Τι συμβαίνει άραγε στον οργανισμό μας όταν πιστεύουμε ότι κάτι συγκεκριμένο ή πολλά πράγματα στη ζωή μας δεν είναι όπως τα θέλουμε;
Πώς μπορούμε να αναστρέψουμε το αρνητικό πρόσημο που έχει η ψυχολογία μας τελευταία ώστε να γίνει το «τσαφ» και αντιμετωπίσουμε λίγο καλύτερα τον εαυτό μας αλλά και τον κόσμο;
Να ξεκαθαρίσω πως μια φορά ειδικός δεν είμαι. Ό,τι γραφεί στις επόμενες σειρές είναι βιωματικά συμπεράσματα που είτε έχω στο παρελθόν εφαρμόσει στον εαυτό μου είτε τα έχω συναντήσει κατ΄ επανάληψη σε βιβλία.
Με έχω πιάσει πολλές φορές να γκρινιάζω, να μελαγχολώ και να προβληματίζομαι για πράγματα που δεν έχω στη ζωή μου. Να νιώθω ελλιπής με μια συνεχή αίσθηση πως κάτι μου απουσιάζει, αίσθηση η οποία αυτόματα δημιουργεί την «ψευδοανάγκη» ότι κάτι πρέπει να προστεθεί στη ζωή μου.
Ο κοινός παρονομαστής όλων των φορών που έχω αισθανθεί έτσι είναι ένας και αποκλειστικός: ξεχνάω όσα ήδη έχω.
Με άλλα λόγια, ξεχνάω να είμαι ευγνώμων για όσα πρόσωπα και πράγματα υπάρχουν στη ζωή μου.
Η ευγνωμοσύνη είναι μια πολύ ισχυρή αξία, κατά την οποία παρατηρούμε ό,τι καλό προέρχεται έξω από εμάς ενώ ταυτόχρονα το αξιολογούμε – όποτε χρειαστεί. Οι σύγχρονοι άνθρωποι έχουμε την τάση να εστιάζουμε στην αρνητική πλευρά των καταστάσεων, γεγονός που αναπόφευκτα γεμίζει και το μέσα μας αρνητικά συναισθήματα. Συχνά πυκνά «εθελοτυφλούμε» μπροστά στο καλό και το θεωρούμε άλλοι λιγότερο και άλλοι περισσότερο ως δεδομένο.
Ευγνωμοσύνη μπορούμε να νιώσουμε για την ίδια μας τη ζωή που αποτελεί θαύμα για το κάθε έναν ξεχωριστά αλλά ακόμα και για μικροπράγματα που θα κάνει κάποιος για εμάς, αναγνωρίζοντάς του τη γενναιοδωρία.
Aποτελεί ένα είδος συναγερμού που μας υπενθυμίζει – αν το επιτρέψουμε εμείς – ότι τίποτα στη ζωή δεν είναι δεδομένο. Και ναι μεν, αυτή η φράση είναι κλισέ, αλλά μέσα στην ημέρα πολλές φορές τείνουμε να το ξεχάσουμε και αναλωνόμαστε σε ανούσιες σκέψεις. Με την ευγνωμοσύνη, λοιπόν, έχουμε τη δυνατότητα να κρατήσουμε για περισσότερο καιρό τα θετικά συναισθήματα, αποβάλλοντας με αυτόν τον τρόπο τα τοξικά.
Παράλληλα, είναι γνωστό πως οι άνθρωποι νιώθουμε περισσότερο ευγνώμονες όχι για υλικά αγαθά που αποκτούμε αλλά για εμπειρίες που βιώνουμε μέσα από τις οποίες αντλούμε προσωπική ικανοποίηση. Ωστόσο, λόγω της ταχύτατης προσαρμογής του εγκεφάλου μας σε οτιδήποτε νέο (κύριος λόγος για τον οποίο πράγματα που μας δημιουργούν ευφορία, συχνά χάνουν τη λάμψη τους), καλό θα ήταν να βρίσκουμε καινούρια πράγματα για τα οποία είμαστε ευγνώμονες και μας υπενθυμίζουν το καλό που βρίσκεται διάχυτο εκεί έξω. Θα σας έλεγα ότι μπορείτε να έχετε μια μικρή λίστα στην οποία να καταγράφετε πράγματα, καταστάσεις και συμπεριφορές που σας έκαναν να νιώσετε ευγνώμονες, αλλά πολύ φοβάμαι ότι θα το χαρακτηρίσετε τουλάχιστον παιδικό.
Τελικά, η ανθρώπινη ψυχολογία μπορεί να χαρακτηριστεί ως ένα «ασανσέρ», με τα αναγκαίως συνεχόμενα σκαμπανεβάσματα. Αυτό που ίσως πολλές φορές μας διαφεύγει είναι ότι αποκλειστικά εμείς πατάμε το κουμπί προς οποιαδήποτε κατεύθυνση. Πάνω ή κάτω.
Νομικός με ενδιαφέρον στην δημοσιογραφία, την αρθρογραφία και τον αθλητισμό
