Γράφει ο Νίκος Βότσιος

«Η δημοκρατία δεν απειλείται και δεν εκβιάζεται» διατείνονται οι πολιτικοί κάθε φορά που έχουμε μια τρομοκρατική ενέργεια. Κάθε φορά το ίδιο δίχως νόημα τσιτάτο, το ίδιο δίχως νόημα ψέμα.

Τα τελευταία χρόνια έχουμε ζήσει τόσες και τόσες απόπειρες «εκβιασμού» αυτής της χώρας που σίγουρα δυσκολεύεται κανείς να τις θυμηθεί όλες. Από τις πιο τραγικές του παρελθόντος ξεχωρίζουν η απόπειρα δολοφονίας του πρώην πρωθυπουργού Λουκά Παπαδήμου και η βόμβα σε ΣΚΑΙ και Καθημερινή, ενώ στις πιο πρόσφατες η προ εβδομάδων βομβιστική επίθεση κατά του βουλευτή της ΝΔ Κωνσταντίνου Μπογδάνου, καθώς και η προ λίγων ημερών βόμβα στο κανάλι ACTION 24. Αυτά είναι τα χειρότερα. Φυσικά υπάρχουν και πιο ήπιες καταστάσεις τις οποίες έχουμε δυστυχώς αποδεχθεί ως συνηθισμένες. Αποκορύφωμα είναι τα τρικάκια στο Προεδρικό Μέγαρο με στόχο τον εκφοβισμό της Προέδρου της Δημοκρατίας Κατερίνας Σακελλαροπούλου και παλαιότερα, όταν βρισκόταν στη θέση του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης, στο σπίτι του Κυριάκου Μητσοτάκη.

Στη δική μου σκέψη τα παραπάνω περιστατικά συνιστούν οργανωμένο και συστηματικό εκβιασμό και όχι απλές απόπειρες. Η ανθρώπινη ζωή δεν είναι παιχνίδι και κανείς δεν έχει δικαίωμα στην αφαίρεση ή την απειλή αφαίρεσής της. Ναι, ακόμα και αν πρόκειται για πολιτικούς και δημοσιογράφους, οι οποίοι δέχονται συχνότατα τρομερή – πολλές φορές – δίκαιη κριτική. Ειδικά όταν πρόκειται για πολιτικούς ή δημοσιογράφους, μια επίθεση ενάντια σε αυτούς συνιστά επίθεση στην ίδια τη δημοκρατία καθώς είτε τα πρόσωπα μας είναι συμπαθή είτε όχι, φέρουν από πίσω δύο αξίες: Αυτές της αντιπροσώπευσης και αυτή της ενημέρωσης, όπου και οι δύο σε μια αστική δημοκρατία έχουν το ρόλο τους. Αν δεν είναι καλοί στη δουλειά τους, μπορεί ο καθένας να τους αξιολογήσει με την ψήφο του ή τις επιλογές του. Στη μεν πρώτη περίπτωση κυριολεκτικά μέσα από τη διαδικασία των εκλογών και στη δεύτερη ακόμη πιο άμεσα, αλλάζοντας κανάλι στο πάτημα ενός κουμπιού.

Όταν όμως κάποιος με το πάτημα ενός κουμπιού επιβουλεύεται την ίδια τη ζωή κάποιου άλλου, δε μπορούμε πια να μιλάμε για διαμαρτυρία. Οι σκηνές αυτές δεν είναι καινούργιες. Συμβαίνουν εδώ και δεκαετίες. Το ότι τίποτα δεν έχει αλλάξει όλα αυτά τα χρόνια δείχνει πως η δημοκρατία όντως απειλείται και όντως και εκβιάζεται. Τελικά με τη σιωπή της υποκύπτει στον εκβιαστή της.