Ο Βετεράνος Καταδρομέας Πλάτων Συναδινός και ο Αντισυμμοριακός Αγώνας (Μέρος Β)

Στο δεύτερο μέρος της συνεντεύξεως με τον Συνταγματάρχη εα Πλάτωνα Συναδινό, εξιστορεί στο Politically Incorrect τη συμμετοχή της 3^ης Ελληνικής Ορεινής Ταξιαρχίας στα αιματοβαμμένα γεγονότα των «Δεκεμβριανών», η συνέχεια των οποίων τους βρήκε να ξεκινούν μια μεγάλη πορεία εκκαθαρίσεων της υπαίθρου από αυτούς που ονομάζονταν τότε ως «Συμμορίτες» και δρούσαν σε ομάδες ανεξάρτητα και αντίθετα από τις προβλέψεις της Συμφωνίας της Βάρκιζας (1945). Αντιμέτωποι με δεκάδες «Καπετάνιους» και τους άνδρες τους, οι Καταδρομείς και ο Ελληνικός Στρατός κατόρθωσαν να εξασφαλίσουν την τελική νίκη και τη λήξη του «Συμμοριτοπολέμου» ή «Αντισυμμοριακού Αγώνα» ή ευρύτερα γνωστού ως «Εμφυλίου Πολέμου». Να σημειωθεί βέβαια, πως ο Καταδρομέας Πλάτων Συναδινός και η ομάδα του είχε να αντιμετωπίσει πέρα από τις ένοπλες αυτές ομάδες την εξωτερική στήριξη που αυτοί διέθεταν από Σλάβους και Σοβιετικούς.

Ερώτηση: Τι θυμάστε από τα «Δεκεμβριανά»;

Απάντηση: Όταν εμείς ήρθαμε στην Αθήνα ήμασταν στο Γουδί μαντρωμένοι για να μη δώσουμε αφορμή και με πολύ δυσκολία μας αφήναν να βγούμε έξω. Ερχόντουσαν οι Συμμορίτες μας έβριζαν, «φασίστες» μας έλεγαν, «πουλημένους» μας έλεγαν, «εγκληματίες» μας λέγανε, «προδότες» μας λέγανε, μας περνούσαν κάθε μέρα από γενεές 14ρις, μέρα-νύχτα. Ο δε ο πολιτικός ο Καφαντάρης μας έλεγε πραιτοριανούς και είχε απαιτήσει να διαλυθεί η Ταξιαρχία. Το ίδιο πράγμα έλεγε και το Κομμουνιστικό Κόμμα που ζητούσαν να διαλυθεί η Ταξιαρχία. Το μόνο που δε δέχθηκε ο Τσακαλώτος ήταν να μη γίνει απολύτως καμία ενέργεια για να αποστρατευθεί η Ταξιαρχία. Το είχε κόψει. Ότι και να πεις, αυτός έλεγε: «Εγώ δεν πρόκειται να διαλυθώ».

Οι Συμμορίτες ήταν στην οδό Σίνα, όπου υπάρχει ένας κάθετος δρόμος δεξιά, Βησσαρίωνος λέγεται. Εκεί στην οδό Βησσαρίωνος εγκαταστάθηκε το 1^ο Σώμα Στρατού του ΕΛΑΣ. Η Κυβέρνηση και το Στρατηγείο ήταν κυρίως στη Μεγάλη Βρετανία και τους καταγράφανε μέσω την παρουσία τους στη Βησσαρίωνος προσπαθώντας να κυκλώσουνε την Κυβέρνηση, να τη ρίξουν και να καταλάβουν την εξουσία.

Μας κατέβασαν στην Αθήνα. Θυμάμαι το 2^ο Τάγμα το δικό μας εγκαταστάθηκε μέσα στη Βουλή με ένα Λόχο και τους δε άλλους Λόχους εγκατέστησαν στα περίχωρα της Πλατείας Συντάγματος, το 2^ο Τάγμα κατέλαβε το Λυκαβηττό, τα Τουρκοβούνια, την περιοχή του Πανεπιστημίου. Μείναμε περίπου 2 μέρες. Αφού αποκαταστάθηκε κάπως η τάξη μας είχε έρθει ο Τσώρτσιλ και ξαναγυρίσαμε στο Γουδί. Άρχισε στην Αθήνα ο Ψυχολογικός Πόλεμος. Αντάρτες ένοπλοι σε όλες τις συνοικίες για να δημιουργήσουν στον κόσμο την εντύπωση πως είναι στην εξουσία αυτοί. Στις 6 του μηνός έγινε η επίθεση για να διώξουμε τους Συμμορίτες έξω από την Αθήνα. Μαζί μας ήταν και διάφορες μονάδες του Ελληνικού στρατού, άρματα, αυτοκίνητα και άλλα.

Ο τομέας ο δικός μας ήταν: Το μεν 2^ο Τάγμα κατέβηκε νοσοκομείο Συγγρού, Λόφος Αξιωματικών, Καισαριανή, Παγκράτι και Βύρωνα. Αυτή ήταν η υποστήριξη η δική μας, να επιτεθούμε να διώξουμε τους Αντάρτες, τους Συμμορίτες. Το άλλο Τάγμα είχε Λυκαβηττό, Τουρκοβούνια, Πανεπιστήμιο και το άλλο Τάγμα ήταν εφεδρικό άμα χρειαστεί να το χρησιμοποιήσουμε. Ξεκινήσαμε στις 6 το πρωί με το πρώτο φως. Φτάσαμε στου Συγγρού και όπως ανεβαίναμε στο Λόφο των Αξιωματικών δεχθήκαμε πυρά. Καταλάβαμε το Λόφο των Αξιωματικών και απέναντι μας είναι η Καισαριανή. Την Καισαριανή την είχαν ονομάσει το Στάλινγκραντ της Αθήνας επειδή η Γερμανική Στρατιά του Φον Πάουλους παραδόθηκε και συνελήφθη από τους Ρώσους. Είχαν λοιπόν την εντύπωση πως δε θα μπορέσουμε να καταλάβουμε την Καισαριανή και είχαν εγκαταστήσει μικρό-μονάδες σε διάφορα σημεία της Καισαριανής και είχαν βάλει μια μεγάλη πινακίδα: «Το Στάλινγκραντ της Αθήνας. Δε θα περάσετε».

Κάναμε διάφορες αναγνωρίσεις και κάποιο πρωί ξεκινήσαμε. Άρχισαν τα πολυβόλα να χτυπάνε και μπήκαμε μέσα στην Καισαριανή, αντιστάθηκαν 1-2 ώρες το πολύ και πήγανε προς τον Υμηττό. Τους κυνηγήσαμε προς τον Υμηττό και φύγαμε και πήγαμε προς την Πάρνηθα. Από εκεί πέρα επειδή η αποστολή μας ήταν Παγκράτι και Βύρωνα γυρίσαμε πίσω και πήγαμε προς το Παγκράτι. Στη Λεωφόρο Αντιστάσεως είχανε εγκαταστήσει διάφορες ομάδες και άρχισαν να μας ρίχνουν με τα πολυβόλα και τα όπλα. Επιτεθήκαμε, τους καθαρίσαμε και τελειώσαμε και πήγαμε προς το Βύρωνα. Ίδια κατάσταση και στον Βύρωνα. Καθαρίσαμε και το Παγκράτι και τον Βύρωνα και μέσα σε καμιά 10ρια μέρες άρχισε να υπάρχει ησυχία, να κυκλοφορεί ο κόσμος, να μη φοβάται. Ήρθε η διαταγή να φύγουμε να πάμε στην Ελευσίνα.

