Η Χαμένη Γενιά του 1920 ήταν η νέα αστική τάξη.
Υπήρξε ανάμεσα σε ιδέες και καταστάσεις όπως ο φιλελευθερισμός, τα πολιτικά δικαιώματα, η ποτοαπαγόρευση, η «εκνευριστική και ανήθικη» jazz μουσική, τα πάρτι, την αρχή του τηλεφώνου και του ηλεκτρισμού.
Οι γυναίκες προτιμούσαν τα μαλλιά τους καρέ, τις πιο κοντές φούστες, απαιτούσαν δουλειές, να ψηφίζουν, απελευθέρωναν τη σεξουαλικότητά τους, κάπνιζαν και οδηγούσαν.
Τα πάρτι γίνονταν ξέσπασμα, πνοή ελευθερίας, εκτόνωση.
Η κοινωνικοποίηση της πρώτης γενιάς γιάπηδων περιλαμβάνε για τη συντηρητική Αμερική όλα τα ανήθικα φόντα για κοινωνική αποσύνθεση.
Στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, στο Παρίσι, ο ρυθμός ήταν εξίσου jazz. Αλλά μέσα στην ψυχική αναταραχή και τις τεράστιες κοινωνικές αλλαγές, δημιουργήθηκε ένα σπουδαίο κύμα λογοτεχνίας που απαθανάτιζε τη νέα πραγματικότητα.
Ξεπρόβαλαν ο Χέμινγουεϊ, ο Φιτζέραλντ, ο Γουίλιαμ Φόκνερ, ο Πάουντ.
Στο βραβευμένο με Πούλιντζερ και Νόμπελ λογοτεχνίας Έρνεστ Χέμινγουεϊ αποδίδεται και ο όρος «Χαμένη Γενιά». O ίδιος αναφέρει στο βιβλίο του πως ο όρος ανήκει στη συγγραφέα, ποιήτρια και μέντορά του, Γερτρούδη Στάιν, η οποία τον έβαλε επίσης στον κύκλο των εξόριστων Αμερικανών συγγραφέων του Παρισιού.
Το μυθιστόρημα του Χέμινγουεϊ είναι η επιτομή της μεταπολεμικής γενιάς. Ωστόσο, ο ίδιος έγραψε αργότερα στο συντάκτη του Max Perkins ότι το θέμα του βιβλίου δεν ήταν τόσο πολύ για μια γενιά που έχασε, για μια «χαμένη γενιά», αλλά αφορά σε «μια κακοποιημένη γενιά, η οποία δεν έχει όμως χαθεί».
Στην Ευρώπη, η Χαμένη Γενιά είναι κυρίως γνωστή ως η «γενιά του 1914», δηλαδή της χρονιάς που ξεκίνησε ο πόλεμος.
Στη Γαλλία, όπου εγκαταστάθηκαν πολλοί ομογενείς, ονομάστηκε «Φλεγόμενη Γενιά». Στη Βρετανία ο όρος χρησιμοποιήθηκε αρχικά για όσους έχασαν τη ζωή τους στον πόλεμο, ενώ αναφέρεται επίσης με έμμεσο τρόπο και στις απώλειες μιας μελλοντικής ελίτ της χώρας, όπως των ποιητών Ισαάκ Ρόζενμπεργκ και Ρούπερτ Μπρουκ.
Η Χαμένη Γενιά δεν «πέθανε» με το οικονομικό κραχ την εποχή της Μεγάλης Κατάθλιψης τη δεκαετία του ’30. Καθόρισε το σημερινό κόσμο και άφησε κληρονομιά κι ένα σημαντικό κύμα της Παγκόσμιας Λογοτεχνίας.
Ως όρος χρησιμοποιείται ξανά και ξανά. Πρώτα με τη μεγάλη ύφεση στα τέλη της δεκαετίας του 2000, ύστερα πάλι το 2008, σήμερα για να περιγράψει τα μεγάλα ποσοστά ανεργίας των νέων. Και όπως δείχνει η ιστορία, κάθε καταστροφή ακολουθεί μια άνθηση και το αντίστροφο.
Στόχος μας είναι να δημιουργήσουμε μια δυναμική συζήτηση για τους νέους και να τους φέρουμε πίσω στην πολιτική.
