Ο Στρατηγός Κορδαλής Σωκράτης, ο Θρύλος του Πολέμου της Κορέας στο Politically Incorrect

Το Politically Incorrect παρουσιάζει έναν νέο κύκλο συνεντεύξεων που εξιστορούν τα γεγονότα του Πολέμου της Κορέας, μέσα από τα μάτια Ελλήνων Βετεράνων, που πολέμησαν, έζησαν τις κακουχίες του πολέμου και έγραψαν τη δική τους Ιστορία στα Υψώματα της Κορεατικής Χερσονήσου.

Στις 25 Ιουνίου 1950, ο Στρατός της Βόρειας Κορέας εισβάλει νοτιότερα του 38^ου Παράλληλου που χώριζε το Νότο από το Βορρά. Η Κομμουνιστική ηγεσία των Βορείων, υπό την στήριξη της Σοβιετικής Ένωσης, ξεκίνησε έναν ανηλεή αγώνα συνένωσης των 2 τμημάτων υπό την κυριαρχία των κόκκινων.

Η Αμερική, καθώς και ο Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών αντιδρούν και αποφασίζουν την παροχή στρατιωτικής βοήθειας στη Νότιο Κορέα που πλέον υφίσταται δραματικές απώλειες εδαφών και έμψυχου δυναμικού.

Μεταξύ των χωρών που αποφασίζουν την αποστολή στρατιωτικής βοήθειας ήταν η Ελλάδα, που συγκροτεί το «Εκστρατευτικό Σώμα της Ελλάδος στην Κορέα (ΕΚΣΕ)».

Το σώμα των Ελλήνων που συγκροτήθηκε από το Στρατό ξηράς με Έλληνες οπλίτες και Καταδρομείς, ενισχύθηκε με την αποστολή αεροσκαφών της Βασιλικής αεροπορίας.

Οι μάχες στις οποίες έλαβαν μέρος οι Έλληνες στρατιώτες έμειναν ανεξίτηλες, καθώς συνοδεύτηκαν από πράξεις ανδρείας, θάρρους και ηρωισμού, μάχες όπως η κατάληψη του «Υψώματος 313 (Σκοτς)», στην οποία ο Στρατηγός και Καταδρομέας Κορδαλής Σωκράτης απέκτησε το προσωνύμιο του «Πολεμιστού».

Ερώτηση: Θα ήθελα να σας ρωτήσω, τι θυμάστε από την 28^η Οκτωβρίου 1940, που σας βρήκε αυτή η ημέρα;

Απάντηση: Την 28^η Οκτωβρίου 1940 ήμουν μαθητής της 3^ης τάξεως του Γυμνασίου Αταλάντης, επήγαινα εκεί σχολείο, όχι στο χωριό μου, δεν έχει Γυμνάσιο. Ήταν ημέρα Δευτέρα, επήγα στο Γυμνάσιο και το γυμνάσιο δεν λειτουργούσε και μεταξύ των μαθητών και των καθηγητών ήρθαν ορισμένοι, οι οποίοι είπανε: «Κύριοι οι Ιταλοί μας κήρυξαν τον πόλεμο και πρέπει να παρουσιαστούμε στις μονάδες που έχουμε τα φύλλα πορείας».

Πράγματι λοιπόν, οι περισσότεροι των καθηγητών τότε ήταν ένστολοι, ήταν έφεδροι Αξιωματικοί. Με συγκίνηση το λέω, αλλά ξέρεις τι είναι να δεις τους καθηγητάς σου με στρατιωτική στολή; και φεύγανε την ώρα εκείνη δια την Λαμία, να καταταγούνε και να πάρουνε μονάδες και να φύγουν για το Μέτωπο.

Ερώτηση: Πότε ενταχθήκατε στη Σχολή Ευελπίδων;

Απάντηση: Το ‘45.

Παρέμβαση: Είχε τελειώσει και ο πόλεμος…

Απάντηση: Είχαμε τους Συμμορίτες, υπήρχε ο Συμμοριτοπόλεμος.

Ερώτηση: Πως λάβατε αυτήν την απόφαση, γιατί στη Σχολή Ευελπίδων;

Απάντηση: Ε πάντοτε το φρόνημα των Ελλήνων είναι υψηλό και όπως ήταν και το δικό μας εκ του πατρός μου και εμού και όλων, είμαστε 4ρις αδερφοί, ο πατέρας μας υπηρέτησε 10 χρόνια στη Μικρά Ασία. Η πατρίς υπέρ πάντων ήταν τότε. Ήθελε ο πατέρας μου να δώσει κάποιον εις στον Στρατόν ως Αξιωματικό και έδωσε εμένα και επέτυχε.

Παρέμβαση: Ξέρω πως πήγατε στους Καταδρομείς.

Απάντηση: Στους Καταδρομείς δηλώναμε από τη Σχολή.

Ερώτηση: Πως το αποφασίσατε να πάτε στους Καταδρομείς;

Απάντηση: Ε τι πως το αποφάσισα; Ήθελα να πάω εις το πιο δυνατό σώμα! Τότε εγώ 1.85 ήμουνα και αθλητής και λοιπά, αφού και τώρα είμαι θηρίο, όχι τότε που πατούσα εδώ και βρισκόμουν εκεί πέρα.

Ερώτηση: Είχατε γνωρίσει και τον Ανδρέα Καλίνσκη;

Απάντηση: Ο Καλίνσκη ήταν ο αρχηγός μας, αφού είχε ιδρύσει τους Καταδρομείς.

Ερώτηση: Θυμάστε να σας είχε αναφέρει κάτι ιδιαίτερο;

Απάντηση: Κάτι το συγκεκριμένο να αναφέρει ο Στρατηγός ήταν ότι ενδιαφέρετο η εκπαίδευσις των Λοκατζήδων να είναι καλή, επιπόνως και αποδοτική, ώστε όταν χρειαστεί να βγουν εις τον πόλεμο, εις την μάχην, να μπορούν να πολεμήσουν, να κερδίζουν, αυτό έλεγε. Το ηθικό υψηλό. Οι καταδρομείς είχαν το ηθικό υψηλό τότε.

 

Ερώτηση: Ακούτε μετά από λίγα χρόνια και αφού έχετε τελειώσει τη Σχολή ότι ο Σοφοκλής Βενιζέλος από κοινού με τον Πλαστήρα έχουν αποφασίσει να βάλουν την Ελλάδα στον Πόλεμο της Κορέας, τι διαταγές λάβατε εσείς για να αναχωρήσετε προς την Κορέα;

Απάντηση: Εβρισκόμεθα εις το έτος 1950, 26 Ιουνίου οι Βόρειοι επετέθησαν τότε εις άοπλον Νότιον Κορέα και την οποία σχεδόν την κατέλαβον όλη, εκτός από ένα κομμάτι μικρόν εις την πόλιν Πουσάν, στη Νότιο Κορέα.

Τότε επενέβησαν οι Αμερικανοί, ήταν ο MacArthur τότε και εδημιούργησε μία απόβαση στο λιμάνι του Ίντσον, εις το μέσο, σχεδόν στον 38^ο παράλληλο, ήτο η απόβασις επιτυχής, εισέβαλον μέσα οι Αμερικανοί, κατέλαβον όλο το μήκος αυτό μέχρι την άλλη πλευρά των συνόρων της Νοτίου Κορέας και απέκλεισαν όλες τις δυνάμεις των Βορείων εις τη Νότιο Κορέα και τελικώς κατεστράφησαν άπαντες αυτοί, δεν έμεινε κανένας, ούτε άρματα και οι στρατιώτες που μείνανε οι περισσότεροι σκοτωθήκανε, οι άλλοι φύγανε στα βουνά για να γλυτώσουν και πέρασαν προς τα πάνω.

Ερώτηση: Εσείς τι διαταγές είχατε λάβει;

Απάντηση: Υπηρετούσα στη 2^α Μοίρα Καταδρομών. Τότε ο ΟΗΕ ζήτησε στρατό από όλα τα κράτη που ήταν οργανωμένα με τον ΟΗΕ. Εζήτησε να στείλουν όλοι από 1 Μονάδα στρατιωτική για να αντιμετωπίσουν την επιδρομή των Βορείων, μεταξύ αυτών και η Ελλάς.

Ήρθε και στη Μονάδα μας, στη 2^α Μοίρα Καταδρομών που ήμουνα εις την Φλώρινα, κάναμε μία άσκηση, τον λεγόμενο «Δούρειο Ίππο» και ο Διοικητής μας λέει ότι: «Ήρθε μία διαταγή και λέει να στείλουμε 2 Αξιωματικούς, να διαθέσουμε από εδώ και τώρα δε ξέρω ποιον να στείλω και ποιον να μη στείλω. Ποιος θέλει να πάει;». Όλοι σηκώσαμε τα χέρια! Όλοι! «Κατόπιν αυτού» λέει ο Διοικητής: «Θα κάνω ψηφοφορία και όποιος βγει».

Κάνει την ψηφοφορία και βγαίνω εγώ και ένας πάλι συνάδελφος Φερεντίνος Χαράλαμπος, οι δυο μας. Πήραμε φύλλο πορείας, κατεβήκαμε εις το ΚΕΜΚ Βουλιαγμένης των Καταδρομών, εκεί ήταν το Κέντρο που παρουσιαζόντουσαν οι Αξιωματικοί που ήταν για την Κορέα, οι δε στρατιώται πηγαίνανε εις το ΚΕΒΟΠ.

