19 χρόνια φούρναρης

Κάτι η ΔΕΘ, κάτι οι επικείμενες (εντός του επόμενου έτους) εκλογές, κάτι κάποιες προσωπικές συζητήσεις μου περί πολιτικής, και τέλος, κάτι η ηλίθια, πλέον, Ελληνική πραγματικότητα, η οποία με τις ειδήσεις και αποφάσεις της, σε απελπίζει μέρα παρά μέρα. Αποφάσισα, παρά τα λίγα χρόνια μου, να γράψω μια σειρά συμβουλών περί ψήφου. Δες το σαν ένα μανιφέστο, ένα Owner’s Manual ή ακόμα και ένα Starter Pack. Πάντως αν έχεις διαβάσει παλιότερα άρθρα μου, (αν όχι σε παροτρύνω), σε αυτο το άρθρο μην περιμένεις χαστούκια με το γάντι. Το συγκεκριμένο άρθρο θα είναι ωμό.

Πραγματικά με αηδία βλέπω πλέον κόσμο να σφίγγει το χέρι και να επευφημεί πολιτικούς, που σε άλλες περιπτώσεις, θαρρεί πως θα τους έφτυνε. Τώρα, τάισμα σανού λέγεται, βόλεμα τέκνων στο δημόσιο λέγεται, το βλέπω το ίδιο αξιοθρήνητο, με τους λακέδες αυτούς να παραμένουν το ίδιο κλόουν. Το ίδιο ισχύει βέβαια και για τους απανταχού αφισοκολλητές, οι οποίοι περιμένουν καριέρες από τους τοίχους που γεμίζουν στα πανεπιστήμια (φαινόμενο που όσο να’ναι εκλείπει πλέον ευτυχώς).

Ίσως ένας ακόμα παράγοντας της ελληνικής πολιτικής κρίσης, είναι και η έλλειψη ιδεολογικής ταυτότητας, λόγω άγνοιας. Παράδειγμα αποτελεί το φαινόμενο της ΧΑ. Γίνεται ένα ακροδεξιό κόμμα με ναζιστικές προεκτάσεις να εκλέγεται, σε μια χώρα η οποία υπέστη στα μέγιστα, τι; ναζιστικές θηριωδίες; Η απάντηση βρίσκεται κάπου στο 7% που η ΧΑ έλαβε στις τελευταίες εκλογές καθιστώντας την, 3ο κόμμα εντός βουλής.

Δυστυχώς η Ελληνική Παιδεία πέραν των πολλών δυσλειτουργιών της, νοσεί και από μια άχρηστη ύλη. Όταν θεωρείται πιο σημαντικό για μια νεολαία, το ποσό που έδωσε ο Τρικούπης για την ναυπήγηση θωρηκτών, και το τονάζ των ατμόπλοιων στα χρόνια μετά την επανάσταση, από την μάχη του Ελληνικού στρατού στον Σαγγάριο, και την γενοκτονία του Πόντου, τότε μάλλον καταλαβαίνεις κι’εσύ ότι κάπου υπάρχει θέμα. Όταν ονόματα όπως το Δίστομο, τα Καλάβρυτα και η Κάνδανος ακούγονται μια φορά στο τόσο κι’αν, σε μια σχολική γιορτή, τότε κανείς να μην αναρωτιέται για την άνοδο του φασισμού εν Ελλάδι. Γιατί όταν η ιστορία λησμονείται, τότε επαναλαμβάνεται ως κακόγουστο αστείο.