Οι Συμμορίτες του ΕΛΑΣ, όσοι φεύγανε προς την Πάρνηθα πηγαίνανε προς τη Ρούμελη απάνω, όσοι φεύγανε προς τα Γεράνεια Όρη πηγαίνανε προς τη Ελευσίνα. Ήρθε Διαταγή να πάμε προς την Ελευσίνα. Μας συνοδεύσανε με αυτοκίνητο μέχρι το ύψος που είναι το Χαϊδάρι πριν το Σκαραμαγκά που υπάρχει ένας αυχένας εκεί πέρα. Αναπτύχθηκε το Τάγμα, αρχίσαμε να προχωράμε και δεχθήκαμε κάποια πυρά από την Ελευσίνα, συνεχίσαμε, επιτεθήκαμε, τους διώξαμε και φτάσαμε μέχρι τους Αγίους Θεοδώρους.

Τη γέφυρα του Ισθμού της Κορίνθου την είχαν ανατινάξει οι Γερμανοί και δεν υπήρχε τρόπος να περάσουμε, υπήρχε μόνο από ένα πορθμείο που έμπαιναν πάνω 10 άτομα και τραβούσαν από τη μία πλευρά και πήγαιναν προς την άλλην και ήμασταν στους Αγίους Θεοδώρους.

Στην περιοχή της Κορινθίας και των Πατρών είχε εγκλωβιστεί ο Άρης, ο Βελουχιώτης. Πήγε να φύγει από την Πάτρα, δεν τα κατάφερε και ήρθε προς τον Ισθμό προς τα εμάς και στέλνει μια αντιπροσωπεία «Μαυροσκούφηδες» και ζήτησε από τον Τζανετή τον Ταγματάρχη να αφήσει να περάσουνε προς την Αττική. Τότε είχε γίνει η «Συμφωνία της Βάρκιζας» και δεν υπήρχε περίπτωση να περάσει ένοπλος και τους είπε: «Θα περάσετε ένοπλοι. Θα καταθέσετε τα όπλα σας, θα σας κάνουμε σωματική έρευνα και μόλις είσαστε καθαροί θα περάσετε και πηγαίνετε όπου θέλετε» και έφυγαν. Δεν το δέχθηκε ο Βελουχιώτης. Πέρασε καμιά βδομάδα ξαναγύρισε πάλι πίσω και δέχθηκε να περάσει. Περνούσανε 10-10, τους παίρναμε τα όπλα, τους κάναμε σωματική έρευνα, τους αφήναμε και φεύγανε. Ο Βελουχιώτης τι είχε πει; Να αφοπλιστούνε όπως θέλουμε εμείς και να πάνε προς τη Θήβα και εκεί θα συγκεντρωνόντουσαν πάλι όλοι μαζί και από οπλισμό θα τα κανόνιζε αυτός. Είχαν αποθήκες πάνω στα βουνά και θα τους ξανά-όπλιζε. Πέρασε ο Βελουχιώτης, τους αφοπλίσαμε όλους και σηκώθηκαν και φύγανε. Περάσαμε και εμείς στην περιοχή της Κορινθίας και φτάσαμε μέχρι τα Εξαμίλια. Στα Εξαμίλια καθίσαμε περίπου 10-20 μέρες και μετά διετάχθη το Τάγμα να γυρίσει στην Αθήνα. Το «Δεκεμβριανό Κίνημα» είχε τελειώσει, στην Αθήνα είχε αποκατασταθεί η τάξη, η Κυβέρνηση ήταν σίγουρη και σταθεροποιημένη και θυμάμαι που πήγαμε στο Διόνυσο, μεταξύ Εκάλης και Διονύσου θυμάμαι ήταν ένα ύψωμα και εγκαταστάθηκε το Τάγμα εκεί πέρα και τελείωσε εκεί πέρα το «Δεκεμβριανό Κίνημα».

Ερώτηση: Πότε έγινε η ιδρύθηκε το σώμα των Kαταδρομέων;

Απάντηση: Η ίδρυσης των καταδρομέων έγινε στις 17 Φεβρουαρίου του 1947 στο στρατόπεδο του Χαϊδαρίου στο ΚΕΒΟΠ. Διοικητής της 1^ης Διοικήσεως των Καταδρομέων ήταν ο Στεφάν Μιχαήλ. Τα στελέχη που μετατέθηκαν στις καταδρομές εκείνη την εποχή ήταν προερχόμενοι από τον «Ιερό Λόχο» και την «Ταξιαρχία του Ρίμινι» που ήταν όλοι εμπειροπόλεμοι. Συγκροτήθηκε η 1^η Διοίκηση Καταδρομέων με 10 Λόχους, από το 41 μέχρι το 50 και δημιουργήθηκαν 2 Τακτικά Επιτελεία. Το ένα Τακτικό Επιτελείο είχε τους Λόχους από 41 μέχρι 45 και το άλλο Τακτικό είχε από 46 έως 50. Στον πρώτο Διοικητής ήταν ο Παπαποστόλου Γεώργιος ο Ταγματάρχης. Στο δεύτερο Τακτικό Επιτελείο Διοικητής ήταν ο Ταγματάρχης Νομάκης Κωνσταντίνος. Όταν έγινε η συγκρότηση με τα πόδια φύγαμε και πήγαμε στην Πάρνηθα. Εκεί άρχισε να γίνεται εκπαίδευση ανορθόδοξου αγώνα με εκπαιδευτάς Άγγλους Αξιωματικούς και Υπαξιωματικούς Καταδρομείς. Η εκπαίδευση αυτή κράτησε μέχρι την 1^η Απριλίου 1947. Την 1^η Απριλίου πέθανε ο Βασιλιάς Γεώργιος και μας κατέβασαν στην Αθήνα για να αποδώσουμε τιμές στην κηδεία τους Βασιλέως. Μετά την κηδεία του Βασιλέως πήγαμε στη Βουλιαγμένη. Στη Βουλιαγμένη μας περίμεναν αρματαγωγά. Πήραμε τα ατομικά μας είδη, μπήκαμε στα αρματαγωγά και μας πήγανε στο Βόλο. Εκεί εγκατασταθήκαμε στις αποθήκες της καπνοβιομηχανίας Ματσάγγου και κάθε μέρα βγαίναμε και πηγαίναμε στην περιοχή του Πηλίου και εκπαιδευόμασταν πάλι στον ανορθόδοξο αγώνα.

