Όλη η Ελλάδα έχει συγκλονιστεί με την τραγική ιστορία της Ελένης Τοπαλούδη, της 19χρονης φοιτήτριας του τμήματος Μεσογειακών Σπουδών στη Ρόδο, που έπειτα από δύο εικοσιτετράωρα αγνοούμενη, βρέθηκε κυριολεκτικά «πεταμένη» σε ερημική παραλία του νησιού, βιασμένη, τραυματισμένη, γυμνή και άψυχη.
Δράστες αποδείχθηκαν δύο γνωστοί στην Ελένη νεαροί άνδρες, ένας εκ των οποίων ομολόγησε τα όσα συνέβησαν προσθέτοντας στα παζλ της φρίκης και του αποτροπιασμού πως η Ελένη υπέκυψε στα βίαια τραύματα της, αφού την «ξεφορτώθηκαν» στην παραλία καθιστώντας ευκολονόητο ότι θα μπορούσε να είχε σωθεί και να βρίσκεται ακόμα ανάμεσα μας, αν έστω και την τελευταία στιγμή αυτοί οι δύο μετάνιωναν και φέρονταν ανθρώπινα, αν δεν αποφάσιζαν να κόψουν το νήμα της ζωής της τόσο άδικα και αποτρόπαια.
Προσωπικά αδιαφορώ για το νεαρό της ηλικίας τους και την όποια καταγωγή τους.
Αδιαφορώ για το γιατί η Ελένη βρέθηκε σε αυτό το σπίτι.
Είναι δικαίωμα του καθένα να κάνει ό,τι επιθυμεί στην ζωή του, εφόσον δε καταπατά τα δικαιώματα των άλλων. Ακόμη, τα κίνητρα, η προϊστορία, οι λεπτομέρειες για τις ζωές τόσο της Ελένης όσο και των δύο φερόμενων εγκληματιών, κρίνεται ορθότερο να εξεταστούν από το αρμόδιο δικαστήριο, την Ελληνική Αστυνομία και τους λοιπούς ειδικούς.
Είναι λάθος να στήνονται «λαϊκά δικαστήρια», που εν τέλει το μόνο αποτέλεσμα που έχουν είναι να σπιλώνουν τη μνήμη των νεκρών!
Ωστόσο, είναι λάθος και να μην ασχοληθούμε βαθύτερα με το τι συνέβη στην Ελένη.
Γιατί εν έτει 2018 στην Ελλάδα δεν αναγνωρίστηκε στην Ελένη το δικαίωμα στο «Όχι!», στην άρνηση διάθεσης του ίδιου της του σώματος;
Γιατί το δικαίωμα αυτό καταπατήθηκε από δύο νέους ηλικιακά άνδρες, μεγαλωμένους στη σύγχρονη ελληνική κοινωνία;
Και τα «γιατί» μπορούν να συνεχίζουν επ’ άπειρον να μας βασανίζουν, ακριβώς επειδή όλα αυτά δεν συνέβησαν μόνο στην Ελένη.
Το βιασμό, τον εξευτελισμό, τη σεξουαλική και σωματική κακοποίηση τη βιώνουν καθημερινά στην χώρα μας δεκάδες άνθρωποι, είτε είναι ανήλικοι είτε όχι, είτε είναι γυναίκες είτε είναι άνδρες, είτε είναι ετεροφυλόφιλοι είτε ομοφυλόφιλοι. Άκριτα, απλά επειδή είναι πιο αδύναμοι, απλά επειδή κάποιος το αποφάσισε.
Σε αυτή την χώρα που καυχιόμαστε πως διδάξαμε σε όλους τη Δημοκρατία, που είμαστε περήφανοι για το τι κατόρθωσαν οι πρόγονοί μας πριν δυόμισι χιλιάδες χρόνια, που αναλωνόμαστε καθημερινά στα τηλεοπτικά παράθυρα ψάχνοντας να βρούμε ποιοι καίνε το κέντρο της Αθήνας και το ΑΠΘ -λες και δεν ξέρουμε-, που δίνουμε βήμα και τηλεοπτικό χρόνο σε υποτιθέμενες εκλεγμένες Σταρ Ελλάς και εκπροσώπους της χώρας μας, όπως αυτοαποκαλούνται, να λένε χιουμοριστικά πως δεν έγινε και κάτι αν φας ένα χαστούκι…
Σε αυτή τη δύσμοιρη Ελλάδα, μήπως πρέπει να προβληματιστούμε και να προσπαθήσουμε να εξαλείψουμε τέτοιες συμπεριφορές, μήπως η κοινωνική, κι όχι μόνο, μόρφωσή μας έχει θυσιαστεί στο βωμό της πανταχόθεν αδιαφορίας για τον άνθρωπο και της εθελοτυφλίας;
Μήπως όλο αυτό δεν είναι εν τέλει Δημοκρατία;
Νομικός με ενδιαφέροντα το θέατρο, την αρθρογραφία και τη συμμετοχή σε συνέδρια και προσομοιώσεις
