Γράφει ο Μόσχος Φλαμής
  • Αν το διαδίκτυο είναι ο μεγάκοσμος πτυσσόμενος σε μία οθόνη, τότε το facebook είναι ένας μικρόκοσμος που ξεχειλίζει από ‘’Εγώ’’. Κι όχι από διάφορα ‘’Εγώ’’, αλλά από ένα ‘’Εγώ’’ , το πανίσχυρο και μόνον: το ‘’Εγώ’’ του χρήστη προφίλ.
  • Αυτός ο ‘’Εγώ’’ διακοσμεί το φωτογραφικό αρχείο με τη μουτσούνα του ή ,μάλλον,διακοσμούσε αφού η ινσταγκραμική κοινότητα είναι περισσότερο ταγμένη σε σάρκα και θεάματα. Κοινοποιεί ,επίσης, τραγούδια και κείμενα που πρόσκεινται στα ενδιαφέροντα και το γούστο του. Τίποτα μεμπτό, δεν είμαστε κι αξιοπερίεργοι, όμως η ιδιοπροσωπία του χρήστη εμπλουτίστηκε τα τελευταία χρόνια με ένα νέο ταυτοτικό στοιχείο : τους δημοσιολογούντες.
  • Πρόκειται για ανθρώπους που τελούν στο καθεστώς της ημι-διασημότητας, της ημι-κομματικότητας και παν-εποπτικότητας. Δεν είναι δημοσιογράφοι ή ακαδημαϊκοί, χωρίς να λείπουν κι αυτοί φυσικά. Αποτελούνται κυρίως, από επιστήμονες της ‘’πιάτσας’’, ελεύθερους επαγγελματίες των πανεπιστημιακών φυτωρίων όπως π.χ. δικηγόροι, προγραμματιστές και – Θου ,Κύριε- επικοινωνιολόγοι. Αυτό το είδος των γεγραμματισμένωνinfluencersεμφανίστηκε δειλά-δειλά στις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας, όταν ο Ζούκεμπεργκπρωτοκατακτούσε τον πλανήτη κι οι Αγανακτισμένοι την Πλατεία Συντάγματος.
  • Η παρουσία τους πύκνωσε στα χρόνια Σαμαρά και σημείωσαν το ανώτατο υψηλό τους στο έτος 0 του 2015. Αυτοί οι άνθρωποι δεν σχετίζονταν με τα ‘’τρολ του 1,5 ευρώ’’ – απλώς παρατάσσονταν ως το βαρύ πυροβολικό του πληκτρολογίου στη ζώνη του πυρός, το οποίο φέρει κύρος, τρόπους ( εκτός κι αν έπρεπε να μεταστραφεί κάποιος απειθής που όρθωσε ανάστημα σε ξένο χρονολόγιο) και ορκισμένους οπαδο-εχθρούς. Οι τελευταίοι ξεσπούσαν σε αλαλαγμούς σχολίων με σκληρά πατημένο CAPSLOCKκαιβοϊδολογίες εναντίον των παραδόπιστων. Μετά, λάμβαναν τον καρπό του opinionmaker με ευλάβεια και τον περιχύνανε στον προσωπικό τους τοίχο, ώστε να επηρεάσουν κι εκείνοι τον σαφώς ταπεινότερο κύκλο τους..
  • Στα χρόνια που μεσολάβησαν , οι τσιπριστες σχεδόν εξέλειψαν ,στο πλαίσιο της ταχύτερης αποδόμησης ειδώλου από την εποχή Τσάκα- Άραβα πρίγκιπα-δεν-τον-ξερεις-είναι-από-το-χωριό στον Παναθηναϊκό . Στον υδροβιότοπο, επικράτησε το είδος ‘’φιλελεύθερος, με φιλο-μητσοτακικά αισθήματα κι αντι-(εθνο)λαϊκιστής’’. Εκείνοι που σιχτιρίζουν τα επινίκια καλαματιανά του 61,9 % και τις περικεφαλαίες των Πρεσπών – οι τελευταίες ,ευτυχώς για την ισορροπία του οικοσυστήματος, ευνόησαν και τη σύντομη επιστροφή των αριστερών opinionformer.
