Η φύλαξη των πανεπιστημίων ήταν ένα ζήτημα το οποίο από την Χούντα και έπειτα δίχαζε και δημιουργούσε πολλές εντάσεις μεταξύ του ελληνικού λαού. Εξωπανεπιστημιακοί πολίτες τάσσονταν -και τάσσονται- άλλοι υπέρ, άλλοι κατά, ανάλογα με τα ιδεολογικά γυαλιά και τα συμφέροντα τους. Άλλοι πάλι – η πλειοψηφία πιθανώς – δεν έπαιρναν καν θέση αναφορικά με το ζήτημα, ή απλά, παρακολουθούσαν αδιάφορα – εδώ να σημειωθεί πως η αδιαφορία της ελληνικής κοινωνίας για σημαντικά ζητήματα που σχετίζονται με το παρόν, το παρελθόν και το μέλλον, είναι αξιοσημείωτη αλλά αυτό θα σχολιαστεί σε άλλο άρθρο -.
Στο δια ταύτα, λίγο πολύ ισχύουν τα ίδια και με τους πανεπιστημιακούς (αναφέρομαι στους φοιτητές) με την μόνη διαφορά όμως, πως εδώ περιορίζεται ο αριθμός των αδιάφορων επί του ζητήματος καθώς είναι κάτι που τους αφορά και επηρεάζει άμεσα. Υπάρχουν αυτοί που τάσσονται κατά της φύλαξης των πανεπιστημίων καθώς μια από τις θέσεις που υποστηρίζουν είναι πως κάτι τέτοιο αντίκειται στο πανεπιστημιακό άσυλο.
Από την άλλη πλευρά, υπάρχουν αυτοί που είναι υπέρ της πανεπιστημιακής φύλαξης καθώς έχουν δει, έχουν ακούσει, έχουν βιώσει (πολλές φορές οι ίδιοι) , βίαιες καταστάσεις, βανδαλισμούς, κλοπές και όσα άλλα ακούμε καθημερινά στα Μ.Μ.Ε..
Στη ζωή μου πορεύομαι πιστεύοντας πως η αλήθεια πάντα είναι κάπου στη μέση. Κανείς δεν έχει απόλυτο δίκιο, κανείς δεν έχει απόλυτο άδικο. Δεν θα είναι κάπου στην μέση η αλήθεια αναφορικά με ένα ζήτημα όταν εγώ, και ο κάθε εγώ, έχω (ή έχουμε) πλήρη γνώση των δεδομένων. Μόνο τότε μπορούμε επιλέξουμε προς την πλευρά που θα κινηθούμε και πάντα με βάση το προσωπικό μας κριτικό αισθητήριο.
Πάμε όμως στα δεδομένα αναφορικά με το θέμα της πανεπιστημιακής αστυνομίας. Ας ξεκινήσουμε από τα απλά που σχετίζονται για παράδειγμα με την εμφάνιση και στη συνέχεια θα πάμε και στα πιο σύνθετα. Αναφερόμενοι στην εμφάνιση, με μια γρήγορη επίσκεψη σε ένα ακαδημαϊκό ίδρυμα (Ελλάδας και εξωτερικού) θα διαπιστώσουμε πως σε καμία άλλη χώρα – το λέω και από την εμπειρία που αποκόμισα μέσω προγραμμάτων Erasmus – τα πανεπιστήμια δεν παρουσιάζουν τα παρακάτω : γκράφιτι, συνθήματα σε τοίχους και γενικότεροι βανδαλισμοί. Σε καμία άλλη χώρα του εξωτερικού δεν γίνονται πάρτι εντός του πανεπιστημίου καθώς το σέβονται σαν –ή και περισσότερο – από το σπίτι τους. Βλέπετε, αντιλαμβάνονται πως το πανεπιστήμιο είναι αυτό που μπορεί να τους βελτιώσει τις πιθανότητες ώστε να διεκδικήσουν ένα καλύτερο αύριο.
