Κυκλοφόρησε ένα βίντεο πρόσφατα, με αφορμή την Ημέρα των ΑμεΑ. Λέγεται «ο αδερφός μου».
Ξεκινάει δείχνοντας έναν νεαρό, εμφανώς θυμωμένο, με έναν λοστό να περπατά σε κεντρικό δρόμο. Με αυτό το λοστό, ρίχνει την ψησταριά ενός πλανόδιου, τραβάει τα τραπεζομάντηλα από δύο τραπέζια, αναποδογυρίζει δυο άλλα, και καταλήγει να σπάει το παράθυρο ενός σταθμευμένου αυτοκινήτου. Ο κόσμος τον σταματάει, και το παιδί καταλήγει στο τμήμα, όπου τον περιμένει η οικογένεια του. Το πλάνο δείχνει την μητέρα, τον πατέρα, και την εμφανώς με ειδικές ανάγκες αδελφή, και ύστερα το σενάριο μας γυρνάει πίσω, λίγες ώρες νωρίτερα. Ο νεαρός προσπαθεί να περάσει τον ίδιο δρόμο με την αδελφή του. Ο πλανόδιος και τα τραπέζια είναι μέσα στη μέση, ο κόσμος δεν κάνει στην άκρη και τους κοιτάζει περίεργα, μέχρι και με αηδία. Και φυσικά, το αυτοκίνητο είναι παρκαρισμένο στη ράμπα του πεζοδρομίου. Ο νεαρός, αναγκάζεται να κατέβει από το απότομο κομμάτι του πεζοδρομίου, και η αδερφή του καταλήγει πεσμένη στη μέση του δρόμου, να έχει χτυπήσει το πρόσωπό της. Και φυσικά δεν τον βοηθά κανείς να την σηκώσει. Η σκηνή αλλάζει, η αδερφή αγκαλιάζει τον αδερφό με ένα μικρό χαμόγελο, η μάνα κλαίει, και το βίντεο τελειώνει. Το μήνυμα; #respectlife
Έχω βρεθεί σε αυτή την κατάσταση πολλές φορές. Θυμάμαι τον κόσμο να με κοιτάει περίεργα καθ’ όλη τη διάρκεια της παιδικής μου ηλικίας που η εγκεφαλική παράλυση ήταν εμφανής. Θυμάμαι μετά την εγχείρηση στα 14 να είμαι με το καροτσάκι στις Βρυξέλλες και να μην έχω πρόσβαση σε μνημεία. Θυμάμαι το στομάχι μου να γυρίζει από το ταρακούνημα στο κέντρο, όσο παλεύαμε με τη μητέρα μου να περάσουμε από το πλακόστρωτο. Θυμάμαι στην Ελλάδα να μη χωράω με το Πι στο πεζοδρόμιο. Θυμάμαι σχολεία χωρίς ασανσέρ, χρόνια σχολικού εκφοβισμού και καθηγητές να κοιτάνε αμέτοχοι. Και άλλα τόσα.
Αλλά αυτό το βίντεο μου ανέβασε το αίμα στο κεφάλι, και όχι για τους λόγους που ήθελαν αυτοί που το έφτιαξαν. Σεβάσου λέει τη ζωή. Σεβάσου τη ζωή του Ατόμου με Αναπηρία (πόσο απεχθάνομαι αυτή τη λέξη). Αλλά την περιουσία του ιδιοκτήτη του αυτοκινήτου μην τη σεβαστείς, επειδή είναι μ****κας που πάρκαρε στη ράμπα. Τη δουλειά του πλανόδιου μην τη σεβαστείς, γιατί δεν έβγαλε φτερά να περάσεις εσύ, μόλις είδε το αμαξίδιο. Τον κόσμο που προσπαθεί να περάσει μια όμορφη μέρα μην τον σεβαστείς ούτε αυτόν, επειδή όταν με τρομερή αγένεια τους ζήτησες να κουνηθούν, δεν το έκαναν σε κλάσματα δευτερολέπτου.
Παιδιά. Να ξεκαθαρίζουμε ορισμένα πράγματα. Πρώτα από όλα. Οι ΑμεΑ, και όσοι τους υπερασπίζονται δεν αποκτούν αυτομάτως bitch pass. Δεύτερον. Καλό θα είναι να μην παίρνουμε τη δικαιοσύνη στα χέρια μας. Η αστυνομία υπάρχει για κάποιο λόγο, το ίδιο και οι δημοτικές αρχές. Και το ότι δεν κάνουν ενίοτε τη δουλειά τους δεν μας δίνει το δικαίωμα να παραβιάζουμε το νόμο ως εκδίκηση στην παραβίαση κάποιου άλλου. Και τρίτον και σημαντικότερον: Η μαγκιά, η οργή και η κακή συμπεριφορά παντός είδους δεν είναι ΠΟΤΕ λύση! Χάνουμε το δίκιο μας παιδιά και είναι κρίμα! Αν πρόκειται, για να υπερασπιστείς τα δικαιώματά μου, να συμπεριφερθείς σαν ανάγωγος γορίλας και να καταλήξεις στο αυτόφωρο, ευχαριστώ, δε θα πάρω.
Αντ’ αυτού, δώρισε το χρόνο σου, ή κάποια χρήματα τώρα στις γιορτές, σε έναν οργανισμό που μάχεται καθημερινά για αυτά, με πολύ πιο αποτελεσματικούς τρόπους. Ορίστε δύο παραδείγματα:
Διεθνολόγος και Νομικός με στόχο να δώσει μια ακόμη φωνή στις ομάδες που ανήκει: μετανάστες, ΑμεΑ, φοιτητές, νέες γυναίκες
