Γράφει ο Νίκος Βότσιος

Οι Πανελλήνιες τελείωσαν, οι βαθμοί ανακοινώθηκαν και έφτασε η ώρα του μηχανογραφικού. Τα παιδιά στην πλειονότητα τους δεν είδαν το αποτέλεσμα που περίμεναν και είναι λογικό. Τα παιδιά τείνουν να αισιοδοξούν ως προς τον τρόπο που έχουν απαντήσει στα ερωτήματα των εξετάσεων, είτε «στρογγυλεύοντας» το βαθμό τους, είτε «λειαίνοντας» της γωνίες σε τυχόν διαφοροποιήσεις από τις απαντήσεις του Υπουργείου. Όπως και να ήρθαν τα πράγματα, αυτό που έχει τώρα σημασία είναι η κατασκευή σωστού μηχανογραφικού, έτσι ώστε αυτό το «εισιτήριο» που έχουν στα χέρια τους, να το αξιοποιήσουν για την πιο προσοδοφόρα «αγορά».

Οι Πανελλήνιες δεν είναι το τέλος, είναι σίγουρα όμως η αρχή της ενήλικης ζωής. Μια μεγάλη διαδικασία, στην οποία για πρώτη φορά στη ζωή του ο μαθητής είναι πραγματικά ο ίδιος υπεύθυνος για τις επιλογές του. Η πρώτη συμβουλή προς αυτά τα ταλαιπωρημένα παιδιά είναι να μελετήσουν τους οδηγούς σπουδών από τα τμήματα και τις σχολές που ενδιαφέρονται να πάνε. Συχνό φαινόμενο το όνομα μιας σχολής να προϊδεάζει ένα μαθητή για κάτι που στην πράξη είναι πολύ διαφορετικό και ενδεχομένως όχι ταιριαστό στον ίδιο με αποτέλεσμα ο υποψήφιος να μετανιώνει εκ των υστέρων την επιλογή του.

Επίσης, σίγουρα πολύ σημαντική για γονείς και μαθητές κρίνεται την τελευταία δεκαετία η επαγγελματική αποκατάσταση. Η ευκολότερη επαγγελματική αποκατάσταση βρίσκεται φυσικά στις σχολές που έχουν άμεση σύνδεση με το δημόσιο, όπως είναι τα σώματα ασφαλείας και οι στρατιωτικές σχολές. Έπειτα ακολουθούν σχολές με ισχυρή σύνδεση με την αγορά εργασίας, όπως είναι φυσικά οι σχολές που ασχολούνται με κλάδους όπως αυτός της πληροφορικής. Όλοι βλέπουμε την ψηφιοποίηση του δημοσίου και ακόμη και οι μεγαλύτεροι σε ηλικία έχουνε μάθει για τις αγορές μέσω διαδικτύου. Όλα αυτά προϋποθέτουν την ύπαρξη «ψηφιακών αρχιτεκτόνων» ή πιο απλά προγραμματιστών. Τη σκυτάλη λαμβάνει μετά το Πολυτεχνείο και το αναφέρω μετά λόγου γνώσεως καθώς και ο ίδιος έχω περάσει από το ΕΜΠ. Σε περίοδο ανάπτυξης οι μηχανικοί είναι οι πρώτοι που βρίσκουν δουλειά. Μπορεί οι «χρυσές εποχές» να έχουν παρέλθει οριστικά, όμως αυτό δε σημαίνει πως ένας νέος μηχανικός, εν μέσω πανδημίας, αδυνατεί να βγάλει τα προς το ζην. Συγκεκριμένα, η σχολή των Πολιτικών Μηχανικών του ΕΜΠ είναι 2η στην Ευρώπη στο επιστημονικό της πεδίο και 4η στην αντίστοιχη παγκόσμια κατάταξη. Ειδική αναφορά αξίζουν και οι Ναυπηγοί Μηχανικοί. Με τα ναυπηγεία στην Ελλάδα να ανοίγουν το ένα μετά το άλλο, είναι σίγουρο πως τα επόμενα χρόνια ο κλάδος θα δει ιδιαίτερη ανάπτυξη.

Τελευταίο και πιο σημαντικό είναι φυσικά το κάθε παιδί να ακολουθήσει αυτό που το γεμίζει. Η ζωή σήμερα χρειάζεται κόπο, υπομονή και πάθος άσχετα από το πιο επάγγελμα θα επιλέξει κανείς να υπηρετήσει. Το άγχος του γονέα είναι: Το παιδί να μην ακολουθήσει ένα λάθος δρόμο, χάριν μιας παιδικής και φυσικά παροδικής παρόρμησης, καθώς οι προτιμήσεις στις ηλικίες αυτές ακόμη πλάθονται. Και είναι σωστό, όμως εκεί βρίσκεται η χρυσή τομή: Το πρόγραμμα σπουδών μπορεί να χτίσει αλλά και να απομυθοποιήσει καταστάσεις. Η επαγγελματική αποκατάσταση είναι το πιο σημαντικό για το γονέα αλλά δεν ενδιαφέρει τόσο το παιδί. Το παιδικό πάθος είναι η σημαντικότερη κινητήριος για το παιδί και η πιο επικίνδυνη για το γονέα ή τον καθηγητή που το συμβουλεύει. Εύχομαι σε ένα σύστημα στο οποίο λίγοι –με ασφάλεια- οδηγούνται εκεί που εξ αρχής επιθυμούσαν, μέσω της σωστής δομής του μηχανογραφικού όσα περισσότερα παιδιά να καταφέρουν να κάνουν τις σωστές επιλογές, αυτές που θα αποτελέσουν εφόδιο στη ζωή τους. Γιατί, αυτό είναι οι Πανελλήνιες: ένα εφόδιο, μια αρχή και σε καμία περίπτωση ένα τέλος.