Λίγες μόλις μέρες μετά την κακοκαιρία που έπληξε την Αττική και την
Εύβοια, το μείζον θέμα της αντιπαράθεσης αποτελεί η απόδοση ευθυνών,
ενώ για την αντιμετώπιση των καταστροφών κυριαρχεί η αφωνία. Το μπαλάκι
των ευθυνών από τον ΔΕΔΔΗΕ στους Δήμους, από τους Δήμους στις
Περιφέρειες και αντίστροφα. Αναρωτιέται, λοιπόν, κανείς: είναι φυσικό το
2021 να αδυνατούμε να αποδώσουμε ευθύνες στους πραγματικά υπεύθυνους
για τις συνέπειες του χιονιά; Η απάντηση δίνεται εύκολα, εάν ανατρέξει στο
πρόσφατο παρελθόν. Τα περιστατικά στα οποία η πρόληψη ήταν πλήρως
ανεπαρκής είναι αναρίθμητα, όπως η καταστροφική πυρκαγιά στο Μάτι, ή η
πλημμύρα στη Μάνδρα. Η πανδημία, επίσης, ανέδειξε το απροετοίμαστο
σύστημα Δημόσιας Υγείας της χώρας μας, ωστόσο ο κρατικός μηχανισμός
λειτούργησε αποδοτικά και κατάφερε σε λίγους μόλις μήνες, να θωρακίσει τα
νοσοκομεία.
Αναζητεί, λοιπόν, η κυβέρνηση τους αρμόδιους για το κόψιμο των
δέντρων, για τον έγκαιρο καθαρισμό του οδικού δικτύου από το χιόνι και για
την αδυναμία του τηλεφωνικού κέντρου να ενημερώσει και να ενημερωθεί για
τις βλάβες, ενέργειες που αντιμετωπίζονται ως αυτονόητα οργανωμένες από
τον σύγχρονο άνθρωπο. Είναι εμφανές ότι η καθυστέρηση αυτή, οφείλεται
στη δομή του νόμου και έρχεται, έτσι, ο Πρωθυπουργός να δεσμευτεί την
ανάπτυξη ενός πλαισίου “για να ξέρει ο καθένας πού αρχίζει και πού
τελειώνει η ευθύνη του”.
Ταυτόχρονα, κάθε νέος που παρακολουθεί την επικαιρότητα, μοιραία
προβληματίζεται για την προοπτική που διαμορφώνει η Ελλάδα, ώστε να
αποκαλείται Ευρωπαϊκό Κράτος. Πιο συγκεκριμένα, ο ψηφιακός
μετασχηματισμός και οι επενδύσεις, αποτελούν αναμφίβολα τομές για την
μέχρι τώρα οργάνωση της ελληνικής κοινωνίας, αλλά ο πολίτης οφείλει να
κρίνει με βασικό χαρακτηριστικό την βελτίωση η μη του βιοτικού του
επιπέδου. Όταν, επομένως, ο κάτοικος των Βόρειων Προαστίων,
αναγκάζεται να ζήσει για 5(!) ημέρες δίχως ρεύμα και νερό, τότε
αντιλαμβάνεται ότι υστερεί σημαντικά σε σύγκριση με τον Βέλγο, με τον
Γάλλο, με τον Ολλανδό. Άλλωστε, σε αυτές τις χώρες όταν διαπιστώνονται
αγκυλώσεις στην διοίκηση ανάλογων υπηρεσιών, τότε η ανάληψη ευθυνών
και η παραίτηση αποτελεί μονόδρομο. Ο υπαίτιος, οφείλει να αναγνωρίσει το
λάθος και να προχωρήσει στις δέουσες ενέργειες, ώστε και η κοινωνία να
αισθανθεί μια υποτυπώδη δικαίωση.
Την επόμενη, λοιπόν, φορά που θα αναρωτηθούμε ως κοινωνία για τις
διαστάσεις του brain drain, ας σκεφτούμε τον χιονιά του Φεβρουαρίου,
καθώς τα όνειρα των νέων μένουν ανεκπλήρωτα όταν μπλέκουν με την
ελληνική δυσκαμψία. Καθίσταται, βέβαια, πρόδηλο το γεγονός ότι η χώρα
χρειάζεται ανθρώπους ικανούς, που θα αναμορφώσουν τις υπηρεσίες, θα
βελτιώσουν τη ζωή μας και θα συνεισφέρουν στον “εξευρωπαϊσμό” της, μιας
και η ώρα να απαλλαγούμε από το αναχρονιστικό καθεστώς των
πελατειακών σχέσεων, φαίνεται να έχει ήδη παρέλθει.
Ας ελπίσουμε η συζήτηση περί θολών αρμοδιοτήτων να σταματήσει και
να επουλώσει η χώρα τις πληγές που κάθε καταστροφή αναδεικνύει, ώστε να
αποκτήσει η κοινωνία -και κυρίως οι νεότεροι- αισιοδοξία για το μέλλον,
κίνητρο για την παραμονή και την εργασία στην πατρίδα και φυσικά, αίσθημα
ασφάλειας για την βέλτιστη αποτροπή ενδεχόμενων συνεπειών από
πλείστους κινδύνους.
Μαθητής Γ’ Λυκείου