Ερώτηση: Με τι μέσον αναχωρήσατε για την Κορέα;

Απάντηση: Για τον σκοπό αυτό, τη μεταφορά των Αξιωματικών και των Στρατιωτών από τα κράτη ΟΗΕ που παραλάμβανε καθοδόν το πλοίο στα λιμάνια ήρθε και στην Ελλάδα. Ήταν ένα οπλιταγωγό αμερικανικό, το οποίο είχε χωρητικότητα 5.000 ανδρών, είχε μέσα τα πάντα, για να ξαπλώνουν οι στρατιώτες, για να τρώνε, να κοιμούνται.

Ήρθε λοιπόν το πλοίο αυτό, το οποίο ονομάζετο General McRae, είχε πάρει το όνομα κάποιου Στρατηγού της Ανεξαρτησίας των Αμερικάνων. Επιβιβάσθημεν, Ιούλιου μήνα, μέχρι την 25 του μηνός, γιατί το ταξίδι μας κράτησε 28 ημέρες, 28 ημέρες κάναμε να φτάσουμε στο Ίντσον.

Επιβιβαστήκαμε κανονικά μέσα, τακτοποιηθήκαμε, στο πλοίο μέσα υπήρχε Διοικητής Μεταφοράς των Στρατευμάτων, Αμερικανός Συνταγματάρχης, ο οποίος ήλεγχε την κατάσταση, μπήκαμε και εμείς μέσα και οι Αξιωματικοί που ήμασταν αρκετοί, δεν ήμασταν μόνο οι 2 της 5^ης Μοίρας. Μαζί μας ήταν ο Διοικητής, ο Υποδιοικητής, το επιτελείο.

Ερώτηση: Ποιον είχατε Διοικητή;

Απάντηση: Τον Αντισυνταγματάρχη πεζικού, τον Σπηλιόπουλο Κυριάκο. Ένας εξαιρετικός άνθρωπος, ο οποίος ήταν και αυτός και στην Αλβανία και στη Μέση Ανατολή και στο Ρίμινι.

 

Μου είχε διηγηθεί μια ιστορία με έναν Καταδρομέα που ήταν στην Ταξιαρχία και όταν επρόκειτο η Ταξιαρχία να διαπεραιωθεί του ποταμού, του Ρουβίκωνα, κανείς δε δεχόταν και βγαίνει ένας ονόματι Στέφας Νικόλαος, εξ Σάμου και ήταν Ανθυπασπιστής ή Επιλοχίας και λέει: «Δώστε μου ένα οπλοπολυβόλο να φορτωθώ και τις γεμιστήρες και θα περάσω μέσα από το ποτάμι και από την άλλην όχθη θα σας κάνω βάση πυρός» και έτσι μου την έλεγε την ιστορία αυτή, για τον άνθρωπο αυτόν, ο οποίος αυτός ο άνθρωπος παραπάνω από Λοχαγός δεν έγινε και δεν είναι μόνο ότι δεν έγινε Λοχαγός.

Φερ’ ειπείν και στην επίθεση του Υψώματος, στο 313, που δεν εδέχθησαν να αναλάβουν άλλοι και μου ανατέθηκε σε εμένα, στη 2^α Διμοιρία, την 1^ην την ανέλαβε αρχαιότερος εμού, της τάξεως 49Β, Στασός Ιωάννης και είχε μαζί του και τον Υπολοχαγό Μουμούση, ο οποίος εδόθη ως Επικεφαλής των 2 Διμοιριών, αλλά είχε πάει με την 1^η Διμοιρία και που τελικώς σκοτώθηκε ο άνθρωπος, αλλά θα τα πούμε αυτά εν συνεχεία.

 

Ερώτηση: Όταν φτάσετε στην Κορέα συναντήσατε χειμώνα;

Απάντηση: Όχι καλοκαίρι.

Ερώτηση: Πως σας φάνηκε εσάς ως Έλληνας που βρεθήκατε σε μια τόσο μακρινή χώρα, πως σας φάνηκε αυτό το περιβάλλον;

Απάντηση: Δεν αλλάξαμε περιβάλλον, δηλαδή στρατιωτικό. Εκεί που πήγαμε μεταξύ μας ήμασταν. Στο μέρος που πήγαμε να μείνουμε δεν υπήρχαν κάτοικοι, είχαν εγκαταλείψει όλοι τα χωριά τους, τα είχαν κάψει οι Βόρειοι, δεν υπήρχε τίποτα. Εμείς δε μέναμε σε στρατόπεδο, έξω είχαμε κατασκηνώσει, στο ύπαιθρο μέναμε μέχρι την τελευταία στιγμή που κάναμε τον πόλεμο και φύγαμε.

Ερώτηση: Πόσοι Έλληνες στρατιώτες υπήρξαν στο καράβι με το οποίο ταξιδέψατε;

Απάντηση: Ήμασταν περίπου 450.

Ερώτηση: Θα ήθελα να μου περιγράψετε το τι διαταγές είχατε λάβει για να προχωρήσετε προς το «Ύψωμα 313», γιατί οι Έλληνες και όχι πχ οι Αμερικανοί;

Απάντηση: Είπα προηγουμένως ότι ο Van Fleet ήταν μέγας Φιλέλλην. Οι μονάδες οι οποίες είχαν πάει εις την Κορέα, επήγαν για να συμμετέχουν εις τις επιχειρήσεις, να λάβουν μέρος.

Αυτός όμως για να εξυψώσει το ηθικό των Ελλήνων, την αίγλη του, την αγάπη του είπε: «Την πρώτη επίθεση θα την κάνει το Τάγμα των Ελλήνων», το Τάγμα των Ελλήνων διέθεσε τον 1^ο Λόχο του Τάγματος και ο 1^ος Λόχος διέταξε την 1^η και τη 2^ρα Διμοιρία να πάνε να επιτεθούν εν πρώτο κλιμάκιο και ως εφεδρική Διμοιρία αφήσαν την 3^η με τον Ανθυπολοχαγό Τανή Αθανάσιο, ο οποίος και αυτός σκοτώθηκε.

Ειδοποιηθήκαμε ότι το Τάγμα μας πήρε εντολή για να ενεργήσει επί του «Υψώματος 313 (Σκοτς)». Ανετέθη εις τον 1^ο Λόχο.

Ο 1^ος Λόχος με Διοικητή τον Υπολοχαγό Αγραβάνη Διονύσιο διέταξε να προετοιμαστούν η 1^η και η 2^ρα Διμοιρίες, για να επιτεθούν πρώτες και ως εφεδρική Διμοιρία την 3^η με τον Ανθυπολοχαγό Τανή Αθανάσιο.

Πράγματι, προκειμένου να έρθει η ημέρα της επιθέσεως είχαν προηγηθεί αναγνωρίσεις, πάρα πολλές αναγνωρίσεις, όταν λέμε αναγνωρίσεις δρομολογίων που άγουν προς το «Ύψωμα 313», θέσεις που είχαμε επισημάνει σε περίπτωση επιθέσεως, ποιες να πιάνουμε για να μας διευκολύνουν κατά την κίνηση μας. Έτσι Αξιωματικοί και στρατιώτες ξέρανε ακριβώς τι θα κάνουν και που θα πάνε και πως θα πάνε.

Ήρθε λοιπόν η 3^η Οκτωβρίου το ‘51, ημέρα επιθέσεως.

Το Τάγμα, οι Λόχοι, είπαμε εβρίσκοντο μακράν του στόχου, ήμασταν κάπου 3-4 χιλιόμετρα μακριά από το σημείο, όχι του στόχου, αλλά από το σημείο της εκκινήσεως, από τη βάση εξορμήσεως, από εκεί που συντάσσεται το τμήμα, μαζεύει, ελέγχεται, εντάξει και λέει: «Εμπρός τώρα ξεκινάμε για την επίθεση», ρίχνει την ερυθρά φωτοβολίδα και οι στρατιώται αρχίζουν να βαδίζουν προς το στόχο.

Ερώτηση: Θυμάστε τι ώρα ξεκίνησε η επίθεση;

Απάντηση: Ως είναι γνωστόν εμείς εις τον Στρατόν τον Ελληνικόν χρησιμοποιούμε κάπως αρχαίες ελληνικές λέξεις όπως: «ἅμα τῇ ἕω!», «ἅμα τῇ ἕω» είναι με το πρώτο φως. Ξεκινήσαμε πριν από το πρώτο φως, πριν έρθει το φως της ημέρα ο ήλιος.

Ξεκινήσαμε και ήταν νύχτα ακόμα για να πάμε προς τη βάση εξορμήσεως, για να πάμε από το σημείο που ξεκινήσαμε έως το σημείο της βάσης εξορμήσεως ήταν μία απόσταση 3-4 χιλιόμετρα, ήταν ακόμα σούρουπο και οι στρατιώται εβάδιζαν εις φάλαγγα κατ’ άνδρα.

Επειδή το έδαφος ήταν και δασώδες και απόκρυμνον δια να είμαστε σίγουροι δια την κίνηση και να μη χαθούν στρατιώται είχαμε τοποθετήσει, μας τα είχαν δώσει βέβαια οι Αμερικανοί, φωτιστικά από πίσω λαμπάκια, κομβία δηλαδή, φωσφορούχα, τα οποία είχαμε βάλει στο πίσω μέρος τους κράνους και όταν ο άλλος βάδιζε μπροστά ο από πίσω έβλεπε εσένα και ο άλλος ερχόταν και βάση αυτών λοιπόν φτάσαμε εις τη βάσην εξορμήσεως, έφεξε πλέον.

