Scripta manent
H δεύτερη μεταφρασμένη μαρτυρία ανήκει στον Καναδό Maher Arar, ο οποίος συνελήφθη στο αεροδρόμιο JFK της Νεας Υόρκης την 26η Σεπτεμβρίου 2002
Όπως αναφέρει στην μαρτυρία του:
“Από τις ΗΠΑ στην Ιορδανία, μεταφέρθηκε με ιδιωτικό αεροσκάφος, μέσα στο οποίο αλυσοδέθηκε. Έφτασε στην Ιορδανία με τα μάτια καλυμμένα, και υποστηρίζει ότι χτυπήθηκε στο πίσω μέρος του κεφαλιού του επανειλήμμενα από Ιορδανούς φρουρούς.
Από την Ιορδανία στην Συρία, Τα μάτια του καλύφθηκαν και τον έχωσαν σε ένα van, το οποίο έτρεχε, πάνω από κακοφτιαγμένους δρόμους. Ανά στιγμές κάποιος φρουρός τον χτυπούσε.
Στις φυλακές του Far Falestin στην Συρία, Κρατήθηκε σε ένα πολύ μικρό κελί, περίπου 2 μέτρα σε ύψος, 1,80 μέτρα σε μήκος και 90 εκατοστά πλατός. Το κελί είχε μόνο 2 λεπτές κουβέρτες, και έναν αφυγραντήρα, καθώς και 2 μπουκάλια “ένα για νερό και ένα για ούρα”. Υπήρχε ένα άνοιγμα στην μέση της οροφής, περίπου 30-60 εκατοστά. Στο κελί δεν υπήρχε καθόλου φωτισμός, εκτός από το φως που περνούσε, από το άνοιγμα στην οροφή. Θυμάται 2 ή 3 φορές, που γάτες ούρησαν από το άνοιγμα αυτό. Το κελί ήταν υγρό και πολύ κρύο τον χειμώνα και αποπνικτικό το καλοκαίρι. Ήταν γνωστός στους φρουρούς, μόνο από τον αριθμό του κελιού του: ως αριθμός 2. Η πρώτη και επίσημη αναγνώριση της κράτησης του, ήρθε 3 εβδομάδες μετά την μεταφορά του στην Συρία, στα τέλη του 2002, με μια συμβουλευτική επίσκεψη των Καναδικών αρχών. Είχε περίπου 6 συμβουλευτικές επισκέψεις κατά την διάρκεια της κράτησης του, άλλα δεν του επιτρεπόταν να τον επισκεφτεί κανείς άλλος, πέραν των κρατικών λειτουργών.
Συμπεριφορά κατά την διάρκεια ανακρίσεων στο Far Felestin. Την 8η Οκτωβρίου 2002 ο κύριος Arar, ανακρίθηκε από τις 8 το βράδυ, μέχρι τα μεσάνυχτα. Τον ανέκρινε κάποιος που ονομαζόταν George, ο οποίος, όπως ανακάλυψε ο κύριος Arar αργότερα, ήταν ο George Salloum, ο διευθυντής ανακρίσεων του Far Felestin. Δεν υπήρξε σωματική βία κατά την διάρκεια της ανάκρισης, υπήρξαν όμως απειλές. Αν αργούσε ν’απαντήσει, ο George, έλεγε ότι θα χρησιμοποίησει την “καρέκλα”. Ο κύριος Arar δεν καταλάβαινε τι σήμαινε, όμως υπέθετε ότι αφορούσε κάποια μορφή βασανιστηρίων. Την 9η Οκτωβρίου 2002, κλήθηκε για ανάκριση η οποία κράτησε περίπου 10 ώρες. Όταν ο George ήρθε, ξεκίνησε ξαφνικά να τον χτυπάει. Η καρέκλα στην οποία καθόταν, απομακρύνθηκε, με αποτέλεσμα πλέον να κάθεται στο πάτωμα, κάτι που ο κύριος Arar, εξέλαβε, ως μια μορφή ταπείνωσης, προς τους ανακριτές. Ο George έφερε μαζί του, στο δωμάτιο, ένα μαύρο καλώδιο. Είχε μήκος περίπου 60 εκατοστά. Μάλλον, ήταν πλαστικό, μολονότι μέσα του δεν ήταν κενό. Ο κύριος Arar, υποστηρίζει ότι βλέποντας το καλώδιο, ξεκίνησε να κλαίει. Ο ‘’George’’ είπε στο κύριο Arar να ανοίξει την δεξιά παλάμη του. Τότε σήκωσε το καλώδιο χτυπώντας τον με δύναμη. Ο κύριος Arar σηκώθηκε και άρχισε να πηδάει από τον πόνο, παρόλα αυτά τον ξαναέβαλαν να καθίσει, και χτύπησαν και την αριστερή παλάμη. Πάλι ο κύριος Arar ξεκίνησε να πηδάει από τον πόνο. Δεν τον είχαν ρωτήσει ακόμα τίποτα. Από εκείνο το σημείο ο κύριος Arar διατάχθηκε να σταθεί δίπλα στην πόρτα και οι ερωτήσεις ξεκίνησαν. Μια συνήθης ατάκα ήταν η “Είσαι ψεύτης”. Του δίνονταν διαλείμματα και τον μετέφεραν σε άλλο δωμάτιο, οπού μπορούσε να ακούσει ανθρώπους να ουρλιάζουν. Κάποιες