Αυτό ήταν το σύνθημα που συμπαράστασης του κεντρικού πανό στην πιο πρόσφατη πορεία υπέρ της ικανοποίησης των αιτημάτων του Δημήτρη Κουφοντίνα. Είναι βέβαιο πως οι φέροντες το πανό αδυνατούν να συλλογιστούν τη σημασία και το βάρος αυτής της φράσης απέναντι στη δημοκρατία. Ωστόσο, ας πάρουμε το θέμα 17 Νοέμβρη και Κουφοντίνας από την αρχή.
Κάθε άνθρωπος έχει δικαιώματα, απλά επειδή υπάρχει, ανεξάρτητα του πόσο καλός ή συμπαθής μας είναι. Ο συγκεκριμένος άνθρωπος έχει καταδικαστεί σε 11 φορές ισόβια για ισάριθμες δολοφονίες, άλλοτε νεαρών φοιτητών που είχαν την κακή τύχη να περνάνε από το λάθος σημείο και άλλοτε πολιτικών προσώπων που είχαν γίνει στόχος της οργάνωσης. Μετά από αρκετά χρόνια στη φυλακή αυτός ο άνθρωπος κάνει την πολλοστή του απεργία πείνας για να διεκδικήσει ένα δικαίωμα ανώτερο και όχι ισάξιο των άλλων κρατουμένων, δηλαδή να μεταβεί στις φυλακές που θα επιλέξει αυτός και όχι το δικαστήριο. Με ποια μέθοδο; Με την απειλή αυτοκτονίας. Δηλαδή ένας κατά συρροή δολοφόνος απειλεί στην πραγματικότητα τα δικαιώματα των ίδιων των συκγρατουμένων του, αλλά και όλων των ελεύθερων νόμιμων πολιτών πως «θα κρατήσει την ανάσα του» μέχρι οι πολιτεία να υποκύψει. Προσοχή! Δεν αρνήθηκε η πολιτεία τη σίτιση στον Δημήτρη Κουφοντίνα, αλλά ο ίδιος αρνείται να τη δεχθεί προσπαθώντας να εκβιάσει καταστάσεις, παρά τις συμβουλές των ιατρών που των περιθάλπουν. Από την άλλη η πολιτεία – και πολύ σωστά – δεν μπορεί να πιέσει κάποιον σε σίτιση, όταν δεν την επιθυμεί. Τότε θα μιλάγαμε για πραγματική επιβολή.
Ας εξετάσουμε την περιβόητη «λαϊκή αντίδραση», η οποία υποτίθεται πως δε στηρίζει έναν τρομοκράτη ή δολοφόνο, αλλά το δικαίωμα στη ζωής, το οποίο εκφράζει διοργανώνοντας πορείες καταμεσής ενός από τα κρισιμότερα σημεία της πανδημίας. Από τη στιγμή που διοργανώνεται μια πορεία μπαίνουν σε κίνδυνο οι ζωές όσων συμμετείχαν και σε λίγες μέρες όλων των οικείων τους και ειδικά των πιο ευάλωτων. Προφανώς αυτοί, όπως άλλωστε και τα ίδια τα θύματα του δολοφόνου, δεν ρωτήθηκαν αν θα ήθελαν να συνεχίσουν να ζουν δίχως φόβο τις ζωές τους.
Τι σημαίνει λοιπόν το «γεννήθηκα 17 Νοέμβρη»; Σημαίνει απαξίωση για τη ζωή, του διπλανού, του γνωστού, αυτού που αγαπάς. Αλλά σημαίνει και κάτι άλλο: πως στηρίζεις την ανισότητα, πως μέσω της «αλληλεγγύης» στηρίζεις έναν κρατούμενο έναντι των υπολοίπων και μάλιστα έναν κρατούμενο με πολύ βαρύ μητρώο. Γιατί όμως αυτό δε γίνεται κατανοητό στην κοινωνία; Δεν γίνεται γιατί συγκεκριμένη κύκλοι της αριστεράς, όπως ο κ. Δρίτσας του ΣΥΡΙΖΑ (από τον οποίο το κόμμα έσπευσε να πάρει αποστάσεις), δημοσιογράφοι και πολλοί άλλοι που έχουν βήμα προσπαθούν να πλάσουν μια άλλη πραγματικότητα, η οποία μάλλον τους βολεύει περισσότερο. Κερασάκι στην τούρτα είναι ο δικηγόρος του Κουφοντίνα που δήλωσε πως είναι προσβολή να αποκαλούνε οι οικογένειες των θυμάτων δολοφόνο αυτόν που με τη βούλα του δικαστηρίου τους έχει αφαιρέσει τη ζωή. Το πότε γεννήθηκε ο καθένας προφανώς αφορά μόνο τον ίδιο. Όταν όμως υπονομεύεις τη βούλα του δικαστηρίου, τους ίδιους τους θεσμούς δηλαδή, διαστρεβλώνεις την αλήθεια και καταπατάς τους νόμους της πολιτείας. Γίνεσαι εχθρός της δημοκρατίας.
Αναδημοσίευση από την Εφημερίδα Πρωινός Λόγος στις 5/3/2021
Αγρονόμος και Τοπογράφος Μηχανικός – Ραδιοφωνικός παραγωγός με ενασχόληση στην δημοσιογραφία και την επικοινωνία