Τα πανεπιστήμια στις υπόλοιπες χώρες του κόσμου αποτελούν το σημείο διακίνησης ιδεών και όχι βίαιων συμπεριφορών και ναρκωτικών. Στα ελληνικά πανεπιστήμια, οι υπερασπιστές, όπως αυτοαποκαλούνται, του ασύλου ιδεών είναι αυτοί οι οποίοι το σαμποτάρουν, καθώς αν κάποιος τολμήσει να εκφέρει διαφορετική από την δική τους άποψη, για παράδειγμα, σε μια φοιτητική συνέλευση, το λιγότερο με το οποίο θα έρθει αντιμέτωπος, θα είναι η ύβρις αυτών που δεν ενστερνίζονται αυτή την θέση και σίγουρα δε θα γίνει καμία προσπάθεια γόνιμου διαλόγου. Όσοι έχουν υπάρξει φοιτητές ΑΕΙ-ΤΕΙ αντιλαμβάνονται ακριβώς για ποιο πράγμα μιλάω όπως βέβαια μπορούν και οι υπόλοιποι .
Είναι απαράδεκτο το γεγονός του να μη μπορεί κάποιος να κυκλοφορήσει ξέγνοιαστα (π.χ. το βράδυ στην πολυτεχνειούπολη του Ε.Μ.Π.) ή να μιλήσει ελεύθερα εντός του πανεπιστημίου και σίγουρα αντιδημοκρατικό! Αντιδημοκρατικές πρακτικές (όπως για παράδειγμα οι καταλήψεις και η συνεπακόλουθη στέρηση της διάλεξης από κάποιον που θέλει να την παρακολουθήσει ) μέσα σε ένα χώρο ο οποίος είναι υπεύθυνος για να καλλιεργεί και να εξελίσσει την δημοκρατική έννοια και θεσμούς.
Πριν από 2.5 περίπου μήνες η πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας παρακολουθούσε αποσβολωμένη τις φωτογραφίες που προέκυψαν ύστερα από την επίθεση στο γραφείο του Πρύτανη της ΑΣΟΕΕ. Η επίθεση αυτή αποτέλεσε και την σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Η ελληνική κοινωνία για διάφορους λόγους, αδιαφορούσε ή εθελοτυφλούσε τις προηγούμενες δεκαετίες για το τι συμβαίνει εντός των πανεπιστημίων και πως οι πρακτικές αυτές συμβάλλουν στην υποβάθμιση αυτών. Είναι θλιβερό το γεγονός πως το πραγματικά σπουδαίο έργο που παράγεται στα ελληνικά πανεπιστήμια δεν αντικατοπτρίζεται και σε αυτά. Αντίθετα, βλέπουμε πολλούς φοιτητές που ολοκλήρωσαν τις προπτυχιακές σπουδές τους να διακρίνονται μετέπειτα σε πανεπιστήμια του εξωτερικού, πράγμα που αποδεικνύει πως σε προπτυχιακό επίπεδο κάτι λειτουργεί πολύ σωστά.
Για πόσο όμως; Αν κάποια στιγμή εξισωθούν τα ΑΕΙ-ΤΕΙ με τις ιδιωτικές σχολές, τι εμποδίζει έναν wannabe φοιτητή να επιδιώξει να πάρει μια υποτροφία για κάποια ιδιωτική σχολή ώστε να αποφύγει τα προαναφερόμενα ; Ποιος μπορεί να εγγυηθεί ότι κάποιος φοιτητής που μπορεί οριακά να καλύψει το κόστος σπουδών μιας ιδιωτικής σχολής δε θα επιλέξει αυτή αντί της δημόσιας ; Στα παραπάνω ερωτήματα μπορούν να προστεθούν πολλά ακόμα. Το σίγουρο, και με μαθηματική ακρίβεια δεδομένο είναι πως αν συνεχιστεί αυτή η κατάσταση τότε ένας από τους βασικούς λόγους υποβάθμισης των πανεπιστημίων δεν θα έχει καταπολεμηθεί.
Πως μπορεί να αντιμετωπιστεί κάτι τέτοιο; Σας έδωσα τα δεδομένα και μπορείτε να αναλογιστείτε σε σχέση πάντα με τη δική σας κρίση και θεώρηση των πραγμάτων. Αναμφίβολα , το ιδανικό είναι να μην υπάρχει αστυνόμευση στα πανεπιστήμια και να μπορεί η πανεπιστημιακή κοινότητα να πορεύεται όπως της αρμόζει χωρίς περαιτέρω εμπόδια. Ποιος είπε όμως πως ο κόσμος είναι ιδανικός;
Απόφοιτος Ιστορίας και Εθνολογίας (Δ.Π.Θ.) – Μεταπτυχιακός φοιτητής του τμήματος Διεθνών και Ευρωπαϊκών Οικονομικών Σπουδών (ΟΠΑ) με κατεύθυνση το Ευρωπαϊκό Δίκαιο και Οικονομικά