Το πρώτο πενθήμερο του Μαΐου νύχτα μπήκαμε στα αρματαγωγά και μας πήγανε στην Αγία Μαρίνα. Στην Αγία Μαρίνα εφοδιαστήκαμε πυρομαχικά και ότι άλλο χρειάζεται και μετά από 4ρις ώρες με αυτοκίνητα μας πήγαν στην Μακρακώμη. Από τη Μακρακώμη με τα πόδια μέσω Αγίου Γεωργίου, ράγες Καρπενησίου ήταν το χωριό Λάσπες και έξω από τον Άγιο Δημήτριο περάσαμε από το Καρπενήσι κατά τη 1 τα μεσάνυχτα. Καθ’ όλη τη διαδρομή είχαμε πάρα πολλά μέτρα ασφαλείας και προστατεύαμε να μην αιφνιδιαστούμε από καμιά ενέδρα. Περνάμε από το Καρπενήσι κατά τη 1-1.30 και κατευθυνθήκαμε προς μια περιοχή που λέγεται Διάσελο, από το Διάσελο στις 4 το πρωί φτάσαμε στα Βαρκά. Τα Βαρκά είναι μια πολύ δασωμένη περιοχή με έλατα και υπάρχουν τα χωριά, η Δομιανή, η Αγία Τριάδα και ο Αυχένας του Αγίου Χριστοδούλου που είναι πίσω από το Βελούχι προς Φουρνά. Κατά τις 5-5.30 το πρωί με το πρώτο φως άρχισε η εξερεύνηση. Οι Συμμορίτες ήταν εκεί μέσα.

Οι υπόλοιποι Λόχοι της Διοίκησης Καταδρομών είχαν πιάσει όλη τη δασωμένη περιοχή, δεν υπήρχε περίπτωση να ξεφύγει κανένας. Αιφνιδιάστηκαν οι Συμμορίτες, προσπάθησαν να αντισταθούν με τα όπλα τους, αλλά δεν τα κατάφεραν. Ορισμένοι δραπέτευσαν, φύγαν, δεν τους πιάσαμε, αλλά πιάσαμε 27 Συμμορίτες. Την ανάκριση για τη συλλογή πληροφοριών την είχε αναλάβει ο Διοικητής του 1^ου Τακτικού Επιτελείου, ο Ταγματάρχης Παπαποστόλου Γεώργιος. Έμαθε πάρα πολλά στοιχεία, πληροφορίες για τους Συμμορίτες της περιοχής του Καρπενησίου, μεταξύ αυτών ένας του είπε ότι στη Βίνιανη, στο βουνό πάνω στο Καυκί και στον Προφήτη Ηλία υπάρχουνε Συμμορίτες, συγκεκριμένα πράγματα και ένας άλλος είπε το εξής στον Παπαποστόλου ότι άκουσε στο καφενείο πριν λίγες μέρες ένα Συμμορίτη να λέει πως είναι από την Αθήνα, ότι ήταν μέλος της αντιπροσωπείας του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδος, Επιτροπή Ερεύνης, που είχε έρθει στην Αθήνα το 1946 από τον ΟΗΕ και έμεναν στο Ακροπόλ επί της οδού Πατησίων και παρουσιάστηκε υπό αυτής της επιτροπής και τους είπε ότι: «Οι Μακεδόνες στην Ελλάδα συλλαμβάνονται, δολοφονούνται, φυλακίζονται» και ζήτησαν η Μακεδονία να γίνει Ανεξάρτητη Λαϊκή Δημοκρατία.

Αυτά άκουσε να λέει αυτός στο καφενείο. Τα είπε στον Παπαποστόλου, υπέδειξε αυτόν τον Συμμορίτη. Έγινε ξεχωριστή αναφορά για αυτόν, τους Συμμορίτες τους παραδώσαμε στη Λαμία, όχι στο Καρπενήσι. Με μια ειδική αναφορά παραδώσαμε τους Συμμορίτες και αυτόν και διατάχθη ο Παπαποστόλου να στείλει 3 Λόχους στη Βίνιανη για να δει αν πραγματικά υπάρχουν Συμμορίτες και πόσοι είναι. Διέταξε τον Λοχαγό τον Τόμπρο Ανδρέα να πάρει το 42, το 44 και το 45, τους 3 Λόχους και να πάει στη Βίνιανη και να δει αν υπάρχουν Συμμορίτες. Φύγαμε από τα Βαρκά, η απόσταση είναι μεγάλη, περάσαμε από το στένωμα, από το μικρό και το Μεγάλο χωριό και φτάσαμε τις μετά-μεσημβρινές ώρες στη Βίνιανη.

Σε μια έρευνα που έγινε συλλάβαμε 5 Συμμορίτες που αυτοί ξέρανε το δίκτυο πληροφοριών των Συμμοριτών, τους μαντρώσαμε για να μην μπορούν να μεταφέρουν καμιά πληροφορία, κάναμε έρευνα μέσα και έξω από το χωριό, κάλεσε τον παππά και τον Πρόεδρο της κοινότητας ο Τόμπρας ο Λοχαγός και ρώτησε τον Πρόεδρο αν υπάρχουν Συμμορίτες και είπε: «Ναι υπάρχουν Συμμορίτες είναι πάνω στο Καυκί και στον Προφήτη Ηλία, αλλά δε ξέρω πόσοι είναι». Ο παππάς ήταν πιο συγκεκριμένος και είπε ότι πάνω στο Καυκί και στον Προφήτη Ηλία είναι ο Καπετάν Μπελής και ο Καπετάν Πυθαγόρας με τις Συμμορίες τους και ότι η δύναμη τους είναι περίπου 400-450 άτομα.

Ανέφερε ο Τόμπρας στη Διοίκηση τις πληροφορίες που είχε συγκεντρώσει και τον διέταξε η Διοίκηση να επιτεθεί το βράδυ και να καταλάβει και τα 2 Υψώματα, να δημιουργήσει απώλειες και να διαλύσει τους Συμμορίτες. Βγήκαν 2 Αξιωματικοί Ανθυπολοχαγοί με μία ομάδα ο καθένας που να γνωρίζουν το έδαφος και να βρουν δρομολόγια. Γυρίσαν μετά και ξεκινήσαν οι Λόχοι την επίθεση. Ο 42 και ο 45 ήταν οι 2 Λόχοι που θα κάνανε την επίθεση τη βραδινή στον Προφήτη Ηλία και στο Καυκί. Ο 45 Λόχος θα κινείτο μεταξύ των 2 Λόχων και σε ετοιμότητα να επέμβει υπέρ αυτών άμα παρουσιάζεντο ανάγκη. Οι Συμμορίτες δεν είχαν καμιά πληροφορία πως εμείς ήμασταν στη Βινιανή καταδρομείς.

Φτάσαμε στη γραμμή εξορμήσεως. Ησυχία μεγάλη. Φτάσαμε στη γραμμή εφόδου, δεν είχαμε αντίσταση από κανέναν. Όταν αρχίσαμε την έφοδο, από τη γραμμή εφόδου, τότε ξύπνησαν οι Συμμορίτες ρίξανε καμιά 10ρια ντουφεκιές και κατεβήκαν και πήγαν και εγκαταστάθηκαν σε άλλα Υψώματα. Ανεβήκαμε οι Λόχοι επάνω στα ίδια Υψώματα, οργανώσαμε μερικές θέσεις μάχης και ήμασταν βέβαιοι ότι δε θα τολμούσαν, αλλά έγινε το αντίθετο. Μετά από κανά δυο ώρες οι Συμμορίτες αρχίσαν με τα πολυβόλα, με τα όπλα τους, με ότι είχαν να μας χτυπάνε με καταιγιστικά πυρά. Άρχισε μια αντεπίθεση, τους αντικρούσαμε. Σε δεύτερη προσπάθεια κατόρθωσαν και διέλυσαν μια Διμοιρία του 42 Λόχου και ανεβήκαν απάνω στο Ύψωμα. Τραυματίστηκε ο Ανθυπολοχαγός, ο Αριστείδης ο Σεργιανόπουλος, Διμοιρίτης της Διμοιρίας που διελύθη.

