Τις περασμένες ημέρες γίναμε μάρτυρες της Μήδειας, μιας παγωμένης καταστροφής, όμοια της οποίας ο τόπος δεν έχει ξαναδεί τις τελευταίες δεκαετίες. Φυσικά μόνο σε ό, τι έχει να κάνει με την Αθήνα και τα πέριξ της. Στα μέρη μας οι δρόμοι δεν έκλεισαν στους κύριους άξονες, ενώ ακόμα και το ορεινό δίκτυο αποκαταστάθηκε τάχιστα με αποτέλεσμα να υπάρχει η δυνατότητα να σκαρφαλώσεις μέχρι τα ορεινά του Ασπροποτάμου (από όπου αντλώ και την καταγωγή μου) δίχως να αντιμετωπίσεις σημαντικά προβλήματα.
Από την άλλη, στην «πολική Αθήνα» των 40 πόντων χιόνι, οι άνθρωποι εν μέσω του 21ου αιώνα αντίκρισαν μια κόλαση, ανόμοιας κάθε προηγουμένου, με 250.000 ανθρώπων (σχεδόν δύο φορές ο πληθυσμός του νομού μας) να μένουν χωρίς ρεύμα, θέρμανση και σε κάποιες περιπτώσεις και νερό. Το μεγάλο ερώτημα είναι ποιος φέρει την ευθύνη. Ο ίδιος ο πρωθυπουργός μίλησε για πινγκ – πονγκ ευθυνών, δηλώνοντας την δυσαρέσκειά του σε μία κατάσταση δυστυχώς συνηθισμένη για την χώρα μας. Όπως και στην καταστροφή στο Μάτι, είδαμε την τέχνη των υπηρεσιών να πετούν τη μπάλα στην εξέδρα, στην περίπτωση μας, στα κλαδιά των δέντρων. Τα δέντρα υπό το βάρος του χιονιού έπεσαν πάνω σε καλώδια (κυρίως μέσης ή χαμηλής τάσης) με αποτέλεσμα να χαθεί η σύνδεση του ρεύματος και να αποκοπούν τα σπίτια. Τώρα στο ποιος φταίει:
Η πρώτη ανάγνωση είναι πως η ευθύνη βρίσκεται στις πλάτες του ΔΕΔΔΗΕ (Διαχειριστής Ελληνικού Δικτύου Διανομής Ηλεκτρικής Ενέργειας), ο οποίος «οφείλει να κόβει τα κλαδιά δέντρων που βρίσκονται πλησίον των ηλεκτρικών καλωδίων». Και τώρα, πόσα μέτρα θεωρείται το πλησίον; Τέσσερα, πέντε; «Δε θα κλαδέψουμε εμείς όλη τη χώρα, αυτή είναι δουλειά των δήμων!», απαντά με κομψό τρόπο ο ΔΕΔΔΗΕ. Οι δήμοι με τη σειρά τους ισχυρίζονται πως δεν άπτεται δικών τους αρμοδιοτήτων καθώς απαιτείται άδεια από το δασαρχείο για να κοπούν δέντρα. Το δασαρχείο αρνείται τους ισχυρισμούς των δήμων και επιστρέφει το «μπαλάκι» της ευθύνης. Μήπως τελικά φταίει η περιφέρεια; Και τώρα που τη βάλαμε στο τραπέζι ποιος είναι ο ρόλος και ποιες οι αρμοδιότητες που έχει μια περιφέρεια; Στην τελική δεν τις ξέρει κανείς, γιατί δεν είναι πλήρως ορισμένες. Γι’ αυτό υπάρχει ανάγκη για άμεση νομοθετική πρωτοβουλία. Από εκεί προέκυψε και το αυτό το αλαλούμ που όσο το παρακολουθείς σε κάνει να σκέφτεσαι τι θα γινόταν αν την ώρα της κρίσης, αντί να γράφονται ανακοινώσεις επί ανακοινώσεων και να δίνονται μάχες στα τηλεοπτικά παράθυρα, εργαζόντουσαν όντως για την επίλυση της κρίσης, έστω και τελευταία στιγμή.
Αυτό είναι το έξυπνο κόλπο που έχουν υιοθετήσει ορισμένοι τα τελευταία χρόνια: της ανευθυνότητας, έτσι ώστε να καλύπτονται όλοι πίσω από την αναποτελεσματικότητά τους. Εκεί εστιάζεται το πραγματικό πρόβλημα της χώρας σε κάθε τομέα. Ο κρατικός μηχανισμός αδυνατεί πλέον να καλύψει τα λάθη του παρελθόντος και έχει βρει το ιδανικό κόλπο έτσι ώστε να προστατεύει τους ιθύνοντες σε βάρος πάντα της ποιότητας ζωής των πολιτών. Μήπως είναι καιρός όποιος αναλαμβάνει δημόσιες θέσεις να φέρει και το βάρος των ευθυνών που απορρέουν από αυτές;
Αναδημοσίευση από την εφημερίδα Πρωινός Λόγος στις 19/2
Αγρονόμος και Τοπογράφος Μηχανικός – Ραδιοφωνικός παραγωγός με ενασχόληση στην δημοσιογραφία και την επικοινωνία
