Πώς μας άφησε το παρελθόν έτος και πώς μας περιλαμβάνει το 2022, πριν το φευγιό του Φλεβάρη: η Ρωσία κάνει το (από)νενοημένο διάβημα κι η Δύση χάσκει κι αντιφάσκει.
Τα ανεμομαζέματα των ρωσικών δυνάμεων στην ουκρανική μεθόριο εξελίχθηκαν σε διαβολοσκορπίσματα προσφυγιάς και θανάτου. Οι τακτικές ανταποκρίσεις με ζωντανή βιντεοσκόπηση κάνουν αυτόν τον πόλεμο πραγματικά ευρωπαϊκό, αφού το όνειδος μετράται πόντο-πόντο και κατ’επανάληψη σε τηλεοπτικούς δέκτες μικρής και λιγότερης μικρής οθόνης. Δεν είναι ο Πόλεμος της Συρίας με τα ολιγόλεπτα ρεπορτάζ ξένων δικτύων και τις σπαρακτικές μεν, μεμακρυσμένες δε εικόνες του Αιγαίου. Σήμερα, στον όλεθρο ακούς ελληνικά – είτε τα σπαστά ομογενών στην Ουκρανία, είτε τα σπαστικά δημοσιολογούντων στα στούντιο- ζεις κάθε μέρα του πολέμου κι η ανησυχία φουντώνει.
Στην εκπομπή “πρωταγωνιστές” με το Σταύρο μίλησαν Ουκρανοί της Ελλάδας, επιβάτες στο λεωφορείο του σωσμού ,κατευθυνόμενοι στην πατρίδα για να φυγαδεύσουν τους ανθρώπους τους. Οι άνθρωποι που έφυγαν από τη ρημαγμένη Ουκρανία του ’90 για να ορθοποδήσουν, θα μπάσουν σε πατρίδα-μητριά την οικογένειά τους, βλέποντας ίσως για τελευταία φορά την πατρογονική εστία, χειρότερα κι από ό,τι την άφησαν. Μονάχα οι πρόσφυγες του 1922 θα μπορούσαν καταλάβουν αυτούς τους ανθρώπους, με αιματοβαμμένα τα κλαριά της οικογένειας και πετσοκομμένοι τη ρίζα. Αυτοί που σώθηκαν..
Μέσα σε όλα είχαμε κι ανανέωση τηλεοπτικού συσσιτίου. Ομάδα που κερδίζει δεν αλλάζει, εκτός αν αλλάζουμε άθλημα. Οι θεράποντες την επιστήμη του Ασκληπιού αφήσαν ζεστές καρέκλες και καλοβαλμένες συνδέσεις webex στους συνεχιστές του Σουν Τζου και του Θουκυδίδη. Αποστρατευμένοι αξιωματικοί αντικαθιστούν τα ποσοστά κρουσμάτων με ποσοστά κατεστραμμένων τανκς, ενώ συστρατευμένοι καθηγητές αναπληρώνουν τα της διασποράς του ιού με τη διασπορά του ΝΑΤΟ στην Ανατολική Ευρώπη.
Αυτό που παραμένει σταθερό; Μα η μακαριότητα των ΜΜΕ. Πρόπερσυ τέτοια εποχή, η –μάλλον ενδεδειγμένη- 1η Καραντίνα μετά Γενικού Λουκέτου θεμελιώθηκε στην “αντί-εικόνα” των ψιλοεκφυλισμένων Βρετανοσουηδών , χονδροειδώς σκιτσαρισμένη από τους ιθαγενείς δημοσιογράφους, κατά την οποία: α) μάλλον είναι ανισόρροποι β) σίγουρα είναι ανεύθυνοι και γ) 100% ο Μπόρις Τζόνσον δε ξέρει να χτενίζεται (καλά προφανές).
