Όλος ο Μάρτιος θα είναι αφιερωμένος σε ένα από τους πιο ταλαντούχους και χαρισματικούς μουσικούς της εποχής μας, τον καλιφορνέζο Nick Waterhouse. Όπως πολύ γλαφυρά έχει αναφέρει και ο ίδιος << δεν αισθάνομαι ότι αναβιώνω τη μουσική κάποιας εποχής, απλώς παίζω τη μουσική που θέλω να ακούω>>.
Και σε αυτήν ακριβώς την φράση συγκεντρώνεται όλη η φιλοσοφία, η προσωπικότητα και η κουλτούρα του ως καλλιτέχνη. Νοσταλγός του 50’s rhythm n’ blues και του 60’s rock n’ roll (με αδυναμία στους Van Morisson, The Yardbirds και Them -το συγκρότημα στο οποίο έπαιζε ο Morisson μέχρι και το 1966,όταν και το εγκατέλειψε για να ακολουθήσει σόλο καριέρα) ενσωματώνει με επιτυχία την ατμόσφαιρα, τον δυναμισμό και προφανώς τις μελωδίες και τους ήχους εκείνων των δεκαετιών στη μουσική του πορεία.
Το Time’s All Gone αποτελεί το primum opus του καλλιτέχνη που εγκαινιάζει την καριέρα του. Το Say I Wanna Know είναι ένα psych-soul κομμάτι, που θέτει υπαρξιακά ερωτήματα (have you ever felt trapped, like you wanted to stop?) με αρκετά groovy ρυθμό. Στο Some Place ο Waterhouse προσπαθεί να βρεί το “μέρος” που θα ξεφεύγει, με ιδιάζουσα ξεχωριστή μελωδία από τα πνευστά και άρτιο ρυθμό στα drums.
Το Don’t You Forget it είναι funky – soul cover από το συγκρότημα Allah – Las, με χαρακτηριστικό το blues-y σόλο του Waterhouse στην κιθάρα και το ηχητικό βάθος των πνευστών.
Στην groovy μπαλάντα I Can Only Give You Everything τα backing vocals θυμίζουν τα αντίστοιχα του Sixteen Tons του Eugene Church ενώ τα riffs στη κιθάρα προσιδιάζουν ηχητικά τον John Lee Hooker. Το (if) You Want Trouble γράφτηκε από τον Waterhouse σε ηλικία 14 ετών και αποτελεί ένα εκρηκτικό badass κομμάτι,ενώ το Indian Love Call είναι μια ερωτική μπαλάντα με χαρακτηριστικά φωνητικά που προσιδιάζουν σε “mating call” -ιδίως στο τέλος- ‘Επονται το ξεσηκωτικό Is That Clear και η μπλουζ μπαλάντα Teardrops Will Follow You, ενώ το ομότιτλο Time’s All Gone κλείνει το άλμπουμ. Χωρισμένο σε 2 μέρη είναι αδύνατον να μην ξεσηκώσει τον ακροατή με τον swing ρυθμό του ενώ σε δεύτερη ακρόαση γίνονται προφανείς οι (πάλι) υπαρξιακοί στίχοι.
Όταν πρωτοκυκλοφόρησε το άλμπουμ έλαβε αρκετές αρνητικές κριτικές σχετικά με την ηχητική ποιότητα και την παραγωγή στο σύνολο.Αυτό που θα ήθελα να τονίσω είναι πως ο Waterhouse ως μανιακός συλλέκτης 45’s δίσκων και με τρομερή μουσική αντίληψη, προσπάθησε να μιμηθεί τον “ωμό” ήχο εκείνης της εποχής για να κάνει το αποτέλεσμα πιο αυθεντικό και τα κατάφερε, διευρύνοντας και επαναπροσδιορίζοντας τη ρετρό αισθητική στη σύγχρονη μουσική σκηνή.
Ενθουσιώδης των ταινιών του tarkovsky και των ταξιδιών.
Λάτρης της μουσικής. Βιβλιοφάγος. Εσωστρεφής.
