Από τη στιγμή που ο ΣΥΡΙΖΑ ανακοίνωσε πως θα συμμετέχει στις Ευρωεκλογές με το όνομα «ΣΥΡΙΖΑ – Προοδευτική Συμμαχία», με έχει φάει η έννοια της «προόδου» στην πολιτική.
Τι στο καλό είναι αυτή η πρόοδος και τι κοινό έχει με το κόμμα του Αλέξη Τσίπρα;
Θα έλεγε καλόπιστα κάποιος πως η πρόοδος λόγω ευρωπαϊκών αξιών συνδέεται με… την ανοχή. Την ανοχή προς το διαφορετικό, προς τον πολιτικό αντίπαλο, σε σημείο που να αναδεικνύει τον διάλογο. Και κάπως έτσι έρχεται μια λιγότερο καλοπροαίρετη ερώτηση: Ο ΣΥΡΙΖΑ «ανέχεται» τι; Την τρομοκρατία; Σκανδαλώδες.
Έλα που δεν είναι… Γιατί όταν ο Κυρίτσης εσφαλμένα είπε [και ζήτησε συγγνώμη τελικά] πως δεν υπήρχαν θύματα από μολότοφ, η πορφυρογέννητη Λοΐζου έλεγε ότι τα θύματα πρέπει να ζητήσουν συγγνώμη από τους εκτελεστές τους [και όχι, αυτή συγγνώμη δε ζήτησε ποτέ].
«Ναι ρε Νίκο, αλλά η Λοΐζου είναι εκτός ψηφοδελτίου.»
Είναι στ’ αλήθεια όμως; Ο Λάμπρου ο οποίος παραμένει υποψήφιος ευρωβουλευτής του προοδευτικού ΣΥΡΙΖΑ [μην τον μπερδέψει κανείς με την ριζοσπαστική αριστερά], ήταν μάρτυρας υπεράσπισης σε δίκη της 17Ν. Θα έλεγε κανείς πως ιδεολογικά δεν έχει και τόσες διαφορές με τη Λοΐζου.
Αλλά άλλο είναι αυτό που βρίσκω πραγματικά προσβλητικό.
Ο «προοδευτικός» πρωθυπουργός έχει χαρακτηρίσει τον λαό του άμυαλο – για να είμαι ακριβής, όσους εναντιώνονται στις Πρέσπες – και φασίστα σε ξένους ηγέτες.
Και θεωρεί τον κόσμο όντως άμυαλο, όταν η Λοΐζου ετέθη εκτός ψηφοδελτίου όχι λόγω των ακραίων δημοσιεύσεών και δηλώσεών της αλλά επειδή βγήκε στη δημοσιότητα πως «έτρωγε» παράνομα τη σύνταξη της νεκρής μητέρας της. Και έχει καταδικαστεί γι’ αυτό.
Αλλά που να το ξέρουν αυτό οι προοδευτικοί σωστά; Η αξιολόγηση και ο έλεγχος τους είναι ξένα. Αυτοί κοιτάνε μόνο μπροστά. Στην καλύτερη των περιπτώσεων. [Γιατί, ξέρετε, το κακό σενάριο λέει πως γνώριζαν και ο λόγος που αφαιρέθηκε από το ψηφοδέλτιο είναι ότι απλώς βγήκε στη δημοσιότητα.]
Αν λοιπόν όλα αυτά είναι «προοδευτικά», τότε μάλλον όλοι οι υπόλοιποι είμαστε συντηρητικοί.
Ναι, αναφέρομαι σε αυτούς τους «άμυαλους – φασίστες» πολίτες. Μάλλον η τήρηση των νόμων και των ηθών τελικά είναι συντηρητικό στοιχείο σε αυτή τη χώρα. Ο σεβασμός μάλλον είναι και αυτός στοιχείο συντηρητισμού. Ε και το να κοιτάμε τα σκάνδαλα μάλλον είναι και αυτό οπισθοδρομικό. Τι να κοιτάμε τι έγινε; Το θέμα είναι που πάμε.
Δεν τσιμπάω όμως, όλα είναι προοδευτικά προεκλογικά τρικ.
Και το πιο πρόσφατο τρικ δεν είναι άλλο από το τελευταίο όνομα που ανακοινώθηκε, το οποίο δεν είναι άλλο από αυτό του Αλέξη Γεωργούλη.
Δεν μπορώ να πειστώ πως όταν ο Γεωργούλης δέχτηκε να υποδυθεί τον εμβληματικό αυτό του ψευτοΘόδωρου στο «Ζητείται Ψεύτης» δεν είχε ήδη συμφωνήσει με το ΣΥΡΙΖΑ για υποψηφιότητα στο ευρωψηφοδέλτιο. Και ότι δεν μας κάνουν πλάκα όλοι μαζί.
Εναλλακτικά κάποιος εκ της κυβερνήσεως απεσταλμένος βρέθηκε στην παράσταση και ο Αλέξης [ο Γεωργούλης, μην μπερδεύεστε] είχε μάθει τόσο καλά το ρόλο που σου λέει «Όπα, να, έτοιμος για το ψηφοδέλτιο, δεν χρειάζεται καν να του τα πούμε».
Γι’ αυτό τελικά μάλλον πραγματική πρόοδος στο ευρωψηφοδέλτιο ΣΥΡΙΖΑ είναι οι υποψηφιότητες Κόκκαλη και Κουντουρά.
O ένας επιχειρηματίας από τους λίγους και η δεύτερη μακεδονομάχος και ακροδεξιά μέχρι να ασπαστεί την πρόοδο, όπου φυσικά και επιβραβεύεται με μία θέση ανάμεσα σε Λάμπρου και (πριν) Λοΐζου.
Είδατε; Το μόνο που χρειάζεται είναι μια προοδευτική στροφή, 360 μοιρών. Ξέρει ο Αλέξης.
Αγρονόμος και Τοπογράφος Μηχανικός – Ραδιοφωνικός παραγωγός με ενασχόληση στην δημοσιογραφία και την επικοινωνία
