Ο Στρατηγός Κωνσταντίνος Κόρκας περί Εμφυλίου, Συμμοριών και Μακεδονίας (Μέρος Β)

Στο δεύτερο μέρος της διηγήσεως του Στρατηγού Κωνσταντίνου Κόρκα εισαγόμαστε σε μια περίοδο όπου επικράτησαν τα Εμφύλια μίση και πάθη, σε μια περίοδο ευρύτερης ανασυγκρότησης των κρατών, σε μια περίοδο όμως όπου ξένες δυνάμεις συνέχισαν να επιβουλεύονται το εθνικό μας έδαφος σκορπίζοντας τη διχόνοια στην κοινωνία.

Μετά τη λήξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου έλαβε χώρα στην Ελλάδα ο ονομαζόμενος και από τα έγγραφα της εποχής ως «Συμμοριτοπόλεμος», αργότερα αναγνωρισμένος και ως «Εμφύλιος Πόλεμος». Η αρχική ονομασία αποδόθηκε λόγω των πολεμικών αναμετρήσεων μεταξύ της επισήμου κυβερνήσεως που είχε επιστρέψει από τη Μέση Ανατολή και ομάδων ένοπλων Ανταρτών-Συμμοριτών που απαρτίζονταν από Έλληνες, Βαλκάνιους και μη ομοϊδεάτες τους, ακολουθώντας το στρατιωτικό και ιδεολογικό επεκτατισμό της Σοβιετικής Ένωσης και την επιθυμία επιβολής της λεγόμενης και ως «Δικτατορίας του Προλεταριάτου».

Υποστηρικτές και χορηγοί στρατιωτικού υλικού, οικονομικών και έμψυχων εφοδίων, όσων ασπάζονταν τα κομμουνιστικά ιδεώδη αποτέλεσαν βασικοί πρωτεργάτες του μετέπειτα Ψυχρού Πολέμου, προωθώντας ο καθένας τη δική του ατζέντα συμφερόντων. Ο Γιουγκοσλάβος Ηγέτης Γιόζεφ Τίτο επιδίωκε με τη «Συμφωνία του Μπλεντ (1947)» να λύσει, όπως έγραφε μετέπειτα: «Το Μακεδονικό ζήτημα με τρόπο ορθόδοξα μαρξιστικό», ενώ σε ποικίλους λόγους του διακήρυττε ότι: «Οι λαοί της Μακεδονίας του Βαρδάρη, του Πιρίν και του Αιγαίου έπρεπε να αποκτήσουν το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης τους». Από την άλλη Μεγάλες Δυνάμεις όπως η Μεγάλη Βρετανία και η ΗΠΑ δεν μπορούσαν να αφήσουν, χωρίς να εμπλακούν οι ίδιες, άλλη μία χώρα να ενταχθεί κάτω από τη σφαίρα επιρροής των Σοβιετικών και των Γιουγκοσλάβων.

Ο Στρατηγός Κόρκας λοιπόν ξεκινάει τη διήγηση του με την κορύφωση της «Συμμορίτικης Ανταρσίας» τον αποκαλούμενο και ως «Τρίτο Γύρο», με την επίθεση των ένοπλων αυτών ομάδων, στις 31 Μαρτίου 1946, στο σταθμό της Ελληνικής Βασιλικής Χωροφυλακής στο Λιτόχωρο.

Η συνέχεια των γεγονότων της ζωής του Θρύλου των Ενόπλων Δυνάμεων Στρατηγού Κόρκα θα τον βρουν στην πόλη της Φλώρινας ως κύριο υπερασπιστή της στην ομώνυμη Μάχη, όπου το Κομμουνιστικό στρατόπεδο πόνταρε στην επικράτηση του με υπέρμετρα στρατεύματα, με στόχο την κατάληψη της πόλης και της έμμεσης εδραίωσης τους στο διεθνές γίγνεσθαι, ενώ αντίθετα οι διασκορπισμένες στη Φλώρινα δυνάμεις του Ελληνικού Στρατού με την άρτια εκπαίδευση, μεταξύ άλλων και μονάδων των ειδικών δυνάμεων και έχοντας λάβει θέση σε Υψώματα-κλειδιά για την υπεράσπιση της πόλεως συγκρούστηκαν σε μία από τις σφοδρότερες μάχες αυτού του πολέμου, σε μία Μάχη όπου το κόκκινο ιδεολογικά στρατόπεδο απώλεσε μεγάλος μέρος των ένοπλων τμημάτων του, λίγο πριν και τα καθοριστικά γεγονότα στο Γράμμο-Βίτσι και την υποφαινόμενη λήξη του πολέμου.

Η Μάχη της Φλώρινας έλαβε μέρος μεταξύ 11-13 Φεβρουαρίου 1949 μεταξύ του Ελληνικού Στρατού και των ένοπλων τμημάτων των αποκαλούμενων «Συμμοριτών» του «Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδος (ΔΣΕ)», σε μια προσπάθεια του δεύτερου να καταλάβει την πόλη της Φλώρινας που συνόρευε με την Αλβανία και τη Γιουγκοσλαβία με στόχο την αναγνώρισης στο εξωτερικό της Κομμουνιστικής Ηγεσίας με το όνομα που είχαν προσδώσει ως «Προσωρινή Δημοκρατική Κυβέρνηση (ΠΔΚ)». Οι καθοριστικές μάχες που δόθηκαν πέριξ της πόλεως και στα Υψώματα μεταξύ του τακτικού Ελληνικού Στρατού και του ΔΣΕ, οδήγησαν στην ολοκληρωτική επικράτηση του Ελληνικού Στρατού λίγους μήνες αργότερα στο Βίτσι, καθώς ο ΔΣΕ δεν κατάφερε να ανακάμψει από τις τεράστιες απώλειες που δέχτηκε στη Φλώρινα, όπου σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία του Γενικού Επιτελείου του Ελληνικού Στρατού αυτές ανήλθαν σε 813 νεκρούς και 350 συλληφθέντες, καθώς και παραδοθέντες. Παρά τις αστραπιαίες κινήσεις κατάληψης των Υψωμάτων από το κόκκινο στρατόπεδο και τις πρώτες τους επιτυχίες, ο Ελληνικός Στρατός κατάφερε πολύ σύντομα με αντεπιθέσεις να ανακαταλάβει το χαμένο έδαφος. Οι απώλειες του Ελληνικού Στρατού καταγράφηκαν σε 44 νεκρούς, 284 τραυματίες και 35 αγνοούμενους.

