Όλοι έχουμε έναν τέτοιο θείο. Και αν δεν είναι θείος, είναι ξάδελφος του παππού, ή θείος των γονιών μας, γενικώς κάποιος μακρινός συγγενής που χωρίς κάνενα λόγο όλοι φωνάζουν «θείο».
Κάνει χαμό στο τραπέζι. Μιλάει δυνατά, τους διακόπτει όλους. Λέει περίεργες ιστορίες από τη χρονιά που πέρασε, και όταν το θέμα πάει στα πολιτικά δε διαφωνεί με κανέναν αλλά τα αναλύει και όλα, δε σταματάει να μιλάει.
Είναι αυτός που με το που θα αρχίσουν να κάθονται όλοι στο τραπέζι θέλει να κάτσει πάντα με τη νεολαία – ενώ συχνά είναι και ο μεγαλύτερος ηλικιακά στο τραπέζι. Αρχίζει να τους λέει αστειάκια, να τους πιάνει την κουβέντα, να μην τους αφήνει να συζητήσουν με κανέναν άλλον. Γενικά λειτουργεί ως εμπόδιο μεταξύ ‘νεολαίας’ και του υπόλοιπου τραπεζιού, ίσως και άθελά του.
Θα έλεγε κανείς πως θέλει να ταυτίζει τον εαυτό του με τους νέους – έξαλλο νιάτο γαρ – και τον τοποθετεί για κάποιο λόγο ως εκπρόσωπό τους στο τραπέζι.
Τα κόμματα κάνουν ακριβώς αυτό. Όλα τα κόμματα, ανεξαρτήτως ιδεολογίας. Και ανεξαρτήτως χώρας.
Το καθένα έχει άλλη στροφή και το κάνει με τον δικό του τρόπο, αλλά για κάποιο λόγο ανεξαιρέτως θα δούμε
προσπάθεια για φωτογράφιση με νέους,
στην αρχή του λόγου όλων – βουλευτών, εκπροσώπων και γενικότερα όλων των μελών κόμματος κάθε είδους – να αναφέρονται οι νέοι,
χαζοσυζητήσεις με νέους, ειδικά μπροστά από κάμερες
θα δούμε συνεχή προσπάθεια προσέγγισής τους, αλλά εικονικά.
Όπως αυτός ο θείος δεν ενδιαφέρεται για τα μικρά ανηψάκια, δεν θυμάται καν τα ονομάτά τους, πλην θέλει να κάνει εφέ, να πει τα αστεία του, να φανεί και αυτός πιο νέος, πιο ενδιαφέρων, πιο φρέσκος, το ίδιο κάνουν και τα κόμματα.
Και οι νέοι;
Όλοι το έχουν καταλάβει. Οι περισσότεροι αδιαφορούν. Για αυτό υπάρχει και απομάκρυνση.
Κάποιοι πιο «έξυπνοι» βλέπουν τον θείο χρησιμοθηρικά. Γιατί ο θείος αυτός δίνει καλό χαρτζιλίκι και σου ζουλάει το μάγουλο.
Win win;
Ίσως. Όταν μιλάμε για έναν αληθινό θείο.
Η σκληρή αλήθεια είναι πως η γενιά των γονιών μας, η γενιά που κρατάει τα ηνία στους θεσμούς έχει φτιάξει μία μεγάλη αδιαπέραστη πύλη.
Είναι γυαλιστερή, μας την δείχνουν και οι ίδιοι συχνά πυκνά, αλλά έχει κριτήρια εισόδου.
Παράδειγμα; Η ηλικία.
Ο θείος θα σταματήσει να σε πρήζει και να σου ζουλάει το μάγουλο όταν εμφανιστείς στο τραπέζι με το δικό σου παιδί. Τότε εκείνο θα έχει γίνει ξαφνικά η νεολαία. Είναι μάλιστα ολόιδιος με τότε, ούτε τα ρούχα του δεν αλλάζουν. Και εσύ είσαι απομακρυσμένος από αυτόν, την έχεις γλιτώσει.
Μεγαλώνοντας λιγοστεύουν και τα μεγάλα οικογενειακά τραπέζια, τον χάνεις, δεν τον βλέπεις και έτσι οι περισσότεροι σταματούν να έχουν την οποιαδήποτε σχέση μαζί του. Ξεχνούν και το όνομά του.
Εκτός από κανά δυό ανηψάκια του, που μπορεί να τα πάρει υπαλλήλους σε κανά μαγαζάκι ή να τα γνωρίσει σε κανά γνωστό μπας και βρουν δουλειά.
Που καταλήγουμε;
Άσε το θείο και πιάσε το τζόκερ.
Αρχισυντάκτρια Politically Incorrect – Αρθρογράφος – Πολιτικός επιστήμονας
