Γράφοντας αυτό το άρθρο, νιώθω μια πρωτόγνωρη θλίψη, μια γροθιά στο στομάχι. Γιατί δεν είναι εύκολο να σχολιάσεις το χαμό ενός νέου παιδιού, έχοντας όλη τη ζωή μπροστά του για να ρουφήξει κάθε στιγμή της.
Πριν λίγες μέρες, όλη η ελληνική κοινωνία έμεινε έκπληκτη μπροστά στην είδηση της δολοφονίας του 19χρονου Άλκη στη Θεσσαλονίκη. Ένα παιδί που περπατούσε αμέριμνος στο δρόμο με τους φίλους του, όπου ένα κτήνος αποφάσισε να του κόψει το νήμα της ζωής. Και αυτό γιατί; Γιατί απάντησε ότι υποστηρίζει τον Άρη- μη αποδεκτή απάντηση για τον φονιά του. Ένα παιδί που χάθηκε, επειδή αυτός ο τύπος κυκλοφορούσε ελεύθερος, τον χτύπησε βάναυσα και τον έσφαξε επειδή έτσι ήθελε. Ποιος και τι να πει σε αυτούς τους γονείς, που έχασαν το παιδί τους, τόσο κρίμα, τόσο άδικα.
Ας πούμε αλήθειες. Ο δολοφόνος του Άλκη μας-μας γιατί είναι μέσα στις καρδιές όλων μας- είναι ένας χουλιγκάνος με προυπηρεσία σε τέτοιου είδους κατορθώματα. Ένας τύπος κρυμμένος στο πέπλο της ανομίας και της συγκάληψης, ελεύθερος να καταστρέφει ζωές. Ευθύνες; Άπειρες. Αλλά γιατί να μπαίνουμε στην διαδικασία απόδοσης ευθυνών, μετά από τη δολοφονία ενός παιδιού, και να μην επικεντρωνόμαστε στη λήψη μέτρων νωρίτερα. Αρχικά, μια πολιτεία που δείχνει την αδράνειά της να καταστείλει την εγκληματικότητα των χουλιγκάνων, παρακολουθώντας τα δρώμενα ως θεατής. Μοιάζει να μην μπορεί να τους σταματήσει, σαν να λέμε ότι αυτά τα “καλόπαιδα” εξουσιάζουν και την ίδια την πολιτεία. Καταπάτηση της ένοιας “Κράτος Δικαίου” και συνεχής ατιμωρησία, δίνουν χώρο σε τέτοιες προσωπικότητες να δράσουν. Αυτός ο άνθρωπος, με την προιστορία του, θα έπρεπε ήδη να βρίσκεται εντός της φυλακής, και όχι ο άτυχος Άλκης να είναι ένα ακόμα θύμα. Αυτοί που ψηφίζουν νόμους-χάδια, χωρίς να καταδικάζουν επί της ουσίας τέτοιες πράξεις, χωρίς να σκεπάζουν τη κοινωνία με το αίσθημα της ασφάλειας, θα πρέπει να κατακλύζονται από ένοχες σκέψεις και τύψεις. Γιατί έχουν ευθύνη, που ο δολοφόνος του Άλκη ή πανομοιότυπα άτομα δεν ήταν ήδη στη φυλακή ώστε να δοθεί το μήνυμα προς όλες τις κατευθύνσεις πως δεν χρήζει ασυλίας κανένας και υπάρχει ανάλογη τιμωρία. Από την άλλη, τα σωματεία τι κάνουν; Πολλές φορές κλείνουν τα μάτια, ανίκανα και αυτά να βάλουν φραγμούς σε χουλιγκανικές στρατιές, να περιορίσουν τη δράση τους. Να βλάψεις κάποιον επειδή υποστηρίζει διαφορετική ομάδα, επειδή φοράει μπλούζα διαφορετικού χρώματος. Δεν το χωράει ο νους. Πόσος κόσμος έχει σιχαθεί τα σπορ εξαιτίας αυτών των ατόμων; Πόσοι γονείς φοβούνται να πάνε τα παιδιά τους στο γήπεδο, καθώς σε ανύποπτο χρόνο υπάρχει πιθανότητα να τραυματιστούν τα ίδια τους τα παιδιά;
Τραγωδίες όπως αυτή που έζησε ο Άλκης μας, σκορπίζουν φόβο στη κοινωνία μας. Βγαίνεις από το σπίτι και δεν ξέρεις αν κάποιος διεστραμμένος θα σε ενοχλήσει, επειδή έχει διαφορετική οπτική.Γυρίζεις σπίτι, και κλείνοντας τη πόρτα νιώθεις ότι αφήνεις απέξω μια ζούγκλα, έτοιμη να σε κατασπαράξει. Η κοινωνία βουβή μπροστά στις εξελίξεις, φανερώνοντας πως κάτι πάει λάθος, κάπου αποτύχαμε. Ο Άλκης μπορεί να ήταν ο αδερφός μας, ο γιος μας, ο φίλος μας. Αποστράτευτος μπροστά στις ορέξεις δολοφόνων, απροστάτευτος μπροστά στην διάλυση της κοινωνικής ζωής.
Ας βρεθεί κάποιος αρμόδιος, να σταθεί με τόλμη και θάρρος και να μας πει: “ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΘΑ ΑΛΛΑΞΟΥΝ”. Θέλουμε πάρα πολύ να τον πιστέψουμε. Το έχουμε ανάγκη, ως κοινωνία.
Οικονομολόγος