φορές τα μάτια του ήταν καλυμμένα και αφήνονταν στο διάδρομο για μια ώρα και περισσότερο, ακούγοντας τις κραυγές γυναικών, που ξυλοκοπούνταν και τα κλάματα μωρών, που κάποιες γυναίκες, είχαν μαζί τους στις φυλακές. Όταν μεταφερόταν στο δωμάτιο ανάκρισης, θα τον χτυπούσαν στο πάνω μέρος του σώματος του, ρωτώντας τον διάφορα. Κατά κύριο λόγο, ερωτούνταν για τις σχέσεις του με διάφορα άλλα άτομα. Η 11η Οκτωβρίου του 2002, υπήρξε η πιο έντονη ανάκριση, καθώς τον ανέκριναν για 18 ώρες, με σωματική και ψυχολογική βία. Ο κύριος Arar δάρθηκε με το μαύρο καλώδιο, σε αρκετές περιπτώσεις, κατά την διάρκεια της ημέρας, και απειλήθηκε με ηλεκτροσόκ, την “καρέκλα’’ καθώς και την ‘’ρόδα’’. Η διαδικασία για τον κύριο Arar είχε ως εξής: 3 ή 4 μαστιγίες με το καλώδιο, ερωτήσεις και έπειτα ξανά βία εναντίον του. Από ένα σημείο κι’έπειτα, είχε τόση αδυναμία, που αποπροσανατολίστηκε. Ο κύριος Arar, θυμάται, να χάνει τον έλεγχο της ουροδόχου κύστεως του 2 φόρες κατά την διάρκεια της ανάκρισης. Έπρεπε να φοράει τα ίδια ρούχα για τους επόμενους 2,5 μήνες. Ένιωθε ταπεινωμένος. Μετά από αυτές τις 3 ημέρες ξυλοδαρμού, οι ανακρίσεις περιελάμβαναν λιγότερο έντονη σωματική βία. Υπήρχε λιγότερη χρήση καλωδίων, και πιο πολλή χρήση γροθιών και χτυπημάτων. Από τις 16 ή 17 Οκτωβρίου οι ξυλοδαρμοί μειώθηκαν, εν αντίθεση όμως μ τις απειλές, με την ψυχολογική πίεση να είναι τεράστια. Η “καρέκλα” επίσης χρησιμοποιούνταν για να τον τρομάξει. Στο τέλος της κάθε ανάκρισης, ένας ανακριτής θα έλεγε “αύριο θα είναι δύσκολα” ή “αύριο θα είναι χειρότερα για σένα.”
Ο κύριος Arar το έβρισκε αδύνατο να κοιμηθεί για πάνω από 2-3 ώρες κάθε βράδυ.
Οι φυλακές Sednaya. Ο κύριος Arar, υποστήριξε, ότι οι φυλακές αυτές ήταν παράδεισος, σε σχέση με τις φυλακές του Far Felestin.
Δικαστικές διεργασίες στην Συρία. Την προηγούμενη της αποφυλάκισης του, μετά από τουλάχιστον, έναν χρόνο κράτησης, μεταφέρθηκε στο Ανώτατο Δικαστήριο. Ουδέποτε κατηγορήθηκε ή δικάστηκε για οποιοδήποτε αδίκημα. Οι Καναδικές αρχές, δεν γνώριζαν την ημερομηνία της δίκης, έτσι δεν παρέστη δικηγόρος στην δίκη. Δεν ήταν σίγουρος για το τι συνέβη την ήμερα εκείνη, αν ήταν μια κανονική δίκη, αφού κανείς δεν τον ενημέρωσε για τις κατηγόριες εις βάρος του, ενώ δεν κατηγορήθηκε για κανένα αδίκημα.
Στον Καναδά, την 28η Ιανουαρίου 2004, η Καναδική κυβέρνηση ανακοίνωσε, ότι μια ερευνητική επιτροπή θα συστηνόταν, εξετάζοντας τις πράξεις των Καναδών αξιωματούχων, συμπεριλαμβανομένων, της κράτησης και απέλασης του κυρίου Arar. Την 18η Σεπτεμβρίου 2006, δημοσιεύθηκε το πόρισμα της επιτροπής, αναφέροντας ότι, οι συνθήκες κράτησης του κυρίου Arar στις φυλακές του Far Felestin, αποτελούσαν βασανισμό κατά το διεθνές δίκαιο. Ο κύριος Arar δέχθηκε δημόσια απολογία από τον Καναδό πρωθυπουργό καθώς και αποζημίωση συνολικού ύψους 11,5 εκατομμυρίων Καναδικών δολαρίων. Η ημέρα αποφυλάκισης του ήταν ή 5η Οκτωβρίου 2003, αφού υπέγραψε μια “δήλωση μετάνοιας” “.
Παρά το πέρασμα του χρόνου, τόσο το Guantanamo όσο και άλλα black sites συνεχίζουν την λειτουργία τους, καθώς και τα βασανιστήρια σε κρατούμενους, συνέχιζοντας σε μια παράλληλη πραγματικότητα, τόσο μακρία μα και τόσο κοντά σε εμάς, αν αναλογιστεί κανείς, ότι μέχρι και χώρες όπως η Πολωνία, χρησιμοποιούνταν ως τόποι φιλοξενίας black sites.