Ο Στρατηγός Κωνσταντίνος Κόρκας συμμετέχοντας στα προαναφερθέντα γεγονότα μας τα περιγράφει με γλαφυρότητα, προσδίδοντας στο ξεδίπλωμα της ιστορίας στοιχεία άγνωστα στο ευρύ κοινό, τα οποία αφορούν μεταξύ άλλων το τι ακολούθησε μετά το Γράμμο-Βίτσι, καθώς και στοιχεία που αφορούν το σχέδιο της «Κόκκινη Προβιάς».

Τέλος, έχοντας ζήσει όλα αυτά ο Στρατηγός ερωτήθηκε σχετικά με σύγχρονα γεγονότα όπως περί της απόψεως του για τη Συμφωνία των Πρεσπών, ως ένας άνθρωπος που πάλεψε για την διατήρηση της μίας και μοναδικής Ελληνικής Μακεδονίας.

Ερώτηση: Τελειώνει ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος και ξεκινάνε οι Ένοπλες Συμμορίες όπως είχαν ονομαστεί να συγκροτούνται και να οδηγούμαστε στον Εμφύλιο Πόλεμο. Εσείς ήσασταν στην πόλη της Φλώρινας;

Άρχισε 30 Μαρτίου του ‘46 στο Λιτόχωρο. Την άλλην μέρα ήταν εκλογές και οι Κομμουνιστές, η δήθεν «Δημοκράτες» εχτυπήσαν τη φρουρά του Λιτόχωρου. Ήσαν κάπου 22, τους σκότωσαν όλους, Στρατιώτες και Αστυνομικούς και άρχισε ο «Τρίτος Γύρος». Ο «Πρώτος Γύρος» ήταν από την Κατοχή μέχρι το ‘44, το ‘44 από την Αθήνα ο «Δεύτερος Γύρος» και ο «Τρίτος Γύρος» άρχισε το ‘46 μέχρι το ‘50. Η Ελλάδα πέρασε δύσκολες ώρες διότι τα χωριά της Πελοποννήσου έπαθαν ζημιές μεγάλες, δηλαδή εγώ είμαι Κορίνθιος, το χωριό μου από τους Γερμανούς και τους Ιταλούς είχε 2 νεκρούς στην Αλβανία, από τους «Δημοκράτες» τους Κομμουνιστάς είχε 22 νεκρούς! Απάνω στο Φενεό είχαν χιλιάδες υπό περιορισμό και τους σκοτώναν και τους ρίχναν στο βάραθρο μέσα, δηλαδή η Πελοπόννησος πέρασε δεινά μεγάλα από τους Κομμουνιστάς, τον λεγόμενο «Δημοκρατικό Στρατό».

Πέρασαν από τη Ρούμελη, από τον Κορινθιακό και αρχίζαν από το κάθε χωριό. Το κάθε χωριό έχει από αυτούς 20-50 νεκρούς, ενώ από τους Ιταλούς και τους Γερμανούς δεν είχαν 1-2, από αυτούς είχαν 20-50. Τώρα Φλώρινα. Από το ‘46 άρχισε ο «Τρίτος Γύρος». Τότε συγκροτήθηκαν 46 ανεξάρτητοι Λόχοι Ορεινών Καταδρομών. Εγώ παρέλαβα τον 14^ο Λόχο στην Αγιά Λαρίσης. Το ‘47 όμως, ο Καλλίνσκη που ήταν Διοικητής των Καταδρομών εσκέφτηκε να μαζέψει τους Λόχους που ήσαν ανεξάρτητοι και να κάνει Τάγματα-Μοίρες Καταδρομών, διότι ένα-ένα Λόχο δεν τον χρησιμοποιούσαν σωστά οι τοπικοί Διοικητές και το ‘47 συγκροτήθηκαν οι Α’, Β’, Γ’ και Δ’ Μοίρα Καταδρομών. Το ‘48 έγινε η Ε’ Μοίρα Καταδρομών και το Κέντρο Εκπαιδεύσεως και μετέπειτα γίναν οι Αλεξιπτωτιστές και οι Αμφίβιοι. Αυτές είναι οι Ειδικές Δυνάμεις, αλλά όταν γίναν οι Μοίρες Καταδρομών μερικοί Λόχοι δεν ενετάχθησαν στις Μοίρες, διότι οι τοπικοί Διοικητές δεν δώσαν διαταγή, ενώ είχε βγει η διαταγή πχ ο Λόχος μου έπρεπε να κατέβει στη Βουλιαγμένη, εγώ δεν πήρα τη διαταγή και έμεινα εκεί εν αγνοία μου. Εγώ δεν ήξερα ότι βγήκε διαταγή να κατέβω, δεν μου το είπε κανείς, διότι ανήκα στην 3^η Ορεινή Ταξιαρχία, στη ΙΙ^α Μεραρχία, στο Β’ Σώμα Στρατού, στη Στρατιά και ο Λόχος έμενε συνέχεια εκεί και έλαβε μέρος στη Θεσσαλία πρώτα, μετά στη Ρούμελη, κατεβήκαμε κάτω στη Θήβα και από εκεί Λειβαδιά και από εκεί ανεβήκαμε επάνω στο Γράμμο το ‘48, Καστοριά-Νεστόρι και το ‘49 πήγαμε στη Φλώρινα.

