Έτος 2018.
Ο κόσμος βρίσκεται σε αναταραχή. Παντού πορείες, παντού πόνος, παντού οργή. Και φυσικά, παντού μαχητές, έτοιμοι με τα λάβαρα να φέρουν την αλλαγή… Ή μήπως όχι;
Μετά τις 2 μεγάλες πολιτικές αλλαγές του Δυτικού Κόσμου (δηλαδή το Βrexit και η εκλογή του Donald Trump), ένα νέο κύμα αντικονφορμιστικού πνεύματος τάραξε τα νερά της κοινωνίας.
Καθημερινά ακούμε για τις ρητορικές μάχες «εκπροσώπων» διαφόρων πολιτικών φασμάτων, οι οποίοι θεοποιούνται ή δαιμονοποιούνται ανάλογα με την πολιτική πεποίθηση του καθενός.
O μέσος πολίτης, ως σκεπτόμενος άνθρωπος, αποφασίζει πως «ο καιρός γαρ εγγύς». Παίρνει ένα λάβαρο, σηκώνεται από τον καναπέ και γεμάτος αγωνιστικό πνεύμα και με την πύρινη θέληση του… πηγαίνει και κάθεται στο λάπτοπ του ή τον υπολογιστή του και ξεκινάει την διαδικτυακή του σταυροφορία κατά των «αλλοθρήσκων».
Δυστυχώς, δεν μπορώ να εξαιρεθώ από αυτό. Είμαι ίσως ο πιο αφοσιωμένος ιππότης της πολιτικής αμπελοφιλοσοφίας.
Αλλά εδώ κρύβεται μια ειρωνεία. Λείπει από όλους μια δόση αυτογνωσίας, μια δόση φιλελεύθερου πνεύματος της αναζήτησης του εαυτού. Μόλις δούμε τον «αλλόθρησκο», επιδειδόμαστε στο λεγόμενο Blitzkrieg* μέχρι να υποχωρήσει και να τον πάρουμε με το μέρος μας, τον κατακεραυνόνουμε. Αν αυτό φυσικά δεν πετύχει, αρεσκόμαστε στο να τον χλευάσουμε και να προχωρήσουμε παρακάτω, στην επόμενη ιδεολογική Ιερουσαλήμ.
Υπάρχουν αυτοί που μέχρι εδώ θα πουν «μα αυτό που έχουμε στις μέρες μας δεν είναι δημοκρατία» και ίσως να έχουν δίκιο. Φυσικά όμως, από επιστημονική τουλάχιστον άποψη, έχουμε δημοκρατία και ειδικότερα, μια καθαρά φιλελεύθερη δημοκρατία, χωρίς να αναφέρομαι στις οικονομικές πτυχές, αλλά περισσότερο στις νομικές πτυχές και τα ατομικά δικαιώματα.
Γιατί όμως καταλήγουμε με τόση χαρά να ονομαζόμαστε «πολιτικά όντα» και άνθρωποι με δημοκρατικές πεποιθήσεις, την στιγμή που ό,τι κάνουμε στην κοινωνικοπολιτική πτυχή της ζωής μας, αποσκοπεί σε μια μάχη μέχρι θανάτου σε ένα πλασματικό ιδεολογικό κολοσσαίο;
Στην δημοκρατία, ειδικά την φιλελεύθερη, υποτίθεται πως σεβόμαστε τη διαφορετικότητα των ιδεών και σεβόμαστε τα δικαιωμάτα του συνανθρώπου τόσο στην έκφρασή όσο και στη διαμόρφωσή τους. Αλλά εμείς, ειδικά οι νέα γενιά, ενδιαφερόμαστε για έναν ολικό πόλεμο, με σκοπό ή την καθαίρεση του κατεστημένου είτε με την διατήρησή του.
Ίσως η ίδια η επιτυχία της φιλελεύθερης δημοκρατίας μας έχει κάνει τέτοιους ιδεολόγους μονομάχους, ικανούς να καθαιρέσουμε τα πάντα με σκοπό την δημιουργία προσωπικής ταυτότητας ή ενός «καλύτερου» κόσμου. Αρκετά παράδοξο, ε;
Και όσο πιο επιτυχές είναι το φιλελεύθερο κομμάτι της δημοκρατίας, τόσο πιο πολύ δίνει τροφή στην διαφορετική άποψη και την αυτοκαταστροφή της. Επίσης παράδοξο.
Ίσως τελικά δεν έχει σημασία τι ιδεολογία ακολουθούμε, ούτε ποια φιλοσοφία ζωής ενστερνιζόμαστε. Γιατί ακολουθούμε μια βάρβαρη νομοτελειακή τάξη πραγμάτων, όπου κάνουμε ή λέμε πράγματα που με κανέναν πιθανό τρόπο δεν είναι σωστά ηθικά, ωστόσο εμείς κοιμόμαστε ήσυχα τα βράδια λέγοντας ότι κάναμε ότι ηταν αναγκαίο για να χτίσουμε έναν καλύτερο κόσμο.
*Blizkrieg = κεραυνοβόλος πόλεμος // πολεμική τακτική του Β’ Παγκοσμίου πολέμου, περιλάμβανε αιφνιδιαστικές επιθέσεις, ταχύτατες προωθήσεις δυνάμεων στην εχθρική περιοχή με συντονισμένη ισχυρή υποστήριξη από αεροπορικές δυνάμεις, που κτυπούσαν και αιφνιδίαζαν τον εχθρό όπως ακριβώς θα έκανε ένας κεραυνός
