Καθώς άνοιξαν για τα καλά οι ασκοί του Αιόλου έπειτα από την καταγγελία της κ. Μπεκατώρου, η ελληνική κοινωνία έρχεται αντιμέτωπη με ένα πρωτόγνωρο κύμα «απελευθέρωσης», το οποίο έρχεται να την κλονίσει συθέμελα όχι για τις φρικαλεότητες που τολμά(!) να αποκαλύψει και να πολεμήσει, αλλά διότι ξεσκεπάζει καταστάσεις που ήδη γνώριζε ότι συνέβαιναν.
Η πάσης φύσεως κακοποίηση και δη η σεξουαλική συγκαταλέγεται στα θέματα που ελληνική κοινωνία αντιμετωπίζει ως ταμπού, υιοθετώντας κατ’ εξακολούθηση τη λογική του «δεν είδα, δεν άκουσα, δεν απαντώ». Έτσι τα θύματα σιωπούν και οι θύτες πληθαίνουν στα πλαίσια μιας σιωπηρής συμφωνίας η οποία έχει ως αποτέλεσμα την ανοχή.
Το καταπληκτικό όμως με τις κοινωνίες είναι ότι έρχεται η στιγμή εκείνη όπου οι «φούσκες προστασίας» που έχουν δημιουργήσει σκάνε και τα αποτελέσματα είναι συχνά ολέθρια. Και εκείνη ακριβώς τη στιγμή οφείλουμε να αναλάβουμε την ευθύνη για τη στάση τη που διαμόρφωσε η κοινή γνώμη και η οποία ανάγκασε όλα εκείνα τα στόματα να σωπάσουν, να ντραπούν, να νιώσουν υπαίτια για τις κατάπτυστες συμπεριφορές άλλων.
Ωστόσο, αποδεικνύεται για πολλοστή φορά ότι το ανθρώπινο ον δεν είναι φύσει καλοκάγαθο αλλά θέσει· και αυτό είναι κάτι που δυστυχώς χαρακτηρίζει το σύνολο. Έτσι, αντί να εκμεταλλευτούμε την ευκαιρία που μας δίνεται να επιλέξουμε το σωστό ώστε να διορθωθούμε και να αποδώσουμε δικαιοσύνη, τολμάμε όχι απλώς να αμφισβητούμε γεγονότα και καταστάσεις, αλλά να κατηγορούμε τα θύματα που δεν βρήκαν το κουράγιο να μιλήσουν νωρίτερα, γιατί πάλευαν με τους δαίμονες των μοιραίων εκείνων στιγμών που στιγμάτισαν τη ζωή τους.
Δεν έχει απολύτως καμία σημασία αν κάποιοι από αυτούς λένε ψέματα ή αν υποβόσκουν άλλα κίνητρα. Γιατί; Γιατί για τους υπόλοιπους δεν παύει να αποτελεί μια πραγματικότητα η οποία πρέπει να λάβει τέλος. Γιατί ο ένας πρέπει να δώσει το παράδειγμα και το θάρρος στον άλλον. Γιατί τα μιάσματα δεν έχουν καμία θέση στην κοινωνία. Γιατί κανένα δικαίωμα δεν κατοχυρώθηκε αναίμακτα. Γιατί πολύ απλά ως εδώ.
Εφόσον δεν μπορέσαμε να προστατέψουμε τους προηγούμενους οφείλουμε να προστατέψουμε τους επόμενους. Και δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος από το να γίνουμε οι ίδιοι η αλλαγή που επιθυμούμε. Διότι ο κόσμος δεν αλλάζει με το να καθόμαστε αναπαυτικά στην ασφάλεια του καναπέ μας και να δείχνουμε συμπόνια.
Η αθλιότητα και η αρρωστημένη φύση δεν μπορούν να πάψουν να υφίστανται, ωστόσο η πολιτεία μπορεί και οφείλει να διασφαλίσει τη θέσπιση θεσμών που να αποτρέπουν τέτοιες συμπεριφορές και ταυτόχρονα η κοινωνία να δείξει μηδενική ανοχή σε όσους τολμούν να θεωρούν ότι για οποιονδήποτε λόγο μπορούν να επιβάλλονται καθ’ αυτόν τον τρόπο.
Με άλλα λόγια προς όλους εσάς τους αφανείς ήρωες μην…μασάτε· γιατί έχετε δύσκολο δρόμο ακόμα. Στείλτε τους αθλίους εκεί που τους αξίζει όσο εμείς οι υπόλοιποι θα αναθεωρούμε. Γιατί ο κόσμος μπορεί και πρέπει να γίνει καλύτερος.
Πολιτικός Επιστήμων – Διεθνολόγος