Εκεί στη Φλώρινα λοιπόν ήταν η ΙΙ^α Μεραρχία με Διοικητή τον «Παππού» τον Παπαδόπουλο, το Στρατηγείο της Μεραρχίας και το Τάγμα Διαβιβάσεων και οι Λόχοι Μεταφορών. Επίσης μέσα στη Φλώρινα ήταν το Στρατηγείο της 3^ης Ορεινής Ταξιαρχίας. Τα Τάγματα της 3^ης Ορεινής Ταξιαρχίας ήταν το 503 στη Φλώρινα μέσα με τα Υψώματα της Φλωρίνης τα οποία είναι το 1414, η Μικρή Μπελα Βόδα, ήταν το Μπασδροβίτσα, το 1033 από Βορρά. Τα κατείχε το 503 Τάγμα, με ένα Λόχο στο διάδρομο, το 502 Τάγμα ήταν στα σύνορα με τη Γιουγκοσλαβία απάνω, Νική-Καλλινίκη και το 501 Τάγμα ήταν εφεδρικό, αλλά το είχε πάρει η Μεραρχία και το είχε πάει νοτίως της Φλωρίνης 10-12 χιλιόμετρα.

Εγώ μέχρι τότε Διοικητής του Λόχου Καταδρομών ξαφνικά με πήρανε από το Λόχο και με βάλαν στο 3^ο Γραφείο της Ταξιαρχίας, διότι περιμένανε επίθεση των Συμμοριτών από μέρες. Μας λέγανε: «Να ετοιμαζόμαστε».

Οπότε όταν εγώ πήγα στην Ταξιαρχία, στο 3^ο Γραφείο, είδα ότι η Ταξιαρχία δεν είχε εφεδρεία και πάω στη Μεραρχία, στο 3^ο Γραφείο και τους λέω: «Ρε φίλε άμα μας πιάσουν ένα από τα Υψώματα, πως θα το πάρω πίσω; Δώστε μου ένα Τάγμα, Δώστε μου ένα Λόχο». Μου δώσαν ένα Λόχο στην αρχή και το έβαλα πίσω από το ζωτικό έδαφος της Φλωρίνης, στο 1033. Η Μεραρχία ενόμισε πως η κύρια επίθεση θα γίνει από Νότο, για αυτό το Τάγμα, το εφεδρικό, το είχαν πάει νοτίως 12 χιλιόμετρα. Εγώ τους έλεγα: «Δε θα γίνει από Νότο, θα γίνει από Βορρά» και έγινε από Βορρά. Όταν άρχισαν να το βλέπουν αυτό μας δώσαν το Τάγμα το 501, μείον το Λόχο αυτό. Ο Διοικητής με τους 3 Λόχους. Το ανέβασα πάνω και του λέω: «Το ζωτικό έδαφος είναι το 1033, αυτό θα μας το πάρουν». Εντωμεταξύ αυτοί πήραν διάταξη, είχαν και πολλές δυνάμεις, 2-3 Μεραρχίες. Εμείς στη Φλώρινα μέσα είχαμε μόνο ένα Τάγμα, με ένα Λόχο μόνο, οι άλλοι Λόχοι ήταν στα Υψώματα. Είχαν ένα ωραίο σχέδιο οι Κομμουνιστές, άκου το σχέδιο τους τι λέει:

1) «Απομόνωση της Φλωρίνης από Νότο», δηλαδή θέλανε να κόψουνε τους δρόμους για τις εφεδρείες, να μην έρθουν εφεδρείες από Κοζάνη ή από Έδεσσα και άλλα μέρη.

2) «Απασχόλισις των Υψωμάτων αυτών και Κυρία προσπάθεια Βορείως της Φλώρινας», το 1033, να καταλάβουνε τη Φλώρινα από Βορρά. Το 1033 τότε είχε μια Διμοιρία 40 Στρατιώτες με έναν μόνιμο Ανθυπολοχαγό, μόλις είχε βγει από τη Σχολή.

Όμως, 2 μέρες πριν, απέναντι από τη Φλώρινα είναι το όρος το Καϊμακτσαλάν που έχει υψόμετρο 2524, ήρθε ένα καινούργιο Τάγμα Συμμοριτών εκεί, αλλά παρεδώθησαν 2-3 από αυτούς και μας είπαν: «Ήρθαμε από τη Γιουγκοσλαβία, διότι αύριο θα πάρουμε τη Φλώρινα». Παραμονή της κυρίας επίθεσης χτυπάνε το Κίλι Δερβέν, το Ύψωμα το 1009 που ήταν ένας Λόχος Στρατού, ένας Λόχος Στρατού κρατούσε, ο οποίος εκράτησε και έπιασε μερικούς αιχμαλώτους και τους είπαν: «Αύριο παίρνουμε τη Φλώρινα, τι μας κρατάτε εμάς;».

Εγώ ήμουν 3^ο Γραφείο, ο Υπεύθυνος για την άμυνα της Φλώρινας. Μου μεταφέρουν τις πληροφορίες και τα μαθαίνω αυτά και πάω στη Μεραρχία και τους λέω: «Έχω πληροφόρηση ότι θα χτυπήσουν τη Φλώρινα. Δώστε μου το Τάγμα που μου πήρατε, το 501, που το έχετε πάει κάτω στην Τριανταφυλλιά» και μου το δώσαν το Τάγμα, μείον ένα Λόχο του Αξώτη. Τον Λόχο αυτόν τον είχα βάλει πίσω από το 1033. Τώρα μου δίνει το Τάγμα με 3 Λόχους. Λέω στο Διοικητή του Τάγματος, τον Γιαννακόπουλο: «Θα ανέβεις εκεί, θα είσαι αριστερά από το 1033 και όταν αυτοί θα επιτεθούνε το 1033 θέλω να το κρατάμε». Πράγματι λοιπόν οι Κομμουνιστές αρχίσαν την επίθεση σε όλα τα Υψώματα, τα οποία τα παρενοχλούσαν για να τους κρατάνε εκεί, το 502 ήταν τότε ήταν στα σύνορα με τη Γουγκοσλαβία. Η ΙΙ^α Μεραρχία είχε 3 Ταξιαρχίες. Η 3^η που ήταν μέσα, την 21^η που ήταν Νοτίως του Πισοδερίου και την 22^η που ήταν εφεδρεία πέρα στο Καϊμακτσαλάν και στο Αμύνταιο, οπότε εγώ βλέποντας αυτήν την κατάσταση άρχισα να ζητάω βοήθεια: «Να έρθει βοήθεια, θα χάσουμε τα Υψώματα. Εγώ δεν έχω δύναμη να τα ξαναπάρω».

