Η Γαλλία ψάλλει τον πένθιμο σκοπό, όσο o Αγάς της τη σφάζει για να αγιάσει. Ντύνει κτίρια με γελοιογραφίες, προσπαθώντας να κρυφτεί από το γκροτέσκο της,ενώ ενδύεται λόγια διάτρητα από σφαίρες και σπαθιές. Η χώρα που έπλασε το Διαφωτισμό βλέπει το φως τη να στερεύει…
Ένας αποκεφαλισμένος καθηγητής που παρουσίασε μια εικόνα του Μωάμεθ στους μαθητές του και 3 μαχαιρωμένοι άνθρωποι ( ο νεωκόρος εξ αυτών, μέσα στη Βασιλική της πυροπληγείσας Νοτρ Νταμ) είναι το ανανεωμένο κατευόδιο του Ιερού Πολέμου. Όταν γράφονται αυτές οι γραμμές (30/10),η γαλλική αστυνομία μόλις έχει σκοτώσει έναν άνθρωπο που απειλούσε να μαχαιρώσει πεζούς στην πόλη της Αβινιόν.
Η μεταμόρφωση της γαλλικής επικράτειας σε χώρο ‘’ισλαμικού αντάρτικου’’, επεξηγείται με τους εξής φρικαλέους αριθμούς: τα τελευταία 6 χρόνια έχουν πραγματοποιηθεί 35(!) τρομοκρατικές επιθέσεις (και πόσες αποσοβήθηκαν άραγε…), με απολογισμό 284 νεκρούς και 962 τραυματίες! Από την αλλαγή του αιώνα μέχρι το 2014, οι ισλαμιστικες τρομοκρατικές απόπειρες δεν ξεπέρασαν τις 7, ενώ το διάστημα 1985-2000 έφτασαν τις 11.
Επιβεβαιώνοντας το άτυπο δόγμα της τέως Υπ.Εξ. Κοντολίζα Ράις (‘’στη Μ.Ανατολή,εμείς θα κάνουμε το τραπέζι κι οι Ευρωπαίοι θα πλύνουν τα πιάτα’’), τα αποτελέσματα της αμερικανικής επέμβασης στα μεσανατολικά πράματα εκκινούν τη διαδικασία τζιχαντιστικής ενεργοποίησης δυτικοτραφέντων και μη Μουσουλμάνων.
Αν το κουτί της Πανδώρας άνοιξε τη δεκαετία του 1980 με τη δημιουργία των Ταλιμπάν (η αντισοβιετική θεραπεία που κατέστη το αδηφάγο καρκίνωμα του Αφγανιστάν),η επί Ομπάμα Αραβική Άνοιξη με την άνω κι έξωθεν δημοκρατική επιβολή εξισώθηκε με τη δημιουργία τακτικού στρατού κι οιονεί κράτους τζιχαντιστών.
Η άρτια οργάνωση κι επικοινωνία του ISIS με την ευρωπαϊκή ομόδοξη κοινότητα έχει δημιουργήσει έναν εχθρό όχι ante portas,αλλά μέσα στο σπιτικό μας: ο εχθρός είναι ένας Γάλλος,Γερμανός ή Βρετανός πολίτης,με τα συνήθη δικαιώματα κι υποχρεώσεις – σε κάποιες περιπτώσεις αφειδώς επιδοτούμενος ως μετανάστης- που η αδιάφορη όψη του δεν προσιδιάζει στη πηκτό μαύρο της ψυχής του.
Η Γαλλία παρείχε την πρώτη ύλη για την κεφαλαιοποίηση της απήχησης του Ισλαμικού Κράτους στο ευρωπαϊκό τερραίν. Μετά το τέλος του Β’ Π.Π, η οικονομική ανάπτυξη ήταν τόσο υψηλή,που υπήρχε χρεία εργατικών χεριών. Το πρόβλημα λύθηκε με την ανθρωποθάλασσα που συγκροτούσε τη γηραλέα Γαλλική Αυτοκρατορία. Το τέλος του Αλγερικού Πολέμου επέφερε την άνοδο περίπου ενός εκατομμυρίου Αλγερινών στη Γαλλία,στα χρόνια του 1960 και 1970,ενώ το ίδιο διάστημα έφτασαν 600.000 Μαροκινοί και Τυνήσιοι.
Η ύφεση των τελών του 1970 ξεκίνησε μια διαδικασία αυστηροποίησης της μετανάστευσης,που έκτοτε έμεινε πάντα επίκαιρη εξ αιτίας των μουσουλμανικών τρομοκρατικών ενεργειών στα χρόνια του 1980 και της σταδιακής γκετοποίησης των μεταναστών.
