Το έγκλημα στα Γλυκά Νερά άφησε έντρομη την ελληνική κοινωνία με τη βαρβαρότητα του. Τα πρώτα αποτελέσματα ήταν η επικήρυξη των ληστών έναντι αμοιβής και η δήλωση του Υπουργού Δικαιοσύνης Κώστα Τσιάρα πως «Θα αυξήσουμε τα χρόνια φυλάκισης». Θα έλεγε κανείς πως καταβάλλεται κάθε δυνατή προσπάθεια να αποδοθεί δικαιοσύνη. Εγώ θα προσέθετα: Όπου και όποτε υπάρχει το μάτι της κοινής γνώμης.
Δεν είναι πρώτη φορά που θα δούμε αλλαγή στον Ποινικό Κώδικα από την κυβέρνηση και φυσικά δεν είναι ούτε αυτό το πρώτο ειδεχθές έγκλημα στο οποίο γινόμαστε θεατές. Αν μη τι άλλο στη διάρκεια της πανδημίας, λόγω των «μπλόκων» που έκανε η αστυνομία για ελέγχους πολιτών ως προς τα υγειονομικά μέτρα, μειώθηκε η αποτελεσματικότητά της απέναντι στο κοινό έγκλημα λόγω έλλειψης δυνάμεων. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα κάθε μέρα στις τηλεοράσεις μας επόμενο θέμα μετά τον κορωνοϊό να ήταν συμμορίες που έκλεβαν και λήστευαν αδιακρίτως. Αυτή τη φορά έτυχε στην Καρολάιν. Την αγαπητή εικοσάχρονη μαμά που άφησε την τελευταία της πνοή δίπλα στο μωρό και τον σύζυγό της. Έπρεπε αλήθεια να συμβεί αυτό για να συνειδητοποιήσουν στην Αθήνα πως το υπάρχον σύστημα δε δουλεύει;
Όταν άλλαζε η Νέα Δημοκρατία τον ΠΚ το 2019 δεν υπολόγισε πως τα λίγα έτη φυλάκισης λειτουργούσαν προτρεπτικά για τους εγκληματίες; Μάλλον το καταλάβαινε, εξ ου και η σκληρή τότε στάση απέναντι στο νόμο Παρασκευόπουλου που απελευθέρωνε πρόωρα τους βαρυποινίτες με πρόσχημα την πληρότητα στις φυλακές. Είναι γνωστό πως στην Ελλάδα η λέξη ισόβια περιορίζεται σε κάτι παραπάνω από δεκαετία σε ό, τι αφορά την πραγματική έκτιση ποινής. Εφόσον το καταλάβαινε η κυβέρνηση από το ’19 γιατί ο Υπουργός Δικαιοσύνης εκδηλώνει πρόθεση το ΄21; Έπρεπε να στερηθεί άλλο ένα παιδί τη μητέρα του;
Εμάς τους πολίτες η ζωή ενός νεαρού ανθρώπου, όταν χάνεται, μας συγκινεί ίσως περισσότερο έναντι ενός γηραιότερου, όπως είναι και το λογικό. Στα μάτια του κράτους όμως δεν μπορούν να υπάρχουν συμπάθειες, δηλαδή η εικοσάχρονη Καρολάιν και οι ηλικιωμένοι που κάθε μήνα τυγχάνουν ανάλογης μεταχείρισης από σκληρούς κακοποιούς οφείλουν να έχουν την ίδια μνεία. Και ρωτώ λοιπόν: Γιατί τώρα, γιατί «όχι» στη γιαγιά που τη βασάνισαν με το σίδερο και γιατί όχι σε κάποιο ακόμη προηγούμενο παράδειγμα; Λένε οι παλιοί «το προλαμβάνειν κρείττον του θεραπεύειν» και η ανθρώπινη ζωή είναι κάτι που δε θεραπεύεται ποτέ. Προλαμβάνεται όμως το έγκλημα, το ατύχημα. Αρκεί να είμαστε έτοιμοι τη στιγμή που πρέπει και όχι τη στιγμή που μας κοιτάνε. Καλώς να αλλάξουν όλα προς μια κατεύθυνση αυστηροποίησης. Από την άλλη, όμως, για την Κάρολαιν και πολλούς άλλους είναι ήδη αργά.
Αναδημοσίευση από την εφημερίδα Πρωινός Λόγος στις 14/05/2021
Αγρονόμος και Τοπογράφος Μηχανικός – Ραδιοφωνικός παραγωγός με ενασχόληση στην δημοσιογραφία και την επικοινωνία