Μου δώσαν το 501 Τάγμα, μείον του Λόχου του Αξώτη, το τοποθέτησα εκεί που έπρεπε και όταν αυτοί εχτυπήσαν πρώτη φορά στις 12 Φεβρουαρίου 1949, 03:00 η ώρα και μέχρι τις 07:00 επιάσαν το 1033. Στα άλλα απασχόληση κάναν. Πιάσανε αιχμάλωτο τον Διμοιρίτη, τον μόνιμο Ανθυπολοχαγό. Τον ανέκριναν και τον κάναν κομμάτι-κομμάτι, αυτί, μύτη, κεφάλι, χέρι, πόδι. Ήρθε ο πατέρας του και έψαχνε μια βδομάδα να βρει τα κομμάτια του γιου του. Το παιδί αυτό είχε κρατήσει 3 προσπάθειες των Κομμουνιστών μέχρι εκείνη την ώρα.

Εντωμεταξύ μόλις πιάσαν το Ύψωμα, ο Λόχος του 501, ο Αξώτης ο Λοχαγός, έκανε αντεπίθεση και ανέβηκε επάνω. Τον ρίξαν κάτω. Δίνω διαταγή στο 501 να ανέβει επάνω. Ο Λόχος του Παπαδάκη, ο 2^ος Λόχος ανεβαίνει επάνω, τον ρίχνουν κάτω. Οι Διμοιρίες του Λόχου Καταδρομών, η ενέδρα, έξω μακριά και η ώρα πάει 09:00 οπότε με φωνάζει ο Στρατηγός, ο Παπαδόπουλος, ο «Παππούς», εμένα τον Λοχαγό, μου λέει: «Σε θέλω να έρθεις εδώ». Φεύγω λοιπόν από το γήπεδο που ήταν η Ταξιαρχία να πάω στην πλατεία που ήταν η Μεραρχία στο ξενοδοχείο. Την ώρα που εγώ πηγαίνω εκεί, ένα βλήμα από το Πισοδέρι πέφτει στο Γραφείο, στο παράθυρο του Μεράρχου και όταν ανέβηκα εγώ, στο δεύτερο όροφο, ο Στρατηγός είναι πεσμένος κάτω και 2-3 γιατροί να τον συνεφέρουν, αλλά άνοιξα εγώ την πόρτα και μου γνέφει με το χέρι να πάω κοντά του. Πάω κοντά του και του λέω: «Τι θέλετε;», «Το 1033» μου απαντάει. Του λέω: «Εγώ ζητάω τόσες μέρες το Τάγμα. Θα το πάρουμε. Οι Διμοιρίες του Λόχου Καταδρομών είναι έξω. Μόλις έρθουνε οι Διμοιρίες, ο Λόχος Καταδρομών θα το πάρει το 1033».

Πράγματι λοιπόν άρχισαν οι Διμοιρίες να έρχονται, εγώ που ήμουν Διοικητής 4 χρόνια του Λόχου αυτού τους μιλάω και τους λέω: «Είναι θέμα Τιμής για την Ελλάδα το 1033, να σωθεί η Ελλάδα». Εντωμεταξύ μια Διμοιρία, η 1^η, την είχα προχωρήσει εκεί κοντά και ο Υπολοχαγός που είχε παραλάβει το Λόχο από εμένα του είχα πει το πως να ενεργήσει. Πράγματι ο Λόχος Καταδρομών 10.30 ανακαταλαμβάνει το 1033, τελεία και παύλα.

Εντωμεταξύ έρχεται η 1^η εφεδρεία, η 22^η Ταξιαρχία με το 507 Τάγμα, μάλιστα ένας Ταγματάρχης που ήταν φίλος μου ήρθε με μια Διλοχία. Ο Ταγματάρχης αυτός ήταν και στον Ιερό Λόχο και ήμασταν μαζί στη Μέση Ανατολή, ο Βασίλης ο Μαγκρούτης, ήρθε και αυτός προς το 1033. «Τι θέλεις Βασίλη;» του λέω. «Με στείλαν εδώ για το 1033». «Τώρα κατελήφθη από το Λόχο Καταδρομών, δε χρειάζεσαι. Πήγαινε πες τους να σε στείλουν αλλού. Το 1033 είναι ο Λόχος Καταδρομών, ο 14^ος, Τελεία και Παύλα!».

Εντωμεταξύ μετά την 22^η ήρθε η 77^η και η 33^η. Ήρθανε 3 Ταξιαρχίες. Ήρθανε άρματα, πυροβολικό, ήρθε ο Διοικητής του Σώματος Στρατού, της Στρατιάς. Ήρθε κόσμος και ντουνιάς. Η Μάχη της Φλώρινας είχε λήξει χάρη στο 14^ο Λόχο Καταδρομών, του οποίου Διοικητής ήμουν εγώ 4 χρόνια, ο οποίος Λόχος δεν επήγε στη Βουλιαγμένη να ενταχθεί σε Μοίρα.

Άκου τι έγινε τώρα. Απόστρατος εγώ, μου ζητάνε μετά το ‘80 ένα χαρτί κάπου. Πάω στη Διεύθυνση Ιστορίας Στρατού, κάνω μια αίτηση και μου είπαν μετά από 20-30 μέρες να πάω να πάρω αυτό που ζήτησα. Πάω μετά από 20 μέρες να πάρω την απάντηση, παίρνω την απάντηση και διαβάζω, ότι ο 14^ος Λόχος, μεταξύ Διοικητής εγώ από το ‘46 μέχρι το ‘49, ότι για 2 χρόνια είμαι δηλωμένος αγνοούμενος και λέω: «Που πήγα εγώ;». Με είχαν στα χαρτιά αγνοούμενο εμένα για 2 χρόνια. Το ξαναδιαβάζω το χαρτί και λέω στον Ταξίαρχο: «Ρε, έψαξες καλά τα χαρτιά σου;», «Ναι» μου λέει, «Και εγώ είμαι αγνοούμενος; Και πως είμαι παρών;» και μου λέει: «Τα χαρτιά έτσι λένε. Εγώ έγραψα ότι λένε τα χαρτιά».

