Το Κράτος είναι σάπιο. Δεν σεβάστηκε ποτέ τους πολίτες του και ούτε οι πολίτες το σεβάστηκαν με την σειρά τους και αυτοί. Από την ίδρυση του κιόλας πρόδωσε τους ήρωες που θυσιάστηκαν για την ανεξαρτησία της χώρας. Οι κυβερνώντες ενδιαφέρθηκαν πιο πολύ για το προσωπικό τους συμφέρον παρά για το κοινό καλό. Ο Καποδίστριας δολοφονήθηκε. Ξένοι βασιλείς ήρθαν από το εξωτερικό. Τα κόμματα της εποχής, το Αγγλικό, το Γαλλικό και το Ρωσικό στήριζαν ξένα συμφέροντα. Ο λαός δεν είχε κάποιο σοβαρό λόγο να θεωρεί το Ελληνικό κράτος δικό του, πόσο μάλλον όταν είδε τους ανθρώπους σύμβολα της επανάστασης να πεθαίνουν στην φυλακή, φτωχοί στους δρόμους ή δολοφονημένοι. Στην συνέχεια χούντες και ανίκανοι πολιτικοί πέρασαν από το πολιτικό προσκήνιο και έγινε πασιφανές ότι δεν υπάρχει μία ξεκάθαρη πορεία για την Ελλάδα και τον Ελληνισμό γενικότερα.
Στην χώρα ειδικά από την μεταπολίτευση και μετά καθιερώθηκε ένας διεφθαρμένος τρόπος σκέψης και από την πολιτική ηγεσία και από τους πολίτες. Πλέον το κράτος τροφοδοτούσε τους ψηφοφόρους με ψέματα, υποσχέσεις και δανεικό χρήμα. Η πολιτική έγινε ένα βρώμικο παιχνίδι εξυπηρετήσεων και σκανδάλων. Ο θεσμός της Δημοκρατίας θάφτηκε πολλά μέτρα κάτω από την γη, πεθαμένος μέσα στο ίδιο χώμα που γεννήθηκε και βιασμένος από απογόνους σπουδαίων ανθρώπων που άλλαξαν τον ρου της ιστορίας. Η εικόνα της σύγχρονης Ελλάδας δεν θυμίζει σε τίποτα την δοξασμένη αίγλη της αρχαίας. Ο πολιτισμός, η τέχνη και η φιλοσοφία, η εμπορική δύναμη, ο στρατός και οι ηγέτες έχουν φτάσει σε πρωτόγνωρα χαμηλά επίπεδα.
Πολλοί Έλληνες δεν άντεξαν άλλο και έφυγαν για τα ξένα. Ακόμα και εκεί είναι ξεχασμένοι όμως από την πατρίδα τους. Πιο πολύ τους σεβάστηκαν τα κράτη που τους δέχτηκαν παρά η χώρα που τους γέννησε. Κατά την διάρκεια της οικονομικής κρίσης, περίπου μισό εκατομμύριο νέα παιδιά έφυγαν και αυτά. Έφυγαν αναζητώντας τα αυτονόητα και άφησαν πίσω τους μία κοινωνία που τους στέρησε όλα τα όνειρα.
Σε τελική ανάλυση τι ζήτησαν αυτοί οι νέοι; Τι είναι αυτό που δεν μπόρεσε να τους προσφέρει η Ελλάδα; Σίγουρα πάντως δεν εκτίμησαν τα βρώμικα και βίαια πανεπιστήμια, ούτε τις παγωμένες αίθουσες των σχολείων. Δεν ένιωσαν ασφαλείς όταν έβλεπαν τους υπερήλικες συγγενείς τους να πεθαίνουν σε ράντζα στους διαδρόμους των νοσοκομείων. Δεν πήραν θάρρος όταν άνοιξαν το μαγαζί τους και το Κράτος μαζί με τις δημόσιες υπηρεσίες του, προσπαθούσε να τους σαμποτάρει, να τους υπερφορολογήσει, ενώ την ίδια στιγμή δημόσιοι υπάλληλοι έπαιρναν κάθε μήνα τον μισθό τους χωρίς καν να πηγαίνουν πολλές φορές στην δουλεία τους. Σίγουρα δεν ένιωσαν αισιοδοξία όταν οι γονείς τους άλλαζαν διαμερίσματα επειδή δεν είχαν να πληρώσουν το ενοίκιο και σίγουρα δεν θα νιώσουν ποτέ όταν δεν μπορούν οι ίδιοι να βγάλουν αρκετά χρήματα ώστε να ζήσουν επιτέλους μόνοι τους.
Αν η Ελλάδα δεν αλλάξει και δεν προσπαθήσει δυναμικά να κερδίσει τα μυαλά των νέων ανθρώπων, θα καταλήξει ένας τόπος χωρίς αύριο και καμία προοπτική για ευημερία. Ένα νεκροταφείο γεμάτο από σπουδαίους αρχαίους φιλόσοφους δίπλα δίπλα από συμφεροντολόγους υπεύθυνους για την κατάντια και το σκοτεινό μέλλον της πατρίδας.
Φοιτητής Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών – Δουλεύει πάνω στα λογιστικά – Ιδιοκτήτης τουριστικής επιχείρησης – Ενασχόληση με την μακροοικονομική, την φωτογραφία, την μουσική και την ανάγνωση.
