Υπάρχει αυτή η μορφή εναλλακτικής δεξιάς (Τραμπισμού όπως εκφράστηκε) στην Ελλάδα; Αν ναι, ποιος και πως την εκφράζει;
Όπως πάντα υποστηρίζω, το νόμισμα έχει δύο όψεις και εκεί που υπάρχει μια καταστροφή βρίσκεται παράλληλα και μια ευκαιρία, άλλοτε για να λάβουμε ένα μάθημα, ενίοτε για να εξελιχθούμε και πολλές φορές για να προβλέψουμε καταστάσεις που είτε δημιουργούνται είτε αναπτύσσονται.
Το παράδειγμα του Τραμπισμού έδωσε σημαντικό υλικό προς ανάγνωση στους πολιτικούς και κοινωνικούς επιστήμονες, για το πώς μπορεί μια πολιτική δύναμη να δημιουργηθεί, να εξελιχθεί και εν τέλει να επικρατήσει μέσα σε μια δημοκρατική κοινωνία ασχέτως με το αν αυτή η πολιτική δύναμη σέβεται ή όχι τους δημοκρατικούς θεσμούς.
Αναμφίβολα, ο Τραμπισμός δεν είναι η πρώτη πολιτική δύναμη που επικράτησε εντός δημοκρατικού πλαισίου μη σεβόμενος το ίδιο το πλαίσιο (αρκεί να θυμηθούμε πως και ο Χίτλερ με εκλογές βγήκε στην επιφάνεια). Ο Τραμπισμός ωστόσο κατέδειξε ξεκάθαρα τον τρόπο βάσει του οποίου μπορεί ένα πολιτικό μόρφωμα να αναπτυχθεί και να επικρατήσει στο σύγχρονο περιβάλλον. Διασπορά fake news, αρνητική διαφήμιση ( παραμένει διαφήμιση και μάλιστα δωρεάν), εκμετάλλευση των social media (πολλές φορές και χάραξη πολιτικής μέσω αυτών) και λαϊκισμός, ήταν μερικές από τις μεθόδους που ακολουθήθηκαν κατά κόρον από τον Ντ. Τραμπ, από την προεκλογική εκστρατεία μέχρι την επικράτηση στις εκλογές του 2016 και από εκεί μέχρι το τέλος της θητείας του και την επικράτηση του Τζο Μπάιντεν.
Σε μια παγκοσμιοποιημένη κοινωνία είναι λογικό μέσω της αλληλεπίδρασης χωρών, λαών, οικονομιών, πολιτικών κ.ο.κ. να διαδίδεται το καθετί με ιλιγγιώδη ταχύτητα. Εύλογα λοιπόν μπορούμε να αναρωτηθούμε αν υπάρχει το κατάλληλο έδαφος και αν ναι πότε μπορεί να έρθει (ή αν έχει έρθει ήδη) αυτού του είδους η πολιτική στην ελληνική σκηνή.
Θα μπορούσαμε να πούμε πως αυτή καθαυτή μορφή της εναλλακτικής δεξιάς δεν έχει έρθει ακόμα στην Ελλάδα ή έστω δεν έχει αποκτήσει σε σημαντικό βαθμό μεγάλο ακροατήριο. Ωστόσο, υπάρχουν πολιτικές δυνάμεις που επενδύουν σε τέτοιου είδους πολιτικές (όπως προαναφέρθηκαν νωρίτερα) πράγμα που είναι ιδιαίτερα επικίνδυνο καθώς μπορεί να οδηγήσει στην ανάδειξη ενός πολιτικού μορφώματος αντίστοιχου με αυτό που επικράτησε στην Αμερική από το 2016 ως το 2020.
Οι πολιτικές αυτές δυνάμεις μέσω του Τραμπισμού παρατήρησαν με ποιο τρόπο μπορούν να επικρατήσουν στη συνείδηση του μέσου ψηφοφόρου και εν πολλοίς ακολουθούν τις τραμπικές μεθόδους στον ελληνικό χώρο.
