Λίγο πολύ όλοι είχαμε ακούσει για πόλεμο. Από παππούδες, συγγενείς, φίλους, κάποιον.
Μπαίνει το 2022 και οι σειρήνες του πολέμου ηχούν στο Κιέβο. Οι δρόμοι γεμίζουν, ουρές σε βενζινάδικα, σε σούπερ μάρκετ. Όμως και πολλοί άντρες καλούνται να πολεμήσουν, τον εχθρό , την Ρωσία( ή τον Πούτιν).
Είχαμε συνηθίσει να τα διαβάζουμε σε βιβλία, σε ασπρόμαυρες φωτογραφίες. Πλέον τα βλέπουμε σε realtime. Τα αισθανόμαστε, τα βιώνουμε, αναμφισβήτητα από τη ειρηνική μας γωνία.
Τι σημαίνει όμως ένας πόλεμος εν έτη 2022; Έχει διαφορά με παλιότερες αποχές; Αλλάζουν τα κίνητρα; Αλλάζει το αποτέλεσμα;
Διανύουμε το τέλος του μικρότερου μήνα, παρακολουθώντας όμως τις μεγαλύτερες εξελίξεις. Προ τω πυλών, όχι απαραίτητα ένας πόλεμος με πολλά κράτη να εμπλέκονται, αλλα με μια ανθρωπιστική κρίση που πλησιάσει καλπάζοντας, έτοιμη να δείξει για άλλη μια φορά την ασχήμια της ανθρώπινης φύσης. Ξενοφοβία, ρατσισμός, προσφυγικό κύμα, νεκροί άμαχοι και μη πολίτες και από τα δυο κράτη στο όνομα του…ένας θεός ξέρει ( όλοι ξέρουμε ).
Ο πλανήτης βάλλεται από την πανδημία του κορονοϊού σχεδόν δυο χρόνια, μέτρησε εκατομμύρια νεκρούς. Φτάνοντας στο τέλος της πανδημίας, φαινομενικά τουλάχιστον, η ανθρώπινη βλακεία υποκείνουμενη από το συμφέρον, το εκάστοτε συμφέρον, πιάνει τα όπλα και οι άνθρωποι σκοτώνουν ο ένας τον άλλον. Η μανάδες αποχαιρετούν τα παιδιά τους, η γυναίκες τους άντρες τους και ο Πούτιν ζητάει άμεση παράδοση, έχοντας ήδη βομβαρδίσει ένα νοσοκομείο, πράξη αδιανόητη.
Επανέρχομαι λοιπόν, καταλάβαμε τι είναι ο πόλεμος σήμερα; Καταλάβαμε τι είναι το realtime? Είναι η απόδειξη ότι το παιχνίδι σε αυτό που λέγεται ανθρώπινο ( αυτονόητο ) δικαίωμα για την ζωή δε υπάρχει πλέον. Ο πόλεμος άρχισε σε μικρή η αληθινή κλίματα ( Ουκρανία) λίγο πολύ σε όλα τα κράτη. Αύξηση της ενδοοικογενειακής βιας, αύξηση βιασμών, αύξηση της εγκατάλειψης. Κυριαρχεί παντού η εκδίκηση. Εκδίκηση για ένα λάθος παρκάρισμα, για ένα λάθος καφέ σε ένα απλό μαγαζί takeaway. Η καλοσύνη έχει δώσει τη θέση της στην κακία. Πλέον είδηση είναι μια ανθρώπινη πράξη, μια καθόλα φυσιολογική πράξη, που όμως χάθηκε..
Απορώ, λοιπόν, γιατί κανείς δε μιλαει για την κρίση που ζούμε. Σύμφωνοι! Ανέβηκε η βενζίνη, ανέβηκε το ρεύμα, ανέβηκαν τα πάντα. Έχουμε πολλούς θανάτους από τον Κοβιντ και θα συνεχίσουμε να έχουμε. Δεν έχουμε όμως πλέον τα βασικά στοιχεία της κοινωνίας, όχι της ιδεώδους, της ρεαλιστικής. Μια χείρα βοήθειας, ένα χάδι μεταξύ των ανθρώπων, μια αγκαλιά για ένα παιδί που είναι μόνο του , ένα σύστημα υπεράσπισης της γυναίκας και κάθε ανθρώπου.
Καταστρέφονται τα θεμέλια της συνύπαρξης των ανθρώπων και μάλιστα…σε realtime!
Απόφοιτος ιστορίας Εθνολογίας (κατεύθυνση ανθρωπολογία) – Ραδιοφωνικός παραγωγός – Ρεπόρτερ – Καθηγητής ελληνικών Άρσις – Μελετητής πεδίου Άρσις