Κατάλαβα τι είχε γίνει. Όταν το ‘46 γίναν οι Λόχοι, το ‘47 γίναν οι Μοίρες, εστάλη διαταγή και για το Λόχο και για εμένα, αλλά δεν έφτασε ποτέ. Το κρατήσαν απάνω το Σώμα Στρατού και η Μεραρχία επειδή όταν είχαν δυσκολία στέλναν το Λόχο το δικό μου, όπου ήταν κορυφή, στο Μαυροβούνιο, στον Κίσαμο, στον Όλυμπο, στο Γράμμο, ο 14^ος Λόχος και γι’ αυτό εγώ δεν πήγα στη Βουλιαγμένη να ενταχθώ σε Μοίρα και έμεινα μόνος και ανεξάρτητος, έμεινα μόνος μου και ανεξάρτητος μέχρι το ‘49. Εν πάση περιπτώσει η Φλώρινα σώθηκε από το 14^ο Λόχο Καταδρομών του οποίου Διοικητής ήμουν εγώ 4 χρόνια, από το ‘46 μέχρι το ‘49. Ο Λόχος Καταδρομών είχε 16 νεκρούς και στο Καβούρι τώρα γίνεται το ετήσιο μνημόσυνο που πηγαίνω κάθε χρόνο, διότι το Μνημείο αυτό έγινε εκεί όταν στη Βουλιαγμένη ήταν το Κέντρο Εκπαιδεύσεως Καταδρομών, αλλά στο Καβούρι ήταν και η 3^η Μοίρα Καταδρομών το ‘54 και το ‘55, όπου εγώ ήμουν Διοικητής στην 3^η Μοίρα και όλη η Μοίρα δούλευε να γίνει το Μνημείο και πηγαίνω κάθε χρόνο εκεί να τιμήσω τους νεκρούς μου, του 16 νεκρούς μου και τους άλλους 40-50 τραυματίες που είχε ο Λόχος Καταδρομών.

Ερώτηση: Η αξία προστασίας της Φλώρινας ποια ήταν; Μας λέτε ότι ερχόντουσαν οι Κομμουνιστές από επάνω μαζί με τους συνεργάτες τους από τη Γιουγκοσλαβία, τη Βουλγαρία.

Απάντηση: Όχι ήταν ήδη μέσα στην Ελλάδα. Ήρθαν από το Πισοδέρι και τις Πρέσπες. Στις Πρέσπες ήταν το αρχηγείο του Ζαχαριάδη. Στις Πρέσπες ήταν το αρχηγείο τους, όχι στη Βουλγαρία ή τη Γιουγκοσλαβία. Ήρθε με 3 Μεραρχίες να πιάσει τη Φλώρινα, αλλά η Φλώρινα έχει Υψώματα Νοτίως και Βορείως. Για να πιάσεις τη Φλώρινα πρέπει να πιάσεις τα Υψώματα. Εις το Νότο ήταν η 21^η Μεραρχία ολόκληρη. Κουλκουθουριά, Δερβένι, Παναγίτσα. Μία Ταξιαρχία με 3 Τάγματα είχαμε εκεί. Βορείως από το δρόμο που πάει στο Πισοδέρι ήταν αυτοί οι Λόχοι. Το 1414, η Mικρή Μπελα Βόδα, το 1632, το 1033 που στηρίζουν τη Φλώρινα. Φέραν 3 Μεραρχίες να πάρουν τη Φλώρινα και τη Φλώρινα δεν την πήραν, διότι ο Στρατός επολέμησε και εκράτησε τη Φλώρινα. Ενώ μας πήρανε το 1033, το ξαναπήραμε με το 14^ο Λόχο Καταδρομών. Το πήραμε και το κρατήσαμε! Η Φλώρινα Σώθηκε!

Ήρθε μετά ο Σωματάρχης, ήρθε ο Διοικητής Στρατιάς, ήρθε ο Παπάγος, ήρθε ο Βαν Φλιτ ο Αμερικανός Στρατηγός, αλλά η Φλώρινα είχε σωθεί χάρη στο 14^ο Λόχο Καταδρομών. Αυτή είναι η ιστορία.

Ερώτηση: Πως ήταν το συναίσθημα Έλληνας να πολεμάει Έλληνα;

Απάντηση: Αυτοί ήταν Εχθρός της Πατρίδος! Εμείς ήμασταν ο νόμιμος Στρατός, ο Ελληνικός Στρατός και αυτοί ήταν ο Παράνομος, Εχθρικός Στρατός και ξέραμε ποιους πολεμάγαμε, διότι πολεμάγαμε από το ‘46. Πρόσεξε, από το ‘46 που άρχισε ο «Τρίτος Γύρος».

