Συγχαρητήρια από πολλές απόψεις. Καταρχάς, γιατί η Ελλάδα κάνει μία τολμηρή αναβάθμιση των οπλικών της συστημάτων, ύστερα από μία δεκαετία παρακμής, μία δεκαετία όπου είχε φτάσει σε σημείο να μην έχει αρκετά χρήματα για να πετάξουν τα αεροπλάνα στις στρατιωτικές εκδηλώσεις για τις εθνικές επετείους. Η αγορά των Rafale, του πολυσυζητημένου αυτού αεροσκάφους πολλαπλών ρόλων, η ενδυνάμωση του Εθνικού Στόλου με 4 νέες φρεγάτες και η πρόσληψη 15.000 ανδρών και γυναικών στο στράτευμα γεννά μία μόνο αντίδραση: “we are back in the game!”. Το τούνελ της Ελλάδας – παρία φθάνει επιτέλους στο τέλος του.
Νιώθω πραγματικά περήφανος που η Ελλάδα ανακτά την ηγεμονική της θέση στα Βαλκάνια και στην Ανατολική Μεσόγειο, και αυτό όχι μόνο λόγω της αγοράς των εξοπλιστικών συστημάτων. Γινόμαστε πάλι ο στρατηγικός κόμβος μεταξύ Ευρώπης και Μέσης Ανατολής, και αυτό είναι κατόρθωμα της Τουρκίας. Αξίζει, λοιπόν, και στον Πρόεδρο Ερντογάν ένα μεγάλο «Συγχαρητήρια!» γιατί κατάφερε να δημιουργήσει έναν νέο συνασπισμό δυνάμεων απέναντί του αποτελούμενο από την Ελλάδα, την Γαλλία, την – πλέον ελεύθερη από το Αμερικανικό εμπάργκο όπλων – Κύπρο, το Ισραήλ, την Αίγυπτο, τα ΗΑΕ και την μίση Λιβύη, και δευτερευόντως την Ιταλία, την Ισπανία, την μικρή αλλά καθόλα στρατηγικά σημαντική Μάλτα, ακόμα και την μη Μεσογειακή Πορτογαλία. Με την επεκτατική πολιτική του κατάφερε να οδηγήσει την Ελλάδα σε μία σειρά συμφωνιών που τάραξαν τα νερά στην Ανατολική λεκάνη της Μεσογείου, δυστυχώς, όμως, για εκείνον, όχι υπέρ του. Μπορεί στην Λιβύη, με την ενίσχυση των δυνάμεων του Σάρραζ να κέρδισε μερικά εδάφη αλλά αυτό δεν αρκεί.
Όπως, όμως, επίσης, δεν αρκούν τα όσα έχει κάνει μέχρι τώρα η ελληνική κυβέρνηση. Η συζήτηση που πλανάται περί αύξησης της στρατιωτικής θητείας πρέπει να σταματήσει να είναι «επουράνιος» και να γίνει «πάνδημος». Η εννιάμηνη θητεία για τον Στρατό Ξηράς και η ετήσια για το ναυτικό και την αεροπορία δεν αρκούν πλέον. Οι σταδιακά όλο και καλύτερες σχέσεις που ανέπτυσσε η Ελλάδα με τους γείτονές της είχε αφήσει ελεύθερο χώρο για μία επίσης σταδιακή χαλάρωση της θητείας, αλλά η περίοδος χάριτος τελείωσε. Δεν είμαστε γείτονες με την Ελβετία (η οποία, fun fact, ακόμα και αν έχει να εμπλακεί σε πόλεμο από τα χρόνια του Μεγάλου Ναπολέοντα έχει τακτικό στρατό και υποχρεωτική στράτευση). Είμαστε γείτονες με έναν δυνητικό Χίτλερ. Ακούγεται παρατραβηγμένο, το φαντάζομαι, αλλά πρέπει να σκεφτούμε τις μανιακές δηλώσεις του, τις εκκαθαρίσεις του, την αδιαφορία του για την παγκόσμια κοινότητα κ.ο.κ. Δεν πρέπει, όμως, να του συμπεριφερθούμε όπως τον Χίτλερ. Η Ελλάδα δεν πρέπει να γίνει η Τσεχοσλοβακία του 21ου αιώνα. Η Ελλάδα δεν θα γίνει η Τσεχοσλοβακία του 21ου αιώνα.
