H ψυχρή δολοφονική επίθεση του νεαρού ως αποτέλεσμα της αδιανόητης οπαδικής βίας, η οποία αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα του γενικότερου φαινομένου εκδήλωσης βίας στους αθλητικούς χώρους, οφείλει τη γέννηση της στην ίδια την επιθετική κοινωνία, γεγονός το οποίο αναπόφευκτα επηρεάζει τη συνολική ποιότητα της πολιτισμικής και πολιτικής ζωής της χώρας.
Τη σήμερον ημέρα ο αθλητισμός έχει γίνει έρμαιο των πολιτικο-οικονομικών δυνάμεων που εξουσιάζουν τον σύγχρονο κόσμο, επομένως η έννοια του αθλητικού πνεύματος έχει πάψει να διακατέχεται από οποιοδήποτε στοιχείο ηθικής. Ο αθλητισμός έχει πλέον ως στόχο την ισχύ πάσης φύσεως, η οποία πρέπει να αποκτηθεί με κάθε μέσο. Το αθλητικό ιδεώδες, λοιπόν, κλονίζεται και ως ένα μεγάλο βαθμό αντικαθίσταται από κυριαρχικούς όρους. Και όπου κλονίζεται η ηθική, ο φανατισμός και η βιαιότητα βρίσκουν προσοδοφόρο έδαφος.
Ο φίλαθλος μεταμορφώνεται σε χούλιγκαν και η αγάπη για τον αθλητισμό (και την εκάστοτε ομάδα) μεταμορφώνονται σε παράφορο μίσος και ανάγκη επίδειξης ισχύος, η οποία συγχέεται με τη νίκη. Έτσι η νίκη γίνεται μονόδρομος και η ήττα αυτομάτως μεταφράζεται ως ο απόλυτος εξευτελισμός, κάτι το οποίο γεννά αισθήματα μίσους προς την αντίπαλη ομάδα και τους οπαδούς της, τα οποία μπορούν να κατευναστούν μέσω της εκδίκησης, η οποία μπορεί να λάβει τη μορφή βανδαλισμού, ξυλοδαρμών και (όπως είδαμε) δολοφονιών.
Οι παράγοντες που συμβάλλουν στην εκδήλωση βίας ως φαινόμενο στον αθλητισμό είναι τόσο υποκειμενικοί όσο και αντικειμενικοί. Υποκειμενικοί είναι οι προσωπικοί λόγοι του καθενός που τον οδηγούν στο να επιδείξει τέτοιου είδους συμπεριφορά. Αντικειμενικοί είναι εκείνοι που πηγάζουν από την ίδια την κοινωνία – τις αξίες και τις αντιλήψεις της – . Όταν υπάρχει απόκλιση των απόψεων – εν προκειμένω περί βίας – σε προσωπικό και συλλογικό επίπεδο, δεν υπάρχει συνοχή· άρα η παιδεία δεν είναι ενιαία.
Η βία ως φαινόμενο είναι βαθιά κοινωνικό και αυτό διότι η παιδεία αντιμετωπίζεται καθαρά ως το μέσο ευρέσεως εργασίας με υψηλές απολαβές. Με άλλα λόγια η ιδεολογία και η ηθική δεν έχουν καμία θέση στον σύγχρονο κόσμο. Γιατί; Μα για τον απλούστατο λόγο ότι η κοινωνία δεν είναι απλώς φύσει επιθετική, αλλά θέσει. Έτσι, μπαίνουμε σε ένα ατέρμονο κύκλο κοινωνικού δαρβινισμού, με τις ανισότητες να οξύνονται σε τέτοιο βαθμό που αντί να στρεφόμαστε εναντίον της πολιτικής που συνειδητά παράγει και αναπαράγει το πρόβλημα, τρωγόμαστε κυριολεκτικά μεταξύ μας.
Όμως για να επιστρέψουμε στο σημείο που ξεκινήσαμε. Το άτυχο αυτό παιδί δεν ήταν θύμα οπαδικής βίας, αλλά θύμα ενός στυγνού δολοφόνου. Ναι πράγματι συχνά αυτού του είδους οι συμμορίες έχουν τέτοιες ιδεολογικές βάσεις διότι μέχρι εκεί φτάνει το μυαλό το οποίο δεν έχουν. Και είναι ντροπή να προσπαθούμε να το βαφτίσουμε αλλιώς. Ντροπή προς το παιδί που χάθηκε, σε όλα τα προηγούμενα, στις οικογένειες τους· σε όλους εκείνους τους αθλητές που έγιναν πρότυπα ανθρωπιάς και σε όλους εκείνους που έχουν τη θέληση να γίνουν.
Αγαπητέ αναγνώστη γνωρίζουμε και οι δύο ότι η πολιτεία πιθανώς θα στρέψει το βλέμμα αλλού. Άλλωστε δεν θα είναι η πρώτη φορά. Αλλά εσύ που κοιτάς κάθε μέρα τον εαυτό σου στον καθρέφτη θες να βλέπεις την αιτία που το πρόβλημα θα διαιωνίζεται ή τον λόγο που η κοινωνία θα αλλάξει;Δεν έχει νόημα για όλα να προβαίνουμε σε επιστημονικές αναλύσεις περί προτάσεων επίλυσης ενός ζητήματος και ο λόγος είναι απλός: είναι στο χέρι μας να δημιουργήσουμε ένα κόσμο που να μην αποτελείται κατά κύριο λόγο από εγωκεντρικάκαθίκια που νομίζουν ότι έχουν το δικαίωμα να ορίζουν το πώς και το αν θα ζήσει κάποιος άλλος τη ζωή του.
Πολιτικός Επιστήμων – Διεθνολόγος
