Τις προηγούμενες ημέρες γίναμε μάρτυρες τρομακτικών φαινομένων: Είδαμε γιατρούς στη θανατοδαρμένη Θεσσαλονίκη να καλούν τον κόσμο σε συγκεντρώσεις, το ΚΚΕ – που ήταν κάποτε κόντρα στο Πολυτεχνείο – να πουλάει ακτιβισμό, και φυσικά δεν ξεχνάμε τους δημοκράτες εξ αμέλειας δυνάμει φονιάδες του Εφετείου.
Οι παραπάνω κορώνες αναισθησίας ήρθαν να προστεθούν στα ήδη μεγάλα προβλήματα της χώρας και δυστυχώς δεν αποτελούν τις μοναδικές μελανές κηλίδες.
Η Ελλάδα δεν έπρεπε να εξαναγκαστεί σε δεύτερο λοκ ντάουν. Θα έλεγα, δεν μπορούσε, αλλά μπόρεσε, τώρα πράττουμε τα δέοντα για να φυλαχθούμε, αλλά ξέρουμε πως στο βάθος υπάρχει κόστος. Όλοι ξέρουμε ποιος θα κληθεί να πληρώσει το μάρμαρο: Αυτός που το πληρώνει πάντα σε αυτή τη χώρα. Μάλιστα, προτείνω αντί για νέους φόρους να το βαφτίσουμε ως έξτρα ασφαλιστικές εισφορές, ως τεχνίτες πέτρας. Θα μας φέρει και πιο κοντά στην ιστορία. Ένα ερώτημα είναι σε πιο σημείο της ιστορίας:
Την αρχαία Αθήνα; Την τουρκική σκλαβιά και τα χαράτσια που ακολούθησαν; Ό, τι αγαπά ο καθένας.
Όλα αυτά όμως συνιστούν προβλήματα του αύριο που σπέρνουν οι καρποί του σήμερα καθώς και του πρόσφατου παρελθόντος.
Η χώρα έχει ανάγκη υπερβάσεων. Τόσο από πλευράς κράτους και θεσμών, όσο και των πολιτών. Δυστυχώς όμως, όταν η κουβέντα έρχεται στην ατομική ευθύνη, η εμπιστοσύνη μεταξύ κράτους και πολιτών φαίνεται ολοένα και περισσότερο πλέον να έχει διαρραγεί και η κατάσταση δεν προμηνύεται βελτιούμενη.
Η εικόνα του Υπουργού Υγείας να παρακαλά τους διαδηλωτές να μπουν σε οικιοθελή καραντίνα -στο περιστατικό του Εφετείου- δε βοηθά καθόλου στο χτίσιμο αυτής της εμπιστοσύνης. Ούτε στην πορεία της καραντίνας, που φαίνεται να απλώνεται σαν μακρύ χαλί του χρόνου. Η εμπιστοσύνη συχνά συμπορεύεται με τον σεβασμό. Ένα σεβασμό που δε βλέπει κανένας πολίτης όταν ο Υπουργός Προστασίας δηλώνει πως το ΚΚΕ έκανε πολιτική εκδήλωση κ αυτό ήταν προβλεπόμενο την ίδια στιγμή που γράφεται πρόστιμο ακόμη και για το αν πετάς σκουπίδια χωρίς SMS.
Και καλώς γράφεται. Κάπου πρέπει να μπαίνει το όριο. Εφόσον αποφασίστηκε καραντίνα, καραντίνα, Όμως για να αποκτήσει αυτό το όριο σεβασμό πρέπει να είναι κοινό για όλους. Καραντίνα για όλους λοιπόν και όχι μόνο για όσους δεν έχουν «φωνή».
Όταν όμως το κράτος διαχωρίζει τους πολίτες σε αυτούς που περνάνε τη γραμμή και αυτούς που υφίστανται κυρώσεις εμπιστοσύνη δεν φαίνεται να μπορεί να υπάρξει. Δεν είναι πρώτη φορά που συμβαίνει. Απλά μέσα στον καθημερινό αγώνα έχουμε μάθει να τα δεχόμαστε. Κακώς!
Ισονομία και ισοπολιτεία επιτάσσει το Σύνταγμα. Χωρίς αυτά δεν υπάρχει Ελλάδα. Και αν υπάρχει ακόμα Ελλάδα, είναι γι’ αυτούς που συνεχίζουν να τραβάνε το βαρύ αυτό φορτίο. Όμως η υπομονή είναι μέγεθος πεπερασμένο και αν δεν αλλάξουμε ρότα, σύντομα και αποφασιστικά θα ξεμείνουμε από “μαρμαράδες”.
Αναδημοσίευση από εφημερίδα Εστία – 27/11/2020
Αγρονόμος και Τοπογράφος Μηχανικός – Ραδιοφωνικός παραγωγός με ενασχόληση στην δημοσιογραφία και την επικοινωνία