Έτσι λοιπόν φτάσαμε στο εξής οξύμωρο του να υπεραμύνονται της Ελλάδος σε οποιοδήποτε πλαίσιο (οικονομία, κοινωνία, περιβάλλον, εξωτερική πολιτική κ.α.) άτομα που μέχρι πρότινος διατυμπάνιζαν το «να πεθάνει η Ελλάδα να ζήσουμε εμείς», ο ΣΥΡΙΖΑ που κατά την διάρκεια της συγκυβέρνησης του με τους (ακροδεξιούς) ΑΝΕΛ έδωσε το Υπουργείο Εθνικής Άμυνας στους δεύτερους διότι σε άλλη περίπτωση θα έπρεπε σε διάφορα ζητήματα εθνικής φύσεως να λάβει αποφάσεις που είτε θα οδηγούσαν σε ρήξεις με τον πυρήνα του και την πολιτική του ατζέντα (και την ιδεολογική του πεποίθηση) είτε – σε περίπτωση που ακολουθούνταν η ιδεολογία αντί του εθνικού συμφέροντος- θα ερχόταν σε ρήξη με την πλειοψηφία του ελληνικού λαού. Βεβαίως, στις 2 παραπάνω κατηγορίες προστίθενται πλέον και άτομα που ουδέποτε είχαν επαφή με την πολιτική ωστόσο «τσίμπησαν», αν μου επιτρέπεται η έκφραση, τα ροζ ή κόκκινα ευφυολογήματα και πομφόλυγες και το μόνο που καταφέρνουν είναι να προκαλούν κοινωνική σύγχυση.
Σίγουρα, είναι εξαιρετικά σημαντικό μια κοινωνία να είναι πολιτικοποιήμενη ή να πολιτικοποιείται σταδιακά, ωστόσο ο καθένας οφείλει να έχει κατά νου πως το βάρος της γνώμης είναι συνάρτηση της γνώσης και η πολιτική συγκεκριμένα αποτελεί έναν απαιτητικό χώρο που απαιτεί συνεχιζόμενη εξάσκηση, μόρφωση, παρακολούθηση πολλών πεδίων που αλληλεπιδρούν μεταξύ τους και αδιαμφισβήτητα την κριτική ικανότητα. Αυτό απευθύνεται στην τελευταία κατηγορία ανθρώπων που προαναφέρθηκε καθώς αποτελούν υποψήφια θύματα δημαγωγίας αν δεν εφαρμόσουν το τρίπτυχο εξάσκηση, μόρφωση, παρακολούθηση.
Εν κατακλείδι, ο Ντ. Τράμπ, ήρθε στην εξουσία με τις προαναφερόμενες μεθόδους. Αυτές τις μεθόδους φαίνεται κάποιοι να ακολουθούν προκειμένου είτε να επιβιώσουν πολιτικά είτε να εξελιχθούν. Θα μπορούσαμε να πούμε πως ο Τραμπισμός δεν έχει έρθει στην Ελλάδα, ωστόσο, όσο διάφορα κόμματα ακολουθούν και εφαρμόζουν τις πολιτικές που τον έθρεψαν στην Αμερική, ελλοχεύει ο κίνδυνος να ξεφύγει από τον φαινομενικό έλεγχο και μεγάλο μέρος του ελληνικού κοινού να στραφεί προς αυτή την κατεύθυνση όταν προκύψει κάποιο αντίστοιχο πολιτικό μόρφωμα. Άλλωστε η ζήτηση διαμορφώνει την προσφορά και το αντίθετο.
Απόφοιτος Ιστορίας και Εθνολογίας (Δ.Π.Θ.) – Μεταπτυχιακός φοιτητής του τμήματος Διεθνών και Ευρωπαϊκών Οικονομικών Σπουδών (ΟΠΑ) με κατεύθυνση το Ευρωπαϊκό Δίκαιο και Οικονομικά
