Χωρίς δεύτερη σκέψη αν ρωτήσει κάποιος εκατό ανθρώπους στην ερώτηση πόσο ευχαριστημένοι είσαστε απ την δουλειά σας, ίσως πάνω από τους μισούς θα απαντούσαν λίγο ή καθόλου και αυτό συμβαίνει για πολλούς λόγους που θα προσπαθήσουμε να αναπτύξουμε.
Στην σημερινή εποχή ο επαγγελματικός στίβος μπορεί να παρομοιαστεί με μία ζούγκλα όπου επικρατεί ο νόμος του ισχυρού και το αίσθημα της αυτοσυντήρησης, ειδικά τα τελευταία χρόνια κατά τα οποία οι εργασιακές σχέσεις έχουν χαλαρώσει αρκετά.
Τα τελευταία χρόνια αναπτύχθηκαν παράλληλα επιστήμες όπως του Ανθρώπινου Δυναμικού, Διοίκησης Παραγωγής και του σύγχρονου Management των επιχειρήσεων όπου ο ανθρώπινος παράγοντας παίζει πρωταγωνιστικό ρόλο και συγκεκριμένα η ψυχολογία και η συμπεριφορά προς τους συναδέρφους αλλά και προς τον εργοδότη.
Αναπτύχθηκαν θεωρίες, με βάση τη Ψυχολογία, οι οποίες αναλύουν τις συμπεριφορές των εργαζομένων και των εργοδοτών. Επίσης αναπτύχθηκαν και εξελίχθηκαν κανόνες και συστήματα για την ομαλή λειτουργία και ανάπτυξη των επιχειρήσεων. Όπως επίσης δημιουργήθηκαν κανόνες και διακριτοί ρόλοι του κάθε εργαζομένου για τα καθήκοντα του μέσα στο εργασιακό χώρο και τον τρόπο για το πώς θα εργάζεται και τι μέσα θα χρησιμοποιεί για να παράξει.
Παρόλα αυτά, αυτή η επιστημονική άνθιση έρχεται σε σύγκρουση με το παρόν εργασιακό περιβάλλον στην χώρα μας, και εδώ ξεκινάει το μεγάλο πρόβλημα: Στις μικρομεσαίες ελληνικές επιχειρήσεις όπου ουσιαστικά οι απαιτήσεις από τους εργοδότες είναι τεράστιες προς τους υπαλλήλους τους, οι λέξεις όπως διοίκηση ανθρωπίνων πόρων, στρατηγική και εργασιακές σχέσεις παραμένουν άγνωστες στους εργοδότες, διότι τα καθημερινά τους προβλήματα επιβίωσης όπως η ρευστότητα και η κάλυψη πάγιων δαπανών αλλά και η απουσία γνώσεων, τους ταλαιπωρούν και δεν δίνουν χώρο για την καλλιέργεια αυτών των εννοιών.
Ξεδιπλώνοντας αυτές τις σκέψεις, καταλήγουμε στον εργαζόμενο, ο οποίος παλεύει κυριολεκτικά να επιβιώσει σε αυτό το περιβάλλον να κάνει σωστά την δουλειά του , να διαχειριστεί τυχόν ανευθυνότητες συναδέρφων , ‘χτυπήματα πίσω απ την πλάτη’ και την αυστηρότητα και επίκριση του αφεντικού του και όλα αυτά κάτω από ατελείωτες υπερωρίες (απλήρωτες φυσικά). Έτσι αν και βρισκόμαστε στο 2018 που αναπτύχθηκαν οι σύγχρονες θεωρητικές επιστήμες, παρατηρούμε πόσο «απαρχαιωμένες» είναι οι μικρές και μικρομεσαίες επιχειρήσεις σε θέματα management , τέτοια φαινόμενα μπορούμε να δούμε και σε μεγαλύτερες επιχειρήσεις με ελλιπή ή ανύπαρκτα τμήματα ανθρώπινου δυναμικού το οποίο είναι και υπεύθυνο σε αρκετά μεγάλο βαθμό για την διασφάλιση των εργασιακών σχέσεων.
Εν τέλει, αν ρωτήσει κανείς ποιο είναι το συμπέρασμα όσων διατυπώνονται εδώ, κάποιος θα μπορούσε να απαντήσει ότι ο εργαζόμενος απογοητεύεται, δεν λειτουργεί για το «καλό» της επιχείρησης και ουσιαστικά προσδοκά για μία καλύτερη εργασιακή ευκαιρία. Μαζί όμως με την απογοήτευση, αλλοιώνεται και το νόημα της εργασίας, η οποία είναι η δημιουργία, γιατί εργάζομαι σημαίνει δημιουργώ.
Λογιστής με έχει σπουδές στην Διοίκηση Επιχειρήσεων