Ο Λόχος που ερχόταν από πίσω ο 44, όταν αντελήφθη ότι οι Συμμορίτες ανεβήκαν στον Προφήτη Ηλία έκανε μια επίθεση τους έδιωξε και κράτησε τον Προφήτη Ηλία και πάλι. Οι Συμμορίτες δεν έκαναν καμιά άλλη προσπάθεια. Επειδή ήταν ακόμα νύχτα έφυγαν και πήγαν προς τα Άγραφα. Καθίσαμε κανά 2-3 μέρες εκεί πέρα και διέταξε η Διοίκηση να γυρίσουμε στα Βαρκά. Επέστρεψαν οι 3 Λόχοι στα Βαρκά και τις πρώτες μέρες του Μαΐου γυρίσαμε στο Καρπενήσι για ξεκούραση, να πλυθούμε. Την επομένη που φτάσαμε στο Καρπενήσι διέταξε η Διοίκηση τον Παπαποστόλου να στείλει μια Διμοιρία και να ερευνήσει το δρόμο από το Καρπενήσι μέχρι το χωριό Λάσπη.

Το χωριό Λάσπη βρίσκεται λίγο πριν τις Σκάλες Καρπενησίου. Ξεκίνησε ο Παράσχος Βίκτωρας ήταν της τάξεως 47 Α’, Σχολής Ευελπίδων. Ξεκίνησε ο Παράσχος, ερεύνησε το δρόμο από το Καρπενήσι μέχρι τη Λάσπη, πριν τη Λάσπη στο αριστερό μέρος του δρόμου υπάρχουν καλαμιές και μπήκε μέσα στις καλαμιές να δει αν υπάρχει τίποτα και έπεσε σε ενέδρα και σκοτώθηκε ο Παράσχος. Ειδοποίησαν τον Παπαποστόλου πως σκοτώθηκε ο Παράσχος, βγήκαν και οι 5 Λόχοι έξω, ψάξαμε τις ράχες, τα χωριά, τα δάση, τα Υψώματα, δε βρήκαν πουθενά τους Συμμορίτες. Αυτός ήταν ο πρώτος νεκρός των Καταδρομέων στο Συμμοριτοπόλεμο, ο Παράσχος Βίκτωρας. Μετά από 4-5 μέρες κατεβήκαμε στην Αγία Μαρίνα να εφοδιαστούμε με πυρομαχικά, με τρόφιμα.

Ήταν μεταξύ 14-16. Έρχεται ένα φορτηγό αυτοκίνητο στην Αγία Μαρίνα και ανέφερε στο Διοικητή ότι ένα στρατιωτικό αυτοκίνητο στο δρόμο από Λαμία προς Στυλίδα και πριν το δρόμο της Αγίας Μαρίνας ανατινάχθηκε. Στέλνει μία Διμοιρία η Διοίκηση και διαπιστώθη ότι ήταν το αυτοκίνητο του Παπαποστόλου, δεν πάτησε νάρκη και ανατινάχθηκε το αυτοκίνητο, αλλά οι Αντάρτες, οι Συμμορίτες είχαν στήσει μια ενέδρα. Θα ήταν καμιά 10ρια Συμμορίτες, βγήκε ένας άοπλος στο δρόμο, έκανε σήμα στο αυτοκίνητο να σταματήσει, σταμάτησε το αυτοκίνητο ο οδηγός, αιφνιδιάστηκε ο Παπαποστόλου, σκοτώσανε αμέσως τον οδηγό τον Τζίκα και τον συνοδηγό τον Κοτρώνη. Τον δε Παπαποστόλου τον δέσανε, τον βάλανε κάτω, τον περιέλουσαν με βενζίνη και τον έκαψαν ζωντανό. Βγήκαν και οι 10 Λόχοι έξω, ψάξανε Μακρακώμη, Κομποτάδες, Υπάτη, όλα τα χωριά και όλην την Περιφέρεια. Μονάχα ο Λοχαγός ο Αυλητής, με το Λόχο είχε πιάσει 3 Συμμορίτες, οι οποίοι έλεγαν ότι δεν είχαν καμία σχέση. Τελείωσε αυτή η περίπτωση.

Ξεκινήσαμε πάλι και πήγαμε προς την περιοχή των Βαρδουσίων. Εκεί είναι γεγονός ότι συναντήσαμε τον Καπετάν Πετρίτη με τη Συμμορία του, τον οποίο τον κυνηγήσαμε για να τον διαλύσουμε και να τον εξοντώσουμε. Ήταν ένας μαχητικός Καπετάνιος και με τους Συμμορίτες του προσπάθησε να αντισταθεί, αλλά δεν τα κατάφερε και έφυγε με διάφορες κατευθύνσεις για να τον εγκαταλείψουμε. Τον κυνηγήσαμε, περάσαμε έξω από το Καρπενήσι, φτάσαμε στις Φραγκίστες. Τον κυνηγήσαμε μέχρι το χωριό Κρέντη που είναι βόρεια της Ανατολικής Φραγκίστας. Εκεί αυτός έκανε το εξής. Διέλυσε τη Συμμορία του σε μικρές ομάδες και φύγανε σε διάφορες κατευθύνσεις και έδωσε κάποια εντολή να συγκεντρωθούν πάλι σε κάποιο μέρος. Έφυγε ο Πετρίτης, τον χάσαμε.

Σταματήσαμε στο χωριό Κρέντη, απόγευμα ήταν πριν δύσει ο ήλιος. Κουρασμένοι όπως ήμασταν έρχεται η διαταγή να φύγουμε και να πάμε στον Άγιο Βλάσιο. Ο Άγιος Βλάσιος βρίσκεται στο δρόμο μεταξύ Αγρινίου και Φραγκίστες. Σηκωθήκαμε, μαζέψαμε τα πράγματα μας, νύχτωσε και τρέχαμε να προλάβουμε γιατί είχε επιτεθεί ο Παπούας, ο Συμμορίτης με τη Συμμορία του στο 9^ο Τάγμα Εθνοφυλακής. Διοικητής του Τάγματος ήταν ο Καραφωτιάς Αλέξανδρος και ζήτησε ο άνθρωπος βοήθεια και ενίσχυση και τρέχαμε να προλάβουμε να μη διαλυθεί το Τάγμα. Όταν φτάσαμε όμως το πρωί με το πρώτο φως στον Άγιο Βλάσιο το Τάγμα είχε διαλυθεί. Οι Συμμορίτες το είχαν διαλύσει, είχαν πιάσει ορισμένους αιχμαλώτους, είχαν πιάσει τα Υψώματα γύρω από τον Άγιο Βλάσιο και όταν φτάσαμε εμείς άρχισε μια μάχη διαρκείας. Πιάσαμε θυμάμαι 2 Συμμορίτες και μας είπαν το εξής πράγμα ότι η επίθεση που έγινε από τον Παπούα στο 9^ο Τάγμα ήταν για να πάρουμε τα πυρομαχικά και τα τρόφιμα που δεν είχε το Τάγμα. Αρχίσαν δηλαδή να μην έχουν πυρομαχικά και τρόφιμα. Δεν προλάβανε όμως να τα πάρουνε από τον Άγιο Βλάσιο που ήταν μέσα σε μια αποθήκη. Τους διώξαμε από τα υψώματα και τον Άγιο Βλάσιο σε μια μάχη περίπου 3 ώρες.

