Από τότε που έφυγα από το σπίτι, μια τυπική μέρα στο μυαλό μου περνάει ως εξής:
Εάν τα πάρω στο κρανίο με τους ανίκανους θα σου πω εγώ.
Καλά, είναι καθυστερημένοι σε αυτή την χώρα δεν υπάρχει περίπτωση.
Λίγη ευγένεια δε βλάπτει, την Ευρώπη μου μέσα.
Τι είναι αυτοί ρε φίλε εδώ πέρα;
Καλά μας δουλεύουν; Τριάντα φορές ρώτησα τι χαρτιά χρειάζομαι και πάλι μου λείπουν τα μισά;
Αυτό το πράγμα που κλείνουν στις 12, καινούργιος κάλλος στον εγκέφαλο είναι; Ότι δηλαδή εμείς οι υπόλοιποι το πρωί δεν έχουμε τι να κάνουμε, καθόμαστε.
Ναι αλλά δε γίνεται κάθε φορά να ρωτάω για το ίδιο πράγμα και να παίρνω διαφορετική απάντηση όμως, κάποια στιγμή θα πρέπει να συνεννοηθούμε εδώ μέσα.
Μα είναι δυνατόν να μην ξέρουν πως δουλεύει το πανευρωπαϊκό το σύστημα; Μετά μου λες για την Ελλάδα…
Την επόμενη φορά που θα χαθεί χαρτί θα πάρω κανένα τηλέφωνο και θα γίνει τις επί χρήμασι εκδιδόμενες εντάξει;
Βρε δε με παρατάτε όλοι πια; Τώρα θα δεις, θα πάω εκεί μέσα και θα γίνει χαμός, δεν ξέρουν με ποιον τα έβαλαν. Δεν ξέρω γιατί το παίζω σεμνή και καλοαναθρεμένη τόσο καιρό.
Περίμενε τώρα και θα δεις. Όχι περίμενε, θα δεις. Θα δεις εσύ, θα τους πάρω τηλέφωνο και θα πέσει βρισιδι ελληνικό έτσι για να μάθουν. Πρέπει να γίνουν άνθρωποι.
…
“Ναι, καλημέρα σας. Είμαι σίγουρη πως πρόκειται για δικό μου λάθος ή παράλειψη, όμως….”
Και κάπως έτσι φίλοι αναγνώστες, εμείς οι θαρραλέοι άνθρωποι διαχειριζόμαστε τα πρόβληματα μας όσο καλύτερα μπορούμε. Δηλαδή, γκρινιάζοντας και φωνάζοντας στους δικούς μας ανθρώπους μέχρι να τους πεθάνουμε, και μετά κάνοντας την πάπια μπροστά στους πραγματικούς αποδέκτες της ασταμάτητης φλεγομμενης οργής μας.
0/10 would NOT recommend.
Αυτό, ευτυχώς, μόνο όταν δημιουργούνται προβλήματα και τα πράγματα δεν πάνε όπως το είχαμε υπολογίσει. Το οποίο είναι σπάνιο, σωστά; ΣΩΣΤΑ;;;;
Διεθνολόγος και Νομικός με στόχο να δώσει μια ακόμη φωνή στις ομάδες που ανήκει: μετανάστες, ΑμεΑ, φοιτητές, νέες γυναίκες
