Το ένα ρεκόρ κρουσμάτων μετά το άλλο. Έχουμε κουραστεί πραγματικά. Η κούραση πλέον έχει άλλο πρόσημο, άλλο ηθικό και, ορισμένες φορές, τρομακτικό πρόσημο. Σπεύδω να εξηγηθώ, ώστε να μην παρεξηγηθώ.
Πολλά κρούσματα οδηγούν σε πολλές σκέψεις. Οι σκέψεις οδηγούν σε πολλές αντιδράσεις και σε ένα κλίμα γενικευμένης απόγνωσης. Συμπληρώνουμε έναν και πλέον χρόνο καραντίνας ή να το πω πιο πολιτικά, σε καθεστώς απαγόρευσης άσκοπων μετακινήσεων. Σε αυτόν τον χρόνο που πέρασε ίσως γίναμε πιο ώριμοι και αναμφίβολα πιο καχύποπτοι. Το αφήγημα όμως παραμένει το ίδιο! Θα στερηθούμε τις ελευθερίες μας με απώτερο στόχο (;) την δημόσια υγεία. Ένα σίγουρα δίκαιο αίτημα. Το ανησυχητικό στοιχείο της υφιστάμενης κατάστασης είναι ότι εάν κανείς παρακολουθεί στενά και καθημερινά τη πορεία του κρουσμάτων και της πανδημίας γενικότερα, σε πανελλαδικό επίπεδο, θα του δημιουργηθούν πολλά ερωτήματα. Στην προαναφερθείσα απορία σύντομα θα έρθει να προστεθεί ένα βαθύ αίσθημα πικρίας και αδικίας βλέποντας τις γείτονες χώρες με παρόμοια ή πολλές φορές και χειρότερα επιδημιολογικά στοιχεία σε σύγκριση με την χώρα μας (πάντα αναλογικά με τον πληθυσμό) να τελούν υπό πιο χαλαρούς όρους στο κομμάτι τόσο των εγχώριων μετακινήσεων όσο και στον φλέγοντα τομέα της εστίασης.
Είμαι βέβαιος πως κάθε κράτος έχει πολλές ή κάποιες τουλάχιστον δικλείδες ασφαλείας έχει έναν γνωστό – φανερό τρόπο δράσης. Αντίστοιχα όμως διαθέτει και σχέδια απώθησης κρίσεων, όποιας μορφής, και πολλά σχέδια έκτασης ανάγκης. Στην ήπειρο που χτύπησε και όπως φαίνεται χτυπά ακόμα η καρδιά της πανδημίας, την Ευρώπη, παρατηρήθηκε περίπου ένας κοινός τρόπος αντιμετώπισης, τουλάχιστον στα μεγάλα και ισχυρά κράτη. (ακολούθησε και η Ελλάδα ως ισχυρή ή προφανώς πίστη)
Την τελευταία εβδομάδα δημοσιεύθηκε μια μεγάλη έρευνα από πολύ γνωστό ίδρυμα του εξωτερικού και η Ελλάδα κατέκτησε 2η θέση. Θα σας προλάβω, πριν χαρείτε! 2η θέση στη λίστα με τις χώρες που έχουν επιβάλει τα πιο σκληρά μέτρα για την αντιμετώπιση της πανδημίας. Θα μου πείτε, γιατί αυτό δεν είναι καλό; Ποιος δε θέλει να έχει υγιείς συμπολίτες; Υγιείς γονείς και φίλους; Κανένας! Το ζήτημα είναι άλλο.Το θέμα που διακυβεύεται είναι πολύ διαφορετικό, ή μάλλον, είναι αυτό ακριβώς. Ο τρόπος που καταφέραμε να βρεθούμε στην 2η θέση. Πολλοί γίναμε αρκετές φορές όχι μόνον θεατές αλλά και πρωταγωνιστές. Η παράσταση όμως, αυτή τη φορά, δεν είναι κωμωδία, είναι επιθεώρηση, χωρίς χιούμορ, ούτε καν ψεύτικο γέλιο. Αντίθετα πλαισιώνεται από ευτράπελες κυβερνητικές δηλώσεις, άνανδρη βία προς τους πολίτες, μη αποδεκτή και ρεαλιστική διαχείρηση της πανδημίας, και προπάντων, ένα δημοσιογραφικό σόου που μόνο στόχο έχει την στήριξη της κυβέρνησης.