Αρχίσανε οι πρώτες ακτίνες του ήλιου. Τότε έπρεπε να ξεκινήσουμε την επίθεση. Αφού συνταχθήκαμε, αναπτύξαμε το σχηματισμό της επιθέσεως, εγώ στην Διμοιρία μου, ο άλλος έφυγε από την άλλην πλευρά χωριστά, γιατί δεν πήγαμε και οι 2 Διμοιρίες στο ίδιο σημείο, αλλάξαμε.

Εγώ επήγα την κατά μέτωπο επίθεση, η δε 1^η Διμοιρία επήγε ήταν ένα τμήμα βράχου προς τα κάτω, είχε ένα αντέρεισμα μικρό και από εκεί δεξιότερα ήταν η 1^η Διμοιρία. Επήγε και αυτός και πήρε τη Διμοιρία του και πήγε να ταχθεί εις τη βάση εξορμήσεως για να κάνει την επίθεση έχοντας μαζί του και τον Υπολοχαγό κ. Μουμούση.

Ξεκινήσαμε τώρα αφού ήμασταν εντάξει. Πέφτει η κόκκινη φωτοβολίδα που σημαίνει ξεκινάμε! Η απόστασις τώρα από τη βάση εξορμήσεως έως το Ύψωμα, μπροστά από το χείλος των ορυγμάτων που είχε το Ύψωμα, ήταν περίπου 1.000 μέτρα.

Όταν ξεκινήσαμε λόγο της αποστάσεως και ακόμα δεν είχαν συνέλθει και οι Κινέζοι, οι στρατιώτες εβάδιζαν με το σώμα κεκαμμένο, όχι όρθιοι, αλλά σκύβοντας, αλλά μπορούσαν να σκύβουν και να αλλάζουν από τη μία θέση στην άλλην.

 

Σιγά-σιγά όμως μας αντελήφθησαν οι Κινέζοι, διότι αρχικώς νομίζανε ότι ήταν περίπολος, όπως ερχόταν κάθε μέρα που επήγαιναν και τους ενοχλούσανε.

Μετά πειστήκανε ότι επρόκειτο περί επιθέσεως, για αυτό αυξήσανε και δυναμώσανε τα πυρά τους σε τέτοιο βαθμό που ήταν πραγματική κόλασις πυρών εκεί, εθέριζαν τα πάντα, οπότε αναγκαστήκαμε, όχι σκύπτοντας το σώμα, αλλά μπουσουλώντας να αλλάζουμε τη μία θέση στην άλλην, για λίγο διάστημα διότι εν συνεχεία όσο πλησιάζαμε τα πράγματα ήταν διαφορετικά, τα πυρά ήταν πιο οξεία, πιο σκληρά και θα έπρεπε να προσέχουμε πάρα πολύ, για αυτό λοιπόν οι κινήσεις αυτές άρχισαν να περιορίζονται, ενώ πρώτα φεύγανε οι στρατιώται όλοι μαζί, τώρα σταματήσανε και φεύγανε ομάδες-ομάδες, 2-3 στρατιώται εδώ, πηγαίνανε καταλαμβάνανε μία θέση, φεύγανε οι άλλοι από εδώ και ούτω καθεξής, δηλαδή η κίνησις τώρα έγινε πιο βραδία και προσεκτική και επικινδύνως.

Φτάσαμε στο σημείο αυτό έτσι. Μετά από λίγο όσο πλησιάζαμε προς το Ύψωμα τα πυρά δυναμώνανε περισσότερο, αυξάνανε περισσότερο των Kινέζων και τότε η κίνησις άρχισε να γίνεται έρποντας δια του στομάχου. Οι στρατιώται πλέον αφήσανε να περπατάνε με τα πόδια και άρχισαν να σέρνονται με την κοιλιά, με το στομάχι, διαδοχικώς πάλι μία ομάδα πρώτη, μετά η άλλη και ούτω καθεξής.

Στο διάστημα αυτό βεβαίως είχα απώλειες, σε τραυματίες και σε νεκρούς στρατιώτες, άκουγα βεβαίως τους στρατιώτες να φωνάζουν: «Ωχ το πόδι μου», «Ωχ» ο άλλος, όμως εδώ, στην περίπτωση αυτήν δε θα πρέπει να συγκινήσει και πολύ, καθόλου μάλλον, αλλά πρέπει να δυναμώνεις κάτι περισσότερο και να ενθαρρύνεις και τους άλλους, διότι όταν ο άλλος τραυματίζεται, από εκεί τον λυπάται ο διπλανός και το ηθικό του πέφτει και τι γίνεται; Μειώνεται η αξία και η δύναμη του επιτεθειμένου τμήματος, για αυτό λοιπόν είχα απαγορεύσει να φωνάζουν: «Θα καταπίνεται τον πόνο μόνοι σας, διότι εδώ κινδυνεύουν τα πάντα».

Έφτασα λοιπόν έρποντας σε απόσταση 50 μέτρων από τα χαρακώματα του υψώματος του εχθρού, οπότε εκεί θα έπρεπε να σταματήσω, να ευθυγραμμίσω το τμήμα, να πάρουν μια αναπνοή οι στρατιώτες και να στείλω εν συνεχεία, καλώ τον στρατιώτη μου, τον αγγελιαφόρο της Διμοιρίας, τον στρατιώτη Γεωργακόπουλο από την Πελοπόννησο και του δίδω εντολή να σπεύσει, να περάσει το αντέρεισμα και να συναντηθεί με την 1^η Διμοιρία και τον Υπολοχαγό κ. Μουμούση και να του πει ότι: «Η Διμοιρία, η 2^ρα, εβρίσκεται σε αυτήν την απόσταση από το  Ύψωμα 313».

Φεύγει ο στρατιώτης, πηγαίνει από εκεί και ψάχνει να βρει την Διμοιρία, την οποία και δεν την βρίσκει. Η Διμοιρία όπως απεκαλύφθη, φαίνεται ότι αιφνιδιάσθη από τα πυρά των Κινέζων, ανετράπη και εγκατέλειψε την επιχείρηση και κατέβηκε κάτω στους πρόποδες του βουνού και καθόταν.

Ο Υπολοχαγός Μουμούσης, ο οποίος ήταν ένας φιλότιμος Αξιωματικός, ο οποίος εζήτησε ως εθελοντής να έρθει και αυτός εις την Κορέα, διότι εις τον Συμμοριτοπόλεμον είχε αδερφό Αξιωματικό, ο οποίος εφονεύθη και ήθελε να πάρει το αίμα του αδερφού του πίσω και έμεινε και αυτός εκεί, αλλά φταίει και ο Υπολοχαγός, όπως φταίνε και οι άλλοι Αξιωματικοί οι οποίοι εφονεύθησαν, γιατί; Διότι ο Διμοιρίτης της 1^ης Διμοιρίας προσπαθούσε να πολεμήσει με το πιστόλι. Όπως ξέρεις με το πιστόλι δεν γίνεται πόλεμος, όταν πέσεις σε φωλιά πολυβόλων και ήταν πολύς κόσμος, οι Κινέζοι μέσα εθέριζαν τα πάντα.

Που πας με το πιστόλι σου;

Αφού έφυγε η Διμοιρία, πανεκοβλήθη, αιφνιδιάσθη, εγκατέλειψε κακώς. Παρέμεινε ο καημένος εκεί πέρα για να πάρει το αίμα του πίσω και σκοτώθηκε. Αυτός ευρέθηκε σκοτωμένος, ευρέθηκε εγκαταλελειμμένος, η Διμοιρία είχε διαλυθεί και είχε φύγει.

Έρχεται ο στρατιώτης πίσω αλαλάζων, τρομοκρατημένος, διότι σκεπτόταν και αυτός ο καημένος ότι: «Αφού χάσαμε από εκεί τους άλλους, δε είχαμε υποστήριξη άλλη, θα ήμασταν μόνοι μας, εμείς με απώλειες τρομερές, πως θα τα καταφέρουμε;», αλλά του λέω: «Σιωπή! Μη μιλάς καθόλου! Ο πόλεμος τα έχει αυτά τα πράγματα. Mη φοβόσαστε, θα κερδίσουμε, θα πάρουμε το Ύψωμα!». Εγώ πάντοτε μπροστά, ως γενναίος που ήμουνα, υψηλόσωμος και ωραίος και κινούμουν ελεύθερα εκεί πέρα, μη φοβούμενος, για αυτό παίρνανε θάρρος οι στρατιώται και με ακολουθούσαν.

Την ώρα εκείνη λοιπόν που συνέβησαν αυτά που μου ανέφερε ο στρατιώτης, ο αγγελιαφόρος, τα σχετικά με την εγκατάλειψη της 1^ης Διμοιρίας, την εγκατάλειψη της θέσεως της και το φόνο του Υπολοχαγού, με παίρνει στον ασύρματο ο Υπολοχαγός και μου λέει: «Κράτησε παιδί μου, κράτησε όσο μπορείς και σου στέλνω την 3^η Διμοιρία με τον Ανθυπολοχαγό Τανή να τον πάρεις, να τον εντάξεις μέσα στη Διμοιρία τη δική σου, να του δώσεις οδηγίες και αυτουνού, εσύ θα διοικείς για να πάρετε το Ύψωμα», «Μείνετε ήσυχος» του λέω: «Κύριε Λοχαγέ μην ανησυχείτε θα γίνουν όλα».

