Πάντα θεωρούσα τον εαυτό μου δεξιό. Ακόμα με θεωρώ δεξιό. Είχα όμως μερικές διαφορές με την δεξιά. Ειδικά όσο περνάνε τα χρόνια αυτές οι διαφορές αυξάνονται και θεριεύουν. Για παράδειγμα, αν και αγαπώ την Ελλάδα δεν έχω καμία όρεξη να πολεμήσω για αυτήν. Ειδικά για την Ευρώπη η οποία πουλάει όπλα σε χώρες που έχουν σκοπό να τα χρησιμοποιήσουν εναντίον της. Θεωρώ την θητεία στον στρατό ένα θέατρο του παραλλόγου. Απλά γινόμαστε σκλάβοι του κράτους για μερικούς μήνες. Πολλοί φίλοι μου, γνωστοί μου και γενικότερα άνθρωποι που έτυχε να ανοίξουμε κουβέντα περί πολιτικής μπερδεύτηκαν μαζί μου. Σε κάποια φάση της ζωής μου μπερδεύτηκα και εγώ με τον εαυτό μου. Για ποιό λόγο να πάω να πολεμήσω για την Ελλάδα όταν η Ελλάδα πολεμάει εμένα; Πότε η ηγεσία της χώρας πολέμησε και αυτη; Αν γίνει πόλεμος αύριο, οι πολιτικοί θα φύγουν για διακοπές στο Παρίσι όπως έκαναν οι περισσότεροι και επί χούντας. Οι οικογένειες τους θα φύγουν επίσης. Οι εκλεκτοί των επιχειρήσεων που τυχαία να φανταστώ κατέχουν τα μεγαλύτερα μερίδια στον αθλητισμό, τα ΜΜΕ, τα κρατικά έργα θα φύγουν και αυτοί. Όταν ο πόλεμος τελειώσει υποψιάζομαι ότι θα ξαναγυρίσουν στην χώρα για να αναλάβουν τα ηνία και πάλι. Ξέρω ότι η Ελλάδα είναι επάγγελμα για κάποιους ανθρώπους και οποιαδήποτε προσπάθεια τους να αποδείξουν το αντίθετο δεν πιάνει. Για ποιόν λόγο λοιπόν να πολεμήσω κάτω από τις δικές τους εντολές; Οι Black Sabbath είχαν γράψει τους εξής στοίχους:
Politicians hide themselves away
They only started the war
Why should they go out to fight?
They leave that role to the poor,
Time will tell on their power minds
Making war just for fun
Treating people just like pawns in chess
Wait till their judgment day comes
—(War Pigs, released in 1970)—
Είμαι κάθετα αντίθετος με την φορολογία και την κρατική παρέμβαση. Είναι και τα δύο όμως αναγκαία κακά, οπότε ας περιοριστούν στο ελάχιστο. Πάντα ένιωθα ότι οι φόροι είναι κλοπή. Το χειρότερο όμως είναι όταν έβλεπα κρατικοδίαιτους να μας κουνάνε το δάχτυλο επειδή δεν πληρώνουμε στην ώρα μας τους υπέρογκους φόρους. Πολλοί από αυτούς μάλιστα έχουν βρεθεί με τεράστιες περιουσίες, δωρεάν ρεύμα και πολλά έξοδα καλυμμένα από το κρατικό χρήμα. Η Αστυνομία πάντα υπάκουε πειθήνια τις εντολές τους, και τους παρείχε φύλαξη, ενώ κάτοικοι φτωχώτερων περιοχών ήταν εντελώς απροστάτευτοι. Μάλιστα πολλοί κρατικοδίαιτοι είχαν και την απαίτηση να τους στέλνουν ευπαρουσίαστα όργανα της τάξης, είτε άντρες είτε γυναίκες ανάλογα με τις ορέξεις. Αυτός είναι ξεκάθαρα ένας ισχυρός ταξικός διαχωρισμός. Ίσως για αυτό να θεωρώ τον εαυτό μου δεξιό. Επειδή οποιαδήποτε σοσιαλιστική τακτική από την πλευρά του κράτους με έβγαζε από τα ρούχα μου.
Δεν κατακρίνω σε βάθος τον καπιταλισμό γιατί όταν στο πανεπιστήμιο αναλύσαμε τα οικονομικά του Μαρξ κατάλαβα αμέσως ότι δεν βγάζουν νόημα. Ο καπιταλισμός δεν είναι τέλειος. Ειδικά τα τελευταία χρόνια είμαστε αποδέκτες ενός αισχρού marketing από μεγάλες εταιρείες που μας δείχνουν πόσο βοηθούν την κοινωνία, πόσο καινοτόμες είναι, πόσο καλοί εργοδότες είναι αν και μερικές από αυτές ή οι μητρικές τους εταιρείες έχουν ανήλικα παιδιά να δουλεύουν για λογαριασμό τους σε φτωχές χώρες του πλανήτη ή παίρνουν ασκούμενους για ελάχιστα χρήματα για να κάνουν τις χαμαλοδουλειές τους. Εντάξει δεν είναι όλα έτσι στον καπιταλισμό, απλά ίσως και λόγω του άρθρου έγινα λίγο υπερβολικός. Κανένας όμως δεν μπορεί να αρνηθεί την ισχυρή επιρροή των πλούσιων εταιρειών στις ζωές μας, στην πολιτική και σχεδόν στα πάντα. Ίσως τα κινήματα των Εξαρχείων θα έπρεπε να εστιάσουν την αντίσταση τους προς αυτή την κατεύθυνση αντί για τα μαγαζάκια στην Στουρνάρη. Ωστόσο, προτιμότερος ο καπιταλισμός και η ιδιωτική πρωτοβουλία, παρά τα κρατικά μονοπώλια και οι πολυεκατομμυριούχοι δικτάτορες τύπου Fidel Castro.
Πάντα θα προτιμώ την ελευθερία που μου προσφέρει η Δύση, ακόμα και αν το κοινωνικό κατεστημένο δεν με εκφράζει καθόλου. Άλλωστε αυτή είναι η διαφορά μεταξύ της Δύσης και του υπόλοιπου κόσμου. Η Δύση σου δίνει το δικαίωμα να την αμφισβητείς. Ίσως μετά την πανδημία και την οικονομική ύφεση που θα ακολουθήσει, να γίνουν ζυμώσεις για να δημιουργηθούν νέες συνθήκες ανάπτυξης ενός πιο ανθρώπινου Καπιταλισμού. Ενός Καπιταλισμού που θα τιμωρούνται και οι ισχυροί. Ενός Καπιταλισμού που δεν θα κατέχει μια χούφτα ανθρώπων τον μισό πλούτο του πλανήτη και θα υποκρίνονται τους ανθρωπιστές. Ενός καπιταλισμού που θα γεννηθεί μέσα από την αμφισβήτηση, η οποία αμφισβήτηση θα στηρίζεται πάνω στις βασικές αξίες του Δυτικού Πολιτισμού. Δεν θα ήθελα να έρθει μια μέρα που ο Καπετάνιος θα κόψει την αλυσίδα και το πλοίο θα είναι στα χέρια των ναυτών. Ο Καπετάνιος πρέπει να ξέρει όμως ότι δεν κάνει το απόλυτο κουμάντο. Οι ναύτες χρειάζονται τον Καπετάνιο και ο Καπετάνιος τους ναύτες.
Φοιτητής Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών – Δουλεύει πάνω στα λογιστικά – Ιδιοκτήτης τουριστικής επιχείρησης – Ενασχόληση με την μακροοικονομική, την φωτογραφία, την μουσική και την ανάγνωση.
