Τον τελευταίο καιρό υπάρχει μια έντονη δυσαρέσκεια η οποία προέρχεται από διακρίσεις και αποκαλύψεις, οι οποίες αφορούν τις φυλετικές διακρίσεις. Μια δυσαρέσκεια, που φέρνει στο προσκήνιο και αναιρεί τις αμφιβολίες μερίδας ανθρώπων που αμφισβητούσαν την ύπαρξη του φεμινισμού, της σημασίας του και της επιρροής του.
Ξεκινώντας από τον χώρο του αθλητισμού, συνεχίζοντας στο χώρο της τέχνης και πόσων ακόμα ιστοριών πίσω από κλειστές πόρτες που δεν είχαν την ευκαιρία να μιλήσουν. Κάπου εκεί τέθηκαν και ερωτήματα, που η απάντηση ήταν εύκολη για ορισμένους, για άλλους όχι και τόσο. Η ερώτηση γιατί δεν έβγαιναν όλα αυτά τα χρόνια δεν θα έπρεπε να υφίσταται. Η ερώτηση κρύβει μια λογικοφάνεια η οποία είτε άθελα μας, είτε όχι, αποδυναμώνει την ουσία όλων όσων προσπαθούν να καταθέσουν τα θύματα- άντρες και γυναίκες- όλων όσων τους βάραιναν όλα αυτά τα χρόνια. Παρόλο που ο βιασμός δεν αποτελεί ‘’προνόμιο’’ μόνο των γυναικών θέλω σε αυτό το κομμάτι να επικεντρωθούμε σε αυτές και πόσα πράγματα τα οποία θα έπρεπε να θεωρούνται αυτονόητα, δεν είναι μάλλον και τόσο. Ζούμε σε πολύ δύσκολους καιρούς.
Η γυναικά αναζητά την φωνή της μέσω κινημάτων, απαιτεί την ισότητα -στον 21ο αιώνα-, ίση μεταχείριση, σεβασμό και αναγνώριση των δυνατοτήτων της. Πολύ περίεργο δεν είναι που συζητάμε ακόμα για αυτά; Η ίδια η κοινωνία είναι επιβαρυντική για κάποιες γυναίκες. Όταν ξεχωρίζουν δεν επικεντρώνεται κανένας στις δυνατότητες που τις ξεχώρισαν, πάντα ακολουθεί το ‘’ναι αλλά είναι γυναίκα’’, ‘’ε εντάξει, ο δρόμος είναι γνωστός’’, ‘’ας μην ήταν ωραία και θα σου έλεγα εγώ’’. Ιδιαίτερα λυπηρό αποτελεί το γεγονός πως η αξία της γυναίκας καθορίζεται από το πόσο όμορφο σώμα έχει. Το γυναικείο σώμα σεξουαλικοποιείται και πάντα σε περιπτώσεις βίας αναφέρεται το τί φόραγε και αν προκάλεσε και αυτό είναι που με θλίβει περισσότερο από όλα. Η ενοχοποίηση του γυναικείου σώματος.
Ύστερα, ακολουθεί φθόνος και υποβάθμιση των δυνατοτήτων της. Κανένας δεν επικεντρώνεται, ίσως ξεχνάνε, ότι όλα αρχίζουν από την γυναίκα. Η ζωή, η αισθητική, ο έρωτας. Ακόμα και σε περιόδους δύσκολες, σαν αυτές που διανύουμε λόγω του ιού η γυναίκα βρίσκεται σε μειονεκτική θέση. ‘’Μείνετε σπίτι, μείνετε ασφαλείς’’. Κάποιες γυναίκες όμως μένοντας σπίτι, βρίσκονται σε απόλυτο κίνδυνο, εκτεθειμένες στην αρρενωπότητα των συζύγων τους. Και φτάνουμε τελικά στο τώρα, για να συζητάμε ακόμα για το αν είναι ανθυγιεινό και άβολο να βλέπουμε τις γυναίκες να βγάζουν τρίχες στο σώμα τους, για το αν πρέπει να είναι πάντα όμορφες και περιποιημένες, ξεχνώντας πως το γυναικείο σώμα έχει τα πάνω και τα κάτω του, όμορφες και άσχημές στιγμές, ξεχνώντας τι θα πει ότι η αυτοδιάθεση του σώματος είναι αδιαπραγμάτευτη και καταλήγοντας να συζητάμε σε συνέδρια και να λαμβάνουμε αποφάσεις για αυτές χωρίς αυτές, σχετικά με το ποια είναι η κατάλληλη ηλικία για να γεννήσουν οι γυναίκες, να κάνουν παιδιά, για να αισθανθούν ολοκληρωμένες και επιτυχημένες. Η μητρότητα είναι δώρο της φύσης, αλλά δεν είναι για όλες. Και δεν είναι κακό. Δεν είναι ο μόνος τίτλος που θα λάβει η γυναίκα σε αυτή την ζωή και θα της δώσει αξία.
Τέλος, όλες οι γυναίκες ,με ραγάδες ή χωρίς, με έντονη ή όχι τριχοφυΐα, που δεν θέλησαν ποτέ να κάνουν παιδιά ή που δεν μπόρεσαν να κάνουν, που δεν βρήκαν τον άντρα των ονείρων τους και δεν παντρεύτηκαν ποτέ, που επέλεξαν να ακολουθήσουν την καριέρα τους και όχι ‘’την δημιουργία της πυρηνική οικογένειας’’ είναι αδιαπραγμάτευτα ίσες και όμορφες, άξιες θαυμασμού και αυτό δεν θα το αμφισβητήσει κανείς. Ο Νίκος Καζαντζάκης είχε γράψει κάποτε: “Τα τετραθέμελα του κόσμου τούτου: ψωμί, κρασί, φωτιά, γυναίκα”. Δεν χρειάζεται να θρηνήσουμε άλλες για να το αντιληφθούμε.
Σπουδάζω στο τμήμα κοινωνικής και εκπαιδευτικής πολιτικής με κατεύθυνση την κοινωνική πολιτική. Στο ελεύθερο μου χρόνο ασχολούμαι με τον εθελοντισμό στο χαμόγελο του παιδιού και διδάσκω ελληνικά σε κινέζους που δυσκολεύονται με την γλώσσα. Επιπλέον, ασχολούμαι και με τον χορό.