Πράγματι ήρθε ο Ανθυπολοχαγός Τανής. Τον υποδέχθην, έβαλα τη Διμοιρία του μέσα στη δική μου, τους έδωσα οδηγίες έτσι δυνατά το τι έπρεπε να κάνουν, εκεί να μην φοβούνται να έχουν το ηθικό υψηλό και ξεκινάμε εν συνεχεία την επίθεση. Έφτασα εις απόστασιν 10 μέτρα από τα χαρακώματα των Κινέζων.

Εδώ πλέον αυτοί τακτικώς, στρατιωτικώς, ορίζεται ως γραμμή εφόδου.

Φτάνεις εκεί πέρα, πρέπει να πηδήξεις μέσα και ό,τι γίνει. Τους έφτασα λοιπόν 10 μέτρα, τους σταματώ και πάλι, τους λέω: «Πάρτε μία αναπνοή, γεμίσατε τα τυφέκια σας με 8 φυσίγγια», τόσο παίρνει το M1, τα οπλοπολυβόλα γεμιστήρες γεμάτες, οι Υπαξιωματικοί με τα αυτόματα με τις γεμιστήρες γεμάτες, εγώ δε, κρατούσα μία καραμπίνα υπερ-αυτόματη αμερικανική, με 10 γεμιστήρες των 30 φυσιγγίων, είχα όπλα στα χέρια μου, δεν πήγαινα με πιστόλι, πιστόλι αν είχα θα είχα σκοτωθεί και ούτε το Ύψωμα θα παίρναμε ποτέ.

Ήμουν μπροστά από το τμήμα, «Θέσατε ξιφολόγχες!», εφ’ όπλου λόγχης το τυφέκιο, πάντοτε εις την επίθεση, στην εξόρμηση αυτή της επιθέσεως, πάντοτε οι πεζικάριοι θέτουν στο τυφέκιο τους τη λόγχη, γιατί; Αν ο μη γένοιτο πάθει εμπλοκή το όπλο σου να έχεις κάτι να ανοίξεις τον άλλον, να τον τρυπήσεις.

Όλα αυτά διετάχθησαν, τα ήλεγξα και ενώ ήμουν και μπροστά από όλους τους στρατιώτες και τώρα λέω στους στρατιώτες: «Σας διατάζω να με ακολουθήσετε» και φωνάζω «Αέρα!» και σαλτάρω προς το Ύψωμα, πηδάω μέσα στα χαρακώματα, σκοτώνω τους πρώτους που είναι εκεί πέρα, σκοτώνω τους δεύτερους, αλλάζω γεμιστήρα, σκοτώνω συνέχεια, προχωρώ, προχωρώ, προχωρώ, ταυτόχρονα βλέπουν οι στρατιώται ότι ο Ανθυπολοχαγός είναι μόνος του και μάχεται, πηδάν και αυτοί μέσα και έγινε μία: «Bella Battalion» που έλεγε ο Ιταλός: «Una Bella Battalion», ο Ιταλός Συνταγματάρχης όταν πολεμούσε με τους Αυστριακούς κάποτε εκεί στις Άλπεις και τον ρωτήσαν οι Ιταλοί: «Τι έγινε κύριε Συνταγματάρχα;», «A una Bella Battalion», δηλαδή μια ωραία μάχη.

Πηδήσαν και οι στρατιώται μου μέσα και η τύχη μας ήταν ότι ουδείς στρατιώτης μέσα στο Ύψωμα που επήδηξε, χτύπησε ή τραυματίστηκε, δεν έπαθε κανείς τίποτε, οι δε Κινέζοι σκοτώθηκαν άπαντες, εκτός από ελαχίστων οι οποίοι διέφυγαν δια μέσω και των τούνελ, γιατί αυτοί στα Υψώματα είχαν δημιουργήσει τούνελ διαφυγής δια αυτόν το σκοπό, εκτός από αυτούς 2-3 μπήκαν στα τούνελ και βγήκαν μέσα στο δάσος και τους χάσαμε.

Εγώ εντωμεταξύ συνεχίζω την κίνηση μου με το αυτόματο να καθαρίζω μπροστά μου το έδαφος και έφτασα εις την κορυφήν του Yψώματος. Εκεί στην κορυφήν του Yψώματος σταμάτησα και παρακολούθησα ολίγον την μάχην, είδα ότι τα πυρά αρχίσαν να κοπάζουν, σταματήσαν και οι στρατιώται και οι Υπαξιωματικοί φτάναν συνέχεια και μου αναφέρανε ότι ο εχθρός εκκαθαρίσθη.

 

Την ώρα όμως εκείνην εσκέφθην τον Υπολοχαγό, τον Τανή και λέω ότι: «Αυτός δεν εμφανίσθηκε πουθενά, που είναι ο Τανής;», φωνάζω: «Θανάση, Θανάση», δεν πήρα απάντηση, ανησύχησα ότι κάτι συμβαίνει, αφήνω την κορυφή και πηδώντας απάνω στα αυτόματα των Kινέζων έφτασα στο πρώτο όρυγμα που είχε το Ύψωμα και βρίσκω τον Υπολοχαγό πεσμένο εις πρύμνη κατάκλισην, αιμοραγούντα και ηκούετο ο επιθανάτιος ρόγχος του, πέθαινε ο άνθρωπος. Είχε τραυματιστεί στον τράχηλον από ριπή και αυτός με το πιστόλι στο χέρι.

Τότε έπρεπε να κάνω και τα άλλα καθήκοντα μου τα υποχρεωτικά, να αποθέσω φόρον τιμής προς τον νεκρόν συνάδελφον. Εδώ σε θέλω και όμως γονατίζω κάτω, πιάνω το κεφάλι του το σηκώνω, βλέπω έκλεισε τα ματάκια του, τον αφήνω σιγά-σιγά. Εγώ εγείρομαι όρθιος και συγκινούμαι πάντοτε, σηκώνομαι όρθιος και κάνω τον σταυρό μου: «Έτσι πεθαίνουν οι Ήρωες!». Τον έκανα ήρωα, «Έτσι πεθαίνουν οι Ήρωες» και ταυτοχρόνως είπα και την ρήση που είχε πει ο στρατιώτης στον Περικλή μετά τη Μάχη του Μαραθώνος: «Νενικήκαμεν!».

Είπα αυτά τα πράγματα εις τον νεκρόν Ανθυπολοχαγό και επιστρέφω πίσω και ανεβαίνω εις την κορυφήν του Υψώματος. Τότε είχε καλπάσει η μάχη, το Ύψωμα είχε καταληφθεί από τη Διμοιρία μου, τι απέμεινε; Να δηλωθεί η κατάληψη του με τη ρίψη μιας πρασίνης φωτοβολίδος, αυτό και έπραξα. Ρίχνω μια πράσινη φωτοβολίδα για να με δουν κάτω στο παρατηρητήριο ότι πράγματι κατελήφθη όταν πέσει η φωτοβολίδα.

Έριξα τη φωτοβολίδα και έγινε χαλασμός κυρίου εις το Παρατηρητήριο. Αλαλαγμοί, φωνασκίες, διάφορα πράγματα, επευφημίες για τη Διμοιρία, για μένα και φωνάζαν όλοι λοιπόν τι θα με κάνουν, να με κάνουν Στρατηγό, Υπολοχαγό και φωνάζαν, τούτα εκείνα παράσημα και ο Van Fleet συνέταξε αυτό για εμένα.

Διέταξα του στρατιώτας τα με ακολουθήσουν. Τρομερό πράγμα! Το έχεις σκεφτεί αυτό τι είναι; Στο τμήμα στο να πεις: «Σας διατάζω να με ακολουθήσετε», ε θα σου πουν: «Μπράβο Κολονέλο» όπως θα έλεγαν οι Ιταλοί. Έτσι κατελήφθη το Ύψωμα. Από εδώ και πέρα στο Ύψωμα εγκαταστάθην εγώ με τη Διμοιρία μου και είχα άλλες ένα σορό αποστολές.

Κάποια μέρα ο σταθμός διοικήσεως του Τάγματος που ήταν λίγο πιο πίσω από εμένα εδέχετο βλήματα όλμων 81χλστων και λέγανε ποιος είναι αυτός που μας τις ρίχνει, από που μας τα ρίχνουν αυτά; οι κινέζοι να ρίχνουν βλήματα όλμων πρέπει να είναι από εδώ κοντά. Μου αναθέτουν την έρευνα.

Μπροστά μου δάσος απέραντο, πυκνότατο, δεν είχε ούτε δρομολόγια, ούτε τίποτα. Μου αναθέτουν να ερευνήσω τι συμβαίνει. Πράγματι λοιπόν παίρνω τη μισή Διμοιρία, είχε έρθει και ο Λοχαγός εκεί πέρα στη Διμοιρία και αφού έφυγα εγώ, αυτός παρέμεινε εκεί και περίμενε.

Παίρνω τη Διμοιρία μου και ξεκίνησα κανονικά με τους σχηματισμούς μου, όπως πρέπει να είναι μία περίπολος που κινείται μέσα σε ξένο μέρος και σε δασωμένο και άνευ δρομολογίων με μέτρα ασφαλείας.

