Πίσω από τις χαρούμενες κραυγές και τα χαμόγελα τα μικρά παιδιά κρύβουν μεγάλα άγχη και καημούς τους οποίους δε φανταζόμαστε εύκολα επειδή το μικρό παιδί είναι η προσωποποίηση της ξενοιασιάς. Κι όμως, τα κεφαλάκια τους ταλανίζονται από τα δικά τους προβλήματα που φαντάζουν ανυπέρβλητα όπως οι σχέσεις τους με τους συνομηλίκους στην τάξη ,ο φόρτος μαθημάτων σε συνδυασμό με εξωσχολικές δραστηριότητες .Έγνοιες τις οποίες το ενήλικο μυαλό έχει σχετικοποιήσει, εκλογικεύσει και θεωρήσει αμελητέας σημασίας.
Ο Ελύτης έγραφε ότι ενώ μπορείς να φυλακίσεις ένα αηδόνι ,εν τούτοις δε θα καταφέρεις να φυλακίσεις τον κελαϊδισμό του. Αρκετοί στις μέρες μας προβαίνουν στη ζωντανή ταρίχευση των άλλων ώστε να καταπνίξουν την αντίθετη άποψη. Προσωπικότητες ανασφαλείς ,εξαρτημένες και βαθύτατα εξωφρενικά εγωιστικές σε πρόδηλη αδυναμία να αντικρίσουν το δικό τους είδωλο στον καθρέφτη ,προσπαθούν να σιγήσουν τις φωνές των άλλων ενώ αποζητούν να ακουστούν οι δικές τους ως οι μόνες αληθείς. Αυτό συνήθως εδράζεται σε μία πρότερη κατάσταση ,όταν σε ένα κομβικό σημείο της παιδικής ηλικίας , οι άλλοι γκρέμισαν τους δικούς τους πύργους ονείρων και τους εγκλώβισαν στα τάρταρα ενός ψυχρού ρεαλισμού. Ενήλικες πλέον, εφαρμόζουν μία ανάλογη τακτική ,κρατώντας δέσμια τα αηδόνια των άλλων ,άλαλα ,έστω και νεκρά σε μία προσπάθεια επιβεβαίωσης της δικής τους σημαντικότητας στο σύμπαν. Γι αυτό είναι τόσο βαρυσήμαντη η διαπαιδαγώγηση στις νεαρές ηλικίες ,καθώς όταν κλαδεύεις άγαρμπα τα κλαδάκια της παιδικής ευαισθησίας καταλήγεις συνυπεύθυνος για τον ενταφιασμό της ψυχής ενός ενήλικα.
Κι επειδή το αλλοτινό παιδί που ήμασταν δε μπορούμε πλέον να το προστατέψουμε ,να το περιβάλλουμε με όλη τη στοργή ώστε να πάψει να φοβάται, να χαμογελά και να αγκαλιάσει τη δική του όμορφη ατομικότητα, μπορούμε να ενθαρρύνουμε τους σημερινούς μαθητές και να διδαχτούμε από αυτούς. Η παιδική ψυχή είναι σαν ένα τσουκάλι που κοχλάζει ,σε ένα διαρκή αναβρασμό που συνεχώς μηχανεύεται τρόπους να ξεφύγει από την ψυχρή πραγματικότητα του ρεαλισμού των ενηλίκων με όπλα την φαντασία και το όνειρο ,τα γνήσια συστατικά της ζωοφόρας ελπίδας. Ίσως μάλιστα πιο πολύ από ποτέ άλλοτε είναι αναγκαίο οι ενήλικες να ατενίσουμε το μέλλον με ρομαντισμό, λογισμό και όνειρο ,να τα χρησιμοποιήσουμε σαν ασπίδα ώστε να αντεπεξέλθουμε στη χαοτική αμφίβολη συνθήκη που βιώνουμε.
Το ίδιο μας το εκπαιδευτικό σύστημα οικοδομείται πάνω στην αισιοδοξία ,πρωτογενώς εμπολιάζοντας με πληθώρα γνώσεων και εφοδίων που ακόμα και όταν αποτυγχάνει να αποδώσει τα βέλτιστα ,μας δίνει τη νέα γενιά πολιτών, την προοπτική του μέλλοντος, που προσπαθεί να ανταπεξέλθει σε καιρούς δύσκολους και ασφυκτικούς. Χρέος της επίσης, είναι να εμπολιάσει τα υψιπετή φτερά του ιδανικού γαλουχώντας ψυχές που σέβονται τη δημοκρατία και την ελευθερία των άλλων σαν προέκταση της δικής τους. Οφείλει να αφήσει τους μαθητές να εισακουστούν ,να συνειδητοποιήσουν την ξεχωριστή τους μοναδικότητα ,το δικό τους χρώμα ζωγραφίζοντας στον καμβά της ζωής .Εάν καταπνιγεί η φωνή της ατομικότητας ,τότε όσο όμορφο και να είναι το κλουβί του αηδονιού αυτό δυσανασχετεί και θα προσπαθήσει να το καταστρέψει . Κάθε είδους φίμωση, συνειδητή είτε ασυνείδητη ,εγκλωβίζει τους άλλους σε μία διαρκή δυστυχία που κανένα οικονομικό αντάλλαγμα δε θα επαρκεί ώστε να απαλλάξει από τον πόνο για το πτώμα της προσωπικότητάς του, της φωνής του μικρού παιδιού που σίγησε βίαια όταν στερήθηκε τη δύναμη να είναι ο εαυτός του. Ερχόμαστε στη ζωή με βουερό το δικαίωμα της ευτυχίας, διεκδικώντας με όλη μας την ύπαρξη σε όλη τη διαδρομή μια σπιθαμή ήλιο, για να φυτέψουμε ένα δικό μας όνειρο στην κοιλάδα της ζωής και τίποτα δεν καθορίζει τη ζωή και το μέλλον του καθενός όσο η σχέση με την ελευθερία του.
Απόφοιτη του τμήματος Φιλοσοφίας του πανεπιστημίου Πατρών, MA Bioethics, μέλος του εργαστηρίου εφαρμοσμένης φιλοσοφίας ΕΚΠΑ
