Δημοκρατία ονομάζεται το πολίτευμα στο οποίο την εξουσία την κατέχει σαν σύνολο ο λαός και όχι ένα μέρος των πολιτών. Οι πολίτες λοιπόν, έχουν ίση αντιμετώπιση απέναντι στους νόμους ανεξάρτητα από την κοινωνική θέση που κατέχει ένα άτομο και οποιαδήποτε πιθανή διάκριση που μπορεί να υπάρξει. Αξιοσημείωτο χαρακτηριστικό της, αποτελεί πως στα δημόσια αξιώματα η επιλογή ατόμου για την κατοχή τους είναι κατά πόσο ικανοί είναι και όχι σύμφωνα με το αν ανήκουν σε συγκεκριμένη κοινωνική τάξη. Η Δημοκρατία λοιπόν, παρουσιάζει τρείς μορφές η άμεση, η έμμεση και προεδρευόμενη. Στη πρώτη περίπτωση, οι αποφάσεις λαμβάνονται απευθείας από τους πολίτες, στη δεύτερη ασκείται εξίσου από τον λαό αλλά έμμεσα μέσω δηλαδή, αιρετών αντιπροσώπων και τέλος στην τρίτη περίπτωση υπάρχει το όργανο της εκτελεστικής εξουσίας που εξαρτάται από την εμπιστοσύνη της Βουλής και ο πρόεδρος της Δημοκρατίας εκλέγεται από την Βουλή, χωρίς όμως να ασκεί ουσιαστικές πολιτικές αρμοδιότητες. Το πολίτευμα της Δημοκρατίας είναι γνωστό, πως έχει επιλεχθεί από τα περισσότερα κράτη του κόσμου καθώς θεωρείται ο ιδανικότερος τρόπος διακυβέρνησης, εφόσον δίνεται στους πολίτες η ευχαίρεια να εκφράζουν την γνώμη τους ελεύθερα και επιλέγοντας οι ίδιοι τους αντιπροσώπους που θα τους εκπροσωπούν σε κάθε ζήτημα που έρχεται αντιμέτωπη η χώρα.
Επιπρόσθετα, ένα άμεσα συνυφασμένο παράδειγμα της Δημοκρατίας αποτελεί η Οικουμενική Διακήρυξη των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων που υιοθετήθηκε από την Γενική Συνέλευση του 1948, μέσω της οποίας γίνεται διαφανής η έννοια της Δημοκρατίας. Εφόσον μέσω εκείνης θεσπίστηκαν η ελευθερία έκφρασης , το δικαίωμα στην ελευθερία του συνεταιρίζεσθαι , το δικαίωμα του πολίτη να συμμετέχει στην άσκηση δημόσιας εξουσίας και τέλος το δικαίωμα του εκλέγειν και εκλέγεσθαι.
Επίσης, πιο διεξοδικά η δημοκρατία διασφαλίζει την αυτοπραγμάτωση του ατόμου αυτό συμβαίνει καθώς ο άνθρωπος θεωρείται μια οντότητα άξια πλήρους σεβασμού επομένως, η βασική αρχή του πολιτεύματος είναι να προσφέρει σε κάθε πολίτη τις πιο ευνοικές συνθήκες μέσα από τις οποίες θα συμβάλλουν στην καλλιέργεια όλων των πλευρών της προσωπικότητας και των δυνατοτήτων του για να επιτευχθεί η καλύτερη δυνατή ζωή. Ωστόσο, το δημοκρατικό πολίτευμα παρουσιάζει κάποιες ελλείψεις, δυσλειτουργίες στο σύνολο του. Η έμμεση δημοκρατία στην περίπτωση αυτή, αποτελεί μια εικονική δημοκρατία. Η εξουσία ασκείται μέσω αντιπροσώπων που απλά οι πολίτες εκλέγουν, το πρόβλημα εδώ έγκειται στο γεγονός πως οι εκάστοτε αντιπρόσωποι κερδίζουν πολύ συχνά ψήφους και την εμπιστοσύνη των πολιτών υποσχόμενοι αλλαγές σημαντικές και βελτίωσης που στην πραγματικότητα δεν υλοποιούν ποτέ. Μια παρατήρηση έντονη στο σύγχρονο δημοκρατικό πολίτευμα αποτελεί, το γεγονός πως τα μέλη της Βουλής δεν λογοδοτούν σχεδόν ποτέ για τυχόν παραλείψεις τους ή λάθη που διαπράττουν. Δεν αποτελεί σπάνιο το γεγονός πως πολλοί βουλευτές επιθυμούν να πλουτίσουν εις βαρος των πολιτών. Συχνό φαινόμενο είναι ότι ζημιώνουν το δημόσιο με αποφάσεις που λαμβάνουν και δεν υπάρχει κάποια διαδικασία λογοδοσίας που θα τους επιφέρει αντιμέτωπους με την τιμωρία που τους αναλογεί. Οι υποψήφιοι βουλευτές παραταύτα, καταφεύγουν κατά βάση σε λαικιστικά τεχνάσματα με την προοπτική να διασφαλίσουν σίγουρους ψήφους των πολιτών. Συνηθισμένα τεχνάσματα τέτοιου είδους αποτελούν, τα λεγόμενα ρουσφέτια, μια έννοια πολύ οικεία για το πολιτικό σκηνικό της χώρας μας. Γεγονός που υπονομεύεται η έννοια της αξιοκρατίας χωρίς να διαστάζουν επίσης να χρησιμοποιήσουν και το μέσο της διαφήμισης προωθώντας ακόμη και τον ίδιο τους τον εαυτό, ως προιόν προς πώληση. Ένα αξιοσημείωτο μελανό σημείο του σύγχρονου δημοκρατικού πολιτεύματος, έγκειται στις διασυνδέσεις των πολιτικών με τα ΜΜΕ που θέτεται το ερώτημα κατά πόσο η ποιότητα της ενημέρωσης βρίσκεται σε αμερόληπτο επίπεδο. Καθίσταται απόλυτα γνωστό, πως η παραπληροφόρηση μέσω των καναλιών προέρχεται από αθέμιτες συνεργασίες με πολιτικούς ώστε, οι δημοσιογράφοι να χειραγωγούν τους πολίτες της χώρας μεταφέροντας γεγονότα και εξελίξεις που επιθυμούν εκείνοι να παρουσιαστούν στο σύνολο.
Συνοψίζοντας, η εύρυθμη λειτουργία του δημοκρατικού πολιτεύματος εδράζεται στη δράση και στην συμπεριφορά του εκάστοτε ατόμου καθώς οι πολίτες είναι εκείνοι που επιλέγουν στο τέλος ποιος θα εκπροσωπήσει κάθε φορά την χώρα και εκείνοι επίσης, επιτρέπουν την διαιώνιση των διάφορων παθογενειών στην πολιτική σκηνή της χώρας. Οι πολίτες πρέπει να είναι σε θέση να κατανοήσουν πως θα πρέπει να επιζητούν το πιο ωφέλιμο για το σύνολο της χώρας και κατά ευρύτερη έννοια να διασφαλίσουν μέσω του συλλογικού καλού και την ατομική ευημερία.
Φοιτήτρια Πολιτικών Επιστημών και Ιστορίας στο Πάντειο Πανεπιστήμιο