Πρώτος Γύρος: Πελοπόννησος-Ρούμελη,

Δεύτερος Γύρος: Το Κίνημα των Αθηνών

Τρίτος Γύρος: 1946-1950

Και ο Συμμοριτοπόλεμος δεν τελείωσε το ‘49 που σας λένε εσάς, διότι αυτοί κρατούσαν τη Χαλκιδική, την Εύβοια και ο Στρατός μετά το ‘49 και το Γράμμο-Βίτσι επήγε στη Χαλκιδική ολόκληρη η ΙΙ^α Μεραρχία και εκεί εγώ τραυματίστηκα τελευταία φορά. Τελευταία φορά τραυματίστηκα τέλος Νοεμβρίου του ‘49 δίπλα από το χωριό του Αριστοτέλη. Στο Νεοχώρι ήμασταν και πήγα κάτω στην Ολυμπιάδα, στα Στάγειρα, εγώ μαζί με ένα Τάγμα και γυρίζοντας πίσω με ένα όχημα «3/4», όπως καθόμουν στη θέση του συνοδηγού, πίσω είχα 6 Στρατιώτες του 14 Λόχου, λέει ένας Στρατιώτης στον οδηγό: «Σταμάτα!», χωρίς να μου πει εμένα τίποτα. Με το «Σταμάτα!» που κάνει εκείνος, δίπλα το μέρος είναι κενό και μετά δάσος, ξεκινάνε γρήγορες ριπές από το δάσος, οπότε πηδάω εγώ αμέσως κάτω, είχα ένα Parabellum μαζί και τους φωνάζω: «Κατεβείτε κάτω, αραιωμένοι, ορμάτε!», ορμάμε εμείς απάνω τους και το βάζουν στα πόδια αυτοί, αλλά έφαγα μια ριπή στα πόδια εγώ, ευτυχώς στο ψαχνό, αλλά οι αρβύλες γεμίσανε αίμα και άρχιζα να το χάνω και θα έπεφτα. Τότε φωνάζω έναν και του λέω: «Έλα εδώ ρε» και πιάνομαι από το λαιμό του. Δεν είπα ότι τραυματίστηκα για να μην με παρατήσουν εκεί πέρα. «Γυρίστε πίσω τους λέω». Πάμε πίσω, φωνάζω τον οδηγό που είχε πέσει μπρούμυτα κάτω και του φωνάζω: «Ανέβα πάνω ρε, βάλτο μπρος», το βάζει μπρος και παίρνει το όχημα αν και είχε γίνει τρυπητήρι. «Του λέω γρήγορα στο Νεοχώρι», στο Νεοχώρι υπήρχε γιατρός. Εκεί ενώ εγώ έχανα τις αισθήσεις, πάω να πεθάνω, ο γιατρός με φροντίζει, με δένει, με στέλνει στο νοσοκομείο, εβγήκα το ‘50 και έτσι εγλύτωσα εγώ. Τελευταία φορά τραυματίας από τους φίλους σου τους «Δημοκράτες!», τους «Έλληνες!» να τους χαίρεσαι εσύ και οι φίλοι σου. Εγώ πολεμούσα για την Ελλάδα και η Ελλάδα εγλύτωσε, εσώθηκε η Ελλάδα. Αυτοί εκτελούσαν διαταγές του Στάλιν, των Κομμουνιστών, όχι της Ελλάδας. Δεν ήσαν Έλληνες, Έλληνες κακής ποιότητας.

Ερώτηση: Μετά τη Μάχη στο Γράμμο-Βίτσι και την ουσιαστική λήξη του πολέμου, πως συνεχίζουν τα γεγονότα των μαχών και των συμπλοκών;

Απάντηση: Μετά τη Μάχη στο Γράμμο-Βίτσι έμειναν υπολείμματα όπως είπαμε στην Χαλκιδική, στην Εύβοια, στα νησιά, συνεχίστηκε ο πόλεμος. Ο πόλεμος μέχρι το ‘49-50 σκοτωνόντουσαν Στρατιώτες και Αξιωματικοί. Εγώ είπαμε τραυματίστηκα εκεί στη Χαλκιδική στο τέλος του Νοεμβρίου του ‘49. Είχε τελειώσει ο Γράμμος-Βίτσι από τον Αύγουστο. Εγώ βγήκα από το νοσοκομείο το Γενάρη του ‘50. Είχανε μείνει υπόλοιπα. Υπόλοιπα λέμε χιλιάδες συμμορίτες και τη λέξη: «Συμμορίτες» δε τη βγάλαμε εμείς, τα Ηνωμένα Έθνη τους ονόμασαν «Συμμορίτες», γιατί πράγματι ήσαν «Συμμορίτες». Ήσανε Έλληνες, ήσαν και μερικοί Γιουγκοσλάβοι Κομμουνιστές και μερικοί Βούλγαροι. Ήσανε μερικοί, ελάχιστοί, αλλά ο όγκος ήσαν Έλληνες, οι οποίοι μετά το Γράμμο και το Βίτσι που ήσαν χιλιάδες αυτοί, ο Στάλιν, ο μεγάλος «Δημοκράτης», τους επήρε όλους αυτούς μέσω Γιουγκοσλαβίας και Αλβανίας και τους μοίρασε στα κράτη: Ουγγαρία, Τσεχοσλοβακία, Βουλγαρία, Ρωσία κατά χιλιάδες, οι οποίοι επήρανε μαζί τους τις οικογένειες τους και γυναίκες και παιδιά και αδέρφια και ξαδέρφια. Μάλιστα τυχαίνει τώρα, η μοίρα πως τα ‘χει. Μετά από χρόνια εγώ έγινα Ταγματάρχης από Λοχαγός το ‘50 και ασχολήθηκα με την «Κόκκινη Προβιά». Ποια είναι η «Κόκκινη Προβιά»; Τραυματίας εγώ το Γενάρη του ‘50 με φωνάζει ο Καλλίνσκη και κατεβαίνω στην Αθήνα στην οδό Μέρλιν. Μου λέει: «Είσαι με αναρρωτική άδεια;», «Ναι του λέω». Μου λέει: «Όταν τελειώσει σε θέλω εδώ». Του λέω: «Εδώ έχετε 10 συμμαθητάς μου», «Εσένα θέλω» μου απαντάει. του λέω: «Τι να με κάνεις εμένα;». Μου λέει: «Ο Παπάγος μου είχε αναθέσει μια δύσκολη αποστολή, εγώ δεν είμαι εις θέσην και θέλω να την αναθέσω σε σένα» και μου είπε «Κόκκινη Προβιά». Μου λέει τι θα γίνει. «Ο Στάλιν ετοιμάζεται να καταλάβει όλην την Ευρώπη, δεν του φτανε μέχρι το Βερολίνο, ήθελε και Πορτογαλία και Ισπανία και Γαλλία και όλην την Ελλάδα και όλα και πρέπει να ετοιμαστούνε όλα τα κράτη, έχουν γίνει συμφωνίες με την Αμερική και την Αγγλία, όλα τα κράτη θα προετοιμαστούνε για ένα νέο πόλεμο εναντίον των Κομμουνιστών και την Ελλάδα την έχει αναλάβει ο Παπάγος, την έχει αναθέσει σε μένα την αποστολή και εγώ σε σενα. Μόνο σε σένα έχω εμπιστοσύνη και μόνο εσένα».

