Γράφει ο Μιχάλης Δρούγκας

Ελλάδα 2022. Αλήθεια, αδυνατώ, ή μάλλον , φοβάμαι από που να πιάσω το νήμα της κατάστασης. Αδυνατώ να βάλω σε μια λίστα όλα.

Όσα θα ήθελα να ζητήσω φέτος από τον…όποιον!  Οικονομία σκάνδαλα, εκ Βρυξελλών(;), παρακολουθήσεις ( εν τω μεταξύ κανείς δε έπεσε από τα σύννεφα ),  βιασμοι, δολοφονίες γυναικών,  χορός εκατομμυρίων εις βάρος παιδιών, αίμα στην άσφαλτο. Πραγματικά πολλά και σοβαρά ζητήματα. Τι έγινε; Ξαφνικά νομίσαμε πως η Ελλάδα είναι, ο κάθε άλλο , σοβιετικός «παράδεισος»; Πίστεψε κανείς πως η πολιτική είναι υγιής ; Πίστεψε κανείς πως το ίδρυμα είναι η γη της απαγγελίας για ένα παιδί;!

Πίστεψε κανείς ότι η δικαιοσύνη υπάρχει όντως και είναι μία από τις ανεξάρτητες εξουσίες της κοινωνίας; Πίστεψε κανείς πως ξεμπερδέψαμε από την κακία της κοινωνίας; Ή μήπως απλά προσπερνούσαμε και σφυρίζαμε , μελωδικά μεν , αλλά αδιάφορα. Από τη μια πλευρά ο κάθε άνθρωπος βιώνει την αδυσώπητη ενεργειακή κρίση με γενικευμένες συνέπειες , από την άλλη παρηγορεί τον Νώε που βλέπει την κιβωτό του να απομυθοποιείται. Ταυτόχρονα γινόμαστε μάρτυρες ενός ακόμα θλιβερού περιστατικού. Ένα  νέο παιδί χάνει τη ζωή του από τα πυρά ενός αστυνομικού. Δε γίνεται να απορεί ακόμα κάποιος και να ζει μέσα στην φενάκη της ελληνικής ηρεμίας και ευταξίας.  Η Ελλάδα έχει άπλετο ήλιο μα όχι φως. Προσπερνώ , παρά πολλά θέματα , εσκεμμένα γιατί οφείλω να μην αδικήσω κανέναν αναλύοντας το λιγότερο.

Γενιές ανθρώπων μεγάλωσαν με το θεμελιώδες αξίωμα του καλού και του  κακού. Μετά από χρόνια το καλό και το κακό , μετατράπηκε , σε κοινωνικά αποδεκτό η μη ( ή κοινώς ) τι θα πει ο κόσμος.  Παραδοσιακά η ελληνική κοινωνία ηταν βαθειά συντηρητική. Μη πέφτουμε από τα σύννεφα! Το παιδί που γεννιόνταν με ειδικές ανάγκες , κρύβονταν σπίτι , η κόρη που έμενε έγκυος σε μικρή ηλικία αποτελούσε το αγκάθι για την οικογένεια, ο ιερέας, ο δάσκαλος και ο γιατρός δε είναι , και δε ήταν ποτέ , η Αγία τριάδα. Δε είμαι υπέρμαχος του κυνισμού, όμως οφείλουμε όλοι να αντιμετωπίζουμε την καθημερινότητα με ρεαλισμό. Ο ρεαλισμός, κύριε Βασίλη, άπτεται πολύ μακρια από τη σφαίρα που υπάρχεις, όμως είναι τόσο επιτακτική  η συνδρομή σου.

Η ελληνική κοινωνία αιμορραγεί. Αργά και σταθερά. Δε εχει κλείσει καμία πληγή του παρελθόντος. Οι πολίτες συνεχίσουν πίστα να χαρακτηρίζονται από κοντόφθαλμη μνήμη, δε είναι σε θέση να αντιληφθούν πως η πάλαι ποτέ  δημοκρατική και ανθρωποκεντρική Ευρώπη  μαστίζεται από ελλιπές ανθρώπινο αίσθημα. Δε ομιλώ για ουτοπικά πράγματα , μιλάω μόνο για απλά! Ειρήνη , ανθρωπισμό, αίσθημα δικαιοσύνης και προπάντων, δημοκρατία. 2022 και η μια χώρα μετά την άλλη εκλεγεί ακραίο δεξιούς ηγέτες. Ο κόσμος φοβάται περισσότερο από παλιά, αγαπά λιγότερο , διαβάζει λιγότερο , ζει μέτρια, δε δέχεται το «διαφορετικό» όσες καμπάνιες και να διοργανωθούν.

Λοιπόν , κύριε Βασίλη , θα ζητήσω , να γίνουμε ξανά άνθρωποι , να θυμηθεί ο καθένας την ευγένεια, την καλοσύνη, την αλληλοβοήθεια όχι μόνο τις εορτές όμως , κάθε στιγμή! Να πάψει το επάγγελμα σου να είναι εποχικό! Να μπορούμε να είμαστε ελεύθεροι, αξιοπρεπείς , και με κάποιον , μαγικό ίσως, τρόπο να μάθουν όλοι οι άνθρωποι να αγαπάνε και να συγχωρούν πρώτα από όλα τους ίδιους.

Και εάν υπήρχε κάτι συγκεκριμένο που θα ήθελα να ζητήσω είναι να διδάσκεται πλέον στα σχολεία το πως κάποιοι κάποιοι άνθρωποι έδωσαν ζωή με την απώλεια τους, φτάνει με τις επαναστάσεις και το εθνικό ιδεώδες. Ας αποκτήσουμε ξανά πρότυπα, σύγχρονα και αληθινά, καθημερινά.