Η επί μιάμιση δεκαετία διακυβέρνηση του Σοσιαλδημοκράτη Φρανσουά Μιτεράν (1981-1995) κι η επικράτηση αριστερών οραμάτων και τάσεων στην Ευρώπη-με εξαιρέσεις προς χάριν επιβεβαίωσης του κανόνα- οδήγησε στην αποχαύνωση –και- του ζητήματος των αλλοδαπών στα ευρωπαϊκά έθνη-κράτη.
Η Γαλλία της Ανεξιθρησκίας και της Laïcité σφιχταγκαλιάστηκε με τον υστεροχρονισμένο Μάη του ’68. Κι αν τα έξαλλα οράματα των Γάλλων φοιτητών δε –μπορούσαν να- είχαν αξιώσεις πολιτικής εφαρμογής (πώς εφαρμόζεται άλλωστε το σύνθημα ‘’τα θέλουμε όλα και τα θέλουμε τώρα’’, πέραν του ομότιτλου τραγουδιού των Queen), η πλειοδοσία σε ρητορικό ανθρωπισμό δεν απαντούσε στα στιβαρά ερωτήματα όπως: α) ποιο το δέον γενέσθαι στα κριτήρια μεταναστευτικής εισόδου,ειδικά στα χρόνια οικονομικών κρίσεων ή υφέσεων β) ποια η πολιτική ένταξης και συνεπακόλουθης αφομοίωσης των ξένων κοινοτήτων,εκτός των ατάκτως ερριμμένων γκέτο (όπου κρύβεται το πρόβλημα , όταν οι αγελάδες είναι παχειές),
Η τρομοκρατία απλώς έρχεται να επαναφέρει με θέρμη τα παλαιά ζητήματα. Εχθρός είναι ο τρόμος απορρέων από μία θρησκεία, μία συνιστώσα πιστών. Λύση-πρακτική ή ηθική- δεν είναι ο αποδιωγμός των Μουσουλμάνων κατοίκων-πολιτών της ηπείρου,ούτε η αποδοχή του αιμόλουτρου σε μπαρ, εκκλησίες, θέατρα και γραφεία σκιτσογράφων.
Ανάληψη πρωτοβουλιών για εξονυχιστική έρευνα του οικογενειακού υποβάθρου των τζιχαντιστών , επικοινωνία με τις χώρες-προμηθεύτριες ανθρώπινων καραβανιών που αναμένουν εμβάσματα για τα διαλυμένα βορειοαφρικανικά και μεσανατολικά κράτη τους, συνεργασία των ευρωπαϊκών αρχών με τους εκπροσώπους των ντόπιων μουσουλμανικών κοινοτήτων. Αυτά είναι κάποια από τα μετρά που μπορούν να ληφθούν, χωρίς να κομίζουμε γλαύκα εις Αθήνας.
Τίποτα όμως,από τα παραπάνω δεν έχει σημασία, τίποτα δε θα γίνει ,όσο οι πολιτικές τάξεις και λαοί της Ευρώπης ομφαλοσκοπούνται μαρτυρικά, αποδίδοντας το συγκαιρινό κακό στην πάλαι ποτέ κραταιά Αποικιοκρατία ή τις…Σταυροφορίες, ενώ οποιαδήποτε αντίδραση στον ισλαμιστικό τρόπο βλέπεται υπό το πρίσμα του ‘’ισχυρού,φυλετιστή λευκού’’ έναντι του ‘’αδύναμου,μειονοτικού ξένου’’ που ‘’δε θωρακίζεται επαρκώς και στοχοποιείται στις δίσεκτες οικονομικά εποχές’’ (όσοι μιλάνε σοβαρά για την εύθραυστη θέση των μειονοτήτων, μάλλον άφησαν τη χώρα μας λίγο πριν την 6η Μαΐου του 2010..)
Η Γαλλία,η Δύση γενικότερα, για να προστατεύσει τον τρόπο ζωής κι οργάνωσης της Δημοκρατίας,για να μη δουν οι πολίτες την απίσχνανση κι αποστέρηση των δικαιωμάτων τους, είτε θα αναθαρρήσει με φυλακτό την πολιτισμική και πολιτική της παράδοση, είτε ως Μαινάδα θα κατακρεουργήσει η ίδια τα παιδιά της, μέχρι να βγει από το βακχικό αυτοβασανισμό της.
Απόφοιτος του Τμήματος Ελληνικής Φιλολογίας Αθηνών, με ειδίκευση τη Γλωσσολογία – Έφεδρος Ανθυπολοχαγός Πεζικού – Γνώση αγγλικών, γαλλικών, ρωσικών