Η 2η μεγα-καραντίνα συνοδεύτηκε με μιντιακή συμπολίτευση και αντιπολιτευτικά μερεμέτια του είδους “αυτό θα κάναμε κι εμείς, αλλά καλύτερα μάστορα”. Ο Κ. Μητσοτάκης έστησε κάποια ενδιαφέροντα δρώμενα, βάζοντας την ευρύτερη Αριστερά να εκτοξεύει φιλιππικούς για τα πνευματικά δικαιώματα της (προπέρσυνης) 17ης Νοεμβρίου και να φαίνεται ότι απλώς της αρέσουν οι παρελάσεις ,άμα είναι με τζιν ( ας αναλογιστούμε τί προηγήθηκε του τελευταίου εορτασμού, προ ολίγων μηνών, άνευ περιορισμών. Ολογράφως τίποτα). Κάποια ήταν όχι τόσο χαριτωμένα, όπως όταν ακυρωνόταν η άρση της Καραντίνας ( “υπομονή για ελεύθερα Χριστούγεννα”, “Λαγάνα με ομαλότητα” και το αγαπημένο μου “το Πάσχα θα είμαστε καλά”) ή ο χαρακτηρισμός εκ πρωθυπουργικών χειλέων ως “ψεκασμένων”, εκείνων των συμπολιτών μας που ο Νίκος Ευαγγελάτος εξεπαίδευε μετά στωικότητος στο πλαίσιο της εξ αποστάσεως διδασκαλίας.
Τα Μέσα ίσως εξημερώνουν, όπως είχε πει κι ο Αείμνηστος, αλλά “το περνάν το μήνυμα” κι επί πολέμου. Παρακαλω, μην παρεξηγηθώ: άγιες οι μάσκες, οσία η τριπλή Moderna που με μπολιάσαν, όμως βασικό εργαλείο της Ενημέρωσης κρίνω την αμφισβήτηση των επισήμων κεφαλών, όχι τον κοστουμαρισμένο προσκοπισμό του καλού πολίτη. Αλλιώς, ας μαθαίνουμε την τέχνη του ρεπορτάζ στην Κοινωνική & Πολιτική Αγωγή.
Έτσι, φτάσαμε στον πόλεμο. Μπορεί να γίνει κάποιο σχόλιο –και γιατί όχι, αρκετά σχόλια) για τη σιγήν ιχθύος ,από τα ελληνικά Μέσα, σχετικά με την αναστολή λειτουργίας των αντίστοιχων ρωσικών. Ενθυμούμενοι, την τυπική στήριξη που δημοσίως εξέφραζαν οι δημοσιογράφοι των ιδιωτικών σταθμών για το κλείσιμο της ΕΡΤ (για τους αναγνώστες της Gen Z, ΕΡΤ είναι εκείνα τα κανάλια που σταμάτησαν να προβάλλονται …για λίγες μέρες μες το 2013 και ξαναβγήκαν στο αέρα με τα αρχικά ΔΤ), μάλλον η ενημέρωση του Russia Insight δεν είχε ελληνικό πήχυ για να σταθεί.
Στο δια ταύτα, πρέπει να πειστούμε σώνει και ντε ότι ο ρόλος της Ελληνικής Δημοκρατίας αναβαθμίζεται έναντι της αντίστοιχης Τουρκικής. Σε ατμόσφαιρα ελαφροίσκιωτου χαζοχαρουμενισμού, ο παρουσιαστής διατυπώνει γεμάτες στόμφο ερωτήσεις “ποια τα οφέλη της Ελλάδας στο διπλωματικό παιχνίδι; – πόσο αναβαθμίζεται ο ρόλος της Ελλάδας ως πυλώνα σταθερότητας στην Αν. Μεσόγειο;”. Από την άλλη, υπάρχουν κι οι καταφατικές ερωτήσεις “είναι λοιπόν περιθωριοποιημένη δύναμη η Τουρκία”, “μα τα έχει χαμένα ο Σουλτάνος;”, “πόσο θα στοιχίσει στην Τουρκία το διπλό παιχνίδι που παίζει με τις ΗΠΑ και τη Ρωσία;”.
Ξεκινώντας, από το τελευταίο , η Τουρκία προοδεύει αναβαθμιζόμενη. Στην Αττάλεια φιλοξενήθηκε η πρώτη συνάντηση των Υπ.Εξ. των αντιμαχόμενων χωρών, ενώ εκεί πηγαίνει ο Έλληνας Πρωθυπουργός για συζητήσεις με τον Ρ. Ερντογάν, οι θεματικές των οποίων, πέρα από τα προφανή ουκρανορωσικά, είναι μάλλον σκιερές.