Έφτασα σε ένα σημείο που από εκεί με τα κιάλια, είχα πάρει μαζί μου και το χάρτη και την πυξίδα ώστε να μη χάνω και το δρομολόγιο, γιατί μέσα στο δάσος δεν έβλεπες τίποτα. Σε μια στιγμή, σε ένα ξέφωτο βλέπω με τα κιάλια μου κάτι κάτω βαθιά στο ρέμα να ασπρίζει κάτι. Υποψιάστηκα ότι πρέπει να είναι σπίτι και δεν αποκλείεται να μας έρχονται από εκεί.

Ξεκινάω λοιπόν με τους στρατιώτες μου, παίρνω τον σχηματισμό του κύκλου, το περιβάλλαμε και βρήκαμε έναν οικίσκο εκεί. Περικυκλώνουμε τον οικίσκο, μπαίνω, παίρνω ένα Λοχία με 2-3 στρατιώτες και μπαίνουμε, πάμε και ανοίγουμε την πόρτα και βρίσκουμε 5 γυναίκες μέσα, 5 όμορφες Κινέζες μέσα, καλοντυμένες, Κινέζες ή Κορεάτισες.

Είχαν 1 αγελάδα απέξω που την αρμέγανε και πίνανε το γάλα και είχαν και τον όλμο στημένο και ρίχνανε τα βλήματα. Η αποστολή μου είναι να καταστρέψω και τον όλμο και τα πάντα. Πράγματι λοιπόν, αναφέρω στον ασύρματο εις τον Λοχαγόν ότι: «Βρήκαμε γυναίκες. Τις παίρνω και έρχομαι».

Παίρνω τις γυναίκες έξω, λύνουμε την αγελάδα να πάει να βοσκήσει, δε μας χρώσταγε τίποτα η καημένη και είχα 1 χειροβομβίδα αμυντική, την οποία την ρίχνω μέσα στην κάνη του όλμου, σπάει ο σωλήνας, άχρηστος πλέον, παίρνουμε τις κοπέλες και επιστρέφουμε πίσω.

Οι στρατιώται στο τέλος πήγαν να βάλουν χέρι στις γυναίκες, αλλά εγώ όμως ήξερα από αυτά τα πράγματα ότι είναι δυνατόν να γίνουν και να ξεσπάσουν πλέον σε μας, είναι αμαρτίες αυτές εν καιρώ πολέμου να ατιμάσεις γυναίκα και μου είχε πει ο πατέρας μου μία ιστορία εις την Μικράν Ασία, κάποτε που προχωρούσαν εκεί σε ένα μέρος ένας Έλληνας επήρε μία Τουρκάλα και την έβαλε μέσα σε μία εκκλησία, σε ένα τζαμί και την ατίμασε.

Αυτός ο στρατιώτης μετά μόλις βγήκε πήγε στη μάχη και σκοτώθηκε, για αυτό λοιπόν μου έλεγε: «Να προσέχεις παιδί μου αυτά» και εγώ είχα το νου μου εκεί. Πράγματι γυρίζω πίσω και βλέπω 2 στρατιώτες και είχαν αρχίσει να ξεκόβουν τις κοπέλες να τις πάνε στην άκρη. Βγάζω το πιστόλι: «Τι κάνετε εκεί πέρα; Θα σας σκοτώσω!», «Μη, μη δε θα το ξανακάνουμε πάλι». «Τέρμα!». Τις παρέδωσα. Τώρα αυτές ήταν πράγματι κατάσκοποι, κάνανε αυτή τη δουλειά, ρίχνανε το βλήμα.

Ερώτηση: Ήταν άξιοι αντίπαλοι οι Κινέζοι, ήταν καλοί πολεμιστές;

Απάντηση: Καλοί πολεμιστές δεν ήταν, αλλά επειδή είχαν κόσμο πολύ δεν τους υπολογίζανε και τους πετάγανε έτσι εκεί πέρα. Δεν είχα τίποτα από Στρατό. Ο οπλισμός του ήταν καλός, καθώς ήταν Ρωσικός καθαρόαιμος.

Όσο αφορά στη στολή τους και τα τρόφιμα τους ήταν η κατάσταση δραματική, διότι αυτοί δεν είχαν χιτώνιο ή παντελόνι, είχαν μία φόρμα από πάνω μέχρι κάτω σαν πάπλωμα, αυτό είχαν και το φορούσαν κατάσβερκο και απέξω.

Δεύτερον το φαγητό τους. Είχαν στο πλάι ένα σακουλάκι με ρύζι και από την άλλην ένα κύπελο εξ’ αλουμινίου που όταν πείναγαν βράζανε από αυτό και τρώγανε, άνευ άλατος, ελαίου. Αυτό ήταν το συσσίτιο, ενώ από την άλλην πλευρά γυρίζουμε από εδώ με τους Αμερικανούς, με την επιμελητεία των Αμερικανών, να φρίξει το μάτι σου. Πετούσαν τα τρόφιμα, τα πάντα γιατί δεν τα θέλανε. Τόσα πολλά μας δίναν.

Σκέψου να δεις ότι στην πρώτη γραμμή μας φέρνανε και παγωτό. Παγωτό! Άσε το juice και τους χυμούς αυτούς. Το δε φαγητό ερχόταν μέσα σε χύτρες, ειδικές, να μην κρυώνουν ή να ζεσταίνονται. Το φαγητό ήταν αχνιστό και πολύ ωραίο φαγητό με κρέας, κοτόπουλο και άλλα.

Επίσης μαζί με το φαγητό που φέρναν το μεσημέρι μας φέρνανε και ένα κιβώτιο με είδη PX. Αυτά τα δίνανε δωρεά. Τι είχε μέσα; Τα πάντα! Χαρτοφάκελο είχε, στυλό είχε, σοκολάτες είχε, κονσέρβες διάφορες μέσα γεμάτο. Αυτά τα πετάγανε οι δικοί μας, δεν τα τρώγανε και ο ρουχισμός βέβαια, όλοι καλοντυμένοι οι στρατιώται. Ό,τι εφθείρετο, αντικαθίστατο αμέσως.

Όταν άρχισε το κρύο, το χειμώνα, αλλάξαμε και άρβυλα, ειδικά άρβυλα με λάστιχο μπροστά ώστε να μην πιάνονται τα δάχτυλα και παγώνουν και διπλές κάλτσες, σώβρακα μάλλινα μακριά, φανέλες μάλλινες από μέσα. Δεδομένου ότι εκεί το καλοκαίρι ήτο μεν όπως και εδώ, ήπιο, ζεστό, όμως μετά τον Ιανουάριο έπεφτε κρύο φοβερό.

Τότε τον Δεκέμβριο του 1951 οι Αμερικανοί για να μας τιμήσουν μας ενέκριναν μία άδεια 9 ημερών για το Τόκιο. Με αεροπλάνο δικό τους μπήκαμε στο αεροπλάνο και πήγαμε εις την Ιαπωνία. Εκεί μας ετοποθέτησαν εις τα μεγάλα αυτοκρατορικά ξενοδοχεία του Τοκίου, το Yaesou. Πολυτέλειες όχι αστεία.

Ερώτηση: Δεν τα είχατε ξαναδεί όλα αυτά;

Απάντηση: Ποια παιδί μου, που να τα δεις όλα αυτά; Να μπεις στο αυτοκρατορικό αυτό ξενοδοχείο του Τοκίου, που ήταν το χνούδι ίσα με το κρεβάτι. Τη δεύτερη μέρα αφού κοιμηθήκαμε το βράδυ, την άλλη μέρα σηκωθήκαμε, είχαμε και διερμηνέα μαζί μας, οι Αξιωματικοί ήμασταν 5-6, να κατεβούμε κάτω να ξυριστούμε.

Βρήκαμε ένα κουρείο πιο κάτω από το ξενοδοχείο και μπήκαμε μέσα να ξυριστούμε. Οι κουρείς, όπως είναι σε όλον τον κόσμο περίεργοι, αρχίσαν να λένε: «Ποιοι είναι αυτοί, από που είναι;». Μας ρωτάνε λοιπόν: «Από ποιο κράτος είστε, ποιοι είστε;». Είπε ο διερμηνέας ότι είμαστε Έλληνες, δε ξέρανε αυτοί. Το Τάγμα μας είχε ονομαστεί σε «Sparta Battalion». Λέμε και εμείς: «Από το Sparta Battalion», με το «Sparta Battalion».

Πετάξαν όλοι τα ξυράφια από τα χέρια τους και τις μηχανές και φωνάζανε: «Ελάτε να δείτε, Σπαρτιάτες!!», δεδομένου ότι αυτοί στο Σχολείο τους διδάσκονται την Ιστορία, την Ελληνική και είχανε την Ιστορία με εικόνες μέσα π.χ. Η Μάχη των Πλαταιών, η Μάχη των Θερμοπυλών, της Σαλαμίνας. Χάλασε ο κόσμος.

Γυρίσαμε τώρα 31 Δεκεμβρίου εις την Κορέα. Ενώ είχαμε φύγει με καλοκαιρία, 2 Ιανουαρίου του ‘52, τι θερμοκρασία είχαμε; -32^οC ! Εδώ τελείωσε και το ταξίδι μας.

Είναι τρομερό πράγμα πως με την οικονομία αυτή (της Αμερικής) πόσο ενδιαφέρονται οι πολίτες για το Στρατό. Εκεί οφείλεται η αξία της Αμερικής, στο Στρατό της.