Τον κοιτάζω καλά, Λοχαγός εγώ τότε. Του λέω: «Στρατηγέ γνωριζόμαστε από το ‘42, ήμασταν μαζί, εγώ θα κάνω το καλύτερο δυνατόν γι’ αυτό που σας έχουν αναθέσει, αλλά θέλω βοήθεια». Μου έδωσε 22 Υπολοχαγούς, γιατί θέλω να κάνω αναγνώριση, αφού μου είπε πως όλη η Ελλάδα θα ανακαταληφθεί, αναγνώριση σε όλην την Ελλάδα, στα νησιά και ηπειρωτικά και πρέπει να τα οργανώσουμε. Μου λέει: «Αυτή τη φορά δε θα φύγει η Κυβέρνηση, ούτε ο Βασιλιάς να πάνε στην Κρήτη και μετά στη Μέση Ανατολή. Όλοι θα μείνουν στα βουνά. Εσύ θα τους βγάλεις από την Αθήνα. Εσύ θα τους ζήσεις στα βουνά. Εσύ θα τους ασφαλίσεις». Μου φόρτωνε, μου φόρτωνε, του λέω: «Στρατηγέ, θα κάνω το καλύτερο δυνατόν». Εγώ έχω εμπιστοσύνη σε σένα», «Εντάξει» του λέω. «Το υλικό που θα το βρούμε;». «Το υλικό θα έρχεται από την Αγγλία και την Αμερική, θα συσκευάζεται μέσα σε κατάλληλα δοχεία, θα γίνει εκπαίδευση των Στρατιωτών, διότι το υλικό για να ταφεί στο χώμα πρέπει να έχει ορισμένη υγρασία ή ξηρασία». Πράγματι άρχισα από τα Άγραφα 1^η Ιουλίου. 2 μεγάλες κρύπτες, μεγαλύτερες από ένα δωμάτιο και άλλες 8-10 μικρές. Δουλεύαμε 1 μήνα γκασμά. Εγώ Λοχαγός και Ταγματάρχης έσκαβα μαζί με άλλους Αξιωματικούς και Στρατιώτες. Μετά από τα Άγραφα πήγαμε Τζουμέρκα, μετά Βωβούσα, Πιερία, Όλυμπο, σε όλην την Ελλάδα εφτιάξαμε κρύπτες με τρόπο εξαιρετικό, να μην περνάει υγρασία, να μην περνάει τίποτα. Βάλαμε το υλικό μέσα μαζί με ρουχισμό, με τρόπον τέτοιο να μην ξέρει κανείς, μόνο εγώ και οι 15 που σκάβαμε σε όλην την Ελλάδα και εμείνανε εκεί. Μετά από χρόνια λοιπόν, στην Ιταλία που έκανε τα ίδια, απεκαλύφθη μια τέτοια κρύπτη και βρέθηκε τότε ο Υπουργός Εξωτερικών του Ανδρέα Παπανδρέου που άκουσε πως στην Ιταλική Βουλή υπάρχει συζήτηση μιας και το ίδιο είχε γίνει στην Ισπανία, στην Ελλάδα και το λέει στον Ανδρέα: «Α μυστικός στρατός να με ρίξουν». Παραμύθια! Διατάζουν να γίνει προανάκριση. Βάζουν έναν Αντιστράτηγο, τον πρώτο που μίλησε εμένα. Του λέω: «Διώξε τους γραμματείς και τους φαρισαίους να μιλήσουμε οι δυο μας». Αυτός είχε υπηρετήσει κάτω από εμένα, ήξερε ποιος είμαι εγώ. Του λέω: «Το θέμα εθνικό 1.000.000%. Έγινε γι’ αυτόν τον σκοπό. Εθνικός ο σκοπός. Θα ρωτήσεις τον Δροσογιάννη, Υπουργός Αμύνης του ΠΑΣΟΚ, είχε δουλέψει με μένα πέρα στον βοριά». Του δωσα 3-4 ονόματα που ήσαν του Παπανδρέου, αλλά είχαν δουλέψει με εμένα και όλοι του είπαν αυτά που του είπα εγώ. Βουλοκέρι λοιπόν και βγήκαν μετά από χρόνια. Δεν απεκαλύφθη ποτέ καμία κρύπτη δική μου, καμία σε όλην την Ελλάδα, σημαίνει ότι έκανα καλά τη δουλειά μου.

Προς το τέλος της συνεντεύξεως ο Στρατηγός κλήθηκε να απαντήσει σε ένα πιο σύγχρονο ερώτημα που απασχόλησε όλους τους Έλληνες πριν λίγο χρονικό διάστημα και αυτό δεν ήταν άλλο από τη Συμφωνία των Πρεσπών.

Ερώτηση: Η Συμφωνία των Πρεσπών μετά από τόσα πολλά χρόνια διαπραγματεύσεων πως σας φάνηκε, γιατί είχατε πολεμήσει για μια Μακεδονία.

Απάντηση: Η Συμφωνία των Πρεσπών είναι ένα παραμύθι παιδί μου. Αυτό που λέγανε τόσα χρόνια οι Κομμουνιστές, ήρθαμε εμείς επισήμως να το υπογράψουμε. Εμείς πολεμήσαμε γι’ αυτόν το λόγο, να ασφαλίσουμε τη Μακεδονία. Τα Σκόπια δεν είναι Μακεδονία. Εμείς τους κάναμε Μακεδόνες. Τους δώσαμε λέει το όνομα, τους χαρίσαμε το όνομα της Μακεδονίας. Αυτό που ζητάγανε τόσα χρόνια οι Γιουγκοσλάβοι και οι Βούλγαροι. Αυτό θα πει Μακεδονία.

Στο τέλος της δίωρης συνεντεύξεως ο Στρατηγός Κόρκας που με τόσο πάθος μας εξιστόρησε τα ιστορικά γεγονότα ερωτήθηκε για τη σημασία που έχει για αυτόν η λέξη «Ελλάδα» και η λέξη «Πατρίδα», 2 λέξεις για τις οποίες οι Έλληνες ανά τους αιώνες έχυσαν τόσο αίμα πολεμώντας για αυτές, θυσιάζοντας υπέρ πατρίδος ότι πιο πολύτιμο διέθεταν.