Φύγανε αυτοί προς την πλευρά του Παναιτωλικού. Καθίσαμε στον Άγιο Βλάσιο, εξερευνήσαμε όλην την περιοχή, στην χαράδρα που υπάρχει μεταξύ Αγίου Βλασίου και του Υψώματος του Αγίου Ιωάννου μας βρήκε ο Καραφωτιάς ο Συνταγματάρχης μαζί με έναν Ανθυπολοχαγό και καμιά δεκαριά στρατιώτες. Το τάγμα είχε διαλυθεί. Τους πήραμε και ανεβήκαμε πάνω στον Άγιο Ιωάννη που είχε μια εκκλησία που ήταν λίγο καλή και λίγο μεγάλη. Εγκαταστάθηκε ο Καραφωτιάς εκεί και η Μοίρα, συγκεντρώσαμε όσο μπορούσαμε τους στρατιώτες του που είχαν φύγει σε διάφορες κατευθύνσεις, συγκροτήσαμε πάλι το 9^ο Τάγμα και καθίσαμε περίπου 5 μέρες μέχρι να συνέλθουν οι στρατιώτες του Τάγματος και οι Αξιωματικοί και φύγαμε για να πάμε προς το Παναιτωλικό.

Θυμάμαι ότι περπατούσαμε όλην την ημέρα, ήταν μεγάλη απόσταση. Φτάσαμε στο δρόμο που ξεκινάει από την Ναύπακτο και πάει στη Λιμνίτσα. Η Λιμνίτσα είναι αρκετά καλό χωριό πάνω στο βουνό. Περάσαμε από τη γέφυρα του Ρέρεση και αρχίσαμε να ανεβαίνουμε προς το Τρίκορφο. Δεν πήγαμε στη Λιμνίτσα με τη σκέψη μήπως υπάρχουνε Συμμορίτες τριγύρω και μας κάνουν καμιά αιφνιδιαστική επίθεση. Αρχίσαμε να ανεβαίνουμε πάνω στο Τρίκορφο. Το Τρίκορφο ήταν ένα γυμνό βουνό, βραχώδες, απότομο και λίγο επικίνδυνο. Αρχίσαμε να ανεβαίνουμε σιγά-σιγά το βουνό, δεχτήκαμε τα πρώτα πυρά των Συμμοριτών, του Παπούα που ήταν Καπετάνιος τους από την κορυφή.

Αναπτυχθήκαμε, ο 42 Λόχος ήταν αριστερά μας που επετίθετο και δεξιά ήμασταν εμείς. Φτάσαμε στα καμιά 300 μέτρα και τα πυρά άρχισαν να γίνονται λίγο πιο έντονα. Διαταχθήκαμε να προχωρήσουμε με οποιοδήποτε τρόπο για να εξοντώσουμε του Συμμορίτες και προχωρήσαμε, φτάσαμε στα 100 μέτρα, προχωρήσαμε προς τη γραμμή εφόδου και άρχισαν να γίνονται λίγο δύσκολα τα πράγματα γιατί οι Συμμορίτες ήταν οχυρωμένοι σε κάποιες θέσεις. Είναι γεγονός ότι από τη γραμμή εφόδου όταν φτάναμε εμείς δε μας σκότωσαν κανέναν. Όταν φτάναμε προς τη γραμμή εφόδου αρχίζαμε και φωνάζαμε: «Είμαστε οι Λοκατζήδες και Ερχόμαστε!». Όταν αυτοί ακούγανε πως είμαστε οι Λοκατζήδες μας χτυπούσαν και άρχισαν αρκετοί να φεύγουν. Σκοτώθηκαν και πάλι 4-5 Συμμορίτες, οι άλλοι φύγανε και φύγανε προς τη Λιμνίτσα και μας διέταξε η Μοίρα να συνεχίσουμε την καταδίωξη προς τη Λιμνίτσα. Πήγαμε στη Λιμνίτσα ήρθαμε σε κάποια επαφή και φύγανε οι Συμμορίτες και πήγαν προς την Οξυά και συνεχίσαμε να τους κυνηγάμε.

Από την Οξυά πήγαν προς την περιοχή Ζελενάκι, ήταν μια διάβαση που είναι λίγο επικίνδυνη και υποχρεωτική να περάσουμε. Πήγαμε στο χωριό Γαρδίκι, σε ένα άλλο χωριό που λέγεται Πουγκάτσα και ψάχναμε να βρούμε τον Παπούα με τους Συμμορίτες του. Τον βρήκαμε στο Ζελενάκι, έγινε μια μάχη περίπου 2-3 ώρες, είχανε αυτοί 5-6 νεκρούς, σκοτώθηκε ένας στρατιώτης δικός μου, ο Πούπανος και αφού φύγανε από εκεί πέρα οι Συμμορίτες κατευθυνθήκαμε προς τη μεριά του Παρνασσού της Οίτης. Ήρθαμε σε επαφή με τον Διαμαντή. Ο Διαμαντής όταν μάθαινε ότι ερχόμαστε σκότωνε και άλλους. Ενώ είχε τη μεγαλύτερη Συμμορία στη Ρούμελη αυτός και ο Παπούας, ο Παπούας είχε 2.000 Συμμορίτες και περίπου τον ίδιο αριθμό είχε και ο Διαμαντής. Ο Παπούας πάντα καθόταν και μας αντιμετώπιζε, ο Διαμαντής ποτέ δεν κάθισε και φύγαμε και πήγαμε προς την Οίτη. Έγινε μια συμπλοκή εκεί πέρα, εξαφανίστηκε ο Διαμαντής και κατεβήκαμε και πήγαμε στον Παρνασσό στη Βάρναλη και διανυκτερεύσαμε εκεί πέρα.

Είχαμε πιάσει 2 Συμμορίτες και μας είπαν πως ο Διαμαντής έφυγε και πήγε προς το βουνό την Τύρφη. Καθίσαμε στη Βάρναλη ξεκουραστήκαμε και την επομένη το πρωί δεν προλάβαμε να πλυθούμε ήρθε η διαταγή να φύγουμε και να πάμε στον Υψοδείκτη 114 της Οίτης, διότι έχουν κυκλώσει εκεί το 602 Τάγμα Πεζικού με Διοικητή τον Ζωιτάκη, τον μετέπειτα Αντιβασιλέα και κινδύνευε. Πήγαμε από εκεί, περάσαμε από διάφορα χωριά. Στη διαδρομή αυτή ο Διαμαντής τι είχε κάνει; Είχε αφήσει μικρό-ομάδες από τη μία πλευρά για να μας καθυστερήσει, από την άλλην να δημιουργήσει απώλειες και για να δημιουργήσει την εντύπωση πως η περιοχή κατέχεται από πολλές δυνάμεις Συμμοριτών. Εμείς δεν το λογαριάζαμε αυτό, ήταν παιχνίδι για εμάς. Ανεπτύχθη η Μοίρα διέλυσε τις μικρό-ομάδες όλες φτάσαμε στην περιοχή που ήταν το 602 Τάγμα Πεζικού, κάναμε αναγνώριση να δούμε πως έχουν τη διάταξη οι Συμμορίτες, τι κατέχουν και πόσοι υπάρχουν. Διαλύσαμε τη Συμμορία ενός Καπετάνιου που ήταν μαζί με τον Διαμαντή, φτάσαμε στη διάβαση κατευθύνσεως και μπήκαμε στη διάταξη του 602 Τάγματος Πεζικού, δώσαμε θάρρος σε όλους και είπαμε στους Αξιωματικούς πως εφόσον ήρθαμε δεν υπάρχει πρόβλημα.