Αξίζει να αναφερθεί πως εμείς εκεί στο Λόχο είχαμε Παρατηρητή-Πυροβολικού έναν Υπολοχαγό Αμερικανό, ο οποίος κανόνιζε τις βολές. Εμείς του λέγαμε στο σημείο εκείνο υπάρχει μία δύναμη Κινέζων που κινείται, αμέσως αυτός έδωσε εντολή πίσω στις Πυροβολαρχίες που ήταν γεμάτες από πίσω και σε μισό λεπτό ερχόντουσαν οι πρώτες οβίδες.

Αυτός λοιπόν ο Υπολοχαγός ο Jimmy Wylan ονόματι, καλό παιδί, είχε αφήσει μουστάκι, διότι όλοι μας είχαμε μουστάκι και εγώ είχα μουστάκι και ήταν παντρεμένος στην Αμερική και η γυναίκα του ήταν ηθοποιός. Της έστειλε μία φωτογραφία του που ήμασταν μαζί, με το μουστάκι αυτός και του απαντάει η γυναίκα του: «Να κόψεις το μουστάκι», δεν το ήθελε το μουστάκι και αυτός ανταπαντά: «Να έχεις υπόψιν σου ότι εδώ που υπηρετώ εγώ είναι Έλληνες και οι Έλληνες έχουν όλοι μουστάκι και μου είπαν το εξής, ότι το μουστάκι είναι νόστιμο στο φιλί, γιατί όπως ένα αυγό άμα το τρως και δεν βάζεις αλάτι, έτσι είναι και το φιλί χωρίς μουστάκι. Για αυτό μη φωνάζεις, το φιλί μου θα είναι νόστιμο με το μουστάκι». Είχαμε και τέτοια πράγματα.

Ερώτηση: Πως βιώσατε τα βράδια με τους άλλους Έλληνες, τι συζητούσατε;

Απάντηση: Δεν είχαμε να συζητήσουμε τίποτα άλλο εκτός από την αποστολή μας, την πολεμική μας αποστολή, γιατί πήγαμε στην Κορέα για να πολεμήσουμε και έπρεπε να προετοιμαστούμε, όχι μόνο εμείς και οι στρατιώται μας και τα λοιπά και να αφήσουμε καλό όνομα δια την Πατρίδα μας εκεί που πήγαμε εις την ξένην και με κανέναν τρόπο δεν επρόκειτο ποτέ να κάνουμε κάτι το οποίο θα απέβαινε μοιραίο ή άσχημα προς την Ελλάδα. Πάντοτε η Πατρίδα ήταν μπροστά!

Ερώτηση: Φοβηθήκατε μήπως σκοτωθείτε, φοβηθήκατε το θάνατο;

Απάντηση: Δε φοβήθηκα απολύτως τίποτα. Απολύτως Τίποτα! Δεν υπολόγιζα τίποτα και έλεγα ότι μπορεί να σκοτωθώ, ας σκοτωθώ. Η Πατρίς! Το θέλησε η πατρίδα να πεθάνω για την Πατρίδα. Έληξε το θέμα για εμένα τότε.

Ερώτηση: Ακόμα και όταν βλέπατε τους άλλους στρατιώτες να τραυματίζονται να σκοτώνονται, δε φοβηθήκατε εσείς;

Απάντηση: Όχι δε φοβήθηκα, πως να φοβηθώ; Δε φοβήθηκα καθόλου, απεναντίας λυπόμουν διότι έχανα στον αριθμό 1-2 στρατιώτες και που λείπανε από τη δουλειά μου, από τη Διμοιρία μου που θα κάνει την επίθεση και βεβαίως λυπόμουν, διότι αν σκοτωνόταν ένας στρατιώτης τον λυπόμουν, έλεγα: «Ο καημένος δεν έχει ούτε την  μάνα του να τον κλάψει». Τέτοια πράγματα. Εμείς οι Έλληνες είμαστε συναισθηματικοί σε αυτά τα πράγματα, δίνουμε μεγάλη σημασία.

Ερώτηση: Από τις μάχες στις οποίες λάβατε μέρος, τι σας μένει χαρακτηριστικά στο μυαλό σας;

Απάντηση: Εγώ επήγα αποφασισμένος να πολεμήσω και δεν είχα σκοπό να σκέφτομαι μήπως αποφύγω κάτι για να την γλυτώσω. Πήγα με τη σκέψη να πολεμήσω, να υποφέρω, να τραυματιστώ, να σκοτωθώ για την Πατρίδα! Τίποτα άλλο δεν σκεφτόμουν και αυτό προσπαθούσα να το επιβάλω και εις τους άλλους και στους συναδέλφους και να σου πω κάτι; Ορισμένοι λέγαν: «Κοίταξε να είσαι καλός για να γίνεις Στρατηγός» και όταν λέμε να είσαι: «Καλός» τι εννοεί; Να κάνεις τα θελήματα όλων και να αποφεύγεις τους κινδύνους. Απόδειξις ότι από όλους αυτούς τους Αξιωματικούς που ήμασταν εκεί πέρα, οι περισσότεροι έγιναν Αντιστράτηγοι, χωρίς να πολεμήσουν, εγώ έγινα μόνο Υποστράτηγος που επολέμησα.

Ερώτηση: Αμερικανοί στρατιώτες μετά από τόσα χρόνια μιλούν δια την ανδρεία των Ελλήνων, ήσασταν πράγματι άξιοι;

Απάντηση: Πράγματι ναι ήμασταν ικανοί για όλα. Θυμάμαι ότι περνούσανε οι Αμερικανοί για να με δουν γιατί ήμουν και λίγο θηριώδες, 1.85 και αθλητικότατος, γιατί ναι μεν φορούσαμε τα χειμερινά, αλλά εγώ ήμουν με τα μανίκια σηκωμένα και λέγαν: «Ρε αυτός ο Έλληνας», που κυκλοφορούσα στα Υψώματα και καμιά φορά μαζεύαμε και τις οβίδες των Κινέζων και φωνάζανε: «Πέστε σε αυτόν τον Έλληνα να μην βγαίνει έξω».

Ερχόντουσαν οι Αμερικανοί, πλέον είχα βγάλει το όνομα του: «Πολεμιστού!», ότι ήμουν ο μεγάλος Πολεμιστής, ο κερδισμένος της μάχης, κανένας άλλος δεν ήταν έτσι, μόνο εγώ ήμουν Διμοιρίτης που κατέλαβε Ύψωμα, οι άλλοι πηγαίναν μπουλούκι.

Ερχόντουσαν διάφοροι Αμερικανοί και μου λέγανε να παλέψω με κάποιον από αυτούς (bra defer) και του έδωσα μία και του έσπασα το χέρι, τον από εκεί τον πέταγα πέρα και στο τέλος τι βρήκαν να μου πούνε; Λέει: «Σε ένα στοίχημα θα σε κερδίσουμε» και εγώ εγωιστής λέω: «Ποτέ!», λέει: «Ποτέ;», «Ποτέ!» και μου παρουσιάζουν ένα Λοχία του Τέξας, λέω: «Τέξας;», μεγάλος άνθρωπος στην ηλικία, αλλά από αυτούς τους μπεκρήδες, είχε 2 μπουκάλια ουίσκι Canadian, «Θα πιείς με αυτόν αν μπορείς» και ήταν και οι δικοί μου εκεί πέρα, όλοι οι Έλληνες και μεταξύ αυτών και ο Φερεντίνος που ήταν στη Β’ Μοίρα και είχαμε πάει μαζί και αυτός το ήξερε το ουίσκι, γιατί εγώ δεν το είχα πιει ποτέ, «Όχι» μου λέει: «Σωκράτη μην δοκιμάσεις», «Βρε θα δοκιμάσω, δεν τον αφήνω τον Αμερικανό να με κερδίσει». Καθόμαστε ένας από εκεί, ένας από εδώ, βάζει 2 νεροπότηρα, το γεμίζει, μου λέει: «Good Luck», το καταπίνει άνευ αναπνοής, το καταπίνω και εγώ, το δεύτερο, το τρίτο… Τα ήπιαμε και τα 2 μπουκάλια.

Όταν τελείωσε και το άλλο μπουκάλι ήταν ο καιρός έξω -32^οC, όπως είπα χειμώνας και όπως το πίναμε μέσα στο χαράκωμα, στο δικό μου φυλάκιο, άρχισαν να φέρνουν όλα βόλτα, να χάνονται τα πάντα από μπροστά μου. Αφού τα είχαμε πιει και τα 2 μπουκάλια, κατάλαβα ότι δεν ήμουν καλά, για αυτό λέω: «Good bye», φεύγω και πάω μερικά βήματα πιο κει.

Ως ιπποκόμο μου είχαν διαθέσει έναν Κορεάτη, Κορεάτης πολίτης, ο οποίος ήταν δάσκαλος εις το επάγγελμα, ηλικίας 35 ετών, δεν είχε βγάλει μουστάκι ακόμα αυτός. Εγώ είχα το μουστάκι και με έλεγε πατέρα, επειδή είχα μουστάκι και οι γέροι αυτών, οι πατεράδες, τότε βγάζανε μουστάκι όταν ήταν μεγάλοι, στα 50 χρόνια. Με έλεγε πατέρα, αλλά με περιποιούταν όμως θαυμάσια.

Μόλις πήγα μέσα εκεί, έβγαλα τα ρούχα μου, ξάπλωσα, σε 2 ώρες ήμουν περδίκι λόγω του κρύου, αλλά βάσταγα. Αυτό είναι το τελευταίο στοίχημα που είχα βάλει και το κέρδισα και αυτό.