Απάντηση: Η Ελλάδα παιδί μου είναι το νόημα το βαθύ που ενώνει όλους τους Έλληνες. Είναι το μόνο κράτος που έφτιαξε το μεγάλο πολιτισμό, τον ελληνικό πολιτισμό προ Χριστού. Για εκατοντάδες χρόνια, χιλιάδες χρόνια έκαναν πολιτισμό. Τον πολιτισμό αυτόν με τον Τρωικό Πόλεμο το 1180 π.Χ. Επήρανε μετά το Βυζάντιο και από το Βυζάντιο η Ευρώπη και από την Ευρώπη η Αμερική και γίνανε άνθρωποι. Μέχρι τότε ήσαν άγριοι, στη ζούγκλα μέσα, ανθρωποφάγοι ήσαν οι Γερμανοί, οι Γάλλοι όλοι. Τον ελληνικό πολιτισμό επήραν όλοι αυτοί που μας κάνουν τον πολύ πολιτισμένο σήμερα. Προ Χριστού, Σωκράτης, Πλάτων, Αριστοτέλης, οι μεγάλοι αυτοί Σοφοί κάνανε τον πολιτισμό και από εδώ ο πολιτισμός από την Ελλάδα ταξίδεψε στην Ευρώπη και από την Ευρώπη στην Αμερική. Έτσι έγινε ο κόσμος ο πολιτισμένος και ήρθαν οι Τούρκοι χιλιάδες χρόνια μετά από τη Μογγολία επάνω, ληστές στο επάγγελμα, κλέβοντας και ληστεύοντας να πάρουν τον Μωάμεθ από τη Μέση Ανατολή και με αυτόν να ανέβουν απάνω, να εκμεταλλευτούν το Βυζάντιο και να καταλάβουν την Πόλη το 1453. Να καταλάβουν το Βυζάντιο και από εκεί την Ευρώπη μέχρι τη Βιέννη και να γίνουν κράτος οι Τούρκοι, οι Μογγόλοι, οι οποίοι δεν έχουν πατρίδα, δεν είχανε τίποτα. Που τη βρήκαν την πατρίδα; Όλο το έδαφος που έχουν ήταν κάποτε Ελλάδα και Μέση Ανατολή, Συρία, Αρμενία και τα λοιπά. Τα εδάφη αυτών των λαών επήραν και λένε ότι έχουν κάνει κράτος την Τουρκία. Δυστυχώς εκμεταλλεύτηκαν την κατάσταση και μέχρι σήμερα κρατάνε την Κωνσταντινούπολη και την Αγία Σοφία, κρατάνε τη Μικρά Ασία που ήταν ο Ελληνικός πολιτισμός. Έχω υπηρετήσει εγώ στη Σμύρνη το ‘55 που γίναν τα γεγονότα. 2.5-3 χρόνια ήμουν εκεί και με τον «Ιερό Λόχο» άλλα 5 χρόνια εκεί στα Παράλια της Μικράς Ασίας. Ο Αρχαίος Ελληνικός πολιτισμός εκεί είναι. Αυτά δείχνουν οι Τούρκοι για πολιτισμό Τουρκικό. Που τα βρήκαν; Ο Θαλής ο Μιλήσιος, ο Πυθαγόρας, η Οδύσσεια. Όλοι αυτοί Έλληνες ήσαν. Δεν ήσαν Τούρκοι, αλλά η Τουρκία που έκανε αυτό το κράτος πήρε εδάφη από τη Μέση Ανατολή, από τη Γεωργία και την Αρμενία απάνω και την Ελλάδα και έκανε αυτό το κράτος. Δεν πήρε μέρος στους Παγκόσμιους Πολέμους, κρατούσε ουδετερότητα και άρπαζε και από τους Γερμανούς και από τους Άγγλους. Δεν έλαβε μέρος, δεν έχυσε αίμα στο Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο καθόλου. Καιροφυλακτούσε. Στο ίδιο λιμάνι ήταν πλοία και Γερμανικά και Αγγλικά και έπαιρναν λίρες και από τον έναν και από τον άλλον. Έχω ζήσει στην Τουρκία, την έχω περπατήσει και ξέρω λεπτομέρειες. Κάψανε τα προξενεία μας τότε, κάψανε τα σπίτια, τα καταστήματα, κλέψανε και ληστέψανε τους πάντες. Αυτός είναι ο πολιτισμός της Τουρκίας!

Κλείνοντας το δεύτερο μέρος αυτής της συγκλονιστικής συνεντεύξεως και αφού ευχαριστήσουμε για άλλη μία φορά τον Ήρωα Στρατηγό Κωνσταντίνο Κόρκα, όχι μόνο για το χρόνο που μας παραχώρησε να μιλήσουμε μαζί του και να ταξιδέψουμε μέσα στην Ιστορία του τόπου μας, αλλά πρωτίστως για τη συνεισφορά του στην Πατρίδα μας. Επίσης να ευχαριστήσουμε και όσους συνέβαλαν στην υλοποίηση αυτής της συνεντεύξεως, ενώ να αναφέρουμε ως Politically Incorrect πως θα συνεχίσουμε να αναδεικνύουμε τα πρόσωπα που καθόρισαν και καθορίζουν τη Σύγχρονη Ελληνική Ιστορία, μέσα από βιωματικές ιστορίες-διηγήσεις που θα διαβάζετε αποκλειστικά στη σελίδα μας.

Τέλος τα γεγονότα που περιγράφονται στο άρθρο, είτε διαβάζοντας τα υπό το πρίσμα του απογόνου ή οπαδού των Κόκκινων Στρατοπέδων, είτε υπό το πρίσμα του υποστηρικτή του επίσημου Ελληνικού Στρατού και της νόμιμης τότε κυβερνήσεως, 70 χρόνια μετά δεν πρέπει να διχάζουν την ελληνική κοινωνία, αλλά να γίνονται φωτεινός σηματοδότης της αποφυγής των λαθών του παρελθόντος υπέρ της Ομοψυχίας και Διατήρησης του Ελληνικού Έθνους.

 

Διαβάστε εδώ το επικό πρώτο μέρος της συνέντευξης!