Ταυτόχρονα, η εκείθεν μεριά του Αιγαίου δραστηριοποιείται στο χώρο της ειρήνευσης, ενόσω η τελευταία της προσπορίζει πλεονεκτήματα για τα δικά της συμφέροντα. Απέναντι, η Ελλάς έχει προβεί σε βεντέτα λόγων με τη Ρωσσία, με ολίγη από οπλισμό κατευθυνόμενο προς το Κίεβο.
Πέραν των παραπάνω, τα οποία ενέχουν σπέρματα εκτίμησης κι επιδέχονται αντιλόγου, αφορμή για το σημείωμα στάθηκε η παρουσία του Επιτίμου Αρχηγού Γ.Ε.Ν. κ. Αντωνιάδη στο δελτίο ειδήσεων του OPEN ,με παρουσιαστή το Γιάννη Παπαδόπουλο. Η σκέψη του πρώτου ότι η πιθανότητα να πληρώνουμε διπλάσια το αμερικανικό πετρέλαιο αντί του ρωσικού οφείλει να μας αποθαρρύνει από τη ρωσική ενεργειακή απεξάρτηση ,εβλήθη υπό του τηλε-σχολίου “ενδιαφέρουσες οι απόψεις σας κύριε Ναύαρχε, κρίμα που δεν συζητήσαμε και τα του απολύτου αντικειμένου σας”. Η στιχομυθία ολοκληρώθηκε με την παρατήρηση του Ναυάρχου ότι μετά το πέρας του πολέμου, η Ρωσία θα παραμείνει μεγάλη δύναμη κι η Ελλάδα θα ήταν καλό να έχει “μια πόρτα ανοιχτή”. Ε, ο κύριος Παπαδόπουλος διέρρηξε τα ιμάτιά του κι απογείωσε το εθνικό αίσθημα με την οιμωγή “δηλαδή , κύριε Ναύαρχε, δεν είμαστε η Ολλανδία, δεν είμαστε το Βέλγιο, αλλά είμαστε η Ελλάδα την οποία ,σας θυμίζω, έχετε υπηρετήσει! Σας ευχαριστώ πολύ”.
Είναι εύκολο να βρείτε το βίντεο. Ακόμα πιο εύκολο να αποτελέσει τροφή για σκέψη. Γιατί δεν πρέπει να ακούγεται η άποψη που κλονίζει την ήσυχη σιγουριά ότι όλα πάνε καλά; Η κακή είδηση είναι αυτή που πουλάει ,αρκεί να μην προκαλεί κοινωνικό αναβρασμό – δηλαδή, αναβρασμός που μπορεί να οδηγήσει σε απαξίωση ΜΜΕ, κομμάτων και αίτημα για ριζικές αλλαγές. Αν σκέφτεστε ότι κάτι τέτοιο δε γίνεται ,ας διαφωνήσουμε: η περίοδος 2010-2012 ήταν το μεταίχμιο που δεν πέρασε ποτέ στην επόμενη περίοδο. Τα Μέσα διατηρούσαν έναν ανάλαφρο αντιμνημονιασμό, σιγοντάροντας τους δύο μεγάλους και έχοντας κατά νου να κολυμπήσουν στα ασφαλή ύδατα. Η κατάσταση ομαλοποιήθηκε με τα “ναι, αλλά μάλλον όχι” του 2015, οπότε πλέον υπάρχει de facto μία Πολιτική κι αντίρρηση ουδεμία.
Η αλήθεια τείνει να γίνει αγαθό σε σπάνη μέσα στα μόλις λίγα χρόνια ζωής των Μέσων Κοινωνικής Δικτύωσης και των σύγχρονων κινητών συσκευών. Ο ύπνος του δικαίου φαίνεται ότι θα φορεθεί πολύ κι οι καιροί είναι ταυτόχρονα ου μενετοί αλλά και πονηροί εντός κι εκτός της χώρας. Αντί επιλόγου, ο ποιητής ήταν όρισε επαρκώς την υφή των πραγμάτων: “το έθνος πρέπει να θεωρεί εθνικό ό,τι είναι αληθές”.
Παρατηρητής δημοσίων προσώπων.
Απολογητής δημοσίων πραγμάτων.
Σύμμαχος άγλωσσων αθλητικών συντακτών κι αφασικων βουλευτών επαρχίας. Υπέρμαχος βιωματικων ποστ από opinion makers και influencers.