Ερώτηση: Πιστεύετε πως είχε νόημα η συμμετοχή των Ελλήνων στην Κορέα;

Απάντηση: Το νόημα δεν ήταν για εμάς μόνο, ήταν από τον διεθνή κανονισμό του ΟΗΕ. Είχαν συμφωνήσει τα κράτη όλα ότι σε περίπτωση κινδύνου ενός κράτους, να σπεύσουν τα άλλα προς βοήθεια τους, έτσι πήγαμε, δεδομένου ότι εμείς τότε είχαμε τον Συμμοριτοπόλεμο εδώ και εμείς περιμέναμε βοήθεια από διαφόρους όπως φερ’ ειπείν ο Van Fleet εβοήθησε τότε και τελειώσαμε το ‘49 με τους Συμμορίτες, έτσι και εμείς.

Ερώτηση: Τι ημερομηνία αποχωρήσατε από την Κορέα;

Απάντηση: Μάλλον Απρίλιο μήνα, διότι καθοδόν μέσα στο πλοίο κάναμε και την Ανάσταση.

Ερώτηση: Συνολικά πόσο διάστημα παραμείνατε στην Κορέα;

Απάντηση: Περίπου 1 χρόνο.

Ερώτηση: Τι σημαίνει για εσάς το να είστε Καταδρομέας;

Απάντηση: Για να είσαι Καταδρομέας πρέπει να παρουσιάζεις ορισμένα προσόντα. Πρώτον σωματικά, διότι άμα δεν έχεις καλή υγεία και δεν είσαι όπως πρέπει εύσωμος και δυνατός και νευρικός, δεν κάνεις για τις Καταδρομές, διότι στις Καταδρομές οπωσδήποτε είναι οι μονάδες που πολεμάνε πιο σκληρά από τους άλλους, κινούνται περισσότερο από τους άλλους, διανύουν αποστάσεις χωρίς να κουράζονται με το σακίδιο στον ώμο και όλοι θέλουν να νιώθουν τον εαυτό τους υπερήφανο και οι Καταδρομές είναι το πιο επίλεκτο όπλο, σώμα εις τον Ελληνικό Στρατό και Παγκοσμίως γνωστόν, διότι οι Καταδρομείς ξεκινήσαν από τους Εγγλέζους.

Οι Εγγλέζοι ήταν Καταδρομείς και ωραίοι Καταδρομείς. Έτσι και εμείς εδώ είμαστε υπερήφανοι. Αν ρωτήσεις στη Δράμα θα σου πουν πως: «Έχουμε την 5^η Μοίρα και όσο έχουμε την 5^η Μοίρα δεν φοβόμαστε».

Ερώτηση: Άμα εν έτη 2021 ξεσπούσε πόλεμος μεταξύ Ελλάδος και Τουρκίας ή με κάποια άλλη χώρα, θα πηγαίνατε να πολεμήσετε;

Απάντηση: Αν ήμουν στην ηλικία μου για να πολεμήσω βεβαίως ναι, αν θα πήγαινα λέει; Τροχάδην!

Ερώτηση: Τι θα λέγατε σε έναν νέο που θέλει να γίνει σαν και εσάς, δηλαδή ένας Πολεμιστής, ένας Ήρωας, και που θέλει να ενταχθεί στους Καταδρομείς.

Απάντηση: Εσείς να μου πείτε, «Τι πρέπει να κάνω για να γίνω Καταδρομέας και να κάνω αυτά τα πράγματα όπως τα κάνατε εσείς;», θα του πω εγώ, αν αντέχει, αν έχει δυνάμεις, αν έχει αδυναμίες ή αν δεν μπορεί, γιατί με τους Καταδρομείς θα πας σε αποστολές, θα εισέλθεις σε ξένο κράτος για να πας για δολιοφθορές, όπως είχαμε εκπαιδευτεί εμείς και δεν είναι μόνο πως είχαμε εκπαιδευτεί φερ’ ειπείν την είσοδο μας στην Βουλγαρία, αλλά είχαμε εκπαιδευτεί και εις το τι τροφές θα φάμε για να επιζήσουμε εκεί, ακόμα και φίδια, ορισμένα φίδια και άλλα ζωύφια που υπήρχαν από αυτά.

Είχαμε κανονισμούς για το τι πρέπει να πάρουμε για να επιζήσουμε, γιατί άμα ξεκόψεις μέσα σε ένα κράτος πχ πας να κάνεις μια δολιοφθορά και σε πάρουν χαμπάρι και διαλυθείς και πας στα βουνά να κρυφτείς, εκεί τι θα φας; Πρέπει να ξέρεις το πως θα επιζήσεις, από τα δένδρα το τι να φας.

Αντέχεις στις κακουχίες; Αν αντέχεις μέσα είσαι. Μην κοιτάς που ορισμένοι παρασύρονται από τον πράσινο μπερέ που τους είπαν οι κοπέλες: «Α τι ωραία σου πάνε» και αυτός το βάζει μέσα του και λέει ότι είναι σπουδαίος ενώ δεν είναι τίποτα, να έρθει σε εμένα εδώ πέρα να του πω τι γίνεται με το «Ύψωμα Σκοτς».

Εκεί πήρανε μαθήματα. Πόσοι Αξιωματικοί ήμασταν κάτω που πήγαμε; Εδέχθη κανείς να πάει να πολεμήσει; Όλοι κοιτάξαν να φύγουν, διότι δεν είναι μόνο το «Ύψωμα 313 (Σκοτς)», το οποίο κατέλαβα εγώ ενδόξως, αλλά είχαμε και διάφορα άλλα παρατράγουδα με τους Κινέζους, διότι αυτοί καμιά φορά βγαίναν τη νύχτα έξω, έκαναν ενέδρες και έπρεπε να πάμε εμείς να τους αντιμετωπίσουμε. Δεν πήγαιναν οι δικοί μας, κοιτάζαν να βγουν απ’ έξω. Τι νόμισες πως όλοι όσοι πήγαμε εκεί πέρα πολεμήσαμε; Αποκλείεται!

Ο συνάδελφος δίπλα πήρε τη 1^η Διμοιρία ως αρχαιότερος, μεγάλη αξία και το έβαλε στα πόδια. Αυτός δεν πέρασε Στρατοδικείο, ούτε καν τιμωρήθηκε, αλλά ούτε καν αναφέρθηκε το θέμα αυτό.

Είμαστε και από αυτούς τους Έλληνες που λυπόμαστε και δε θέλουμε να τιμωρηθεί κάποιος έτσι και πράγματι η Διμοιρία αυτή δεν έφυγε από μόνη της, με τα πόδια έφυγε, αλλά ποιος έφταιγε; Εμένα γιατί δεν μου φύγαν; Ούτε μισό βήμα δεν κάναν πίσω, μπρος πηγαίναν όλοι, γιατί; Γιατί υπήρχε ο Διοικητής ο οποίος ήλεγχε την κατάσταση, ήμουν εγώ, με βλέπανε και έλεγαν: «Θα τον αφήσουμε αυτόν τον άνθρωπο μπροστά;».

Από πίσω που λες τρέχανε και έτσι επέτυχα να καταλάβω το Ύψωμα αυτό, αλλιώς δεν εκαταλαμβάνετο το Ύψωμα αυτό, εάν δεν βάσταγες γερά και αν δεν ήσουν γερός και δυνατός και να σε υπολογίζουν οι στρατιώτες σου, να ξέρουν ότι με αυτόν πάμε οπουδήποτε, με εκείνον δεν κάνουμε βήμα.

Ερώτηση: Παρά πως έχουν περάσει πάρα πολλά χρόνια από τον πόλεμο της Κορέας, τι είναι εκείνο που σας μένει χαρακτηριστικά, κάποια έντονη στιγμή που είχατε;

Απάντηση: Εκεί που βρισκόμασταν εμείς δεν ήταν κατοικημένη περιοχή, δεν υπήρχε κόσμος. Τα χωριά είχανε εκκενωθεί και είχαν καεί κιόλας, δεν είχε μείνει τίποτα. Η μόνη πόλις η οποία υπήρχε πλησίον του 38^ου Παράλληλου ήταν η Σεούλ, η πρωτεύουσα, η οποία και είχε καταστραφεί κατά το ήμισυ, αλλά ήταν μια αξιόλογη πόλις. Είχε παλαιά κτίσματα όπως εδώ η Αθήνα, η Ακρόπολη. Μου έκανε εντύπωση.

Άπαξ πήγα από το μέτωπο, να πάμε να γνωρίσουμε την Πρωτεύουσα. Πήρα ένα τζιπ και πήγα μαζί με έναν άλλον Υπολοχαγό και θυμάμαι την είδαμε, μισοκατεστραμμένη.

Από εκεί και ύστερα δεν είχαμε ούτε αίθουσες ψυχαγωγίας, ούτε τίποτα. Εκπαίδευση είχαμε μόνο τους στρατιώτας, οι οποίοι ήταν ανεκπαίδευτοι εις τον Αμερικανικόν οπλισμόν. Τους μάθαμε να χειρίζονται καλά το όπλο, να σκοπεύουν καλά με το M1 και να είναι έτοιμοι για τον πόλεμο.