Στο 602 Τάγμα υπηρέτησε ο αδερφός μου ο Σοφοκλής Συναδινός ως έφεδρος Ανθυπολοχαγός μαζί με ένα φίλο μου τον Σιδερά Γιώργο, Ανθυπολοχαγός και αυτός. Επιτεθήκαμε και διαλύσαμε αυτή τη Συμμορία και κατευθυνθήκαμε προς τα Υψώματα που κατείχε ο Διαμαντής. Ο Διαμαντής όταν έμαθε ότι έρχεται η Α’ Μοίρα Καταδρομών κατά κάποιον τρόπο τα χρειάστηκε, αντιστάθηκε κανά 2-3 ώρες και μετά σηκώθηκε και έφυγε και πήγε προς τα δύο βουνά. Εμείς τον κυνηγήσαμε προς τα εκεί. Για να γλιτώσει άφησε ένα Τάγμα με Διοίκηση του Καπετάν Οδυσσέα για να μας καθυστερήσουνε να φύγει ο Διαμαντής. Έγινε αυτή η ενέργεια, επιτεθήκαμε εμείς στα δύο Βουνά.

Πήγαμε ο 45 Λόχος που υπηρετούσα σα Διμοιρίτης και είχε τον πρωτεύοντα ρόλο στο δεξιό μέρος των δύο βουνών. Επιτεθήκαμε και καταλάβαμε τον αντικειμενικό σκοπό του Λόχου μας. Βλέπω σε κάποια στιγμή 3 Συμμορίτες να τρέχουνε και να κρύβονται σε μια συστάδα δέντρων μέσα. Παίρνω την ομάδα του Χατζηδημητρίου Ιωάννη, πήγαμε κυκλώσαμε τη συστάδα των δέντρων και λέω στον Σιδερά Γιώργο να ρίξει μια ριπή για εκφοβισμό και μπαίνουμε μέσα στη συστάδα των δέντρων με τα όπλα στο χέρι. Σηκώσανε τα χέρια ψηλά και τους πιάσαμε τους 3 Συμμορίτες. Ο ένας από αυτούς φορούσε μια χλένι αξιωματικού με τα βαριά πέτα και τα λαμπερά κουμπιά. Ήταν ο Καπετάν Οδυσσέας!

Στο 602 Τάγμα υπηρέτησε ο αδερφός μου ο Σοφοκλής Συναδινός ως έφεδρος Ανθυπολοχαγός μαζί με ένα φίλο μου τον Σιδερά Γιώργο, Ανθυπολοχαγός και αυτός. Επιτεθήκαμε και διαλύσαμε αυτή τη Συμμορία και κατευθυνθήκαμε προς τα Υψώματα που κατείχε ο Διαμαντής. Ο Διαμαντής όταν έμαθε ότι έρχεται η Α’ Μοίρα Καταδρομών κατά κάποιον τρόπο τα χρειάστηκε, αντιστάθηκε κανά 2-3 ώρες και μετά σηκώθηκε και έφυγε και πήγε προς τα δύο βουνά. Εμείς τον κυνηγήσαμε προς τα εκεί. Για να γλιτώσει άφησε ένα Τάγμα με Διοίκηση του Καπετάν Οδυσσέα για να μας καθυστερήσουνε να φύγει ο Διαμαντής. Έγινε αυτή η ενέργεια, επιτεθήκαμε εμείς στα δύο Βουνά.

Πήγαμε ο 45 Λόχος που υπηρετούσα σα Διμοιρίτης και είχε τον πρωτεύοντα ρόλο στο δεξιό μέρος των δύο βουνών. Επιτεθήκαμε και καταλάβαμε τον αντικειμενικό σκοπό του Λόχου μας. Βλέπω σε κάποια στιγμή 3 Συμμορίτες να τρέχουνε και να κρύβονται σε μια συστάδα δέντρων μέσα. Παίρνω την ομάδα του Χατζηδημητρίου Ιωάννη, πήγαμε κυκλώσαμε τη συστάδα των δέντρων και λέω στον Σιδερά Γιώργο να ρίξει μια ριπή για εκφοβισμό και μπαίνουμε μέσα στη συστάδα των δέντρων με τα όπλα στο χέρι. Σηκώσανε τα χέρια ψηλά και τους πιάσαμε τους 3 Συμμορίτες. Ο ένας από αυτούς φορούσε μια χλένι αξιωματικού με τα βαριά πέτα και τα λαμπερά κουμπιά. Ήταν ο Καπετάν Οδυσσέας!

Το πραγματικό του όνομα ήταν Γκέλης Ιωάννης. Τους κάναμε σωματική έρευνα, τους πήραμε τα όπλα, τους κάναμε μια πρόχειρη ανάκριση πήγαμε στα δύο βουνά και τους παραδώσαμε στην Α’ Μοίρα. Μετά καθίσαμε περίπου στην περιοχή για περίπου μια εβδομάδα. Από εκεί φύγαμε και κατευθυνθήκαμε προς την Οξυά. Είχαμε κάποιες επαφές με τους Συμμορίτες και περίπου για 1-1.5 μήνα ήμασταν στο βουνό, οπότε κατεβήκαμε προς την Αγία Μαρίνα για να ξεκουραστούμε, αλλά ήμασταν άτυχοι γιατί μετά από 4-5 μέρες έρχεται διαταγή να φύγουμε εσπευσμένως προς Καρπενήσι στη Χελιδόνα. Το βουνό Χελιδόνα βρίσκεται ακριβώς πάνω από το Μικρό χωριό , ήταν ένα γυμνό βουνό και είχε πάει ένας Συμμορίτης με τη Συμμορία του με σκοπό να προσβάλει το Καρπενήσι. Πήγαμε αμέσως προς το Καρπενήσι με αυτοκίνητα, αλλά δεν καθίσαμε καθόλου εκεί πέρα γιατί κατευθυνθήκαμε προς τη Χελιδόνα. Κυκλώσαμε τη Χελιδόνα όσο μπορούσαμε και αρχίσαμε να προχωράμε προς την κορυφή.

Αυτοί νόμιζαν ότι ήμασταν Τάγμα Χωροφυλακής και όταν φτάσαμε κοντά τους αρχίζανε να μας βρίζουνε: «Φασίστες. Θα σας σφάξουμε, θα σας πάρουμε τα κεφάλια». Φτάνοντας κοντά τους τους είπαμε: «Εμείς ερχόμαστε, είμαστε οι Λοκατζήδες» και ξεκινήσαμε την έφοδο προς την κορυφή, οπότε αυτοί άρχισαν να τρέχουν και να φεύγουν, πιάσαμε καμιά 10ρια Συμμορίτες και οι άλλοι φύγανε. Αργότερα γυρίσαμε πίσω. Δεν πήγαμε στο Καρπενήσι, αλλά πήγαμε προς τις ράχες του όπου ήταν μία Μοίρα του πυροβολικού εκεί. Παραδώσαμε τους 5-10 Συμμορίτες που είχαμε πιάσει και φύγαμε και πήγαμε προς το Κρίκελλο.

