συρμό που διέρχεται απ’ την αντίθετη κατεύθυνση» αναφωνεί ο Security με βαλκανική αυτοπεποίθησή που του υπαγορεύει να υποδείξει το προφανές, «μα το επόμενο είναι σε 9 λεπτά» λέει μια κυρία φανερά μυημένη στους κανόνες της αστικής ακρίβειας, «σιγά για 9 λεπτά κάνετε έτσι» της απαντάει αυτός, γαλαντόμος με τον χρόνο τον άλλων.
Από μέσα μου νιώθω την οργή να ξεχειλίζει, «δεν μπορεί να συμβαίνει αυτό σε μια ευρωπαϊκή χώρα» σκέφτομαι.
Αηδιασμένος εξέρχομαι του σταθμού αφήνοντας επιδεικτικά το ηλεκτρονικό εισιτήριο μου στις κυλιόμενες ως ένδειξη διαμαρτυρίας. «Ποτέ ξανά Μετρό» μονολογώ προσπαθώντας να πνίξω τα δάκρυά οργής μου, καθώς επιβιβάζομαι στο ταξί υπό τους ήχους του «Ξημερώματα».
Διεθνολόγος και δημοσιογράφος
