Χθες σε συνάντηση με φίλους – υπόψη ότι ο καθένας προέρχεται από διαφορετικά σημεία του πολιτικού φάσματος – αναπτύξαμε συζήτηση για τα κριτήρια με βάση τα οποία επιλέγουμε τους εκπροσώπους μας στη Βουλή. Λαϊκά: γιατί και τι ψηφίζουμε.
Έμεινα εμβρόντητος. Καταλήξαμε πως το σημαντικότερο κριτήριο δεν παύει να είναι το οικογενειακό ιστορικό. Ναι, καλά διαβάσατε. Αφήνοντας τα πολλά πολλά και τις φιλοσοφίες, δυστυχώς οι νεότεροι ψηφίζουν ό, τι ψηφίζουν και οι γονείς τους.
Ένα είναι το κριτήριο: Οικογενειακό ιστορικό. Ούτε οικονομία, ούτε μεταναστευτικό, ούτε ασφάλεια, ούτε κλίμα, ούτε δικαιώματα. Καλά είναι και αυτά, ίσως βοηθούν στο σχηματισμό εντύπωσης αλλά από μόνα τους δε φαίνεται να οδηγούν στην κάλπη.
Και είναι η αλήθεια! Όσο και να ασχολούμαστε με τη πολιτική (ή και όχι) κομβικό κριτήριο είναι η παραδοσιακή ψήφος της οικογένειας. Δεν είναι κορόιδα άλλωστε οι παλιοί πολιτικοί που πηγαίνανε οικογένεια-οικογένεια, σπίτι-σπίτι τις χάρες και τα ρουσφέτια. Ξέρανε με ποιους έχουνε να κάνουνε.
Επιστρέφοντας ξανά στο σήμερα έχουμε αυτόν τον τραγέλαφο με το ποδόσφαιρο. Εν έτει 2020 οι 20άρηδες μάθαμε όλοι το χαμό ΠΑΟΚ και Ολυμπιακού, αλλά πόσοι ακούσαμε ή ενδιαφερθήκαμε για την έξοδο στις αγορές, τη σύλληψη τρομοκρατών, το μεταναστευτικό και σειρά άλλων θεμάτων;
Ελάχιστοι.
Οι περισσότεροι απλώς αδιαφορούν.
Και εκεί φαίνεται το πρόβλημα της Ελλάδας. Στην πάγια αδιαφορία.
Μια γενιά που λέγεται συνεχώς ότι κρατάει σε ένα βαθμό την τύχη και το μέλλον της χώρας στα χέρια της (αυτή των 18-35), συχνά προτιμά τον καφέ από την είδηση και τον Ιούλιο προτίμησε την παραλία από την κάλπη.
Κατανοώ πως είναι πιο εύκολα τα πρώτα. Δεν απαιτούνε κόπο, πίεση ή ζαλάδα. Η αδιαφορία οδηγεί όμως στην ανευθυνότητα, μια ανευθυνότητα που δεν υπήρχε ομολογουμένως στην προηγούμενη γενειά.
Λέγεται πως αυτά τα θέματα ανευθυνότητας (ή και φαινομενικής ανωριμότητας ίσως) τείνουν να επιλύονται από μόνα τους, όταν βρεθεί κανείς στον εργασιακό στίβο, όταν ζοριστεί και χρειαστεί να τα βγάλει πέρα μόνος του. Όταν νιώσει το μαχαίρι στο δικό του κόκκαλο.
Το ακούω. Το σέβομαι. Αλλά μήπως να ενδιαφερόμασταν και λίγο πριν φτάσει ο κόμπος στο χτένι; Μήπως αν ασχολούμασταν με αυτή την ιδιότητα που ριμαδοκληρονομούμε από τη γέννηση μας να μη χρειαζόμασταν 3 και 4 μνημόνια για να γίνουμε χώρα;
Ποια είναι αυτή η ιδιότητα; Μα φυσικά αυτή του πολίτη. Η σπουδαιότερη ιδιότητα σε μια ανεπτυγμένη δημοκρατία. Η ιδιότητα που κρίνει κάτι πιο σημαντικό από το ποιος θα πάρει το πρωτάθλημα. Η ιδιότητα που δημιουργεί δημοκρατίες.
Αλλά το ενδιαφέρον λείπει. Δυστυχώς.
Λείπει μέχρι να έρθει το χαρτί της έξωσης, μέχρι να παγώσουν οι λογαριασμοί, μέχρι να βρεθούμε προ τετελεσμένων.
Τα ιστορικά προηγούμενα είναι πολλά. Κρίσεις, χρεοκοπίες, εδαφικές απώλειες, σκάνδαλα. Οι πολίτες λάτρευαν την πολιτική μέχρι που σταμάτησε να τους «εξυπηρετεί», γιατί στραγγίξαμε τη δημοκρατία, την ξεζουμίσαμε. Λογικό;
Καθόλου.
Εάν θέλουμε να γίνουμε μια χώρα σαν όλες αυτές τις «δυτικές» που θαυμάζουμε πρέπει να επιδείξουμε κάποιες παραπάνω αρετές από τη στιγμή που βρισκόμαστε πίσω. Και όχι μόνο σε επίπεδο ατομικό, αλλά και πολιτικό.
Μια είναι η λύση: σοβαρευτείτε γιατί χανόμαστε.
Αγρονόμος και Τοπογράφος Μηχανικός – Ραδιοφωνικός παραγωγός με ενασχόληση στην δημοσιογραφία και την επικοινωνία