Για να μην γίνει, όμως η Τσεχοσλοβακία του 21ου αιώνα δεν αρκούν ούτε οι εκτενείς θητείες ούτε τα μεγάλα εξοπλιστικά. Πρέπει να έχει και ουσία η θητεία. Πρέπει να αλλάξει ο τρόπος αντίληψης της θητείας, και από την πλευρά των αξιωματικών και από την πλευρά των οπλιτών. Στρατός πρέπει να σημαίνει στρατός. Όπως εμπνεόμαστε από την Αρχαία Αθήνα για την Δημοκρατία μας, έτσι θα πρέπει να εμπνεόμαστε από την Αρχαία Σπάρτη για τον Στρατό μας. Σκληρή εκπαίδευση, καθημερινή, διαρκής, απρόοπτη, έξυπνη και πονηρή. Ο στρατός πρέπει να σταματήσει να είναι δημόσια υπηρεσία 8πμ-3μμ και να γίνει σχολείο. Πρέπει να παίρνει το παιδί και να τον βγάζει ενήλικα. Πρέπει να παίρνει το αγόρι και να τον κάνει άντρα. Πρέπει να παίρνει την κοπέλα και να την κάνει γυναίκα.
Οι οπλίτες, ταυτόχρονα, πρέπει να ξεφύγουμε από το μενταλιτέ του «έλα μωρέ να πάω στρατό να ξεμπερδεύω, να βάλω και κανένα μέσο στο υπουργείο να έρθω κοντά στο σπίτι μου». Ο στρατός δεν είναι χαμένος χρόνος. Είναι η μόνη περίοδος στην κατά τα άλλα μακρόχρονη – κατά κανόνα – ζωή του ανθρώπου που η Πατρίδα μάς καλεί να την υπηρετήσουμε. Θα δεχόμουν αν το προσδόκιμο ζωής ήταν 50 χρονών ότι το 1/50 ή τα 2/50 είναι πολύ – που δεν είναι – αλλά εδώ μιλάμε για το 1/80 της ζωής μας. Έχουμε όλη μας την ζωή να κάνουμε ό,τι θέλουμε, και γκρινιάζουμε για ένα ή δύο χρόνια. Η Πατρίδα δεν μας ζητάει να θυσιάσουμε την ζωή μας κάθε φορά που μπαίνουμε στο στρατόπεδο. Μας ζητάει να εκπαιδευτούμε, ούτως ώστε αν έρθει η ώρα να μας καλέσει να πολεμήσουμε για αυτήν, να έχουμε όσο το δυνατόν λιγότερες πιθανότητες να πεθάνουμε εν τέλει.
Ο τίτλος του άρθρου δεν είναι τυχαίος. Η παράφραση και η συνένωση της φράσης του Μακρόν και του “si vis pacem, para bellum” (εάν επιθυμείς ειρήνη, ετοιμάσου για πόλεμο) επιβεβαιώνουν την ρωμαϊκή λογική του «τα όπλα διατηρούν την ειρήνη». Τα όπλα, όμως, σε κάθε επίπεδο, γιατί και ο απλός στρατιώτης, στα σωστά χέρια, είναι το καλύτερο όπλο. Η πολεμική προετοιμασία, όμως, δεν πρέπει να μας αποσπά από το σημαντικό κομμάτι της έκφρασης. Σκοπός της Ελλάδας δεν είναι – και δεν πρέπει να γίνει σε καμία περίπτωση – να γίνει μία αντί-Τουρκία. Όταν έχεις το ηθικό πλεονέκτημα, έχεις ουσιαστικά το μεγαλύτερο πλεονέκτημα και, in the long term, πρέπει να το διατηρήσεις πάση θυσία.
Πολιτικός επιστήμονας, Ιστορικός και Αρθρογράφος – Πολιτικός Αναλυτής