Επιλογές, που όπως αποδέχθηκε, δεν είχαν κανέναν απολύτως τρόπο να περιορίσουν, ούτε τη πανδημία, ούτε τη πίεση στο εθνικό σύστημα υγείας. Καθημερινά ακούγονται πολλές φωνές, κυβερνητικές ως επι το πλείστον, που όχι μόνο δε καθησυχάζουν ή έστω, με κάποιο τρόπο εξομαλύνουν τον έκδηλο, πλέον, κοινωνικό αναβρασμό, αλλά το μόνο που κάνουν είναι να χαρακτηρίζονται από ασάφεια, ελλιπής τεκμηρίωση. Η εν λόγω φαρσοκωμωδία, κορυφώνεται τις στιγμές, που δεν είναι λίγες, που λοιμωξιολόγοι, υπουργός υγείας και ο Ζορό της πολιτικής προστασίας( μακάρι να ήταν ο Αντονιο Μπαντερας ) προσπαθούν να δημιουργήσουν μια κοινή γραμμή δράσης και ανακοινώσεων. Βέβαια ξεχνούν η μάλλον δεν μπαίνουν καν στη διαδικασία έστω της συνεννόησης!
Άρα το μόνο σίγουρο είναι πως δε ομιλούμε για διαχείριση της πανδημίας, δε ομιλούμε και ένα σακσες στορι, παρά για μια σειρά σχεδόν τυχαίων αποφάσεων ή σίγουρα χωρίς τον απαιτούμενο σχεδιασμό που οδήγησαν στην διατάραξη της κοινωνικής συνοχής, στη διάλυση σημαντικών παραγωγικών τομέων και, φυσικά, στην κατακόρυφη αύξηση της δυσπιστίας και καχυποψίας. Θα σταθώ στο τελευταίο, αφιερώνοντας κάποιες λέξεις ακόμα. Είναι σπουδαίας σημαίας να τονιστεί πως η δημιουργία του προαναφερθέντος κλίματος, οδηγεί στο θάψιμο ακόμα και των λιγοστών λογικών φωνών τόσο επιστημόνων όσο και από άλλους χώρους που συμβάλουν στην αντιμετώπιση αυτής της κατάστασης.
Θέλω να κλείσω με μια σκέψη μου. Κάθε εβδομάδα, σχεδόν, ζούμε υπό το φόβο νέων ανακοινώσεων, ανακοινώσεων όχι προόδου ή μιας κάποιας «επιβράβευσης» προς τη πολιτεία που υπομένει, αλλά νέων περιορισμών. Κανένα σχέδιο αποδέσμευσης, κανένα σχέδιο ώστε η κοινωνία να καταλάβει πως έκανε το σωστό. Έφτασε η στιγμή, αναμφίβολα, η καραμέλα του πρώτου λοκ νταουν της «ατομικής ευθύνης» να γίνει το όπλο κάθε πολίτη. Με πιο απλά λόγια, όλοι πρέπει να ξαναβρούμε την καθημερινότητα μας, με μέτρα αυτοπροστασίας, με δικλείδες ασφαλείας, με εμπιστοσύνη στον εαυτό μας και όντως με ελπίδα, την δίκη μας ελπίδα για ένα κανονικό, πλην, νέο αύριο!
Απόφοιτος ιστορίας Εθνολογίας (κατεύθυνση ανθρωπολογία) – Ραδιοφωνικός παραγωγός – Ρεπόρτερ – Καθηγητής ελληνικών Άρσις – Μελετητής πεδίου Άρσις
