Ο ηθικός μηδενισμός απορρίπτει τις ηθικές αξίες και ισοδυναμεί με τον αμοραλισμό. Αμοραλιστής είναι ο ανήθικος, δηλαδή ο άνθρωπος που απορρίπτει και δεν αναγνωρίζει τις ηθικές αξίες. Και εδώ χτυπά η καμπάνα του νου για το τι είναι ηθική και ποια η αξία αυτής.
Είναι κοινωνικά αποδεκτό, ότι η ηθική έχει το χρώμα που της δίνεις είτε είναι προς το συμφέρον σου είτε αποσκοπεί στο κοινό καλό (που πιθανώς να χωθεί και το ατομικό συμφέρον). Διανύουμε μία εποχή όπου η προάσπιση του δημοσίου καλού αποτελεί εθελοντισμό σε επίπεδο της Διεθνούς Αμνηστίας.
Αναφερόμαστε συχνά στην ανάγκη της κάλυψης των καθημερινών αναγκών μας στο επίπεδο μια κοινωνία της ευρωπαϊκής Δύσης. Και το κάνουμε καλά! Πορείες οι εργαζόμενοι, καταλήψεις οι μαθητές, πύρινοι και ξύλινοι λόγοι από την άρχουσα πολιτική τάξη. Η δράση αποτελεί σημείο αναφοράς του πολιτισμού μας. Μια δράση ενίοτε δίχως περιεχόμενο κοινωνικό αλλά πάντοτε κούφιο της ηθικής φαιάς ουσίας.
Ο αρθρογράφος δεν αποσκοπεί στη λύση, ούτε καν στην οποιαδήποτε καταγγελία της έλλειψης συνειδήσεως από το Νεοέλληνα. Φέρει όμως την ευθύνη του ερεθίσματος και αν όχι σε όλους, τουλάχιστον στην γενιά της Κρίσης και FB, γενιά την οποία ξέρει καλά ή καθόλου.
Η νέοι αγώνες και αγωνιστές δεν πρέπει να επιδιώξουν περισσότερο νερό και καπιταλισμό. Πρέπει να οργανωθούν ως μία μονάδα παραγωγής ηθικής αξιοπιστίας με απώτερο στόχο την αφύπνιση του κοσμάκη, από ένα πνευματικό λήθαργο.
Η λογική του καναπέ δεν θα νικηθεί ποτέ όσο έχουμε οπίσθια από μετάξι στα insta stories. Μπορεί όμως να αναμορφωθεί σε κάτι καλύτερο, πιο ποιοτικό και χρήσιμο. Πρέπει; Ναι, γιατί στη δημοκρατία που επιλέξαμε ακόμα και «αυτός» ψηφίζει. Και αναφέρουμε ενδεικτικά τον γείτονα που ξέρουμε γιατί τσακώνεται με τη γυναίκα του, την κολλητή που ξέρουμε πως ο γκόμενος της τα φοράει και τον μικρό Αλέξη που παίζει με τη Φώφη αλλά γουστάρει τον Πάνο.
Στόχος μας είναι να δημιουργήσουμε μια δυναμική συζήτηση για τους νέους και να τους φέρουμε πίσω στην πολιτική.
