Η απόφαση του προέδρου Μακρόν να φωταγωγήσει με σκίτσα της -χτυπημένης από ισλαμιστές τρομοκράτες- εφημερίδας Charlie Hebdo, οι οποίες απεικονίζουν μεταξύ άλλων και τον προφήτη Μωάμεθ, είναι αναντίλεκτα η αρχή του τέλους ή το τέλος μιας αρχής για τη Δύση.
Αρχή του τέλους στην άκρατη υπεράσπιση του ακραίου Ισλάμ από μεγάλος μέρος ανθρώπων ως «διαφορετικό». Η ίδια η συγκάλυψη της Σαρίας αποτελεί την διάλυση του όποιου διαφορετικού στέκεται εμπόδιο στην εξάπλωσή της. Πράγματι, μελετώντας χωρίς παρωπίδες της Σαρία –το τονίζω δεν αναφέρομαι στο Κοράνιο- παρατηρούμε τη συγκεχυμένη μίξη όλων των εξουσιών υπό τη «θεία πρόνοια και βούληση» του Αλλάχ. Αυτό, ενδεχομένως, να μην είναι στο σύνολό του κάτι αρνητικό, για κάποιους. Καθίσταται, όμως επικίνδυνο για όλους όσους δεν «καθυποτάσσονται» στον θεοκρατικό νόμο, διότι δεν υπάρχει άλλη οδός πέραν αυτής. Ο φονταμενταλισμός γεννάται εκεί που υπάρχει σκοταδισμός. Δυστυχώς, πλην των εκκοσμικευμένων μουσουλμανικών κρατών το σκοτάδι επικρατεί σχεδόν σε όλη την Ανατολή. Αρχίζοντας από τα θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα, τη γυναίκα, την ανεξάρτητη δικαιοσύνη, την ελευθερία του λόγου και εκατοντάδες, ίσως χιλιάδες άλλα ζητήματα που είναι εδώ και αιώνες λυμένα στο δυτικό κόσμο, παραμένουν άλυτα στα μουσουλμανικά κράτη.
Κάθε άποψη είναι σεβαστή, κάθε θρησκεία και επιλογή, επίσης. Πρέπει όμως να συνειδητοποιήσουμε πώς η άποψη «σε δολοφονώ γιατί τόλμησες να αμφισβητήσεις αυτό που λέω» δεν είναι. Δεν είναι και δεν θα έπρεπε να είναι ποτέ και πουθενά. Το πρόβλημα, λοιπόν με τον Ισλαμισμό είναι πώς δεν δέχεται την εκκοσμίκευση. Πλειάδα ταινιών, βιβλίων, καλλιτεχνών, κλπ, έχουν προβεί σε ύβρεις απέναντι στον Χριστιανισμό, τις εκκλησίες και τον ίδιο τον Ιησού. Βέβαια, η κοσμικότητα της Χριστιανοσύνης έγκειται στο γεγονός πώς έχει πάνω απ’ όλα τον άνθρωπο. Δεν τον καθυποτάσσει, τον εξυψώνει.
Η Ευρώπη δε θα μπορούσε ποτέ να έχει διαφωτισμό, αν δεν είχε Χριστιανικές ρίζες. Μπορεί οι σύγχρονοι μελετητές και η κοινωνία να υπερτονίζουν τον σκοταδισμό της Εκκλησίας πριν το Διαφωτισμό, μα η μη ριζοσπαστικοποίηση του πλήθους συνέβαλε στην ανάπτυξη του Διαφωτισμού. Αν μη τι άλλο, αυτό έγινε τέλη 18ου με αρχές 19ου αιώνα. Εάν από τότε μέχρι σήμερα δεν έχει αλλάξει τίποτα, τότε υπάρχει σοβαρό θέμα.
Ο Μακρόν θέτει τις βάσεις για την αρχή του τέλους της ωραιοποίησης των πάντων. Δεν ωραιοποιεί την τρομοκρατία. Δεν ωραιοποιεί τη Σαρία. Δεν επιτρέπει στους «διαφορετικούς» να συγκαλύψουν τα θρησκευτικά εγκλήματα που διαπράττουν στον 21ο αιώνα οι τζιχαντιστές.