  • Εντάξει, καλά ήταν. Οι influentialfigures ομονόησαν και μάθαμε ότι η αποκριάτικη στολή ‘’Αρχαίος Έλληνας Οπλίτης’’, συνδυασμένη με την ελληνική σημαία, δεν παράγει γέλωτα αλλά φασισμό (‘’κάμερα σε’μένα’’) κι ότι η εμμονή στο όνομα δείχνει καθυστέρηση, Βαλκανικότητα και ξινισμενο τυρόγαλο (‘’ζουν ανάμεσά μας’’) . Αγαπημένος opinionleadero κύριος Νίκος Κοτζιάς, που είχε δηλώσει ότι ‘’στην Ελλάδα δε θα επιβάλουν, ούτε εκείνη θα επιβάλει το πώς θα λέγονται οι γείτονές της.’’ Θεσμικά, οι αμερικανογερμανοί ευτυχείς γονείς προχώρησαν με τον ανάδοχο που είχαν βρει και συνέχισαν με αυτόν που βρήκαν αργότερα.
  • Όλα αυτά τα θυμήθηκα όταν, προχθές, είδα μαλλιοτράβηγμα στο πάλαι ποτέ συμπαγές βενιζελο-θεοδωρακικό στρατόπεδο (Όχι ο Ελευθέριος κι ο Μίκης ,ο Ευάγγελος κι ο Σταύρος). Με τα πολλά, είδα ένα ύψωμα τόνων που ποτέ δεν εξελίχθηκε σε μαλλιοτράβηγμα, όπου ο πολλά σίγουρος για τις απόψεις του ανέκραξε* στον έτερο Καππαδόκη, για να λήξει η κουβέντα που πλησίαζε το τέλμα- όπου τέλμα, συνήθως ο δημοσιολογών χάνει τη ψυχραιμία του στο δεύτερο αντεπιχείρημα, και μάλιστα ‘’δικού του’’. Ο μεν ανακράζων,αφού ανέπτυξε σε ε-ξο-ντω-τι-κα μακρειές δημοσιεύσεις (ποιος είμαι εγώ να κρίνω, έτσι;) την άποψη του για την επικοινωνιακήπολιτική του εμβολιασμού , δέχθηκε την αντεπίθεση του συμπολεμιστή , οποίος πήγε από την πεπατημένη βοϊδολογία μέχρι τη ψύχραιμη τοποθέτηση για τιμωρία ανεμβολίαστων. Οι τόνοι ανέβηκαν, ο βλοσυρός στη φωτό προφίλ ανακράζων έπαυσε να ανταπαντά στα σχόλια ( ‘’ μα Op.Makerνα τα βάζει Op.Maker ;; ‘’) κι άφησε το Διόσκουρο να κυλιέται στη λάσπη της αντιλογίας.
  • Το θέμα με τις κυρίες και κυρίους του εν λόγω είδους μεταμοντέρνων διανοουμένων είναι η αισθητική. Συγκεκριμένα, είναι αντιαισθητικοί. Μεσήλικες που βρέθηκαν κοντά σε κόμματα και κομματίδια, άνθρωποι που ‘’δεν κρατιούνται’’ από το να πουν την άποψή τους και ψοφολογάνε για εξυπνακισμούς, σνομπ στυλ και Ευρωπαϊκότητα. Πολλή, μα πάρα πολλή ευρωπαϊκότητα. Να την πουλάνε, να τη πλασάρουν δια πάσα νόσον. Κρίνοντας από τον αριθμό πληκτρολογήσεων, στη χρήση των φράσεων ‘’ φιλελεύθερη δημοκρατία’’ , ‘’ατομικά δικαιώματα’’ και ‘’Κοινωνία των Πολιτών’’ ( να απαγορευτεί με ένα νόμο κι ένα άρθρο) υπάρχει όχι η όποια αγνή, ειλικρινής και καλοδεχούμενη πίστη σε ιδέες, αλλά ντοπάρισμα αυταρέσκειας και αυτοδικαίωσης. Άλλοτε με το λαό ‘’που δε διοικείται καλά ‘’, άλλοτε με τον ηγέτη που ‘’ έχει να κάνει με υπανάπτυκτους’’ . Απόψεις με απ’ όλα ,πάντα όμως με ύφος εκπαιδευτικό, λεξιλόγιο τεχνοκρατικό γιατί έχουν επαφή με την Εσπερία και γιατί ξέρουν πώς λειτουργεί.