Ερώτηση: Στη συνέχεια των μαχών που βρεθήκατε ως Καταδρομέας;

Απάντηση: Όταν η Μοίρα Καταδρομών κατέλαβε το Μάνκοβιτς και το εγκατέλειψαν οι Συμμορίτες, για να μπορέσουν να δημιουργήσουν κάποιον αντιπερισπασμό επιτέθηκαν και κατέλαβαν το Μπίκοβικ. Το Μπίκοβικ είναι ένα Ύψωμα που είναι ακριβώς πάνω από την Καστοριά. Στο Ύψωμα αυτό υπήρχε ένα Τάγμα Πεζικού που το διέλυσαν οι Συμμορίτες και κατέλαβαν το Ύψωμα και άρχισαν με τα πολυβόλα να πολυβολούν την Καστοριά. Προ του κινδύνου να σκοτωθούν άμαχος πληθυσμός, το Α’ Σώμα Στρατού που ήταν εκεί πέρα με Διοικητή τον Τσακαλώτο διέταξε τους Καταδρομείς, μια Μοίρα Καταδρομών να επιτεθεί για να διώξει τους Συμμορίτες από το Μπίκοβικ. Η Μοίρα Καταδρομών ήταν η Α’. Πήγαμε νύχτα, κάναμε την επίθεση, τους διώξαμε, βρήκαμε κάπου 5-6 νεκρούς με τα όπλα τους και μας αντικατέστησε ένα Τάγμα της Ταξιαρχίας με Διοικητή τον Γιαννούλη Παναγιώτη.

Μετά από 4-5 βδομάδες άρχισαν να μας αντικατασταθούν για να πάμε στο Μανιάτη που ήταν ο Λόχος συγκεντρώσεως της Μοίρας και μας είπε τότε η Μοίρα να προσέχουμε διότι υπάρχει περίπτωση οι Συμμορίτες να έχουν ναρκοθετήσει κάποια σημεία. Πήγαινα εγώ μπροστά μαζί με τον Χατζηδημητρίου τον Λοχία και με τον Λοχία Σαχάμη με τη ξιφολόγχη και καθαρίζαμε το χώρο και από πίσω ερχόταν η Διμοιρία. Ένας από την 3^η Διμοιρία βγήκε έξω από το χώρο που εμείς ερευνούσαμε και καθαρίζαμε, πατάει μια νάρκη και του κόβεται το πόδι. Πριν προλάβω να πάω να κανονίσω, γιατί δεν μπορούσαμε να τον βγάλουμε, αυτός ήταν ο Σιδέρης ο Γιώργος από την Απείρανθο της Νάξου, πατάει κάτω και μπαίνει μέσα στο ναρκοπέδιο. Για κακή του τύχη πατάει μια νάρκη και του κόβεται το πέλμα του ποδιού του. Σηκώνεται, περπατάει με κομμένο πόδι, πάει στο συνάδελφο του, τον σηκώνει, τον βάζει στο ώμο και βγήκαν και οι 2 έξω. Κατεβήκαμε κάτω, τους πήγαμε στο νοσοκομείο της Καστοριάς και την άλλην μέρα με αεροπλάνο τους κατεβάσαμε στην Αθήνα στο 401 Στρατιωτικό Νοσοκομείο. Αυτός είναι ένας πραγματικός ήρωας. Μπήκε μέσα στο ναρκοπέδιο, τραυματίστηκε, πήγε στο συνάδελφο του, τον έβαλε στον ώμο και τον έβγαλε έξω. Ποιος θα το έκανε αυτό; Μόνο Καταδρομέας! Μόνο ένας Λοκατζής!

Ερώτηση: Πείτε μας λίγα λόγια για το πολυβολείο που εξουδετερώσατε στο Βίτσι.

Απάντηση: Η αποστολή του 45 Λόχου, γιατί η Μοίρα επιτίθετο στο Μάνκοβιτς με 3 Λόχους και 2 Λόχους Εφεδρικούς. Ο 45 Λόχος που ήμουν εγώ έπρεπε να καταλάβει τον αυχένα που υπάρχει μεταξύ Βίτσι και Μάνκοβιτς, να αντικατασταθεί από το 44 Λόχο που ερχόταν από πίσω και ο 45 Λόχος έστριβε δεξιά και θα κατευθύνετο προς το Βίτσι απάνω για να βοηθήσει τη 2^α Μοίρα Καταδρομών, η οποία είχε πολύ μεγάλο πρόβλημα γιατί το Βίτσι δεν είναι μια κορυφούλα μικρή είναι έδαφος με μεγάλη ανεπτυγμένη κορυφή. Ένας μέρος έπρεπε να βοηθήσει και αυτοί ήταν ο 45 Λόχος που επιτίθετο από εκείνη την πλευρά, από τη δεξιά πλευρά του Μάνκοβιτς. Επιτέθηκε η Διμοιρία, φτάσαμε μέχρι έως ένα σημείο, άρχισαν τα πολυβόλα να μας βαράνε, διέταξα τον Καμπούρη τον Λοχία και τον Χατζηδημητρίου να προχωρήσουν να εξουδετερώσουν το πολυβολείο. Ο μεν Χατζηδημητρίου με το οπλοπολυβόλο του χτυπούσε το πολυβολείο το ίδιο και η Διμοιρία του Καμπούρη, ο Καμπούρης με 2 στρατιώτες του προχώρησαν, φτάσανε μπροστά στη θυρίδα του πολυβολείου, πετάξαν μια χειροβομβίδα μέσα, σκότωσαν τους Συμμορίτες και ανεβήκαμε και το καταλάβαμε.

Ερώτηση: Πείτε μας λίγα λόγια και για τον τραυματισμό που είχατε στην Παραδούσια.

Απάντηση: Κοίταξε να δεις ήταν η στιγμή που ο Λόχος είχε σηκωθεί από τη Γραμμή Εφόδου και επιτίθετο. Μια σφαίρα από κάποια ριπή χτύπησε το πόδι μου και είχε κοντύνει. Είχε πάθει συντριπτικό κάταγμα. Ήταν πολύ δύσκολο τραύμα. Με κατέβασαν στη Λαμία και από εκεί με ασθενοφόρο με κατέβασαν στην Αθήνα και με πήγαν στο 423 Νοσοκομείο.

Η ταλαιπωρία μας των Καταδρομέων δεν έχει όρια. Αυτά που λέω είναι τα λίγα που θυμάμαι. Κάθε μέρα και μία ταλαιπωρία, κάθε μέρα και καινούργια επεισόδια, κάθε μέρα και καινούργιες μάχες.

Ερώτηση: Το Μάρτιο του ‘48 ξεκίνησε το λεγόμενο «Παιδομάζωμα» όπου παίρνανε παιδιά από τη Βόρειο Ελλάδα…

Παρέμβαση: Από όλην την Ελλάδα παίρνανε και από τη Ρούμελη παίρνανε. Εκτός από την Πελοπόννησο.

