Ακόμα μιλάμε για ταξικότητα; Ακόμα ανεχόμαστε όλους εκείνους τους ψευδο-επαναστάτες του καναπέ; Μέχρι πότε θα προκαλείται το χειρότερο όλων κακό στη δημοκρατία; Και μάλιστα, στο όνομα της δημοκρατίας; Εν τω μεταξύ, η ίδια η δημοκρατία θα είχε από μόνη της αλλάξει ρώτα! Από μόνη της θα είχε ξεχάσει αυτό τον τόπο! Και τί τόπο,ε; Χωράνε όλες οι ελευθερίες! Χάνουν όμως την ίδια την ελευθερία τους, από τη στιγμή που στο όνομά τους διαπράττονται τα μεγαλύτερα αμαρτήματα.
Αριστεροί, ψευτο-αριστεροί, μπαχαλάκηδες, που με το υστέρημά τους αγόρασαν τα μπουκαλάκια για τις μολότοφ! Χωρίς φυσικά να λογαριάζουν ανθρώπινες ζωές, περιουσίες και φυσικά, χάνοντας κάθε δικαίωμα και κάθε αξία ανδραγαθήματος, χάνουν το δίκιο τους. Είναι σαν να λέμε σαν να κυνηγάνε την ουρά τους. Ή μήπως ξεσπούν λόγω της ανασφάλειάς τους; Αλλά ποιά ανασφάλεια;! Καμία ανασφάλεια! Εγκληματούν! Οπότε είναι παραβατικοί. Με μια παραβατικότητα που δεν αποφέρει τίποτα.
Ταξικό ονομάζουν τον «αγώνα» τους. Μα, τέλος πάντων, ανάθεμα αν γνωρίζουν τί σημαίνει «ταξικός». Κι αν το καταλαβαίνουν τελικά, σε ποιά τάξη αναφέρονται; Γιατί μάλλον ανήκουν στη δική τους τάξη. Ή καλύτερα στη δική τους αταξία. Που τελικά ούτε αταξία είναι. Αν ήταν, έστω, θα είχε κάποιο νόημα. Τότε τί είναι; Είναι η φωνή που ποτέ δεν τόλμησαν να αρθρώσουν μπροστά στον καθρέφτη τους!
Τελικά για ποιά ταξικότητα μιλάμε; Ταξικότητα σημαίνει μάχη των τάξεων, επαναστατική πράξη. Διεκδικώ εκείνο που δεν έχω. Μάχομαι γι αυτό και επαναστατώ για να το αποκτήσω. Διότι δικαιωματικά, βασει νόμου, μου ανήκει! Μου ανήκει όμως και η υγεία μου. Μου ανήκει η επαναφορά μου στην καθημερινότητα όπως την ήξερα πριν την πανδημία. Δεν είναι ταξική πάλι! Είναι τοξικότητα που μολύνει τη δημοκρατία.
Υπάρχει μια λεπτή γραμμή ανάμεσα στο «διεκδικώ» και «απαιτώ»! Στην πρώτη περίπτωση, σημαίνει παλεύω, οργανώνομαι, νιώθω οτι κάτι μπορώ να αλλάξω. Οχι εις βάρος άλλων. Αλλά για το ευρύτερο κοινωνικό όφελος. Στην δεύτερη περίπτωση, σημαίνει καταστρέφω, μπολιάζω επιρρεπή μυαλά με θεωρίες κατασκευασμένες.
Αν ξεπεραστεί αυτή η λεπτή γραμμή,λοιπόν, ανούσια γίνεται λόγος για δημοκρατία. Μιλάμε για φασισμό. Κι οχι όπως τον ξέραμε. Αλλά έναν νέο φασισμό υπό το περιτύλιγμα μιας ψευδο-επανάστασης. Γιατί φασισμό δεν μας άσκησαν μόνο οι συνταγματάρχες, αλλά τα μορφώματα εκείνα που σήμερα καταστρέφουν περιουσίες, οικονομία και την εικόνα της χώρας.
Νομικός – Φιλόλογος – Μεταπτυχιακός φοιτητής Φιλοσοφίας