  • Αυτοί πάντα ξέρουν και τα πάντα καταλαβαίνουν. Και το χειρότερο: τα βιωματικά ποστ!Διαρρηγνύω τα ιμάτιά μου και ξυπόλυτη χορεύω με σημαία μου μια φούστα: Ακατέβατα κατεβατά για τη μία ή την άλλη συμπεριφορά που συνάντησαν στο δρόμο, στη δουλειά ή στο σπίτι τους. Βερμπαλισμοί (όπως εγώ,καληώρα) για το τάδε ή δείνα συμβάν για να καταλήξουν σε κάποιο χάχανο με κοινωνικό επιμύθιο (‘’ α ρε οπισθοδρομικοί Έλληνες’’), ή ιδεολογική ανάδυση ( ‘’ να,ορίστε, καλά σας τα λέω τόσο καιρό’’) ή, απλώς και πλείστα εξοργιστικώς, αυτές οι προσωπικότητες μας μιλάνε για τη μέρα τους, την εργασία τους και τα όνειρά τους – κυρίως, για το πώς θέλουν τη χώρα.
  • Ανώτατοι στον κυβερνοχώρο, με το στάτους των πολλαπλών ‘’ουάου’’ και δεκάδων κοινοποιήσεων, επηρεάζουν πράγματι μέρος της κοινωνίας. Το ατομικό ζήτημα που ενσκήπτει με αυτό την ομάδα αλαζόνων 50αρηδων κι 60άρηδων είναι ότι καθίστανται καθρέφτης του καθένα. Η τάση να αφουγκραζόμαστεαυτόν που μας βρίσκει σύμφωνους ικανοποιείται με το πάτημα στο ‘’ακολουθείτε’’. Πολλά τέτοια πατήματα φτιάχνουν τον μικρόκοσμό μας όπου όλοι είναι εκδοχές του εαυτού μας – χειρότερα, επαναλαμβανόμενες διάνοιες που προσθέτουν ή ισχυροποιούν ένα μέρος της γνώσης μας , κολακεύουν την (όσο) δική μας κοσμο-αντίληψη και μας αποκρύπτουν τη ματιά στην κοινότητα των Άλλων. Των όποιων Άλλων. Ακόμα και των ‘’δικαιωθήκαμε’’.
  • Ποιος ξέρει; Στον κυκεώνα της πληροφορίας και της ιδεολογίας, μπορεί κάποιος να βρει αυτό που δεν περιμένει και να αποχωρήσει από τον γνωστικισμό της καθημερινότητας και τον ωφελιμισμό για κάτι εξόχως μη φεισμπουκικό: τον άδολο συγκλονισμό.
  • Αν αποσυνθέσεις την Ελλάδα του καλοκαιριού του 2015, σού μένουν τηλε-καντήλια σε αγνώστους κι εξ αποστάσεως χειροδικίες , ουρές στα ΑΤΜ σα γιαπωνέζικη BlackFriday και μπύρες σε παραλία με την παρέα, για να δούμε πόσα κιλά μακαρόνια πρέπει να αποθηκεύσουμε. Που σημαίνει ότι με άλλα τόσα, νοσταλγικέ σαδιστή, τη ξαναφτιάχνεις.

ΠΑΡΟΜΟΙΑ ΑΡΘΡΑΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