Ο καιρός του ξύλινου λόγου στην πολιτική έχει παρέλθει εδώ και χρόνια. Η ίδια κουραστική και δίχως νόημα ατάκα «Η δημοκρατία δεν απειλείται και δεν εκβιάζεται» έχει βγει από το στόμα σχεδόν κάθε πολιτικού, ανεξαρτήτως ιδεολογίας, σε πάμπολλες παραλλαγές τα τελευταία χρόνια. Η τρομοκρατία όμως δεν ασχολείται με τη δημόσια συζήτηση, γιατί η τρομοκρατία δε νοιάζεται για συζητήσεις. Δε νοιάζεται αν ο τάδε πολιτικός βγήκε να πει τη χιλιοειπωμένη ατάκα. Η τρομοκρατία σκοτώνει. Αφαιρεί ζωές. Με τα κριτήρια που αυτή έχει θέσει. Γι’ αυτό και μόνο νοιάζεται. Η τρομοκρατία απειλεί τη δημοκρατία μέσω του δημοκρατικού σώματος: τους θεσμούς αλλά και τους ίδιους τους πολίτες. Οι πρώτοι είναι οι αναγκαίοι στόχοι, και οι δεύτεροι οι αμελητέες απώλειες. Ποιος δε θυμάται με πόνο άραγε τον άτυχο Θάνο Αξαρλιάν;
Το απόγευμα της Τρίτης γίναμε μάρτυρες της δολοφονικής επίθεσης (!) κάποιων μπουμπουκιών – οι οποίοι ως αγνώστου προέλευσης λογικά φυτρώνουν στα δέντρα – έναντι βουλευτή του ελληνικού κοινοβουλίου, ενός εκλεγμένου αντιπροσώπου δηλαδή του ελληνικού λαού: Μια δολοφονική επίθεση με στόχο έναν πολιτικό, αλλά και πολίτες, με κύριο παράδειγμα τη σύζυγό του βουλευτή, αλλά και τον όποιο άτυχο θα μπορούσε να διάβαινε στο σημείο της επίθεσης, ακόμη και τους κατοίκους της περιοχής. Μέσο ήταν το γνωστό αγαπημένο της αριστεράς, η αυτοσχέδια βόμβα. Στόχος ήταν τόσο η αφαίρεση του λόγου, όσο και η αφαίρεση της ίδιας της ζωής. Είτε εκφοβισμός, είτε τελεσίδικη «θανατική ποινή» μάλλον δεν φαίνεται να κάνει την διαφορά για τον/τους δράστη/ες. Γιατί αυτή είναι η αλήθεια: σκοτώνεις (ή εκβιάζεις) για να αναγκάσεις κάποιον να σωπάσει. Ποιοι άραγε ήταν αυτοί που τόσο απεγνωσμένα ήθελαν να σωπάσει ο Κωνσταντίνος Μπογδάνος; Ποιοι συνηθίζουν να επιδεικνύουν άγνοια για κάθε νομική συνέπεια; Οι «γνωστοί άγνωστοι», οι «αντιεξουσιαστές», τα «δικά μας παιδιά», για όσους δεν έχουν κοντή μνήμη.
Είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει κάτι τέτοιο; Όχι. Αυτό είναι σίγουρο. Είναι ακόμη νωπές οι μνήμες όλων για την 17Ν, αλλά και το ακόμα πιο πρόσφατο «δέμα» στον Λουκά Παπαδήμο. Και σαν να μην φτάνουν όλα αυτά συγκεντρώνονται υπογραφές στήριξης καταδικασμένων δολοφόνων με παράλληλες πορείες υπεράσπισής τους. Τίποτα δεν είναι τυχαίο και όσο δεν αναλαμβάνει κανείς δράση διαφαίνεται γιγάντωση της πολιτικής αναταραχής. Κυβερνήσεις ανεβαίνουν, κυβερνήσεις πέφτουν και η τρομοκρατία παραμένει όρθια, μικρή και μεγάλη. Κι όμως. Λύσεις υπάρχουν. Η μη ανοχή στον εκβιασμό πρέπει να γίνει στάση ζωής και στάση πολιτικής, για όλους και για όλα, να πάει ο πόλεμος στην «ανομία» και στον σύγχρονο φασισμό μέχρι τέλους. Δεν είναι δύσκολο, χρειάζεται όμως βούληση.
Κλείνω με μία σκέψη, καθώς τα πολιτικά πρόσωπα, και ιδίως οι υπουργοί είναι εκείνοι που δημιουργούν το αύριο: Είναι τουλάχιστον ντροπιαστικό από πλευράς Χρυσοχοΐδη να επικηρύξει τους βασανιστές του Πρύτανη του ΟΠΑ με χρήματα του ελληνικού λαού. Η αστυνομία – και το έχει αποδείξει επανειλημμένα – είναι παραπάνω από ικανή στη δουλειά της. Η νομιμότητα δεν εξαγοράζεται. Η πολιτική αντιπαράθεση με την τρομοκρατία δεν εξαγοράζεται. Και τα πολιτικά αδιέξοδα δεν εξαγοράζονται. Επιτέλους ας σηκώσουμε τα μανίκια και ας κάνουμε δουλειά σε αυτή τη χώρα, με νόμους, με δικαστήρια, με στόχο και με όραμα. Οι τρομοκράτες διαθέτουν όραμα. Εμείς;
Αναδημοσίευση από Εφημερίδα Εστία στις 9/2
Αγρονόμος και Τοπογράφος Μηχανικός – Ραδιοφωνικός παραγωγός με ενασχόληση στην δημοσιογραφία και την επικοινωνία