Ενθυμούμαι τότε, είχε έρθει και μας είχε επισκεφτεί ει το Μέτωπον η περίφημη Αμερικανίδα, η Marilyn Monroe. Ήρθε αυτή μαζί με άλλους ηθοποιούς για διασκέδαση των στρατιωτών. Δεν είχαμε τίποτα άλλο για ψυχαγωγία. Εκπαίδευση μέρα και νύχτα. Εκπαίδευση τη μέρα και το βράδυ ενέδρα. Την ημέρα περίπολο μάχης, το βράδυ ενέδρα. Βέβαια δεν είχαμε ποτέ ενέδρα, διότι ο Έλληνας είναι έξυπνος.

 

Οι Κινέζοι τους Αμερικανούς το βράδυ τους πιάνανε. Οι Αμερικανοί το βράδυ μπαίνανε στα sleeping bags και πηγαίνανε οι Κινέζοι και τους πιάνανε εκεί που κοιμόντουσαν, ενώ σε εμάς δεν έτυχε ποτέ να μας αιφνιδιάσουν. Προσπάθησαν όμως πριν αναχωρήσουμε από την Κορέα για την Ελλάδα, προσεπάθησαν να μας αιφνιδιάσουν ένα βράδυ. Πώς; Επληροφορήθησαν λοιπόν ότι το Ελληνικό Τάγμα αναχωρεί απόψε από τις θέσεις που ήταν εκεί και θα επιστρέψει πίσω εις την βάσην του δια να φύγουν δια την Ελλάδα και μας είχαν αντικαταστήσει οι Βέλγοι, οι οποίοι ήρθαν δια να μας αντικαταστήσουν.

Παίρνουν σήμα οι Αμερικανοί των Κινέζων, που έλεγε: «Οδηγίες προς τις Μονάδες των Κινέζων», ότι: «Απόψε θα γίνει αντικατάσταση των Ελλήνων, ευκαιρία δια να τους αιφνιδιάσουμε. Οι Έλληνες θα φύγουν, θα μείνουν οι Βέλγοι» ακόμα δεν ξέρουν την τοποθεσία: «Ευκαιρία δια να τους αιφνιδιάσουμε».

Το παίρνουν το σήμα οι Αμερικανοί και λένε: «Δε θα φύγετε, απόψε θα μείνετε και εσείς μαζί με τους Βέλγους» και πράγματι λοιπόν την 12^ην νυχτερινή, από τα απέναντι Υψώματα ξεκινάει η επίθεσις των Κινέζων. Αρχίσαν να πετάνε κάτι φωτοβολίδες χαμηλού ύψους, σαλπίσματα τη νύχτα και ερχόντουσαν προς τα εμάς. Δεν ξέρανε ότι εμείς δεν είχαμε φύγει. Είχαμε όμως και τον παρατηρητή του πυροβολικού εκεί πέρα.

Τους αφήσαμε λοιπόν και προχωρήσανε από το Ύψωμα, είχε ένα κοίλωμα, φτάσανε στο ξέφωτο και τότε διατάσσεται το πυροβολικό με τις οβίδες τις εγκυροβλεβείς, αυτές που σκάνε ψηλά και στέλνουν τα βλήματα. Κράτησε κανά δυο ώρες αυτή η δουλειά. Δεν έμεινε κανένας από τους Κινέζους. Εφονεύθησαν άπαντες.

Την άλλην μέρα το πρωί κατεβήκαμε κάτω για αναγνώριση. Εκεί ήταν όλοι σκοτωμένοι. Τους αφήσαμε εκεί και εμείς επιστρέψαμε πίσω, πήραμε το τρένο που ήταν πίσω από την πρώτη γραμμή και μας κατέβασε στο Πουσάν, όπου ήταν το πλοίο.

Εκεί στο Πουσάν μείναμε ένα βράδυ στο Κέντρο Διερχομένων, αίθουσες επίτηδες φτιαγμένες, για κρεβάτια μας δώσανε οι Αμερικανοί κρεβάτια εκστρατείας για όλον τον κόσμο, αμερικάνικα κρεβάτια τέλεια φτιαγμένα.

Την άλλην μέρα το πρωί που σηκωθήκαμε πήγαμε στο Νεκροταφείο, τον Ελληνικόν! Είχαμε και ιερέα μαζί μας, εψάλλαμε, κάναμε και το τρισάγιο προς τους νεκρούς μας στρατιώτας και οι οποίοι όλοι της 3^ης Οκτωβρίου του ‘51 δικοί μου. Τραγουδήσαμε εν συνεχεία, ψάλλαμε τον Εθνικό μας Ύμνο και αποχωρήσαμε, από εκεί κατευθείαν στο πλοίο.

Το πλοίο έλυσε για το Τόκιο, διότι θα πήγαινε στο Τόκιο. Επήγαμε στο Τόκιο, μείναμε άλλες 8-9 μέρες εκεί. Όταν έφυγε το πλοίο παρέλαβε Ταϊλανδούς στρατιώτες, ήθελε να τους αφήσει στην Ταϊλάνδη. Ανεχώρησε το πλοίο και ο πρώτος σταθμός που σταμάτησε ήταν η Κεϋλάνη, το Κολόμβο για ανεφοδιασμό.

Μετά τον ανεφοδιασμό του πλοίου εις το Κολόμβο ανεχώρησε για επιστροφή προς την Ελλάδα, αλλά καθοδόν έπρεπε να αφήσει τους Ταϊλανδούς. Η Ταϊλάνδη λοιπόν είναι μία χερσαία χώρα, αλλά εκτείνεται σε μία απόσταση, με ένα πόδι που πάει κάτω στον ωκεανό και να σκεφτείς από την ώρα που μπήκε μέσα το πλοίο στην άκρη της χώρα για να φτάσει στο λιμάνι, 2 μέρες χρειάστηκαν και το πλοίο έτρεχε πολύ.

Εμπάς περιπτώσει φτάσαμε στην Ταϊλάνδη, κατεβήκαν αυτοί και έφυγε το πλοίο από εκεί κατευθείαν δια την Ελλάδα. Δε σταμάτησε ούτε στο Τζιμπουτί, διότι όταν πηγαίναμε σταματήσαμε στο Τζιμπουτί της Ερυθραίας και παραλάβαμε ένα Τάγμα Αιθιόπων, αλλά οι Αιθίοπες, επειδή είναι μαθημένοι από τα θερμά κλίματα στην Κορέα δεν εχρησιμοποιήθησαν για τίποτα. Να σκεφτείς ότι οι στρατιώται για πρώτη φορά τους εδώθησαν άρβυλα να φορέσουν τα οποία και δεν τα φορούσαν, τα είχαν δεμένα, κρεμασμένα στους ώμους τους.

Επέστρεψε το πλοίο στην Αθήνα, είχε έρθει η μετάθεση μας, ο καθένας ήξερε που θα πάει, ξανά πίσω εγώ στις καταδρομές και ο άλλος ο συνάδελφος στις Καταδρομές. Έμεινα στο ΚΕΜΚ, το οποίο ήταν στη Βουλιαγμένη τότε. Εκεί ήρθε ο μακαρίτης ο Στρατηγός μας, ο Καλίνσκη, μας εχαιρέτησε και χαμογέλασε κιόλας. Του είπαμε πως «Πολέμησαμε για τις Καταδρομές», ο άνθρωπος τα πίστευε αυτά τα πράγματα. Είχε κάνει 20-30 χρόνια στρατιώτης και στη Μικρά Ασία και εδώ στην Ελλάδα στην Μακεδονία. Πολεμιστής μεγάλος, Πατριώτης, καταγωγίς εκ Πολωνίας ο πατέρας του, αλλά αυτός γεννήθηκε εδώ στην Ελλάδα και η αδερφή του που την είχε πάρει ο Παπάγος.

 

Ερώτηση: Τι σημαίνει για εσάς η λέξη «Ελλάδα» και η λέξη «Πατρίδα»;

Απάντηση: Υπάρχει κάτι που μπορεί να ξεχωρίζει από αυτά τα πράγματα τα 2; Τι σημαίνει «Ελλάς»; Η Ελλάδα είναι η χώρα, η μάνα η οποία μας εγέννησε και οφείλουμε υποταγήν εις αυτήν και να την υποστηρίξουμε σε περίπτωση κινδύνου, να τρέξουμε, να τη σώσουμε την Πατρίδα μας την Ελλάδα.

Εμείς με τη σειρά μας να ευχαριστήσουμε τον Στρατηγό Κορδαλή Σωκράτη, έναν Θρύλο του Πολέμου της Κορέας, ο οποίος 70 χρόνια μετά τα πολεμικά γεγονότα μας εξιστόρησε τα βιώματα και τις εμπειρίες του.

Έλληνες που βρέθηκαν σε ξένο και μακρινό τόπο, άγνωστο προς αυτούς, όμως έχοντας στο νου το νόστο για την Πατρίδα και το μεγαλείο του Έλληνα οπλίτη, κατόρθωσαν να ξεχωρίσουν και να χαράξουν ανεξίτηλα τη δική τους Ιστορία στην Κορεατική χερσόνησο.

Μνήμες και σθένος που οφείλουμε μέσων των ιστορικών μας αναζητήσεων να μεταλαμπαδεύουμε στις νέες γενιές και το παράδειγμα του Καταδρομέα Κορδαλή αντανακλά αυτό που σκιαγράφησε ο Αμερικανός Στρατηγός James Alward Van Fleet, πως: «Ο ηρωϊσμός και η τελεία αποφασιστικότης την οποία επέδειξεν ο Υπ/γος Κορδαλής αποτελεί μεγάλην τιμήν δι’ αυτόν και τον Ελληνικόν Στρατόν».