Ερώτηση: Τι είχατε ακούσει για το λεγόμενο «Παιδομάζωμα» από το ΚΚΕ;

Απάντηση: Ότι το ΚΚΕ μάζευε τα μικρά παιδιά, αγόρια και κορίτσια για να τα πάει πάνω στη Γιουγκοσλαβία να τα μορφώσει, να τα κάνει κομμουνιστόπαιδα. Είχε μαζέψει αρκετά παιδιά και από τη Ρούμελη, αλλά κυρίως από τη Μακεδονία, κάπου 28.000 παιδιά, τα οποία τα συνόδευσε ο Καπετάν Υψηλάντης με τους Συμμορίτες και τα πήγε μέσα στη Γιουγκοσλαβία. Αυτή είναι η αλήθεια.

Ερώτηση: Πολλοί λένε ότι ο «Συμμοριτοπόλεμος» ή «Εμφύλιος» όπως ονομάστηκε αργότερα ήταν ένας πόλεμος μεταξύ Ελλήνων

Απάντηση: Όχι Ελλήνων. Ήταν Έλληνες με Σλαβική συνείδηση και Έλληνες με Ελληνική συνείδηση και αφετέρου οι Έλληνες με Σλαβική συνείδηση είχαν πλήρη εξάρτηση και συνεργασία και με το Κομμουνιστικό Κόμμα της Αλβανίας και με το Κομμουνιστικό Κόμμα της Γιουγκοσλαβίας και με το Κομμουνιστικό Κόμμα της Βουλγαρίας. Ήταν Έλληνες με Σλαβική συνείδηση, όχι σοσιαλιστική, γιατί υπάρχουν σοσιαλιστές που κατά κάποιον τρόπο έχουν κάποιο πιστεύω και πίστη προς την Ελλάδα, ορισμένοι όχι όλοι.

Ερώτηση: Για παράδειγμα ο Άρης Βελουχιώτης που κατηγορείται για πολλά εγκλήματα τι ήταν;

Απάντηση: Είναι γεγονός αυτό. Όταν ήμουν στο 9^ο Τάγμα Πεζικού στην Καλαμάτα κάθε χρόνο που γινόταν η μνημόσυνη δέηση στην Πηγάδα πήγαινε ολόκληρο το Σύνταγμα και όταν ερχόντουσαν νεοσύλλεκτοι να καταταγούν η πρώτη εκδρομή ήταν στην Πηγάδα του Μελιγαλά να τους ενημερώσουμε τι έγινε. Ότι έσφαξαν είναι γεγονός αδιαμφισβήτητο. Θυμάμαι έναν πατέρα που του είχαν σκοτώσει τα 2 παιδιά και είχε βάψει το σπίτι μαύρο μέσα-έξω και έλεγε: «Αλίμονο στον Συμμορίτη που θα συλλάβω». Είχαν κάνει πολλά εγκλήματα. Υπήρχαν αμέτρητες τέτοιες περιπτώσεις.

Ερώτηση: Τι άλλα εγκλήματα είχατε ακούσει;

Απάντηση: Αυτό είναι αλήθεια. Αυτό το λέγανε οι ίδιοι, δεν το λέγαμε εμείς. Οι ίδιοι το λέγανε ότι θα μας σφάξουνε με τα κονσερβοκούτια. Η πλευρά του Εθνικού Κήπου προς τη Βασιλίσσης Σοφίας στο Λόφο του Αρδηττού πάνω από το Καλλιμάρμαρο είναι γεμάτοι με νεκρούς, επειδή ήταν εκεί οι αντάρτες του ΕΛΑΣ και δεν μπορούσαμε να πάμε να τους θάψουμε τους νεκρούς τους δικούς μας στο νεκροταφείο, τους θάβαμε στην πλευρά του Εθνικού Κήπου που είναι προς τη Βασιλίσσης Σοφίας.

Ερώτηση: Από όλες τις Μάχες που έχετε συμμετάσχει ποτέ στη ζωή σας, ποια σας έχει μείνει πιο έντονη;

Απάντηση: Η «Μάχη του Ρίμινι», διότι ήταν ένας  ξεχωριστός πόλεμος. Η Ταξιαρχία λεγόταν «Ορεινή Ταξιαρχία» και κληθήκαμε να πολεμήσουμε σε κατοικημένο χώρο. Υπάρχει μια διαφορά λοιπόν και ως προς την εκπαίδευση και ως προς τη σύνθεση της Ταξιαρχίας και βρεθήκαμε λοιπόν να πολεμάμε σε κατοικημένο τόπο με Γερμανούς απέναντι μας σε μια πάρα πολύ δύσκολη μάχη, αλλά σου λέω ο ενθουσιασμός του Ρωμιού ότι θέλουμε να εκδικηθούμε τους Γερμανούς και η πίστη ότι έπρεπε να κερδίσουμε οπωσδήποτε, κανένας δε γυρνούσε πίσω, κανένας δε γύρισε το κεφάλι προς τα πίσω. Επίθεση και νίκη! Η «Μάχη του Ρίμινι» ήταν η πιο έντονη, η πιο δύσκολη και η πιο επικίνδυνη.

Ερώτηση: Μετά από τόσα χρόνια πιστεύετε πως οι νέοι είναι έτοιμοι να αντιμετωπίσουν τις ίδιες προκλήσεις που αντιμετωπίσατε εσείς τότε;

Απάντηση: Θα πρέπει μικροί και μεγάλοι Έλληνες να μάθουν να σέβονται τας εορταστικάς εκδηλώσεις. Επετείους και τα λοιπά. Δεν μπορεί νεαροί της ηλικίας των 15 και 20 χρονών να περνάνε από τον άγνωστο στρατιώτη χορεύοντας και κοροϊδεύοντας. Αυτό είναι απαράδεκτο, αδικαιολόγητο και κατά κάποιον τρόπο επικίνδυνο! Αλίμονο αν ο Ελληνικός λαός πιστέψει σε αυτά τα παλιόπαιδα.

Ερώτηση: Θα ήσασταν πρόθυμος να ξαναπολεμήσετε για τα ιδανικά της πατρίδας;

Απάντηση: Οπωσδήποτε, δεν υπάρχει αμφιβολία. Και τώρα παρά τα 97 μου χρόνια, αν μου δώσουν μια θέση σε πολυβόλο να αντιμετωπίσω κάποιον εχθρό δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία. Τέτοια ερώτηση δεν έπρεπε να μου κάνεις.

Ερώτηση: Τι σημαίνει για εσάς η λέξη «Ελλάδα» και η λέξη «Πατρίδα»;

Απάντηση: Ότι ιερότερο, ότι πιο σωστό, ότι πιο απαραίτητο. Η πατρίδα είναι μια έννοια που δημιουργεί προϋποθέσεις Πίστης, Αγάπης και Φροντίδας!

Οι στρατιωτικές υποχρεώσεις και οι εμπειρίες του Καταδρομέα Συναδινού δεν ολοκληρώνονται με τη λήξη του «Συμμοριτοπολέμου», αυτού που στα πλαίσια της ομόνοιας του λαού ονομάστηκε «Εμφύλιος Πόλεμος» και θάφτηκε στο χρονοντούλαπο της ιστορίας. Ο Ελληνικός Στρατός και οι Καταδρομείς κλήθηκαν λίγα χρόνια αργότερα να συμμετέχουν στο Εκστρατευτικό Σώμα Ελλάδας στην Κορέα. Εμείς με τη σειρά μας να ευχαριστήσουμε τον Συνταγματάρχη Πλάτωνα Συναδινό για την εξιστόρηση γεγονότων που διαμόρφωσαν τη Σύγχρονη Ελληνική Ιστορία.