Κάποια στιγμή, όταν είχε συμβεί ένα σοβαρό συμβάν στην σχολή και υπήρξε αναταραχή, είχα ρωτήσει μια καθηγήτριά μου, τι θα έκανε, εάν ένας φοιτητής έστελνε έναν καθηγητή για πειθαρχικό, εξαιτίας της συμπεριφοράς του. Η απάντησή της ήταν – χωρίς δεύτερη σκέψη – «σαφώς θα υποστήριζα τον συνάδελφο. Δεν την ενδιέφερε, δηλαδή, το εάν ο φοιτητής είχε έλλογη αξίωση εναντίον του καθηγητή, δεν την ενδιέφερε καν να ερευνήσει την περίπτωση. Ενστικτωδώς, αυτόματα, πήρε το μέρος του συναδέλφου της. Αυτό είναι συνδικαλισμός, στην πιο καθαρή, στην πιο αμιγή μορφή του.
Ο συνδικαλισμός είναι στην ουσία του συναδελφικότητα, που από πρώτης όψης φαίνεται μία ευγενής πρακτική. Είναι, όντως, ευγενές να υποστηρίζεις τον συνάδελφό σου όταν δέχεται επίθεση. Όταν, όμως, δεν αμφισβητείς, ή δεν ερευνάς τον λόγο που δέχεται επίθεση, αλλά τυφλά τον υποστηρίζεις, σε τι διαφέρεις από οποιονδήποτε άλλον παρωπιδισμένο; Ουσιαστικά, σε τίποτα.
Fast Forward στο παρόν. Μέσα στους συλληφθέντες από την αστυνομία προ ημερών σε μία «αντιφασιστική» πορεία (ξέρετε, αυτές που οι «δημοκράτες πολίτες» φοράνε κράνη και κουβαλάνε ρόπαλα), ήταν ο κωμικός, Αλέξανδρος Τιτκώβ και ο μουσικός Θωμάς Λάλος. Ο Τιτκώβ είναι εξαιρετικός ο ένας στο stand up, που προσωπικά μου έχει χαρίσει γέλιο, τον Λάλο δυστυχώς δεν τον έχω ακούσει, καθώς δεν είναι του στυλ μου. Με την σύλληψή τους, διάφοροι άλλοι κωμικοί, όπως ο Μιχάλης Μαθιουδάκης, ο Διονύσης Ατζαράκης και ο Λάμπρος Φισφής, εξέφρασαν με τον έναν ή τον άλλον τρόπο την εναντίωσή τους στον ξυλοδαρμό τους. Με την αποφυλάκισή τους, μίλησαν για την «εναντίωσή τους» στον νέο ολοκληρωτισμό.
Η αλήθεια είναι έχω ανάμεικτα συναισθήματα για το γεγονός αυτό. Από την μία, βλέπω ανθρώπους που μου είναι εξαιρετικά συμπαθείς, να δραστηριοποιούνται υπέρ των συναδέλφων και των φίλων τους, από την άλλη, όμως, βλέπω την ίδια, τυφλή αντιμετώπιση με την καθηγήτρια. Πρώτα πρώτα, ποίος πιστεύει ειλικρινά, ότι διαδήλωση με κρανοφόρους και ροπαλοφόρους είναι ειρηνική; Αν θες να είσαι, όντως ειρηνικός και δεν έχεις σκοπό να κάνεις τίποτα, πραγματικά, ΤΙΠΟΤΑ, για να διαταράξεις το κοινωνικό σύνολο και να βανδαλίσεις, τι το χρειάζεσαι το κράνος; Υπάρχουν αμέτρητες ειρηνικές διαδηλώσεις από συνδικάτα καθηγητών, συνταξιούχων, εργαζομένων άλλων κλάδων, όπου κανένας από τους διαδηλωτές δεν έφερε κράνος ή ρόπαλο και τελείωσαν ανενόχλητες από την αστυνομία. Από εκεί και μετά, όταν εσύ ο ίδιος δείχνεις την εχθρική και επιθετική σου στάση, τι περιμένεις το κράτος να κάνει; Να σε αφήσει να κάψεις την Αθήνα; Όχι φιλαράκο, δεν θα σου περάσει τόσο εύκολα.
Το να είσαι αλληλέγγυος και να υποστηρίζεις τον συνάδελφό σου, δεν σημαίνει ούτε ότι θα σπάσεις στο ξύλο όποιον βρεθεί μπροστά σου, και κυρίως, ούτε ότι έχεις δίκιο. Είναι αντίστοιχο του political correctness. Το ότι προσβάλλεσαι, ΔΕΝ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΟΤΙ ΕΧΕΙΣ ΚΑΙ ΔΙΚΙΟ. Αλλά αυτό θα το συζητήσουμε μια άλλη φορά.
Το σημαντικό στην συγκεκριμένη περίπτωση είναι να συνειδητοποιήσουμε ότι το να υποστηρίζεις τον συνάδελφό σου είναι αφενός ευγενές και σεβαστό, δεν σημαίνει, όμως, ότι αυτόματα σου δίνει και δίκαιο. Το να υποστηρίζεις κάποιον παρόλο που κάνει λάθος, επειδή είναι φίλος του, είναι ακριβώς ο ίδιος τρόπο σκέψης με κάποιον που συνηγορεί με υπέρ ενός εγκλήματος επειδή «έλα μωρέ, ήταν πιεσμένος ο καημένος και δεν άντεξε». Δεν γίνεται και να είσαι δίκαιος και να δικαιολογείς μία κατάσταση. Όταν κάνει λάθος, κάνει λάθος. Τελεία και παύλα. Δεν χωράνε μεσοβέζικες λύσεις σε αυτά.
Είναι προφανές ότι ο κάθε άνθρωπος δεν μπορεί πάντοτε να βρίσκει την σωστή ισορροπία μεταξύ διαπροσωπικών σχέσεων και αμεροληψίας, όπως δεν γίνεται να είναι κανείς ποτέ πλήρως αντικειμενικός. Το πραγματικό στοίχημα σε κάθε περίπτωση είναι να επιλέγεις αυτό που εσύ πιστεύεις ότι αξίζει. Τον δικό σου μικρό, αυτορρυθμιζόμενο και διαπροσωπικό κόσμο ή την χαοτική, απρόσωπη κοινωνία με τους νόμους της;
Πολιτικός επιστήμονας, Ιστορικός και Αρθρογράφος – Πολιτικός Αναλυτής