Ο Μακρόν ξεκινά ένα «Ιδεολογικό Πόλεμο Ενάντια στην Τρομοκρατία», αυτή τη φορά σε Ευρωπαϊκό επίπεδο. Αντιπαρατάσσει τις ιδέες του κοσμικού κράτους, των ελευθεριών, της ανοικτής κοινωνίας, της ελευθερίας του λόγου απέναντι σε εκείνους που επιθυμούν η Ευρώπη να γίνει άλλο ένα Ιράν, θεοκρατική και ανελεύθερη. Η Γαλλία έχει βαριά παρακαταθήκη στους αγώνες για την απελευθέρωση από καθεστώτα. Όπως επίσης έχει σημαίνουσα θέση στο Ευρωπαϊκό όραμα, το οποίο δεν επιδέχεται κανένα περιορισμό στα κεκτημένα του και καμία «εξ ανατολάς» απειλή. Η Ευρώπη δεν πρέπει να αλλάξει για να αρέσει στους φιλοξενούμενους. Πρέπει οι τιμώμενοι από την Ευρωπαϊκή φιλοξενία να δείξουν τον προσήκοντα σεβασμό στους νόμους και τα ήθη της ηπείρου που κατέφθασαν.
Η Γαλλική εκστρατεία πρέπει να υποστηριχθεί άμεσα από το Ευρωπαϊκό συμβούλιο και το σύνολο των κρατών μελών χωρίς δισταγμούς, διότι δεν αφορά μόνο τη Γαλλία και τη δολοφονία ενός καθηγητή που «τόλμησε» να δείξει σατιρικά σκίτσα του Μωάμεθ. Πρόκειται για το ευρωπαϊκό όνειρο που κάθε φορά που μια τέτοια κίνηση πραγματοποιείται όλο και εξαϋλώνεται μπροστά μας. Ειδάλλως, ο πόλεμος των ιδεών θα μείνει στην αρχή, με ένα άδοξο τέλος και πολλά δυσοίωνα σενάρια για την Ευρώπη του 2030 ή του 2050.
Πίσω φυσικά από τα βαριά νοήματα, κρύβεται πάντα η μητέρα πολιτική. Χωρίς να αναιρούνται τα παραπάνω, ή να αμφισβητώ τις σκέψεις του Εμμανουέλ Μακρόν πίσω από τις επιδιώξεις του, θα αναφερθώ και στο πολιτικό διακύβευμα.
Η Ευρώπη νιώθει κατατυραννημένη από την Γερμανία και τις πολιτικές του Βορρά. Αντίστοιχα, η Γερμανία είναι ο μεγαλύτερος φίλος της Τουρκίας και άλλων καθεστώτων. Πάντοτε ήταν φυσικά. Η Ευρώπη έχει ανάγκη να απαλλαγεί από την παρουσία της καγκελαρίου Μέρκελ και ο Μακρόν το ξέρει καλά αυτό. Παίρνοντας τα ηνία σε αυτή την ιδεολογική εκστρατεία, αντιτίθεται στη Γερμανική ανοχή και υπερτονίζει τα Ευρωπαϊκά κεκτημένα, στα οποία η Γερμανία πλην της χρηματικής συνεισφοράς της, τίποτε παραπάνω δεν έχει προσφέρει πλην δύο πολέμων και πολιτικών αναταράξεων.
Εκτός της Ευρωπαϊκής ηγεμονίας, ο Μακρόν «χτυπά» έξυπνα και το εσωτερικό του. Με τις εκλογές να είναι σε δύο χρόνια, ξεκινά μεθοδικά τη συσπείρωση του συντηρητικού και εθνιστικού μετώπου των Γάλλων γύρω από το πρόσωπό του, σχεδιάζοντας να αποδυναμώσει πλήρως τους Ρεπουμπλικάνους και να καταφέρει να αποκτήσει ισχυρό προβάδισμα ενάντια στη Μαρίν Λε Πεν. Η έξαρση της Ισλαμιστικής τρομοκρατίας παρασύρει το πλήθος στα άκρα, επομένως η Λε Πεν καραδοκεί καρτερικά. Ο Μακρόν το γνωρίζει αυτό και επιθυμεί διακαώς να μη κάνει το «πολιτικό λάθος». Άλλος ένας λόγος που η δολοφονία του καθηγητή προκάλεσε αυτή την αφύπνιση.
Όπως και να έχει η ιστορία, ένα είναι το κρατούμενο· Αν κάποιοι θέλουν να μας γυρίσουν στο δικό τους μεσαίωνα, εμείς πολεμάμε για τον Διαφωτισμό!
Αναδημοσίευση από εφημερίδα Εστία – 13/11/2020
Διεθνολόγος – Πολιτικός Επιστήμονας με ειδίκευση στη Δημόσια Διοίκηση και στη Διακυβέρνηση της Αυτοδιοίκησης (MSc) – Ειδικός Σύμβουλος του δημάρχου Παιανίας – Αρθρογράφος με ενασχόληση σε εθνικά, διεθνή και αυτοδιοικητικά θέματα.
