Μετά από τρία χρόνια μακριά από το φαγάκι της μανούλας, και με πλήρη συνείδηση των φασκέλων που έρχονται κατά πάνω μου σαν τρένα, θα ήθελα να σας παρουσιάσω τις τρεις φάσεις που περνά κάθε σωστός φοιτητής όταν καλείται για πρώτη φορά να παραμείνει ζωντανός, μοναχούλης του.
Σαντουιτσάκι και πείνα
Στο στάδιο αυτό, ο φοιτητής μας, φρέσκος φρέσκος σε μια καινούργια χώρα, και με την απειλή ενός λογαριασμού που μοιάζει να έχει τρύπες, καταφεύγει στην πιο απλή και φτηνή λύση: Στη δική μου περίπτωση αυτά ήταν τα σάντουιτς. Το Βέλγιο είναι γνωστό για τρία πράγματα: Σοκολάτα, πατάτες, και τεράστια, πεντανόστιμα σάντουιτς. Σάντουιτς με κάθε είδους κρέας, σάλτσα, σαλατικά και τυρί που μπορεί κανείς να φανταστεί. Δεν πίστευα ποτέ ότι θα έτρωγα σάντουιτς με κατσικίσιο τυρί, μέλι, καρύδια και αχλάδι κονσέρβας για μεσημεριανό, αλλά η ζωή φέρνει πάντα εκπλήξεις. Μετά από ένα τέτοιο γεύμα, συνήθως ο φοιτητής μας γυρνάει σπίτι και δεν ξανατρώει μέχρι το επόμενο πρωί, γιατί, ποιός μαγειρεύει τώρα;
Στο διάολο όλοι και όλα
Στο επόμενο επίπεδο, μετά από λίγο καιρό παραγεμισμένο με ψωμάρες και περίεργες σάλτσες που δε θέλει να ξέρει τι περιέχουν, ο φοιτητής μας, που έχει μπουχτίσει με τα εύκολα μεν, μονίμως κρύα δε, σάντουιτς, ψάχνει κάποια πιο ικανοποιητική λύση. Εγώ αυτή την κρίση ταυτότητας την έπαθα στην εξεταστική του δεύτερου έτους. Κουρασμένη, πεινασμένη και μισοτρελαμένη από το άγχος των χιλιάδων σελίδων που έπρεπε να μπήξω μέσα στον εγκέφαλο μου, στράφηκα στο ζεστό φαγάκι της σχολής μου. Ο Θεός να τους έχει καλά αυτούς τους κακομοίρηδες που ιδρώνουν στις κουζίνες. Εκείνο τον καιρό τάιζαν όχι μόνο το στομάχι μα και την ψυχή μου. Στη φάση αυτή, ο ταλαίπωρος φίλος μας, ανακαλύπτει όμως δύο προβλήματα: πρώτον, τα λεφτά δε φυτρώνουν στα δέντρα, και δεύτερον, το πανεπιστήμιο μάλλον δεν ξέρει τι θα πει διατροφή. Προσωπικώς, έχοντας χάσει πολλά λεφτά και πάρει και κάνα δυο κιλά (hint: γενικά καλό είναι να συμβαίνει το ανάποδο) αποφάσισα πως κάτι έπρεπε να αλλάξει. Κι έτσι, ο φοιτητής μας μπαίνει στο τρίτο και τελευταίο επίπεδο:
Οι κατσαρόλες δεν είναι για μόστρα
Στο τρίτο και τελευταίο level της υπέροχης αυτής σχολής που λέγεται «πώς να μην πας από σκορβούτο» – και εδώ γελάει κάθε πικραμένος – ο φοιτητής παίρνει χαμπάρι ότι το μάτι της κουζίνας ΔΕΝ είναι για να ζεσταίνει λίγο το σπίτι αν έχει χαλάσει η θέρμανση. Αρχίζει λοιπόν να ανακαλύπτει τον υπέροχο κόσμο της μαγειρικής, και αν είναι τυχερός, και τη δύσβατη περιοχή της σαλάτας στη χώρα των λαχανικών. Για να μη γίνουμε εντελώς ρεζίλι, να μαγειρεύω ήξερα. Στο σπίτι μου όμως αγαπάμε τις σάλτσες και τα τηγανητά. Όσο για σαλάτα, μόνο όταν φωνάζει η μαμά. Πάλεψα να το συνεχίσω… Μικρό μυστικό: υπάρχει λόγος που η κουζίνα μιας χώρας έχει αποκλειστικά βραστά. Και όχι δεν είναι ούτε για να σε βασανίσει, ούτε γιατί από το κρύο δεν μπορούν να ανοίξουν παράθυρο να ξεμυρίσει το σπίτι. Είναι, λογικά, γιατί τα κρέατα που υπάρχουν στην αγορά, και σε λογική τιμή, αν τα τηγανίζεις ή τα ψήνεις δεν κόβονται ούτε με σιδεροπρίονο.
Προς γνώση και συμμόρφωση: Να τρώτε σαλάτες.
Διεθνολόγος και Νομικός με στόχο να δώσει μια ακόμη φωνή στις ομάδες που ανήκει: μετανάστες, ΑμεΑ, φοιτητές, νέες γυναίκες
