Κάθε δεύτερη εβδομάδα συγκλονίζεται το Πανελλήνιο.
Βία, κάποιο τρομερό και απεχθές έγκλημα, ένα συνταρακτικό γεγονός, ένα καιρικό φαινόμενο που ταράζει τους πάντες. Μόνο στην Ελλάδα συμβαίνουν αυτά.
Τι, όχι;
Αλήθεια, έχουμε ποτέ αναλογιστεί τι συμβαίνει γύρω μας και πόσο μας επηρεάζει;
Είχαμε τρομοκρατικά χτυπήματα στην Ευρώπη, εκατοντάδες νεκρούς την τελευταία δεκαετία. Σίγουρα αυτό απασχόλησε και δημιούργησε ερωτήματα.
Πόσο κοντά είναι το επόμενο χτύπημα; Με την Ελλάδα τι συμβαίνει; Τι θα συμβεί; Θα έρθουν και σε μας αυτά; Και αν ναι, πότε;
Ας φύγουμε όμως από εδώ.
Δέκα μέρες πριν είχαμε σεισμό και τσουνάμι στην άλλη πλευρά του χάρτη, την Ινδονησία, με πάνω από 1500 νεκρούς. Το ακούσαμε. Ως πέμπτη είδηση. Και σε κάποια σάιτ δεν αναφέρθηκε.
Πόσοι πόλεμοι συμβαίνουν μεταξύ κρατών τα οποία ούτε γνωρίζουμε που πέφτουν στο χάρτη; Και το σημαντικότερο όλων: τι στάση κρατάμε εμείς;
Αγωνιούμε ή μήπως επειδή τα προβλήματα άλλων δε φτάνουν στην πόρτα μας και περιμένουμε να ξημερώσει άλλη μια Δευτέρα;
Θα πω κάτι ίσως σκληρό αλλά σίγουρα παράξενο.
Η ευαισθησία μας είναι επιλεκτική.
Και αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό, είναι λειτουργικό.
Σκεφτείτε πως θα ζούσαμε αν είχαμε κάθε πρόβλημα του κόσμου στο κεφάλι μας. Θα σηκωνόμασταν ποτέ από το κρεβάτι μας τα πρωινά;
Δε νομίζω, και αν ναι, τότε πολύ πιο δύσκολα.
Είναι βαθιά ανθρώπινη, σκοτεινή ίσως ανάγκη, να κοιτάμε πρώτα τους εαυτούς μας, πρώτα αυτά που απασχολούν εμάς και τους γύρω μας.
Πολύ συχνά θυμάμαι μία διάλεξη που είχα παρακολουθήσει στο πανεπιστήμιο, στην ιστορία πολιτισμού. Σε μία έρευνα ζητήθηκε από πολλούς εθελοντές, διαφορετικών καταγωγών, να σχεδιάσουν έναν χάρτη της Ευρώπης. Το αποτέλεσμα; Ο καθένας έφτιαξε αυτόν τον χάρτη με τη δική του χώρα στο κέντρο, με τις διπλανές χώρες να χάνουν σε αναλογίες σύμφωνα με τις συμπάθειες και τα ερεθίσματα κάθε πολίτη. Υπήρχαν διαφορές στην ακρίβεια απεικόνισης κάθε χώρας, ιδιαίτερα όσο απομακρυνόμασταν από την χώρα καταγωγής του δημιουργού.
Ας το κάνουμε όμως εικόνα αυτό στην πρόσφατη καθημερινότητά μας.
Τυφώνας Michael στην Αμερική, 13 νεκροί, καταστροφές και όλα καλά. Όχι πολλές ειδήσεις, όχι πολλά πολλά, μία τριτοτέταρτη αναφορά στα μέσα, ένα χιουμοριστικό σχόλιο.
Ξενοφών και Ζορμπάς στην Πελοπόννησο και δεν έβλεπες ψυχή στην Αθήνα, όλα τα μέσα ασχολούνταν με αυτό, άγχος, φωνές, γκρίνιες.
Αφού λοιπόν η μακρινή καταστροφή είναι αντικειμενικά πιο μεγάλη, τότε γιατί η δική μας γιγαντώθηκε τόσο πολύ;
Γιατί υπάρχει αλγόριθμος ευαισθησίας. Και είναι θέμα απόστασης, θέμα δικής μας σύνδεσης με κάθε ερέθισμα.
Έτσι είναι.
Όταν είσαι μέσα στο πανηγύρι, σε σηκώνουν και χορεύεις, όταν ακούς τη μουσική από μακριά στην καλύτερη σταματάς να την εκτιμήσεις. Όταν πάλι δεν ακούς μουσική, τότε πως να σκεφτείς καν τον χορό;
Αγρονόμος και Τοπογράφος Μηχανικός – Ραδιοφωνικός παραγωγός με ενασχόληση στην δημοσιογραφία και την επικοινωνία
